Op zaterdag staan er zes bands op de planken. De festivaldag begint een uur eerder en eindigt drie uur later dan vrijdag. Aan de shirtjes te zien zijn de meeste bezoekers voor Opeth en Steven Wilson gekomen. De openingsact is echter ook al de moeite waard.
Terwijl er nog veel mensen in de rij staan te wachten, zijn de Nederlanders van The Gentle Storm al aan het spelen. De formatie rond de ook in Spanje geliefde Anneke van Giersbergen brengt er al vroeg op de dag de sfeer in. De festivalgangers trotseren de zon en zingen mee. In eerste instantie met sterke eigen nummers als The Endless Sea en The Heart Of Amsterdam en later met publieksfavoriet Strange Machines. Het is geen vlekkeloze gig. Anneke vergeet haar tekst even tijdens The Heart Of Amsterdam en in Shores Of India gaat leadgitarist Maarten Stoelhorst (vervanger van Merel Bechtold) nog even in de fout. Het is wel een vermakelijk optreden. Dat komt ook door de toespraakjes van Marcela Bovio in het Spaans en van Anneke die het heet vindt: Im burning alive!. Het is niet alleen Anneke die centraal staat, maar Marcela, die het grootste deel van de show op een verhoging naar achteraan staat, komt ook een paar keer in de spotlights (beter gezegd: de zon) te staan. Ondanks de hitte blijven de bandleden energiek en dat siert ze. Derhalve een geslaagde openingsact.
Up next is Between The Buried And Me. De Amerikaanse formatie maakt vooral indruk met de strakke uitvoering van een prima doorsnee van het oeuvre. De nadruk ligt wel op het recentere werk, Coma Ecliptic (2015) en The Parallax II: The Future Sequence (2012), maar er is ook ruimte voor Colors (2007) en Alaska (2005). De schuurpapieren vocalen van de langharige Tommy Rogers blijven een kwestie van smaak en de iets nasale cleane zang is niet altijd zuiver, maar de frontman toont zich actief. Dat doen ook de anderen, vooral als ze zich even niet hoeven te concentreren op een van de vele hectische en snelle passages. Dustie Waring houdt zich wat op de achtergrond, maar Paul Waggoner is flink aan het headbangen en maakt indruk met zijn gitaarspel. De extreme progmetal is niet aan iedereen besteed, maar de fans zijn tevreden.
Datzelfde geldt voor Magma, de formatie die is opgericht voordat een groot deel van de festivalgangers het levenslicht zag (1969). Het siert de organisatie dat ze een dergelijk progrockinstituut durven programmeren dat een eigen taal in zijn teksten hanteert (Kobaan) en een bijzondere combi van klassieke muziek (Carl Orff), jazz (John Coltrane) en rock speelt. Daar is zelfs de subgenreterm Zeuhl voor in het leven geroepen. In de praktijk komt het neer op een zanger, twee zangeressen, een gitarist, toetsenist, xylofonist en de bandoprichter achter het drumstel. Er is vandaag slechts tijd voor drie nummers, maar dan ben je wel een uur verder (en geen twee minuten langer zoals de band en liefhebbers graag hadden gezien voor Mekank Destrukw Kommandh). Avontuurlijk is een understatement als het gaat om de complexe composities van de Fransen. Tegelijkertijd is het boeiend en zit het voor de kenner goed in elkaar. Drummer Christian Vander maakt veel indruk met zijn dynamische spel en vocaal is het bijzonder in orde. Er is een kleine groep fans die zich achteraf lovend uitspreekt over het optreden. Daar sluit ik me, net als Mikael kerfeldt en Steven Wilson, bij aan, al kan is het aan lang niet iedereen besteed.
Vervolgens komt Miguelito, zoals de Spanjaarden hem noemen, op het podium voor de set van Opeth, de enige band die al eens eerder (op de eerste editie in 2014) op Be Prog! My Friend acte de presence gaf. Even is er hoop op iets van Storm Corrosion, maar de Zweedse formatie richt zich puur op eigen werk. Mikael noemt Steven trouwens the biggest diva in the world en hij voegt toe: Hes a tea drinker. Als altijd zitten er leuke opmerkingen bij. My name is Miguelito en Wed like to let you hear something of our newest record, om vervolgens alleen een A-majeur-akkoord te spelen, gevolgd door: What do you think?. Over Demon Of The Fall verklaart hij dat hij dat nummer samen met Peter heeft geschreven in hostel in Gotenburg, waar ze een kamer deelden met drugsverslaafden.
De frontman is vandaag wel erg veel aan het woord tussen de songs door en herhaalt zelfs een paar grappen. Dat haalt de vaart er flink uit. Dat is jammer, net als het feit dat Opeth meer dan tien minuten eerder dan de planning aangeeft, stopt met spelen. Tot die tijd maakt de progressieve rock/metalformatie een wisselvallige indruk. Het begint heel overtuigend met Cusp Of Eternity, The Devils Orchard en Leper Affinity (met een fraai arrangement van het piano-outro). Het eerste deel van Godheads Lament valt vervolgens wat tegen doordat het gitaargeluid van Fredrik kesson wegvalt en ook de vocale prestatie van Mikael wel eens beter is geweest. Halverwege gaat het opeens weer beter, maar in I Feel The Dark, afkomstig van the most hated record Heritage, zorgt een matige geluidsmix (keys en vocalen komen erg hard binnenvallen) voor een wisselende beleving. To Rid The Disease (veel meezingers en -klappers in het publiek), Heir Apparent en het afsluitende Deliverance zijn juist weer heel sterk. Om me heen hoor ik veel positieve geluiden over het optreden (ook dankzij het feit dat Martin Mendez in het Spaans de fans bedankt voor hun komst), maar als fan heb ik Opeth wel eens gemotiveerder en stabieler zien presteren.
Al is er kritiek op de show van Steven Wilson, in de zin van dat deze te perfect geregisseerd is en een herhaling van zetten, het optreden is wel degelijk het hoogtepunt van de zaterdag. Zoals hij al eerder tijdens zijn gigs ter promotie van Hand.Cannot.Erase (2015) toonde, is hij een meester in het op een lijn brengen van muziek, tekst en concept en zowel beeld als geluid. Ook vandaag laat de Brit dat horen en zien. Het geluid is perfect, zowel bij het podium als op andere plekken. Zelfs achterin kun je het prima volgen. Steven maakt net als Mikael wat droge opmerkingen: We do play miserable music, but we play it with a smile en terwijl hij naar de coulissen kijkt: Michael, are you there?
Tot een samenwerking met de frontman van Opeth op het podium komt het vandaag niet. Wilson concentreert zich aanvankelijk op Hand.Cannot.Erase, terwijl op de achtergrond de versterkende filmbeelden en clips te zien zijn. Routine, Home Invasion en Regret #9 (wat een fantastische solos) zijn vroege hoogtepunten. Slechts een van de eerste tien songs is niet afkomstig van dat geweldige album. Dat is het prachtige, aan David Bowie en Prince opgedragen Lazarus (de versie van David Bowie klinkt trouwens voorafgaand aan het optreden door de boxen). Dit tot grote vreugde van het publiek, al was er ook al veel bijval voor de eerdere tracks. Daarna komen alleen nog oudere tracks aan bod, zoals het mooie Harmony Korine en Dont Hate Me. De toegift bestaat uit twee nummers: The Sound Of Muzak en het prachtige The Raven That Refused To Sing. Steven Wilson krijgt terecht veel bijval.
Het is inmiddels half twee in de nacht. De mensen zijn moe en voldaan en verlaten daarom massaal het terrein. Textures speelt dus voor een flink uitgedund publiek, maar doet het enige wat juist is: vol gas geven en de fans waar geven voor hun geld. Een enthousiaste groep fans ziet een energieke performance van de Nederlandse progressieve metalformatie. Danil de Jongh heeft wat moeite met de hoogste noten, maar is verder goed bij stem en hij betrekt de aanwezigen goed bij de show. Ook de andere muzikanten tonen zich actief. Textures speelt een mooie set met zowel oude als nieuwe songs en eindigt met een aantal favorieten. Een sterke afsluiter van een mooi festival.
Met dank aan Arnzazu Peyrotau voor de foto's.
