Hoi Brittney, hoe gaat het daar?
Best wel goed. Het is volop zomer hier. We doen ons best om de miserabele pandemie te vergeten.
Zijn er daar al weer kleine shows mogelijk?
Nee, onze regering is zo goed als tegen alles, dus er gebeurt hier niets. Waarschijnlijk moeten we wachten op 2022.
Komende vrijdag is er wel een show van jullie te zien op het Metal Allegiance-festival. Spelen jullie die live of is die van tevoren opgenomen?
Die is van tevoren opgenomen. We kregen de keuze van het festival om live te spelen of iets in te zenden dat al opgenomen was. Het is moeilijk om iedereen bij elkaar te krijgen, want we wonen allemaal ergens anders. Ook wilden we het niet live doen, omdat we niet willen dat er technische problemen optreden. Het is erg jammer dat we nog heel lang moeten wachten met optreden.
Gelukkig is er een nieuw album, dat een wat technischer, progressiever en atmosferischere kant van jullie laat horen. Het is wederom een concept-album, een vervolg op Apex. Lag het verhaal al klaar?
We zijn wel begonnen met het verhaal en hebben pas daarna de muziek geschreven. Ik heb een track-by-track-handleiding geschreven. Ieder nummer is een hoofdstuk. Ik schreef op wat er binnen het verhaal gebeurde en hoe het nummer ongeveer moest klinken, wat de luisteraar moest voelen en welke specifieke personen of bands ik in gedachten had qua invloed. Ik stuurde dat vervolgens naar Andrew (Saunders, gitarist en vocalist - red.), die er gitaarriffs bij heeft gemaakt. Zo hebben vooral hij en ik overleg gevoerd voordat we het voorgelegd hebben aan Scott (Buchanan, drummer en partner van Brittney - red.) en Grant (Truesdell, gitarist en vocalist - red.) om te kijken of zij nog opmerkingen hadden. Het hielp ons om een album met cohesie te maken. Het laat verschillende kanten van ons horen.
Ik denk zelfs het meest diverse album in de discografie. Jullie noemden het zelf gekscherend een blackend folk infused melodic power symphonic death record op jullie Facebook-pagina. Is het integreren van al die verschillende stijlen het meest uitdagende aspect van het schrijven?
We waren er niet op uit om een album te schrijven met veel verschillende invloeden. Het gebeurt gewoon als je naar veel verschillende muziek luistert met elkaar, zoals pop, klassiek, synthwave en metal. Het komt terug in je songwriting en het arrangeren. Andrew heeft veel gedaan en hij kwam op het idee om zelfs wat black metal toe te voegen. Prima, want er zijn geen regels. We hebben er hard aan gewerkt om het te laten werken door een vloeiend geheel te maken. Alle onnodige dingen hebben we weggelaten om alles in zijn kracht te laten. We hebben er veel tijd aan besteed.
Jullie hebben zelfs even een pauze ingelast in het begin van 2019.
Dat klopt. We wilden ons hoofd even leegmaken na Apex. Daarna hebben we ons weer volledig gefocust op Abyss.
Iedereen was weer fris na de break?
Ja. We willen niet steeds hetzelfde album maken.
Het heeft geleid tot een wat progressiever album. Twee uitschieters zijn wat dat betreft Legacy en The Wind That Shapes The Land, welke beide tot mijn favorieten behoren.
Dat zijn toevallig ook mijn favoriete nummers.
Komt dat omdat je er veel verschillende kanten van jezelf in kunt laten horen?
Er gebeurt heel veel in dat nummer, zeker emotioneel. Het is echt een rollercoaster, dus ik moest er veel dynamiek aan toevoegen.
Ook Legacy kent uitersten, met name de overgang naar de blastbeatsectie is zeer geslaagd.
Dat komt van Andrew. We hebben zoiets nog nooit eerder gedaan, dus we hebben gexperimenteerd. Scott wist meteen al dat blastbeats op zijn plek zouden zijn en Andrew zag het idee wel zitten. Het heeft heel goed uitgepakt.
Zijn alle extreme vocalen op het album van Grant
Ja, met uitzondering van een paar van Andrew.
En Andrew zingt in Carry The Flame
Ja, dat is een duet van Andrew en mij. Ik wilde graag teruggrijpen op Earth And Ashes van Apex, waarin Andrew ook zingt, maar slechts heel weinig. Mensen vinden het een gaaf nummer en Andrew heeft een prima stem. Ik wilde hem dit keer meer ruimte geven omdat het een conversatie is tussen de kleinzoon en The Immortal.
Andrew is ook nog eens co-producer.
Ja, dat komt omdat het zijn muzikale visie in combinatie met mijn tekstuele en thematische visie is. Hij was constant aan het werk in de studio om alles op elkaar aan te laten sluiten.
Jullie hebben geen vaste bassist. Wie speelt de baspartijen?
Een vriend van ons met de naam Benjamin Arscott (ex-Archon Legion, ex-Robot Metropolis). We kennen hem al jaren vanuit de Victoria-metalscene. Andrew woont op het eiland Victoria terwijl de rest van ons in Vancouver woont. Andrew en Benjamin hebben in verschillende projecten met elkaar samengewerkt.
Jullie hebben al aardig wat bassisten versleten. Gaat Benjamin vaker sessiewerk voor jullie doen of zoeken jullie een vaste bassist?
We hebben geen concrete plannen voor het opnemen van nieuw materiaal, dus de tijd zal het leren. Benjamin gaat wel met ons optreden tijdens de albumreleaseshow. Voor andere liveshows hebben we Nick Miller (First Fragment, Killitorous) uit Ontario. Hij heeft de laatste tours meegdaan en we zullen zeer waarschijnlijk met hem blijven samenwerken. We kunnen heel goed met elkaar opschieten. Hij is een tourend musicus en speelt in veel verschillende bands (Black Crown Initiate, Necronomicon).
Op het nieuwe album staan veel synthpartijen. Blijven jullie backingtracks gebruiken of komt er een toetsenist bij op het podium?
We hebben wat synthpartijen op Apex gebruikt en vervolgens met backingtracks getourd en dat ging prima, dus ik denk dat we dat blijven doen. We spelen met een clicktrack en we zijn gewend om veel in onze oren te horen en het is geen probleem om de synthpartijen daaraan toe te voegen.
Jullie hebben vorig jaar de Explorers-ep uitgebracht, maar jullie hebben meer covers opgenomen. Worden die wederom uitgebracht op een ep?
Ja, ehhh, misschien ... . Het uitkiezen van covers bij ons is een hele uitdaging, dus ik weet niet zeker of we weer covers gaan uitbrengen. We zijn ons momenteel aan het concentreren op Abyss. We hebben echter wel plannen voor een ep. Het gaat tegenwoordig allemaal om playlists en singles, waardoor het niet meer noodzakelijk is om een full-length uit te brengen.
De openingstrack is een belangrijk moment als koppeling tussen Apex en Abyss. Hoe hebben jullie die koppeling voor ogen gehad?
De openingstrack is eigenlijk een intermezzo, maar ook een intro. Door de tijd heen is het een heel andere richting op gegroeid en ik beschouw het als een echt nummer. Wat we wilden, is dat de luisteraar beide albums achter elkaar aan zouden kunnen beluisteren. We wisten dus dat we iets nodig hadden om die twee te verbinden. Het nieuwe moest enerzijds hetzelfde gevoel hebben als het oude, maar ook het etherische aura van de nieuwe plaat bevatten.
Ga je net als bij Apex weer track-by-track-videos publiceren om dieper in te gaan op elk nummer?
Ja, dat gaat gebeuren en ik heb er veel zin in om wat over de songs te zeggen. Het is namelijk voor een buitenstaander moeilijk om precies te begrijpen wat er allemaal gebeurt. Je kunt natuurlijk de teksten lezen en het best mogelijke eruit te halen, maar het is leuk om wat exacter te vertellen wat ik met ieder woord bedoel. Specifiek voor degenen die echt genteresseerd zijn in de lore-kant van dingen, krijgen een uitleg.
Je kunt het verhaal zien als fictie, maar ook interpreteren als een krachtige persoonlijke boodschap, zoals Find the strength to rise again, Destiny opened the door en Do not hide in your Apex. Is er een verborgen boodschap?
Zeker. Het is natuurlijk een fantasy-verhaal, maar ik hou ervan om mijn teksten te schrijven op een manier dat je ze op verschillende manieren kunt interpreteren. Iedereen haalt weer een andere betekenis eruit. Op die manieren kunnen de teksten voor veel verschillende personen individueel wat betekenen.
We hadden het al eerder over een dialoog. Ook in Soulbound is er een dialoog, waarbij je de teksten tussen haakjes op een bepaalde manier kunt lezen (We can see right through you. Your soul is ours this time).
Ik wilde ermee articuleren wie wat zei. Ik schrijf vaker op die manier, zodat de afwijkende vocalen klinken alsof iemand iets tegen je zegt of dat de verschillende vocalen binnen een interne monoloog plaatsvinden.
Er komt een earbook-versie uit van een album waarin dat goed is uitgelicht. Hoe is het idee ontstaan?
Napalm Records kwam met het idee. We wilden wel graag het earbook van ons anders maken dat dat andere artiesten het doen. Hoe maken we ons product uniek, vroegen we ons af. Veel zijn mooi met fotos, teksten en artwork, maar ik wilde iets anders. Toen ben ik het hele verhaal op gaan schrijven in korte vorm, n pagina per nummer, zodat je een overzicht krijgt van de scene die ik in mijn hoofd heb. Ik dacht dat dat wel gaaf was voor de fans, om een verhaal te kunnen lezen terwijl ze luisteren.
Dat zal het zeker zijn voor bepaalde fans. Wat me opvalt, is dat jullie muziek veel voor hen betekent, tot zelfs het eindigen van een depressie. Wat doet dat met jullie?
Ik lees de commentaren op YouTube niet, want er zijn evenveel positieve als negatieve. We hebben echter fans die we persoonlijk kennen en ons een e-mail of tekstbericht sturen. Het betekent erg veel voor ons dat we met onze muziek fans door een moeilijke tijd heen kunnen helpen of iets kunnen geven om naar uit te kijken aan het einde van een zware dag. We schrijven niet alleen muziek voor onszelf, maar om het met iedereen te delen en dat dat licht brengt in het leven van iemand, betekent alles voor ons.
Fans op hun beurt zijn ook een steun voor de band, zeker in de achterliggende periode, waarin je tijdens de tour met Dragonforce en Visions Of Atlantis in maart uit Minneapolis moest vluchten om op tijd Canada in te kunnen.
Ze ondersteunen ons hartstikke goed. We hebben ze verteld dat we ze nog wat verschuldigd zijn, maar dat ze ons konden helpen door wat merch te kopen zodat we uit de schulden zouden komen. Zonder de fans hadden we nooit door deze zware tijd heen gekomen. We zijn ze voor eeuwig dankbaar.
