Waarom is The Crimson Idol helemaal opnieuw opgenomen?

Het plan was om de film die bij het album hoort uit te gaan brengen. De cd wilde ik er ook bij doen. Toen kwam ik tot de ontdekking dat de rechten van The Crimson Idol niet in mijn bezit zijn. Het album opnieuw opnemen lag daarom het meest voor de hand.

The Crimson Idol is een van de meest ambitieuze projecten van W.A.S.P. Destijds moesten de opnames al een hele onderneming zijn geweest. Hoe keek je ertegenaan om dat hele proces te gaan herhalen?

Het was alsof ik een berg opnieuw moest gaan beklimmen. Ik heb van tevoren de originele tapes beluisterd. Toen dacht ik even van: Waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Het besef kwam terug dat het toentertijd een hoop werk was om alles goed op tape te krijgen. Ik had er echt spijt van dat ik hier en daar al had geroepen dat The Crimson Idol opnieuw opgenomen ging worden, haha.

Hoelang heeft het nieuwe opnameproces uiteindelijk geduurd?

De eerste keer duurde het twee�nhalf jaar. Vervolgens heb ik regelmatig de vraag gekregen hoelang ik erover zou doen als ik het opnieuw mocht doen. Het songmateriaal is al helemaal af, ik heb meer kennis van de gebruikte technieken� Kortom, het zou vast een eitje zijn om het opnieuw te doen. Maar nee hoor, het heeft al met al toch een jaar gekost. En dat jaar bestond uit een intensief werkschema. Maar het is gelukt en ik ga zoiets nooit meer doen.

De techniek is er sinds 1992 flink op vooruitgegaan. Zijn er nu dingen die makkelijker zijn gegaan dan de eerste keer?

Nee, eigenlijk niet. Voor The Crimson Idol heb ik een eigen studio gebouwd en die is nog steeds zoals deze toen was. Zo gebruiken we nog altijd tape voor de opnames. We hebben wel een modern programma zoals ProTools, maar toch kies ik ervoor om alles op de ouderwetse manier te doen. Het eindresultaat klinkt gewoon beter. Op tape heeft de muziek een bepaald soort warmte die ontbreekt als je alles digitaal opneemt. Als je een uitstekend klinkend product wilt maken, dan moet je daar nu eenmaal tijd en geld in investeren.

Re-Idolized is opgenomen met de huidige line-up van W.A.S.P. Heb je er nog aan gedacht om een aantal muzikanten van het origineel te vragen voor een bijdrage, zoals bijvoorbeeld gitarist Bob Kulick?

Dat heb ik inderdaad gedaan. Bob is een geweldige gitaarspeler. Hij en Doug Blair, de huidige gitarist van W.A.S.P., zijn de besten waar ik ooit mee heb samengewerkt. Maar de stijl van Doug is te vergelijken met die van Bob. Ik wist zeker dat hij de originele solo�s op The Crimson Idol kon reproduceren. Het was simpelweg niet nodig om Bob er ook nog eens bij te hebben.

Alle heropgenomen nummers moesten precies zo klinken als het origineel, noot voor noot. Re-Idolized moest een exacte kopie worden van The Crimson Idol. Dat was de insteek, hoewel wij ook wel wisten dat zoiets niet 100 procent zou gaan lukken. Maar ik denk dat alleen professionele muzikanten het verschil gaan horen. Zelfs ik had moeite om de partijen van de originele opnames en de nieuwe opnames uit elkaar te houden. Want ik heb ze steeds ter vergelijking naast elkaar gelegd.

Is dat de reden dat je de werkdruk van het hele proces hebt onderschat?

Inderdaad. Het grote verschil met de vorige keer is dat we toen geen vergelijkingsmateriaal hadden. We waren de partijen voor de muziek aan het verzinnen terwijl we in de studio zaten. Nu moesten we ons houden aan de muziek die we toen gemaakt hadden. Dat heb ik nog nooit eerder in mijn leven gedaan. Het is veel arbeidsintensiever dan het cre�ren van muziek. Daarom wil ik dit ook nooit meer gaan doen, want het voelt gewoon als werk.

Op Re-Idolized staat een aantal nummers dat het origineel niet heeft gehaald. Waarom heb je besloten om ze alsnog uit te brengen?

Een van die nummers is Miss You en, geloof het of niet, dat nummer was het eerste die ik schreef voor The Crimson Idol. Alle nieuwe songs op Re-Idolized hadden eigenlijk al op het origineel moeten staan. Het probleem was dat ik na twee�nhalf jaar nog niet klaar was met de opnames. De mensen van de platenmaatschappij begonnen ongeduldig te worden en wilden nu toch wel iets van mij hebben. Dus ik besloot het materiaal te gebruiken voor het album dat in ieder geval het complete verhaal kon vertellen. Maar ik vond altijd dat het album iets miste. In de jaren die volgden heb ik altijd gezegd dat er nog muziek is die niemand heeft gehoord die ooit op de ��n of andere manier uitgebracht gaat worden. Het heeft wel iets langer geduurd dan ik dacht, haha. Maar beter laat dan nooit.

Ook heb je de langverwachte film van The Crimson Idol eindelijk afgemaakt.

Het was algemeen bekend dat de beelden al lang zijn geschoten. De montage stelde ik echter steeds uit. Uiteindelijk naderde de vijfentwintigste verjaardag van The Crimson Idol. Een mooi jubileum, dus ik dacht, het is nu of nooit. Toen ik al het ruwe materiaal van de filmbeelden zag, wist ik meteen waarom het er steeds niet van kwam. Ook dit zou ontzettend veel werk gaan worden. In totaal ben ik twee jaar lang intensief bezig geweest met het maken van de film en Re-Idolized.

Het monteren van een film is ook iets wat ik nooit meer wil doen. Misschien dat het ooit wel weer gaat gebeuren, maar ik zal er in ieder geval niet naar uitkijken. In het begin heb ik de klus voor The Crimson Idol wel uit handen gegeven. Maar uiteindelijk is het mijn visie en bleek dat ik die niet aan anderen kon uitleggen. Ik heb nu veel geleerd over films maken en de belangrijkste les is dat ik het niet meer wil gaan doen, haha.

Je noemde al de nieuwe song Miss You, maar die staat ook al op het vorige studioalbum Golgotha (2015). Waarom heb je dat nummer toen al gebruikt?

Ten tijde van Golgotha waren we nog niet van plan om The Crimson Idol opnieuw op te nemen. Het idee bestond nog niet eens. Als dat wel zo was geweest, dan had Miss You niet op Golgotha gestaan. Het nummer is naar mijn mening een belangrijk onderdeel van het verhaal, dus vandaar dat ik besloot om het ook te gebruiken voor Re-Idolized.

Plots verandert Blackie van onderwerp en begint spontaan te praten over een persoon op internet die hem een geldwolf heeft genoemd.

De productie van het hele album was enorm duur. Toch heeft iemand mij er op internet van beschuldigd dat ik Re-Idolized heb gemaakt met als doel om even snel veel geld te verdienen. Wat een idioot, dacht ik toen. Het hele opnameproces heeft ruim een half miljoen dollar gekost en dat ga ik echt niet terugverdienen. Uiteindelijk heb ik het voor mezelf gedaan, maar ook voor de echte fans, om het verhaal van The Crimson Idol compleet te maken. Hopelijk vindt men het leuk, maar voor mijzelf geeft het in ieder geval een bevredigend gevoel dat het verhaal helemaal af is.

Het idee van The Crimson Idol is ontstaan omdat fans jou altijd vroegen hoe het is om een beroemd rockster te zijn. Als ze dat wilden weten, konden ze nu het album gaan luisteren over de opkomst en de val van een beroemd muzikant. Grotendeels vertelt het over de minder mooie kanten van het sterrendom. Beroemdheid stelt niks voor zolang je geen liefde in je leven hebt, is het moraal van het verhaal. Heb je sindsdien fans meegemaakt die op basis van het album zijn afgeknapt op het muzikantenbestaan?

Eigenlijk heb ik dat nooit gehoord, maar heb juist reacties te horen gekregen waar ik totaal niet op had gerekend. Het verhaal van The Crimson Idol kent twee kanten. Bij het verzinnen van personages moet je ze tot leven brengen door ze een verleden te geven, met vrienden en familie. Bij hoofdpersonage Jonathan moest ik dat allemaal gaan bedenken en dat is een belangrijk onderdeel van het verhaal geworden. Jonathan is uiteindelijk iemand geworden die zocht naar liefde in zijn leven. En dat is eigenlijk een heel simpel concept. Het wordt pas moeilijk om te bedenken hoe en waarom dat zo is. Ik moest gaan beschrijven hoe zijn tienerjaren zijn verlopen, zijn ontwikkeling als muzikant� Dat soort dingen.

Toen ik klaar was, dacht ik dat mensen zich met dat hele ontwikkelingsproces zouden gaan identificeren. Dat bleek niet zo te zijn, want de meeste fans gingen zich identificeren met het simpele feit dat de hoofdpersoon naar liefde zocht in zijn leven. Ik had je graag verteld dat dit de intentie was mijn verhaal, maar dat is niet het geval.

Hoe kwam je erbij om Jonathan specifiek te laten zoeken naar de liefde van zijn ouders?

Velen denken dat het autobiografisch is, maar dat is niet zo. Ik heb vooral ervaringen gebruikt van kennissen uit de muziekindustrie. Zelf ben ik juist opgegroeid in een gezin waarin mijn vader en moeder van me hielden. Ik kom uit een doodnormale familie uit de middenklasse en mijn jeugd is vrij normaal verlopen. Ik had niet in de gaten dat de moeilijke jeugd van Jonathan zo�n grote impact op de luisteraars zou hebben, omdat het niet mijn wereld is. Ik kon pas uit mijn eigen leven putten zodra het verhaal van The Crimson Idol het punt bereikt wat er allemaal kan gebeuren zodra je succes hebt in de muziekindustrie. Mijn intentie was om simpelweg over dat muzikantenbestaan te vertellen. Maar ik had nooit durven dromen dat het verleden en de zoektocht naar liefde van Jonathan de grootste impact op de fans heeft gehad.

Is het frustrerend dat mensen niet jouw oorspronkelijke intentie hebben opgepikt, of is het juist een aangename verrassing?

Ik heb het volgende verhaal voor je. Op de dag van de albumrelease was ik in de Canadese stad Toronto voor promotie bij een televisiestation. Toen ik klaar was, stonden er ongeveer twintig fans buiten de studio te wachten. Bij het signeren van hun spullen merkte ik iemand op die rustig zijn beurt aan het afwachten was. Op het laatst was hij aan de beurt en gaf zijn exemplaar van The Crimson Idol. Bij het signeren heb ik de hele tijd mijn hoofd gebogen, dus ik had zijn gezicht de hele tijd nog niet gezien. Hij was de eerste persoon die ik met het nieuwe album zag, dus vroeg hem of hij het al had beluisterd en of hij het goed vond. Hij mompelde steeds: �uhuh�. Toen zijn stem het begaf, keek ik op en zag dat er tranen langs zijn gezicht stroomden. �Je hebt mijn leven beschreven met dit verhaal!�, vertelde hij.

Hoe heb je dat moment ervaren?

Na het bloedstollende proces van het maken van het album was ik zo enorm uitgeput. Eigenlijk ging alles een beetje aan me voorbij. Tijdens dat televisieoptreden was ik meer een robot dan een mens. Maar die ene fan bracht mij weer helemaal terug naar de realiteit. Ik heb het sindsdien vaker ervaren met fans, maar die eerste keer zal ik me als de dag van gisteren herinneren.

Ik besef me dat het een voorrecht is om muziek te maken, maar als artiest krijg je nooit je eigen album voor het eerst te horen. Als je een album opzet, brengt het je altijd terug naar het moment van de eerste luisterbeurt. Dat is het magische effect. Maar als je zelf een album maakt, dan wordt dat effect je ontnomen. Als iemand je dan vertelt hoe het voor hem of haar was, maakt dat het maken van zo�n album 100 procent waard.

In hoeverre maak jij je nog druk over verkoopcijfers na zo�n ontmoeting?

Daar ben ik dan niet meer mee bezig. De emotionele connectie die ik op die dag heb gemaakt, is veel belangrijker. De eerste show die we voor The Crimson Idol deden, was op een Duits festival voor ongeveer 180.000 man. Die fan was voor mij net zo groot als dat publiek en misschien nog wel groter. Aan het begin van mijn carri�re had ik me daar geen voorstelling van kunnen maken. Geen enkele artiest begint met muziek maken in de hoop om fans emotioneel te raken. Als dat wel zo is, dan is die persoon veel slimmer dan ik. Ik was bezig met dromen van succes en beroemdheid, zonder aan het menselijke aspect te denken. Iemand die echt met die reden muziek is gaan maken, is een beter mens dan ik.

De muzikant in het verhaal van The Crimson Idol pleegt uiteindelijk zelfmoord. Vorig jaar kozen Chris Cornell en Chester Bennington voor dezelfde uitweg. Hoe ervaar jij zulke berichten?

Het is onmogelijk om dan niet te denken aan The Crimson Idol. Bijna twee jaar na de release pleegde Kurt Cobain zelfmoord. Mijn telefoon stond roodgloeiend. Iedereen maakte de vergelijking met mijn verhaal. Maar ik heb het niet zelf bedacht. Deze tragische incidenten zijn in het verleden ook al voorgekomen. En dat zal in de toekomst niet veranderen.

In de nieuwe versie van The Crimson Idol heb ik een aantal passages toegevoegd die in het origineel ontbreken. Ze verschijnen vlak na het nummer The Idol. �I have finally made it to the top of the mountain. And when I got there, I looked around and there was nothing there.� Dat is wat er kan gebeuren met artiesten die megasuccesvol zijn geworden. Er is niets meer wat het leven hen nog kan bieden. Ik probeer het voorzichtig te formuleren en benadruk het woord �kan�. Want als een artiest zelf meent dat het leven niks meer te bieden heeft, dan is dat voor die persoon de waarheid.

Geen enkel mens is gemaakt voor roem en beroemdheid. Enkele artiesten maken er op een vlugge manier een einde aan door zelfmoord te plegen. Maar voor de meesten is het een langzaam proces dat gepaard gaat met drugs en alcohol. Ook voor die mensen was er op de top van de berg niks meer te zien. Er is niks angstaanjagender in het leven dan dat, want er is geen enkele hoop meer. Heeft iemand al een sprankje hoop, dan is dat reden genoeg om door te gaan met leven.

Waarom denk je dat er anno 2018 nog steeds mensen zijn die in dezelfde valkuil trappen?

Als je jong bent, dan heb je geen boodschap aan de negatieve verhalen rond het sterrendom. Als tiener word je overstelpt met alles wat je in de media hebt gezien. Het zijn beelden van hoe prachtig het leven als beroemdheid k�n zijn. We zullen daar allemaal gevoelig voor blijven zijn. Ook ik, maar ik prijs mijzelf in dat opzicht zeer gelukkig. Bij mij kwam vrij snel het besef dat roem niks voor mij is. Dat was al voordat The Headless Children in 1989 werd uitgebracht. Iemand anders mag al die aandacht hebben. Voor mij hoeft dat niet. Het heeft me in een kluizenaar veranderd. Sindsdien woon ik op een ranch, anderhalf uur rijden van Los Angeles. In de omgeving leven meer koeien en paarden dan mensen. Hier is ook mijn studio. Zo heb ik het graag. Alleen als het echt moet, verlaat ik mijn kluizenaarsplek.

Van de ene op de andere dag had ik succes met W.A.S.P. Na vier jaar had ik mijn portie roem wel weer gehad. Ik wil mezelf gewoon opsluiten in een soort laboratorium en gewoon albums maken. The Beatles deed dat vroeger ook. De leden waren op een bepaald moment zo ontzettend succesvol, dat ze nergens meer normaal op straat konden lopen. Nu wil ik mezelf niet met die supergroep vergelijken, maar zo heb ik het ook ervaren. Het was behoorlijk ellendig om je nergens meer te kunnen vertonen. Dus ik heb mijn eigen bubbel gecre�erd, mezelf omringd met vertrouwelingen en maak nu albums in mijn eigen, kleine wereldje.

Voor veel fans is The Crimson Idol het beste album van W.A.S.P. Hoe zie jij dat?

Voor mij is het een hoofdstuk uit een boek. En het boek is nog niet afgelopen. Maar The Crimson Idol is wel ��n van mijn favoriete albums. Maar het boek is nog niet gesloten en men kan nog meer nieuwe muziek van W.A.S.P. verwachten.

Ben je al bezig met een nieuw album?

Ik ben twee jaar aan ��n stuk door aan het werk geweest en ben twee maanden thuis van de laatste tournee. Bij thuiskomst stortte ik helemaal in. De feestdagen kwamen eraan, dus ik besloot even lekker niks te doen en daarvan te genieten. Maar toch begonnen er hier en daar wat ideetjes op te borrelen, die ik vervolgens heb vastgelegd in mijn studio. Hoe mijn lichaam er ook aan toe is, mijn creativiteit zal altijd aanwezig zijn.

Heeft het werk aan Re-Idolized je gemotiveerd om je weer eens te wagen aan een nieuw conceptalbum? Of heb je daar juist even totaal geen zin meer in?

Ehm, beide eigenlijk. Op zich vind ik het idee van een nieuw conceptalbum interessant. Maar het vele werk dat erbij komt kijken, zie ik niet zitten. Toen Golgotha uitkwam, hebben we daar toch zo�n vier jaar aan gewerkt. Niet de hele tijd, maar we deden het vooral rustig aan om er zeker van te zijn dat het een kwalitatief goed product zou worden.

Ik ben op het punt van mijn carri�re beland dat ik over mijn nalatenschap moet gaan nadenken. Dus als ik een album ga maken, moet het �cht goed zijn. Het zal vergeleken worden met alles wat we in het verleden hebben gedaan. Een conceptalbum zal ook nog eens extra veel tijd kosten. Daarom maak ik liever eerst weer een album waarbij elke track afzonderlijk de meeste aandacht krijgt.

Als je ook nog eens een verhaal moet gaan vertellen, wordt het extra complex. De songs moeten opeens met elkaar verbinden en de flow van het album moet kloppen. Dat proces verloopt heel precies en zeer traag. Bij een normaal album heb je dat allemaal niet. De gemiddelde luisteraar zal het echte verschil ook niet horen tussen een Golgotha of The Crimson Idol. Die vindt de albums gewoon goed of niet goed.