In 1992 brengt Blackie Lawless met zijn W.A.S.P. The Crimson Idol uit. Een inmiddels legendarisch conceptalbum over een getroebleerde rocker (Jonathan), die met vallen en opstaan een turbulente carrière doorleeft en daarmee probeert te ontkomen aan de geesten uit zijn jeugd. In de vijfentwintig jaar nadien is het album uitgegroeid tot verplichte kost voor veel metalheads. De thema’s over onder meer onbeantwoorde liefde en de donkere kanten van de showbizz zijn tijdloos en datzelfde geldt voor enkele van de nummers van deze schijf. De onheilspellende gitaarloopjes, de bulderende drumpartijen en kettingzagen en aansprekende teksten; al jarenlang lopen fans en critici ermee weg. De verbazing is dan ook groot wanneer Lawless aankondigt wellicht het beste dat W.A.S.P. ooit gemaakt heeft opnieuw op te nemen.

In interviews worden er diverse redenen genoemd: er zou nog oud materiaal liggen dat nooit is gebruikt, Lawless had het destijds toch anders voor ogen en brengt het album nu uit zoals het destijds was bedoeld en ga zo maar door. Blackie heeft zichzelf vaker tegengesproken omtrent deze plaat. De echte reden zal misschien van alles wat zijn. Of er nu creatieve of wellicht economische motieven zijn in verband met rechten of royalties, doet er uiteindelijk weinig toe. Een van W.A.S.P.s beste platen verschijnt opnieuw en heet nu Re-Idolized - The Soundtrack To The Crimson Idol.

Het eerste wat opvalt aan Re-Idolized is de tracklist die is gegroeid van tien naar zestien nummers. De helft van het nieuwe materiaal bestaat echter uit kortdurende interludes en kun je niet als song classificeren. Daarnaast zullen fans Miss You herkennen van het album Golgotha (2015). Toen meldde Lawless al dat dit materiaal was van The Crimson Idol dat hij nog had liggen. Het resterende The Lost Boy en The Peace zijn eigenlijk de enige echt nieuwe nummers. Het merendeel van het nieuwe materiaal is geplaatst tussen de (power)ballad Hold On To My Heart en de finale The Great Misconceptions Of Me.

Mensen die het ergste vrezen van de heropnames kunnen hun hart ophalen: feitelijk is er niet veel veranderd aan het bronmateriaal. Veel van het oude werk is ongewijzigd gebleven en het enige verschil is een ruwere, modernere productie die meer past bij deze tijd. Uiteraard betekent dat ook dat het geluid over het algemeen harder is geworden. Met name de drums zijn prominenter aanwezig in de mix. Dat heeft een wisselend resultaat, want de drumpartijen van het origineel waren toch al niet onaardig. Tijdens Arena Of Pleasure en I Am One is de vergrote aandacht voor de drumpartijen storend en met name tijdens I Am One levert dat een irritant, repetitief gebonk op. De zangpartijen lijken soms wat op de achtergrond te zijn geraakt (Chainsaw Charlie, I Am One).

De grootste wijzigingen aan het bronmateriaal zijn gemaakt in publieksfavoriet Chainsaw Charlie (Murders In The New Morgue). Concertgangers zullen live al gemerkt hebben dat Lawless de krachttermen in het nummer achterwege laat of verbastert. In deze nieuwe versie zijn die krachttermen ook op plaat vervangen door schoonmoedervriendelijke bewoordingen. De monoloog waarin Chainsaw Charlie zijn managerszonden opbiecht, boet hierdoor aan overtuiging en kracht in, hoewel dat nieuwe luisteraars niet zal opvallen. Hoeveel zullen dat er echter zijn? De hernieuwde interpretatie van het spektakelstuk, dat het live altijd goed doet, zal voor veel fans een onbegrijpelijke keuze zijn.

Zoals gezegd is het leeuwendeel van het nieuwe materiaal vlak voor de grote finale van het album te vinden. Met de interlude Hey Mama wordt de typische W.A.S.P.-rocksong The Lost Boy ingeluid, die enigszins herhalend, maar zeker niet verkeerd klinkt. Het laat wel weer horen dat wanneer Lawless tevreden is over een melodie, hij deze tot in den treure blijft gebruiken. De ballade The Peace lijkt de getraumatiseerde hoofdpersoon van het verhaal enigszins verlichting te bieden, waarna hij vlak voor de grote finale nog in een Gollumeske dialoog met zichzelf verwikkeld raakt.

Re-Idolized bevat tevens een dvd/blu-ray met daarop de videobeelden die zijn gemaakt bij het verhaal van Jonathan. Het zijn dezelfde fragmenten als waar W.A.S.P. mee op tournee is geweest. Live voegde het beeldmateriaal weinig toe. Liefhebbers kunnen het in de huiskamer een tweede kans geven.

Hoewel iedereen met scepsis een heropname van een van de beste conceptrockalbums zal bezien, is het resultaat niet negatief. De productie is over het algemeen ruwer, minder steriel en op sommige punten een verbetering. Dat geldt ook voor de drumpartijen op genoemde uitzonderingen na. De dramatische levensloop van Jonathan wint aan kracht door het soms doorleefde stemgeluid van Blackie Lawless, hoewel daar meer de nadruk op had mogen liggen. Lawless mag dan niet ’s werelds beste zanger zijn, voor de muziek die hij maakt, is zijn strot perfect. Het extra materiaal dat Re-Idolized bevat, is geen straf om naar te luisteren en sluit goed aan bij wat er al voorhanden was. Daarbij moet wel opgemerkt worden dat slechts weinigen iets gemist zullen hebben aan het origineel.

De heropnames van The Crimson Idol zijn dan ook niet perfect. Tegelijkertijd moet opgemerkt worden dat de geest van de plaat intact is gebleven en de verbeteringen welkom zijn. De muziek blijft staan als een huis. Hoeveel nieuwe luisteraars zal W.A.S.P. echter weten te winnen met een vijfentwintig jaar oude plaat in een nieuw jasje? En zullen mensen die al decennialang meebrullen met manager Charlie de veranderingen kunnen accepteren? De tijd zal het leren. Re-Idolized – The Soundtrack To The Crimson Idol is in ieder geval een heropname geworden die een kans verdient.

Tracklist:
CD1:
1. The Titanic Overture
2. The Invisible Boy
3. Arena Of Pleasure
4. Chainsaw Charlie (Murders In The New Morgue)
5. The Gypsy Meets The Boy
6. Michael’s Song
7. Miss You
8. Doctor Rockter

CD2:
1. I Am One
2. The Idol
3. Hold On To My Heart
4. Hey Mama
5. The Lost Boy
6. The Peace
7. Show Time
8. The Great Misconceptions Of Me