Veel vragen gaan over de beginperiode van Accept. Ik ben nu eenmaal het enige bandlid dat nog over is van de originele line-up. Nu doen de anderen ook wel eens interviews, maar die doen dat dan meer voor gespecialiseerde tijdschriften over basgitaren of drums. Maar wie anders dan ik kan vragen beantwoorden over de geschiedenis van de band? Het is echter helemaal geen probleem.
Je bent tegenwoordig toch ook de bandleider?
Ja, maar dat is wel uit noodzaak geboren. Toen ik in 1976 lid werd van de band, had ik dat nooit voor ogen. Uiteindelijk ben ik de enige die Accept nooit heeft verlaten. De anderen hebben dat wel gedaan. Ik ben de dinosaurus die het allemaal heeft overleefd. Soms word ik ervan beschuldigd dat het door mijn toedoen zo is gelopen, maar dat klopt niet. Iedereen die Accept heeft verlaten, heeft dat uit eigen beweging gedaan. Als ik het voor het zeggen had, waren we allemaal nog bij elkaar.
Van de huidige line-up zit zanger Mark Tornillo er het langste bij. Is zijn rol binnen Accept in al die jaren gegroeid?
Jazeker. Het is inmiddels alweer elf jaar geleden dat we hebben besloten om met Mark in zee te gaan. Onze werkrelatie is nog altijd erg goed. En we hebben twee nieuwe, geweldige muzikanten erbij. Martin Motnik is de nieuwe basgitarist en Philip Shouse is toegevoegd als derde gitarist. Voor Accept is dat ongebruikelijk, want twee gitaristen was altijd de norm. In de jaren negentig was ik een tijdje de enige gitarist en dat was ietwat onwennig. Een derde gitarist erbij blijkt echter wel een goede keuze. Live hebben we muzikaal opeens meer te bieden.
Hoe zijn de eerste liveshows met de nieuwe formatie verlopen?
Vlak voordat de coronacrisis uitbrak, hebben we een aantal shows gedaan in Zuid-Amerika en dat was voor het eerst met drie gitaristen op het podium. Dat ging uitzonderlijk goed en daar was zelfs ik wat verbaasd over. Philip is ingevallen als gitarist toen Uwe Lulis was verhinderd. We wisten al dat hij als speler goed bij Accept past. Het was echter onduidelijk hoe het zou zijn met zowel Uwe als Philip, maar het klonk verrassend goed.
Komen de klassieke stagemoves van Accept ook goed uit de verf met de nieuwe leden? Want het zal vast een vereiste zijn om dat goed te kunnen voordat je wordt toegelaten tot de band.
Haha, nee hoor, het is niet verplicht. Maar toevallig doen ze het uitstekend en vinden ze het leuk om te doen. De stoere bewegingen doen we vooral voor de lol. Het is echter wel iets wat bij een Accept-show hoort. Het is sowieso niet de bedoeling dat je als muzikant stilstaat op dezelfde plek. Maar het is geen regel dat we de bewegingen tegelijk moeten doen.
Uwe moet zijn gitaarpositie nu delen met iemand anders. Wat vindt hij daarvan?
Hij kan zich prima vinden in de keuze, zeker nu Uwe en Philip elkaar gezien en gesproken hebben. Ze zijn zelfs hard op weg om goede vrienden te worden. We hebben allemaal een bepaalde leeftijd bereikt waarop we ons ego makkelijker opzij kunnen zetten en als een teamspeler denken. Uiteindelijk telt het grotere geheel en dat heeft Uwe gelukkig ook in de gaten.
In interviews heb je al duidelijk gemaakt dat Philip gitaarwerk heeft aangeleverd voor Too Mean To Die. Speelt Uwe ook mee?
Ieder bandlid is te horen op het album. Maar eigenlijk hanteer ik het beleid om niet te veel in te gaan op wie wat heeft ingespeeld. Het maken van een plaat is te vergelijken met het maken van worst. Je hoeft je niet druk te maken hoe het precies is gemaakt, zolang het eindresultaat maar goed is. Accept heeft een nieuw album en iedereen was erbij betrokken. Dat is voldoende om te weten.
Too Mean To Die kan worden bestempeld als een pure heavymetalplaat. In het verleden werd nog weleens afgeweken van die stijl. Tegenwoordig wijkt Accept nauwelijks af van het muzikale pad dat is ingezet met Blood Of The Nations uit 2010. Heb je geleerd van de fouten uit het verleden?
Er is inderdaad een goede reden waarom we tegenwoordig vasthouden aan onze stijl. Dankzij producer Andy Sneep konden we tien jaar geleden een plaat maken zoals Blood Of The Nations. Hij dwong ons naar onze oude albums te luisteren voor het old-schoolgevoel. Tegelijkertijd zorgde Andy als eigentijdse producer voor een modern geluid. We hadden er evengoed voor kunnen kiezen om echt moderne metalsongs te schrijven. Maar Andy verzekerde ons dat de fans nummers in de stijl van begin jaren tachtig willen horen, maar dan in een nieuw jasje. En wij wilden ook dat we gewoon als Accept moesten klinken. Een full-length mag niet meer afwijken van de stijl die we hebben gekozen.
In de jaren tachtig werd Accept per album radiovriendelijker. Objection Overruled uit 1993 was dan weer een klassieke metalplaat. Op de albums die volgden, werd dan weer meer gexperimenteerd. Dat heeft uiteindelijk geleid tot het einde van de band.
Laat ik uitleggen waarom we de muziek in de jaren tachtig op die manier hebben benaderd. Toen was je pas echt succesvol als je een plaat had uitgebracht die minstens een miljoen keer was verkocht. De enige manier om veel albums te verkopen was door op de radio te komen. En succes was alleen mogelijk bij een groot platenlabel, waar men graag zag dat wij radiovriendelijker zouden zijn. Accept heeft altijd geprobeerd de harde kern vast te houden. Maar uiteindelijk wilden wij ook wel gedraaid worden op de radio en een videoclip die vaak werd gedraaid.
De jaren negentig waren voor iedereen verwarrend. Voor veel metalbands was het lastig om zich aan te passen. Je hebt gelijk als je zegt dat Accept muzikaal steeds weer een bepaalde richting is opgegaan. Sinds de comeback zijn we muzikaal consistent en gaat het alleen maar bergopwaarts.
Er is tegenwoordig niet echt een metalstroming die populairder is dan de rest. Ik zou niet weten hoe Accept zich tegenwoordig zou moeten aanpassen om een breder publiek aan te spreken.
Je moet vooral niet vergeten dat we al een flinke fanschare hebben. Fans die ons al 35 jaar volgen en nog altijd verknocht zijn aan onze old school-stijl. Ze komen nog altijd naar de shows voor klassiekers zoals Metal Heart, Princess Of The Dawn en Fast As A Shark. Daar zijn we ons erg bewust van. In de jaren negentig hadden we juist het gevoel dat niemand die oude songs meer wilde horen. Tegenwoordig komen duizenden liefhebbers naar festivals in Europa om oudjes zoals wij aan het werk te zien. Dat was twintig tot dertig jaar geleden wel anders.
Is het lastig om je dezelfde stijl vast te houden bij het schrijven van nieuwe nummers? Je bent in zekere zin beperkt in je mogelijkheden en het is lastig om niet in de herhaling te vallen.
Het is zeker niet makkelijk, maar ik heb door de jaren heen een bepaalde werkwijze ontwikkeld. Wekenlang ben ik elke dag aan het jammen met een drummachine. Langzaam ontstaan er muzikale stukken die bij elkaar passen, waarna ik ga experimenteren met verschillende zanglijnen. Pas als iets de moeite waard is, laat ik het aan iemand anders horen. Voorheen was dat Peter Baltes en nu Andy Sneap. En als je bijna kan spreken van een nummer, dan komen de andere bandleden erbij. Het is niet mijn stijl om met iedereen in een ruimte te werken aan ideen. Een of twee muzikanten erbij kan ik wel hebben, maar iedereen die zijn zegje wil doen op hetzelfde moment is te moeilijk.
Kwam Peter voorheen op dezelfde manier met muziek, waar jij dan je mening over gaf?
Het kwam inderdaad van beide kanten. We gingen dan aan de slag met elkaars muziekflarden. Soms verzon ik er dan wat bij voor hem en een andere keer was het andersom. Het startpunt was altijd een demo van mij of Peter. Voor Too Mean To Die heb ik de andere heb ik de andere bandleden ingeschakeld. Dat heb ik voorheen ook altijd al gedaan. Als iemand een goed idee denkt te hebben dat geschikt is voor Accept, dan hoor ik het graag. Aan het begin van dit interview kwam al ter sprake dat ik niet per se de bandleider wil zijn. Dat geldt ook voor mijn rol als songwriter. Ik hoef niet zo nodig degene te zijn die de meeste nummers aandraagt, maar zo is het nu eenmaal gelopen. De nieuwe basgitarist Martin kwam zodoende met een aantal bruikbare songs, echt goed materiaal. No Ones Master had zo een track van mijn hand kunnen zijn.
Peter werd op het gebied van songwriting dus niet gemist?
Uiteindelijk is het aan de fans om te bepalen of zijn input wordt gemist bij het beluisteren van het nieuwe album. Zijn ze tevreden met het resultaat of niet? Persoonlijk vind ik dat we sterk voor de dag komen met Too Mean To Die. En de reacties zijn tot nu toe goed. Ik hoor regelmatig de vergelijking met Blood Of The Nations, vooral omdat de nieuwe plaat net zo fris en energiek klinkt. Wellicht komt dat door de nieuwe bandleden. Het is ontzettend spijtig dat Peter de band heeft verlaten en dat gevoel zal altijd blijven, vooral omdat we meer dan 35 jaar partners binnen Accept zijn geweest. Daar staat tegenover dat de nieuwe muzikanten echt onderdeel van de band willen zijn. Hun enthousiasme heeft een positief effect op het eindresultaat.
Omdat Peter jouw schrijverspartner was, was het mijn grootste zorg of de muziek op het nieuwe album nog altijd ouderwets goed zou zijn. Misschien was juist hij degene die de klassieke Acceptstijl in ere wilde houden. Dat blijkt gelukkig niet zo te zijn.
Ik wil niet meer te veel praten over Peter. Wat ik kan vertellen over zijn plotselinge vertrek is dat hij het al niet meer erg naar zijn zin leek te hebben. Dat had zijn weerslag op de rest van de band. Het is niet prettig om muziek te maken met iemand die dat met tegenzin doet. Dat heb ik in het verleden wel eens vaker meegemaakt. Het beste is dan om gemotiveerde, nieuwe bandleden te hebben. Voor hen is het nogal wat om toe te treden tot Accept. Dat heeft dan weer een positief effect op de andere leden. Natuurlijk begrijp ik heel goed dat fans graag de muzikanten van de originele line-up bij elkaar zien. De trieste waarheid is dat het niet realistisch is, want ieder bandlid bepaalt voor zichzelf of hij het nog wel ziet zitten.
De opnames van Too Mean To Die in de Verenigde Staten werden abrupt afgebroken vanwege de coronacrisis. Producer Andy Sneap moest halsoverkop terugkeren naar Engeland. De opnames zijn online afgemaakt, waarbij Andy via een videoverbinding als producer zijn commentaar gaf. Is dit iets wat jullie in de toekomst weer zouden kunnen doen?
Alleen als het niet anders kan. Jij en ik spreken elkaar nu via Skype, maar eigenlijk zou je dat toch liever anders doen. Uiteindelijk zijn de opnames van de plaat gelukt en ging het wel prima.
Stel dat Andy niet beschikbaar is omdat hij met Judas Priest alle gemiste shows van dit jaar moet inhalen. Dan moet het toch mogelijk zijn dat hij overdag in de hotelkamer jullie nieuwe plaat aan het produceren is?
Ah, op die manier. Dat gaat niet werken. Zelf vind ik het ontzettend moeilijk om me tijdens een tournee bezig te houden met andere belangrijke zaken. De focus ligt constant op het volgende optreden. Na een soundcheck van twee uur zou ik geen zakelijk videobelletje kunnen afhandelen. Hetzelfde geldt voor het maken van een album. Ook dan ligt de focus voor honderd procent op dat project.
Andy is sinds jullie laatste samenwerking op het album The Rise Of Chaos een ervaring rijker als gitarist en producer van Judas Priest. Heeft hij nieuwe dingen geleerd die hij kon toepassen bij Accept?
Andy werkte voorheen vooral met metalbands waarbij de gitaren centraal staan. Bij Accept spelen de vocalen ook een belangrijke rol. Je kan sneller iets aanpassen aan een zangpartij dan aan een gitaarpartij. Bovendien heeft de luisteraar over het algemeen meer aandacht voor de zang. Het was interessant om te zien dat onze aanpak in dat opzicht verschilde met die van Andy. Nu hij met Judas Priest heeft gewerkt, en zanger Rob Halford in het bijzonder, is het een bevestiging voor Andy dat zang en melodie erg belangrijk zijn voor het soort muziek dat wij spelen.
Tot slot ben ik benieuwd of jij er zeker van bent dat Accept de coronacrisis zal gaan overleven. Redden de individuele bandleden het financieel nu het tourleven op zijn gat ligt?
Tuurlijk overleven wij het, want we zijn too mean to die, haha! Maar ik begrijp de vraag, want het is een serieuze kwestie. De grootste bron van inkomen voor bands is het geven van liveoptredens en dat kan al een tijdje niet meer. Zelf ben ik fulltime bezig met Accept. Maar ik moedig de andere bandleden altijd aan om er iets bij te doen om zichzelf bezig te houden. Iedereen doet er dus sowieso al iets anders naast, voornamelijk in de muziekindustrie. Zo blijft iedereen zich met zijn instrument bezighouden en is men goed opgewarmd voor als er weer shows aan zitten te komen. Ieder bandlid in Accept verveelt zich momenteel niet, dus in dat opzicht is de toekomst met de huidige line-up veiliggesteld.
