De Duitse heavymetalband Accept kwam in 2010 ijzersterk terug met Blood Of The Nations. Zanger Mark Tornillo had de ondankbare taak om publiekslieveling Udo Dirkschneider op te volgen. Dankzij de kwaliteit van de plaat en zijn stembereik, dat wel wat wegheeft van Udo, hebben de meeste fans hem omarmd. Bandleiders Wolf Hoffmann (gitarist) en Peter Baltes (bassist) zagen dat het goed was en het trio maakte in de jaren die volgden nog eens drie goede albums. De line-up begon met gitarist Herman Frank en drummer Stefan Schwarzmann, die voor de re�nie ook onderdeel waren van Accept. Ze werden in 2014 vervangen door nieuwe muzikanten. Die wisseling van de wacht ging vrij geruisloos en de band ging vrolijk door met zijn heavy metal-zegetocht.

Het vertrek van oerlid Baltes eind 2018 is echter een ander verhaal. Samen met Hoffman was hij verantwoordelijk voor het songmateriaal en op het podium vormden ze een niet te stoppen eenheid. Zijn vertrek kwam als donderslag bij heldere hemel en een reden is nooit gegeven. De vraag rijst of Accept nog wel bestaansrecht heeft nu Hoffmann er als enige sinds het begin bij is. De band is in ieder geval niet opgedoekt. Martin Motnik is de nieuwe bassist en met de komst van Philip Shouse is er zelfs een derde gitarist toegevoegd aan de line-up. Met hen is de band de studio ingedoken voor de vijfde full-length van het Tornillo-tijdperk, Too Mean To Die.

Op basis van het songmateriaal kan worden geconcludeerd dat Baltes in ieder geval niet wordt gemist. Too Mean To Die is namelijk een ouderwets goede plaat, die perfect in het rijtje past van alle andere albums met Tornillo als zanger. Aangezien Baltes een groot aandeel in de songs had, was het even spannend of Hoffmann het ook zonder hem kan. Met hulp van nieuweling Motnik en producer Andy Sneap is het gelukt. Het is een consistent album met lekker stevige tracks zoals het vlugge titelnummer, het sprankelende Symphony Of Pain en de mid-tempo stamper Overnight Sensation. Een slecht nummer is niet te vinden.

The Undertaker kan worden bestempeld als afwijkend dankzij het logge tempo en de zwaarmoedige sfeer. Het afsluitende Samson And Delilah is verrassend aangezien het een instrumentaal nummer betreft. Verder is er niks nieuws onder de zon. De productie knalt zoals altijd, het gitaarwerk blijft indrukwekkend en de strot van Tornillo is net zo krachtig als op Blood Of The Nations.

Hier en daar klinkt het wel erg herkenbaar en vraag je je af de band niet eens wat meer het avontuur zou moeten opzoeken. Aan de andere kant heeft Accept eind jaren negentig al flink ge�xperimenteerd met Predator als triest resultaat. Dan kun je beter met een vertrouwd en meer dan degelijk product zoals Too Mean To Die voor de dag komen. De fans moeten voor zichzelf bepalen of Accept nog wel kan bestaan zonder Baltes. Op basis van de muziek heeft de nieuwe formatie zichzelf in ieder geval bewezen.

Tracklist:
1. Zombie Apocalypse
2. Too Mean To Die
3. Overnight Sensation
4. No Ones Master
5. The Undertaker
6. Sucks To Be You
7. Symphony Of Pain
8. The Best Is Yet to Come
9. How Do We Sleep
10. Not My Problem
11. Samson And Delilah