Niets natuurlijke evolutie! Dat was een pure bewuste keuze. De eerste drie Deadsoul Tribe albums lijken te veel op elkaar. Niet voor de echte fan die goed luistert, want die zal genoeg verschilpunten kunnen opmerken. Maar voor de oppervlakkige luisteraar was het toch allemaal gewoon meer van het zelfde. Dus ik moest dingen nu wel voor een deel anders aanpakken.

We zullen samen eens bespreken wat er allemaal veranderd is. Ten eerste de arrangementen van de songs.

Dat klopt. En dat was ook niet zo gemakkelijk. Ik vind songs schrijven op zich niet zo moeilijk, maar ik pas voortdurend zaken aan zodat het toch een zeer complex proces wordt. Wat vind jij eigenlijk van de productie en mix?

De eerste luisterbeurt vond ik de productie gewoon kut. Het klinkt een beetje alsof de productie nog niet is afgerond of dat een aan drugs verslaafde producer het geheel geeft gemixt. De volgende luisterbeurten viel echter alles meer op zijn plaats en nu kan ik deze toch ietwat aparte productie appreciëren.

Interessant! Ik kan je wel vertellen wat ik anders heb gedaan. Ten eerste staat mijn gitaar niet meer zo laag gestemd, maar heb ik de distortion-knop wel erg open gedraaid. Ik heb wat geëxperimenteerd met de gain en er daarna voor gezorgd dat alles zo vol mogelijk klinkt. Ik heb het dus wel eens met ‘in-je-gezicht’ wat je daarstraks vertelde. Het is gewoon een muur van geluid zonder rustpuntje.

Er staan deze keer ook meer fluitpartijen op het album. Hoe heb je die er nog tussen gekregen?

Hahahaha. Het klopt inderdaad dat ik mijn fluit meer bovenhaal. Dat heb ik eigenlijk gedaan omdat mijn fans het zo vaak vroegen. En als ik mensen blij kan maken, dan wil ik gerust mijn goede wil laten zien. En ik bemerkte ook tijdens concerten dat wanneer er een fluitpartij plaatsvond dat mensen extra zaten te genieten. Het was soms wel een beetje moeilijk om een fluitsolo te integreren. Je moet er echt plaats voor maken in je song en dan meestal een gitaarsolo laten vallen. Want teveel solo’s maakt een song veel te zwaar.

De meeste muzikanten beweren dat ze enkel muziek maken voor zichzelf. Maar jij geeft dus toe dat je toegevingen doet aan je publiek?

Natuurlijk. Kijk, in de eerste plaats maak ik muziek voor mijzelf. En ik moet de muziek toch natuurlijk eerst zelf goed vinden? Hoe kan ik verlangen dat mensen mijn muziek mooi vinden dat ik er zelf niet achter zou staan? Maar als veel fans willen dat ik wat meer fluitpartijen integreer, waarom zou ik dat niet doen? Het is toch interessant om een beetje interactie te hebben met je publiek?

Hou je ook rekening met opinies van familie en vrienden?

Als de songs net af zijn en lang voor mensen van de platenmaatschappij, journalisten en fans de plaat kunnen horen, houd ik altijd een luistersessie waarbij ik vrienden en familie uitnodig. Ik kijk dan aandachtig naar hun gezicht wanneer ze naar de muziek luisteren. En ik kan je verzekeren dat ze ook nooit liegen tegen mij. Hahaha.

Ik weet dat je niet zo graag over je teksten praat. Maar wat je ons kwijt over A Lullaby For The Devil?

Ik was vooral geïnspireerd door de oppervlakkige media en mensen die sommige bands in het verleden associeerden met de duivel. Alsof satan iets met metal of rock te maken heeft. Dat is totaal absurd en het wind me dan ook op dat zelf een band als Iron Maiden ten tijde van The Number Of The Beast werd beschuldigd van satanisme. Zijn sommige mensen werkelijk zo dom of willen ze gewoon niet nadenken? Hetzelfde met Ozzy Osbourne die in de jaren ’80 in Amerika een tijdje publiekelijk werd vernederd en er werden zelf speciale zittingen georganiseerd om te protesteren tegen zijn muziek. Daar word ik dus best kwaad over.

Het artwork sluit daar mooi op aan.

Inderdaad. Ik vind het artwork heel mooi omdat ik deze keer niets druk wilde. Ik wilde eigenlijk geen echt artwork, maar gewoon een simpel embleem. Een symbool. En het eindresultaat vind ik ook zeer geslaagd.

Ik las dat er bij de eerste editie van het album videobeelden zitten van vier akoestische songs. Waarvan twee Psychotic Waltz deuntjes. Waar zijn die opgenomen?

Bij mij thuis! Hahaha. Ik geilde al heel lang op een speciale camera en nu heb ik die eindelijk aangeschaft. Ik wilde daar graag wat mee doen en heb dus vier akoestische songs met de hulp van een vriend opgenomen en dat krijg je nu als bonus. Ik kan niet wachten om alle videosoftware te doorgronden en alles over mijn camera te leren!

Zozo. Nog plannen met die camera?

Hmmz. Ik heb wel een droom. Nouja, je kunt het ook ‘project’ noemen. Ik zou graag willen dat mijn volgend album een schijfje zou zijn dat je zowel in je cd-speler als dvd-speler kunt steken. Dus gewoon de songs, en als dvd-kant de songs met speciale beelden. Zo’n beetje het idee van The Wall van Pink Floyd. Je hebt het album én de film. Dat lijkt me zeer interessant. Maar goed, het eerste plan voor A Lullaby For The Devil was dat het een dubbel album zou worden met een harde en een zachte kant. Maar dat is ook niet gelukt. Ik heb daar niet meer aan verder gewerkt en heb ook maar één song over die wel op internet zal komen.

Is akoestisch optreden niets voor jou?

Ik heb het nog maar één keer gedaan voor publiek en dat beviel goed. De songs zijn ook wel akoestisch te spelen en ik maak in mijn eentje genoeg lawaai om te kunnen boeien. Als het mogelijk is, grijp ik zeker die kans aan.

Vind je je muziek beter op cd of beter als je het live speelt?

Dat is een moeilijke vraag. Ik kan je enkel zeggen dat ik optreden echt geweldig vind. Ik geniet vooral van de interactie met het publiek. Daar doe ik het toch wel voor.

Ik las dat je dit jaar op Metal Camp in Slovenië hebt opgetreden. Je stond tussen Hatebreed en Sepultura in geprogrammeerd. Hoe erg was het?

Hahahaha. Dat was een concert zonder enige interactie. Het publiek gaf werkelijk niets terug. Ik zal me maar troosten met de gedachte dat iedereen zo stond te genieten dat ze niets konden uitbrengen. Maar goed, als je na een kwade band moet optreden die iedereen heeft opgefokt en voor het lawaai van Sepultura zit je natuurlijk met een probleempje. Het publiek moet plots iemand verwerken die gewoon een liedje zingt met een normale stem!

De meeste InsideOut Music bands spelen dertig noten per seconde en hun songs tikken niet af onder de tien minuten. Wat vind jij van dat soort muziek?

Vroeger luisterde ik er wel naar. Zelf maak ik liever songs van rond de zes minuten, hoewel ik er deze keer ook eentje heb gemaakt van negen minuten. Vroeger hadden bands als Rainbow en Led Zeppelin toch ook al songs van een kwartier? Ik heb er dus ooit wel door geïnspireerd, maar luister er niet meer naar.

Laatste vraag. Ik ken best wel wat lui die wel eens lsd nemen. En het blijkt dat muziek van je oude band Psychotic Waltz wel geschikt is om te trippen. Toeval?

Hahaha. Neen. Ik wil wel eerst zeggen dat ik drugs afraad aan iedereen omdat ik anders zeer onverantwoordelijk zou zijn. Tevens ben ik er overtuigd dat een drug als lsd niet voor iedereen is weggelegd. Toen ik zeventien was heb ik voor het eerst lsd genomen om inspiratie te krijgen. Ik was ook zo slim om ze direct te combineren met een portie paddo’s. Haha. Toen heb ik mijn gitaar vastgenomen en tegen mezelf gezegd ‘laat maar komen’. Uit die sessie is zelfs de song Psychotic Waltz ontstaan. Ik heb in totaal omgeveer tien keer lsd genomen in mijn leven en telkens was het interessant. Het is ook geen drugs die je heel veel moet nemen. Ik ben ook nog steeds paddofan en blowen vind ik soms ook wel fijn. Alleen is het soms moeilijk om je ideeën te blijven onthouden. Speed heb ik wel eens gedaan om bepaalde gitaarriffs in te studeren. Je kunt blijven gaan tot het in je vingers zit. Voor mij waren drugs een positieve ervaring en ik heb er geen seconde spijt van, maar zoals ik al zei is het wel belangrijk om te weten of je een persoon bent die open staat voor een trip en dat je jezelf niet gaat verliezen.