Hallo Terry, in 1986 kwam jullie debuutalbum Graceful Inheritance uit het niets, met lovende kritieken alom (Aardschok 10/10 en Duitsland's Rock Hard-reviewerspanel gaf nooit meer zo'n hoog gemiddeld cijfer). Kan je iets vertellen over de jaren tot aan jullie debuut?
Het schrijven van nummers begon in 1983 met The Servant, Dragons Lair en Keeper Of The Reign. Ik zong zelf op de demos. Daarna begon ik te zoeken naar zangers en muzikanten die een serieuze band wilden formeren. In de zomer van 1984 was het album klaar om opgenomen te worden, maar zaten we zonder financiering en management. Ik heb toen geld van mijn ouders geleend en een demo met vijf songs opgenomen, die we naar Europese tijdschriften stuurden. In het voorjaar van 1985 leende ik meer geld van vrienden en namen we de eerste helft van het album op. In oktober 1985 tekenden we bij Black Dragon Records en maakten we de tweede helft van de plaat af. Deze werd vervolgens in januari 1986 in Europa uitgebracht.
In de vroege jaren hadden jullie een officieel erkende fanclub in Europa: Heir Force Headquarters. Deze was gebaseerd in Bunnik. In de dagen voorafgaand aan internet waren fanclubs een goede bron van informatie. Weet je nog hoe die fanclub tot stand kwam en ben je nog in contact met de mensen achter de fanclub?
Charles Hunfeld begon al vroeg te corresponderen met mij en ik vroeg hem of hij ons wilde vertegenwoordigen ten aanzien van communicatie en correspondentie. We hadden geen management en ik stuurde persoonlijk alle promopakketten uit en beantwoordde de fanmail. Voor mij was het heel prettig om hulp bij de promotie te krijgen. Rond 1988 verloor ik het contact met Charles, maar recentelijk hebben wij elkaar via Facebook weer ontmoet. We gaan elkaar nu eindelijk ontmoeten in Musicon in juni.
Jullie debuut kwam uit bij het Franse label Black Dragon Records. Tijdens de tweede helft van de jaren tachtig stond dat label garant voor kwaliteits-US Metal-platen. Naast jullie vonden onder andere bands als Liege Lord, Savage Grace, Manilla Road, Chastain, Exxplorer, Candlemass en vele anderen daar onderdak. Hoe kwamen jullie bij dat label uit en kun je uitleggen hoe dit kleine franse label een soort van kwaliteitskeurmerk werd voor Amerikaanse metalbands? Het werd voor ons haast alsof je elke Black Dragon-release blind kon kopen.
Ik werd benaderd door de eigenaar van een plaatselijke platenzaak. Hij was benaderd door Black Dragon Records of hij wist hoe ze met ons in contact konden komen. Het was dezelfde zaak waar wij een foto hadden gemaakt voor een artikel in Rock Hard, dus daardoor heeft Agnes Desgranges ons kunnen vinden. We hadden naar verschillende labels demos uitgestuurd en Black Dragon was de eerste die interesse toonde, dus tekenden wij een deal. Het is altijd belangrijk voor ons geweest om te werken met personen die geloven in wat wij doen. Als je eerst iemand moet overtuigen om iets te doen, ligt het hart van diegene er niet en stelt diegene je uiteindelijk teleur.
Na jullie debuutplaat volgde een Europese tour met Savage Grace, waaronder meerdere shows in Nederland. Ik probeer nog steeds te herinneren waarom ik destijds jullie show in Scum Katwijk heb gemist. Herinner je je nog enige details van die tour?
De show in Katwijk vond rond de derde week in mei plaats. Black Dragon had geen stroomadapter voor ons geregeld, dus speelden we die avond over de Scum Backline in onze normale kleding. Daarna bezochten wij Amsterdam en kochten wij de converter zodat we dat probleem niet meer zouden hebben. Ik herinner me dat de shows in Nederland heel goed gingen voor ons. We hadden nog nooit voor een publiek gepeeld, dat al onze nummers kende. Ook hadden we nog nooit stagedivers gehad voorafgaand aan onze show in Dynamo.
We bleven een week in Eindhoven voor ons Duitse deel van de tour begon en hebben een show in Helmond toegevoegd voordat we naar Duitsland vertrokken. Tijdens de week oefenden wij in Pims magazijn (eigenaar van geluidsinstallaties Dynamo) en leerden wij Victim Of Changes. Tijdens de show in Dynamo vroegen enkele fans via een spandoek om dat nummer te spelen. De shows tijdens deze tour vonden plaats tijdens het WK voetbal, dus alles werd getimed rond de wedstrijden. Wij begonnen de tour als support van Savage Grace, maar onze populariteit nam toe, zodat wij in Duitsland headliner waren. Dat was een schitterende ervaring voor ons en de fans waren fantastisch, maar we begonnen ook problemen te krijgen met enkele beslissingen die Black Dragon nam zonder ons medeweten.
Na deze vliegende start werd het voor ons rustig rond de band. Drie jaar later kwam opeens opvolger One Small Voice uit. Tegenwoordig een normale tijd tussen twee albums, maar in de jaren tachtig een eeuwigheid. Er waren wat vernieuwingen en jullie stijl veranderde van US metal naar meer progressieve power metal, met een grotere rol voor keyboards. Hoe kwam die verandering tot stand?
Het is makkelijker om elk jaar een nieuw album uit te brengen wanneer je een label, een management en goed lopende financin hebt. We hadden geen rijke ouders, geen management en platenlabels bestonden niet in die dagen in Seattle. Wij waren dus echt onafhankelijk. Nadat we zes weken in het buitenland hadden doorgebracht, moesten we bij thuiskomst nieuwe banen en woningen vinden. Ik trouwde en Derek verhuisde naar Los Angeles om bij Savage Grace te gaan spelen. Onze advocaat verbrak het contract met Black Dragon in september 1986 wegens verschillende malen contractbreuk van de kant van het label. Toen kon ik in principe opnieuw beginnen om de band te vormen en te kijken wat ons een platendeal in de USA kon opleveren.
Wij hadden een toetsenist (Nathan McCoy) op Hands Of Destiny en RIP op Graceful Inheritance. Als we een vijfde bandlid zouden nemen, gaf ik de voorkeur aan een toetsenist om ons geluid afwisselender te maken. Ik vond Mike Jackson en we begonnen samen nummers te schrijven gedurende een aantal maanden. Paul kreeg in het voorjaar van 1987 stemproblemen en wij vonden Steve Benito in Portland. We overtuigden hem om naar Seattle te verhuizen. Derek kwam terug naar Seattle en we begonnen demos op te nemen terwijl we op zoek waren naar een platendeal. Ons geluid veranderde wegens de toetsen, de stem van Steve en het feit dat we probeerden de US-markt in te komen met meer variatie in en tussen de songs. Wij tekenden bij Metal Blade / Capitol in oktober 1988 en begonnen meteen met de opnames van One Small Voice. Die plaat was klaar in januari 1989.
Voor mij staat One Small Voice nog steeds aan de basis van het progmetalgenre. Dit samen met platen van Queensrche, Fates Warning, Lethal en een zekere Dream Theater, die dat jaar ook het debuut zou uitbrengen. Het album kwam uit bij Metal Blade, maar er volgde geen support in de vorm van een nieuwe Europese tour. Het werd weer rustig rondom de band. Wat gebeurde er met de plaat en de band in de volgende jaren?
Spanningen namen toe binnen de band en ik stond ook onder toenemende druk om de kosten van de opgenomen demos en eerste helft van Graceful Inheritance af te betalen. Toen we nieuwe demos opnamen met Steve spreidden wij de lasten over de band. Nadat wij de zevenalbumdeal hadden getekend, wilde ik dat wij een partnership vormden, waarin iedereen zijn verantwoordelijkheden deelde. De band wilde hier niets van weten en heeft mij buiten de band gezet. Aangezien ik de rechten op de naam had, was dit helemaal niet mogelijk. Metal Blade greep niet in en liet het begaan. Hierdoor word ik op One Small Voice slechts als sessiegitarist vermeld. De beslommering die hierop volgden, duurden tot september 1990. Mijn carrire leek over en het muzikale klimaat begon zich op grunge te richten. De band tourde nog met Crimson Glory en nam een demo met vier songs op. Zij konden echter geen nieuwe platendeal meer bemachtigen.
Toen kwamen de jaren negentig en werd jullie thuisstad Seattle de hoofdstad van grunge. Dit genre werd ervan beschuldigd vele andere metalstijlen te hebben beindigd (heavy metal, melodic of hair metal en thrash metal hadden het allemaal zwaar in de jaren negentig). In mijn ogen was grunge slechts een korte dip in Seattles metalgeschiedenis, aangezien ik geen andere plaats ken waar zo veel leidende heavymetalbands vandaan zijn gekomen. Queensrche, Sanctuary, Metal Church, Q5, Nevermore, Culprit, Fifth Angel, de lijst houdt niet op. Was er een goede livescene en goed contact tussen al deze bands?
In het begin van de jaren tachtig was er een alleleeftijdenpodium voor bands om te spelen: Bellevue, bij de rolschaatsbaan. Tegen 1986 waren er maar drie vier clubs waar je eigen werk live kon spelen. Onze meest succesvolle shows waren wanneer ik zelf de zaal boekte, geluid en licht regelde en de promotor was. Er was nauwelijks een muziekbusiness of support via agenten in die tijd. De manier voor Seattlebands om door te breken, was dus door te spelen buiten Seattle. Er was wel iets van een metalscene, maar vooral bands die de stad nooit verlieten. Tegen de tijd dat Queensrche in Seattle speelde, was het al een getekende en tourende band. Q5 was niet plaatselijk actief en Fifth Angel trad nooit op. Wij hebben nooit de kans gehad om met Metal Chruch of Sanctuary te spelen. In 1985 deden we wel een show met Culprit, maar die band viel in 1986 weer uit elkaar. De bands die getekend werden, hadden geld en een management achter zich staan, wij niet. Het gevoel was in werkelijkheid best competitief. De meeste bands met connecties hielpen de andere niet echt. Terugkijkend hebben wij destijds best wel wat bereikt door zelf het initiatief te nemen.
Begin deze eeuw verscheen jullie naam op sommige festivalaffiches in Europa. Vooral in de meest loyale metallanden Duitsland en Griekenland. Sinds wanneer is de band weer werkelijk bij elkaar?
Na het tekenen van een licentiedeal bij Hellion Records voor de re-issue van Graceful Inheritance en de uitgave van onze demo-opnames als Triad in 1999, werden wij gevraagd om op Wacken Open Air te spelen in 2000. Ik dacht dat de fans zoveel mogelijk originele bandleden verdienden. Ik vroeg dus aan Ray en Derek of zij interesse hadden om de band weer opnieuw te vormen, de show te spelen en een nieuwe plaat op te nemen. Zij speelden wel op Wacken, maar hadden geen interesse om weer een band te vormen. Ik vond Paul Davidson, maar die kon slechts enkele nummers aan zonder stemproblemen te krijgen. Toen heb ik de band heropgericht met Boby Ferkovich op bas, Clint Clark op drums en Bryan Hagan als zanger. We speelden minstens twaalf shows rond Seattle in 2002-2003 en voegden Op Sakiya toe op toetsen. Jeff McCormack werd de nieuwe drummer en in 2006 speelden we op KIT VII en twee shows in Griekenland. Er werd ons gevraagd om een nieuw album op te nemen, maar de mannen wilden zich niet toeleggen op een oefenschema hiervoor. Ray nam contact op in 2011 en toonde interesse in heroprichting voor het vijfentwintigjarig jubileum van Graceful Inheritance. Ray en Derek kwamen toen terug in de band voor Metal Assault II en een paar shows in Griekenland in 2012. Paul Davidson had de kans om in 2011 terug te komen, maar zijn stem kon het niet meer aan.
Na de sporadische optredens was daar vorig jaar opeens jullie nieuwe album The View From Below. Dit album lijkt een natuurlijke opvolger van One Small Voice. We horen de originele band, met Op Sakiya nog steeds op toetsen en Will Shaw als nieuwe zanger. Hoe werd het album in het algemeen ontvangen?
Het nieuwe album is heel goed ontvangen en krijgt nog steeds goede kritieken over de hele wereld. Wij hebben nieuwe fans in Oost-Europa en Zuid-Amerika. Wij hebben niet geprobeerd om iets te vergelijken met het verleden, behalve het feit dat we drie originele leden in de band hebben. Ieder Heir Apparent-album heeft een nieuwe zanger en elk album bevat nummers die de sterke kant van de zanger naar voren brengt. Ik heb bewust besloten om anders te spelen op deze plaat. Ik gebruikte onorthodoxe akkoorden, liet de nummers ademen en concentreerde me op groove en gevoel. De zang van Will is verbluffend, vooral als je in ogenschouw neemt dat hij de lange noten precies en zuiver aanhield zoals ze bedoeld waren. Niks was kunstmatig.
Tot slot het beste nieuws. Jullie komen deze zomer twee keer naar Europa en dit heeft ook geleid tot twee shows in Nederland. Pinkstermaandag 10 juni staan jullie in Musicon in Den Haag en zondag 28 juli spelen jullie in Little Devil te Tilburg. Wat kunnen we verwachten van deze shows?
Deze shows in Nederland zullen heel bijzonder zijn voor ons. De shows zullen het hele nieuwe album bevatten, naast het beste uit ons verleden. Voor zover wij nu kunnen zien, zouden het ook zomaar de laatste shows in Nederland van ons kunnen worden. Wij willen er twee speciale optredens van maken voor iedereen die komt. Mijn hartelijke groeten aan alle fans en wij hopen jullie te ontmoeten tijdens onze shows. Wij verstoppen ons niet backstage en laten mensen niet betalen om ons te spreken. Wij zijn gewone mensen net als jullie, dus kom op ons af voor een praatje. Wij zijn er voor jullie.
