Hoe was de releaseshow in Parijs?
Het was heel intens om verschillende redenen. Ik zal die dag voorlopig niet vergeten. We speelden de nieuwe songs voor het eerst live en het was fantastisch om veel dierbaren daar te treffen. Het was zo betekenisvol om die avond met mensen te delen.
Je bent daarna ziek geworden. Heb je inmiddels minder last van de waterpokken?
Het gaat een stuk beter. Ze verdwijnen momenteel en wat ik erg prettig vind, is dat ik mijn energie weer terugkrijg.
Mooi op tijd voor de tour.
Ja, je moet er niet aan denken dat je zoiets tijdens de tour krijgt. Ik ben me momenteel aan het voorbereiden op de tour. Ik ben nu ook de tourmanager, dus ik ben met preproducties en boekingen bezig. Het is heel hectisch. Het voordeel is wel dat ik meer overzicht en controle heb. Sylvaine is nog steeds een kleine band, maar door dit soort taken op me te nemen, bouw ik ervaring op en sta ik sterker in de toekomst. Ik probeer ervan te leren en hoop niet om te komen in al het werk, haha.
Pas je wel op voor een burn-out?
Dat is altijd wel een ding geweest bij me. Ik heb sinds begin 2019 al geen vakantie gehad en ik ben er wel aan toe. Ik ga dus tussen het touren door even echt goed vakantie houden, overal afstand van nemen om weer bij te komen. Tegelijkertijd hoor je me niet klagen hoor. Ik ben blij dat ik alles mag meemaken wat ik momenteel doe. Ik maak er het beste van zolang ik het kan.
Tijdens de Amerikaanse tour zul je je waarschijnlijk nadrukkelijker dan tijdens de Europese concentreren op het spelen van songs van Nova, omdat je een kortere speeltijd hebt.
Dat klopt. Er spelen elke avond vier bands, dus we hebben een beperkte speeltijd. In Europa spelen we als headliner. We hebben zo lang niet gespeeld dat alle nummers als nieuw aanvoelen, haha. We zullen materiaal van het debuut spelen, een lang nummer dat nog niet is uitgebracht en nummers van verschillende albums, waaronder van Nova. We moeten de setlist nog doorspelen, dus het is de vraag of die zo blijft zoals we m nu in gedachten hebben. We willen het publiek op een emotionele reis nemen. Het moet vloeien, het moet kloppen.
Je speelt in gewone zaaltjes, maar je hebt in 2019 een speciale akoestische show verzorgd in Belgi. Enkele nieuwe tracks, zoals de opener en afsluiter van Nova, lenen zich uitstekend voor zon setting. Komen er in de toekomst meer van dat soort optredens?
In het verleden heb ik vanuit school veel zangactiviteiten in kerken gehad, met name rond de kerst. Zo'n setting brengt iets speciaals met zich mee. Ik ben niet gelovig, maar ik voel de aanwezigheid van iets speciaals in dergelijke ruimtes. Het zou supercool zijn om meer shows op die manier te doen. Ook zou ik wel in de openlucht willen spelen, al is dat wel lastig met betrekking tot de geluidsafstelling. De ambiance is er heel sterk. De akoestiek in een kerk is een stuk beter. Het werkt vooral bij een akoestische show, want we hebben in Belgi ook weleens in een kerk gestaan met een reguliere show. Een enkele slag op de snaredrum echode daar al dusdanig dat we ons afvroegen hoe dat zou gaan klinken met blastbeats tijdens de show. Uiteindelijk viel het mee, maar een akoestische show leent zich natuurlijk veel beter voor zon setting. In plaats van je zorgen te maken, kun je echt gebruik maken van de natuurlijke reverb.
Het titelnummer van Nova is geschreven als koorstuk. Was het de bedoeling dat het op het album kwam of is het ergens anders voor geschreven?
Een goede vraag, want het klinkt zo anders dan de rest, dat het voor een ander project bedoeld zou kunnen zijn. Ik werkte aan Fortapt. Als ik aan de verschillende zanglijnen werk, komt er veel improvisatie bij kijken. Soms zing ik zonder teksten om te kijken wat werkt. Op een gegeven moment herhaalde een bepaalde melodie zich in de intro van Fortapt. Voor mij was dat een reden om er nadrukkelijk mee aan de slag te gaan. Ik heb die zanglijn thuis uitgewerkt en er andere aan toegevoegd om de originele te ondersteunen. Het is iets wat ik al jaren wilde. Ik hou van vocale harmonien, zoals je merkt in mijn nummers. Ik wilde al jaren een koorstuk schrijven, maar de zangmelodien leenden zich er niet goed genoeg voor. Nu is de tijd rijp, want het is een zeer persoonlijk album en ik wilde mijn lichaam als een instrument gebruiken. Het intro gebruik ik als het ware in de zin van: Alsjeblieft, hier is mijn hart en ziel.
Het is niet het enige nummer dat nieuwe elementen bevat. Ook in het laatste nummer laat je een andere kant van jezelf horen. Behalve de emotionele zang valt me op dat het gitaargetokkel met veel gevoel gespeeld is en fris overkomt.
Dank je. Het is een moeilijk nummer voor me. Ik hou ervan en ik ben er trots op. Het was het eerste nummer dat ik voor Nova schreef. Het voorspelde hoe het album zou gaan klinken en wat het thema zou zijn. De fingerpicking is niet heel moeilijk. Ik kan erbij zingen en er veel emotie in stoppen. Daar is ruimte genoeg voor. Ik wist dat het nummer moeilijk zou zijn om op te nemen, omdat het zon emotioneel nummer is. Elke keer dat ik er een stukje van speel, brengt het me terug naar waar ik was toen ik het schreef, en dat was geen prettige plek om te zijn. Tegelijkertijd ben ik blij dat iets dat zo gebroken is, kan resulteren in zoiets moois. Het creren van het nummer en het opnemen ervan was heel speciaal. Toen ik het opnamen samen met technicus Benoit Roux (Drudenhaus), zat hij in een stoel met de rug naar me toe en hij sloot zijn ogen. We werkten de hele dag. Ik deed vijf of zes takes waarbij ik het nummer in zijn geheel speelde, om de emotie van verlies te reproduceren. Zowel ik als hij hadden daar destijds recentelijk mee te maken gehad. Ik weet niet of ik ooit in staat ben om het nummer live te spelen.
De meest trieste gebeurtenissen resulteren in de meest indrukwekkende momenten.
Je moet door de donkerste momenten gaan om het licht weer te kunnen zien. Het leven bestaat uit eb en vloed. Er zit een melancholische kant aan mijn muziek en ik gebruik het als een soort therapie, maar er is altijd licht na de duisternis. Je moet het alleen zien te vinden.
Het hoofdthema is verlies, maar er komt ook dankbaarheid naar voren.
Het is iets wat ik me van tevoren niet realiseer. Muziek schrijven betekent proberen te voorkomen dat ik woorden nodig heb om met mensen te praten over de dingen die diep binnen in mij spelen. In het begin is muziek maken een egostische expressie, een behoefte om ergens mee om te kunnen gaan. Als ik over Nova praat en probeer uit te leggen waarover het gaat, kom ik erachter dat, hoewel het album over verlies gaat, er meer in zit dan alleen dat. Na verlies is er een nieuw begin en het is mooi om dat te accepteren. Nova gaat zowel over trauma als het verwerkingsproces erna.
Elk album durf je steeds meer van jezelf te tonen in mijn beleving. Hoe zie jij die ontwikkeling?
Ik word ouder, ik leer en ervaar. Hopelijk word je wijzer en leer je jezelf beter kennen met de jaren. Er ontstaat daardoor meer ruimte om je kwetsbaarder op te stellen. Soms ben ik weleens kwaad. In Mono No Aware komt dat duidelijk naar voren. Waarom overkomt mij dit? Die machteloosheid hoor je terug. Tegelijkertijd is er berusting. Dat zorgt ervoor dat op elk nieuw album de grenzen verder opgerekt worden.
Heb je meer tijd gehad om nummers te schrijven die diverser dan voorheen zijn?
Ik had juist minder tijd. Dat heeft te maken met de persoonlijke situatie en omdat ik minder inkomsten had omdat de muziekindustrie plat lag, werd ik gedwongen om tijd te besteden aan inkomen genereren. Ik ben online zangles gaan geven en yoga. Daardoor had ik het in 2020 druk en in 2021 kwam het album daar nog eens bij. Ik had een duidelijk beeld van hoe het album zou moeten klinken en waar het over zou moeten gaan. Wellicht daardoor dat ik dit keer minder twijfels had dan voorheen. Desondanks duurde het schrijven van Mono No Aware en Fortapt maanden. In etappes ben ik meer dan een jaar met de structuur van beide tracks bezig geweest, met name om de emotionele reis goed te krijgen.
Je wist wat je wilde doen, maar hoe dat met name vorm zou krijgen in de teksten, was nog even de vraag.
Het moeilijkste was om iets waardigs te maken dat qua beleving overeenkwam met de emoties die ik voelde toen ik door een rotperiode ging. Ik heb me afgevraagd of dingen wel goed genoeg waren om het verhaal te vertellen. Toch moet je op een gegeven moment realiseren dat als je iets eerlijks maakt, dat in principe goed genoeg is. Je moet je instinct volgen, het bewustzijn laten vloeien, eromheen bouwen. Niet te veel veranderen aan het originele idee, aan de pure expressie.
Mede daardoor lagen de demos al dichtbij de uiteindelijke albumversies. Wat hebben Benoit en Dorian daar nog aan kunnen toevoegen?
Als anderen iets toe gaan voegen, gaat het toch anders klinken dan je je had voorgesteld. Zij hebben niet doorgemaakt wat jij hebt doorgemaakt en interpreteren wat jij hebt gemaakt, anders dan jijzelf. Het zorgt voor een interessante extra laag. Ik heb met Dorian gesproken over de accenten in het gitaarspel die ik terug laat komen in de zang en die ik graag wil horen in het drumspel, zodat dat aansluit bij de rest van de bijdragen en het niet een opzichzelfstaande bijdrage blijft. We hebben nadrukkelijk gewerkt aan die connectie. We waren soms nog net niet aan het vechten, maar waren wel gerriteerd omdat we beiden onze visie heel belangrijk vonden. Voor de bonustrack Dissolution heb ik hem voor het eerst echter veel meer vrijheid gegeven. Hij heeft niet alleen maar in die track, maar ook in de andere iets extras toegevoegd waar ik heel blij mee ben. Benoit heeft mijn visie gerespecteerd, kent het verhaal achter het album en voelde heel goed. We hebben veel gexperimenteerd met de opnamen van de gitaarpartijen. We hebben zelfs nog wat extreme dingen toegevoegd. Zo heb ik in Parijs op een Peavey-bandit een demo opgenomen met van die ijzige gitaarpartijen. Hij wilde iets van dat rauwe in sommige nummers terug laten komen en verraste me doordat hij me op een dag zijn zojuist aangekochte Peavy-bandit had gekocht.
Wanneer ben je op het idee gekomen om viool- en cellopartijen toe te voegen aan de laatste track?
Ik luisterde naar de min of meer definitieve versie en vond dat er nog iets miste. In het titelnummer van Wistful had ik al gexperimenteerd met strijkers. Ik hou van strijkkwartetten. Er zit net als in zang zoveel emotie in die instrumenten. Ik heb vervolgens bladmuziek geschreven voor een strijkkwartet. Vervolgens heb ik nagedacht over met wie ik die partijen wilde laten inspelen. Ik belandde bij de muzikanten met wie ik heb samengewerkt tijdens het akoestische optreden in Belgi. Het is geen kwartet geworden, maar een duo. Het werkt echter prima zo. Patrick heeft zelfs nog een nostalgisch stuk toegevoegd aan het nummer, in het midden.
Leuk dat je hem ook uitlicht door een video te plaatsen op Facebook waarin hij zijn bijdrage toelicht.
Zonder dit soort mensen had ik het album niet kunnen maken. Ik wil ze dus een podium geven. De een wil liever niet in beeld en zal een geschreven stuk aanleveren, de ander komt wel met een video. Hopelijk komen ze allemaal in beeld bij een nieuw publiek.
Over videos gesproken: je hebt je oude school bezocht om de videoclip op te nemen voor Nowhere, Still Somewhere.
Klopt. Het is de school waar ik naar toeging tussen de middelbareschoolperiode en de universiteit. Die school dient als overbrugging en stelt je in staat om iets creatiefs te doen. Het is niet vrijblijvend. Je gaat er elke dag naar toe, ook op vrijdag, om aan je curriculum te werken. Je kiest een richting. Ik koos band, want ik wilde weten hoe het was om in een band te zingen. Ik wist al dat ik mijn werk ervan wilde maken, maar zag het als een experiment. Ik had al een beetje ervaring met de muziekindustrie opgedaan door voor Live Nation te werken, maar wilde nu weten of mijn stem geschikt was voor een band en hoe ik mijn stem het beste kon inzetten. De clip is opgenomen in de concertzaal waar ik met mijn band speelde. Ik benaderde de school en die was heel enthousiast. De clip is opgenomen in het begin van het schooljaar toen de studenten op pad waren voor een teamactiviteit. We hadden dus de hele school tot onze beschikking. We hebben de hele dag gewerkt, van half acht tot elf.
Een tijdje geleden postte je dat je plannen had, die je toen nog niet vrij kon geven. Kun je er inmiddels wat meer over kwijt?
Ik heb altijd plannen. Voor 2022 is het nog lastig om er als nieuwe band tussen te komen, want festivals schuiven de line-up van vorige jaren door. Voor volgend jaar zet het er gunstiger uit. In 2022 richten we ons met name op de Amerikaanse en Europese tournees en zijn er enkele festivalshows in de zomer. Daarnaast komt er nog meer nieuws, maar daarover mag ik momenteel helaas nog niets zeggen, ook niet over dingen die we plannen in begin 2023. Ik ben heel blij dat we momenteel weer shows mogen doen en we mensen face to face kunnen ontmoeten. Dat heb ik tijdens de pandemie wel gemist: samen energie uitwisselen. Ik zie jullie dan ook graag op 18 december in Eindhoven.
