Hoewel het vorige album via Painted Bass is verschenen, komt The Night Sky uit via Dark Skies Coming, het eigen label van Erik. Is het een bewuste keuze geweest om het album in eigen beheer uit te brengen?

Nee. We hebben pre-producties gemaakt en rondgestuurd. Er waren partijen die wel geïnteresseerd waren, maar uiteindelijk is dat toch niets geworden. Uiteindelijk hebben we besloten om de zaken in eigen hand te nemen.

Jij hebt dit keer een grotere inbreng gehad dan op Hinterlands (2019).

Erik schrijft voornamelijk de muziek en teksten. Ik ben op dat vlak wat onzeker geweest, maar doe wel steeds meer. Zo schrijf ik samen met hem steeds meer aan de melodielijnen en dat is gaaf om te doen. Het levert toffe gesprekken op over welke sfeer de muziek heeft en welke kant de zang dan op zou moeten gaan.

Wat daarbij helpt, is dat je elkaar steeds beter leert kennen. Vetrar Draugurinn maakt natuurlijk geen alledaagse metal, dus het heeft tijd nodig om elkaar wat songwriting betreft te vinden.

Dat klopt. De muziek is moeilijk in een hokje te plaatsen. We noemen het maar “melancholic metal”. Voor ons is er toffe metal en niet toffe metal, maar je kunt jezelf moeilijk verkopen met “Wij zijn Vetrar Draugurinn en we maken toffe metal”, haha.

Het is te horen dat je nu zelfverzekerder bent dan op het vorige album.

Ik voel me meer op mijn gemak en dat is iets wat bij mij wel een rol speelt. Ik heb faalangst. Ik wil het meteen heel goed doen. Daardoor sloeg ik wel eens dicht. Dat is nu uiteraard minder het geval geweest omdat we elkaar beter kennen. Het is heel fijn om direct feedback te krijgen.

Wat dat betreft is het prettig dat je bij jou thuis samen met elkaar hebt kunnen werken.

Zeker. Vaak luisteren we trouwens dan eerst een boel andere muziek, haha. Het duurt altijd wel even voordat we aan de slag gaan, maar dat werkt voor ons gewoon goed. Hij vertelt bijvoorbeeld over de gedachten achter de teksten die hij heeft geschreven of hij vraagt me gewoon zonder uitleg welk beeld ik erbij heb. Het levert wel serieuze en grappige gesprekken op, die uiteindelijk leiden tot de best mogelijke ideeën.

Het vorige album Hinterlands gaat voornamelijk over het overlijden van Eriks vader. Gaat het nieuwe album over het proces daarna?

Ik weet niet zeker of het voornamelijk over het proces gaat, maar het gaat wel over dood en eenzaamheid. Ik kan niet voor Erik beslissen, maar de thema’s overlappen wel. Het is in ieder geval heel menselijk om met dergelijke thema’s bezig te zijn. We zijn van nature mensen die ons wat meer zorgen maken en dat levert een heel melancholische invulling op.

Ook qua muziek zijn er overeenkomsten, al vind ik het nieuwe album nog een stuk trager en zwaarder.

Klopt. Zo had bijvoorbeeld het titelnummer van Hinterlands ook op de nieuwe plaat kunnen staan. Het is een nummer waar we zeer tevreden over zijn. Dat was destijds al zo, en dat heeft ervoor gezorgd dat we er onbewust in een natuurlijk proces mee verder zijn gegaan. Niet bij elk nummer, maar hoe dat klikt, is wel iets dat je meeneemt omdat je als band voelt dat het goed bij je past.

Behalve Erik en jij heeft ook Thomas een nummer geschreven: The Fear Of Letting Go, een cinematische track.

Ik ben ook heel blij met dat nummer. De muziek zou zo onder een film passen inderdaad. Je ziet er direct de beelden bij. Dat heeft hij prachtig gedaan. In eerste instantie was Vetrar Draugurinn Eriks soloproject, maar het is inmiddels een band. Hij staat voor alles open, al moet je denk ik niet met country aankomen, haha. Iedereen voelt zich vrij om er zijn eigen stempel op te drukken. Het maakt niet uit of dat nou op een reeds door Erik geschreven nummer is of dat de anderen ergens mee komen.

Ondanks het lagere tempo is het door die verschillende invalshoeken van meerdere bandleden een diverser album geworden.

Dat vind ik ook. De nummers hebben ook meer samenhang dan op Hinterlands.

Die diversiteit horen we ook in jouw zang terug, bijvoorbeeld in Lady Of Perpetual Emptiness.

Ik vind het fijn dat je dat zegt, want ik vond het wel belangrijk om dat naar dit album mee te nemen. Ik ben geen geschoolde zangeres, maar ik kan verschillende dingen. We houden allemaal van verschillende soorten muziek en ik denk dat je dat hier en daar wel wat terughoort. Dingen die ik eerder niet durfde, durf ik nu wel. Daardoor zit er meer dynamiek in de zang.

Wat dat betreft is ook het duet in Lansdown Hill heel erg geslaagd. Hoe is dat ontstaan?

Het nummer bestond al, maar zou in eerste instantie geen duet worden. Er miste echter iets, maar we konden er de vinger niet op leggen wat dat precies was. We zijn eerst met andere nummers verder gegaan. Erik kwam later met het idee om er een duet van te maken. Degene die hij daarvoor op het oog had, is het niet geworden, maar we hebben wel met The Eternal getourd. Toen we Mark Kelson gevraagd hadden, reageerde hij direct enthousiast. Ik vind het tof hoe het heeft uitgepakt.

Hoe zijn die bijdragen en zanglijnen op elkaar afgestemd?

Ik ben eerst met Erik aan de slag gegaan voor de basis. Die basis hebben we opgenomen en naar Mark gestuurd. Hij heeft meegenomen wat wij al hadden geschreven, maar heeft er daarna zijn eigen invulling aan gegeven. We vonden het beiden een zeer geslaagd duet. Hij noemde het zelfs sexy. “When it would have turned out even sexier, I felt like I had to smoke a cigarette.”

Wat dat betreft is doom een leuk genre met normale mensen die heel ernstige muziek kunnen maken, maar ook enorm grappig kunnen zijn.

We maken niet voor niets die muziek omdat we de donkere kant zeker goed kennen, beter dan we zelf graag zouden willen. Je kunt het echter ook ombuigen naar iets moois. Als je met een nummer bezig bent, bekijk en beleef je het van verschillende kanten. Van dichtbij, van veraf. Dat je er bewust mee bezig bent, helpt je, want we hebben de neiging dingen van ons af te drukken en afleiding te zoeken. Het is goed om ergens bewust mee bezig te gaan. Niet eens zozeer om iets te verwerken, maar om iets van verschillende kanten te belichten. Een van die kanten is dus de grappige kant, waarbij we ontspannen en lomp doen.

Het laatste nummer, Reynisfjara, is een heel bijzonder nummer. Niet alleen omdat het over het bijzondere, zwarte strand in het zuiden van IJsland gaat.

Dat klopt. In eerste instantie was het een instrumentaal nummer. Toen Erik het naar me opstuurde, hoorde ik er echter direct bepaalde zanglijnen bij. Ik heb die meteen opgenomen en aan Erik voorgelegd. Hoewel hij het in eerste instantie bedoeld had als instrumentale track, stond hij open voor mijn ideeën. Het is wel een van mijn favorieten.

Hoe is de releaseshow verlopen?

Prima. We zijn zeer tevreden. Er was een mooie opkomst en de sfeer was prima. We zijn blij dat we weer hebben mogen spelen. Toen ik de zaal binnen kwam lopen, had ik al een grijns op mijn gezicht. Toen we aan het opbouwen waren, besefte ik hoe zeer ik het gemist had om live te mogen spelen. Het zijn heel leuke mensen. Ik lach me helemaal suf met die kerels van zowel Vetrar als Autumn. Het was ook wel heel spannend, want we hadden natuurlijk anderhalf jaar lang niet meer live gespeeld. Ik moest nog wel weer even wennen, maar was uiteindelijk wel heel blij, gelukkig en opgelucht.

Je geeft al aan dat je heel lang niet meer live hebt kunnen spelen. Ik vernam dat Erik in die periode al weer bezig was met het schrijven van nieuwe nummers.

Hij heeft zich een tijdje geleden teruggetrokken in een hutje op de hei om aan wat nummers te werken. Ik heb daar overigens nog niets van gehoord. Bij Autumn is Mats (van der Valk, gitarist, red.) bezig met nummers schrijven en heb ik met Jan (Grijpstra, drummer, red.) contact over bepaalde dingen die op de plank liggen.

Wat zit er nog in de pijplijn?

Voorlopig zijn er helaas geen concerten gepland, maar we zijn wel beschikbaar. In deze bijzondere periode is het gewoon afwachten tot er weer meer mogelijk is. We hebben in ieder geval wel zin om vaker op te gaan treden.