Donderdag 31 juli

Het festival werd geopend door de band Circle II Circle; een formatie dat dit jaar zijn debuut uitbracht en is gegroepeerd rond ex-Savatage zanger Zak Stevens. Vond ik ze eerder dit jaar geweldig op het Rock Hard festival in Gelsenkirchen, dit keer vond ik het stukken minder. Er werden vooral veel nummers gespeeld van hun debuut aangevuld met een tweetal Savatage nummers uit de Zak-periode (‘Taunting cobras' en ‘The edge of thorns') en er werd afgesloten met de Metallica cover van ‘Sanitaruim'. Goed concert maar echt vlammen deed het niet. (Kristof)

De volgende band was Annihilator en dat viel me een beetje tegen. De oorzaak hiervan was het bagger geluid en de nieuwe zanger. Gitarist en brein van de band Jeff Waters speelde de sterren van de hemel en de songkeuze (oud en nieuw materiaal) was zeker goed. Maar het concert kon me nergens echt raken. Kan Joe niet terug komen zingen? (Kristof)

Pas 2 bands gespeeld en de eerste verrassing voor me liep het podium al op. Van Victory had ik eigenlijk niet zoveel verwacht maar al tijdens het eerste nummer was mijn interesse gewekt. De band speelt simpele maar doeltreffende AC/DC-achtige Metal die enthousiast gebracht word door de bandleden die al tegen de 50 moeten lopen. (de zanger was al aardig grijs). Hier ga ik meer van luisteren! (Bob)

De laatste band van de eerste korte dag was Running Wild. Hier kan ik kort over zijn. Ik had tijdens het concert zin om in de auto te springen en me ergens te pletter te rijden. Echt heel grote bagger. Heb er geen woorden voor. Maar hoop dat ik ze nooit meer ergens live hoeft te zien of te horen. (Kristof)
Running Wild? Om te janken. (Bob)

Vrijdag 1 augustus

's Ochtends om 11 uur vond ik het een goed idee om me te laten wekken door The Quill, opener van de Partystage. Zittend in de zon met een beker cola (Hasseröder is een van de smerigste bieren die ik ooit gedronken heb) heb ik het drie kwartier durende optreden van de Zweedse hardrockers aanschouwd en wat ik zag beviel me wel. Titels kan ik me niet meer herinneren, maar het gros van de nummers was midtempo en werd luidkeels door het kleine groepje fans meegezongen (de meesten stonden bij Dew Scented). De meezinggedeeltes en de uitgebreide bandintroducties hadden ze echter best achterwege mogen laten, da's geen doen als je net wakker bent en nog een hele dag voor je hebt liggen. (Bob)

Dew Scented speelde een strakke set met nieuw materiaal van de komende cd en ouder materiaal. Goede opener van de tweede dag. Extreme Noise Terror bleek grote bagger te zijn en dan vond ik het tijd voor eens te gaan pitten tijdens het concert van The Crown (om mijn agressie van het Running wild concert van gisteren uit te werken). Lekker strak en een gezellige pit zorgde ervoor dat ik een glimlach op mijn gezicht kreeg. ‘Hell is here!' (Kristof)

Een uurtje later was het tijd voor Diamond Head. Een leuke reünieshow, waarbij vooral de nummers die Metallica ooit coverden van deze band, werden meegezongen. Uiteraard werd dit uiterst vermakelijke optreden afgesloten met ‘Am I Evil'. Een kwartiertje na Diamond Head begon Dismember aan hun set maar ik had er door de hitte eventjes geen zin meer in. (Kristof)

Om kwart voor 8 begon Testament aan hun set. Ik zag ze eerder dit jaar al een paar keer en had ze die week ook al gezien in de Biebob. Maar ook dit keer speelde ze weer een prachtige show met lekker veel oud materiaal. De pit was heel groot en het was gewoon weer geweldig. Maar nu moeten Chuck en Co maar eens een nieuwe cd beginnen opnemen…(Kristof)

Na die Testament show was ik echt bekaf en moest ik een paar liter cola drinken (afschuwelijk prijzig) op het terrein om terug in leven te geraken. Want ik wou de set van Gamma Ray wel meemaken. En ze waren heel goed. Een mix van oud en nieuw materiaal werd op de menigte afgevuurd. Ik had Gamma Ray as eens eerder gezien maar dat optreden overklaste ze met deze show. Nog speciale momenten? Ja! Tijdens ‘The silence' kwam ex-Gamma ray en huidig Primal fear brulboei een stukje meezingen en de set werd afgesloten met het oude ‘Victim of fate' afkomstig van de eerste Helloween mini elpee ‘Judas'. (Kristof)

‘You sick motherfuckers'. Twisted Sister is terug, en hoe! Speelden ze eerder dit jaar na meer dan vijftien jarig afwezig geweest te zijn al op twee festivals, nu was Wacken aan de beurt. Normaal zou nu Iced Earth hebben gespeeld maar door de bekende omstandigheden speelden die nu niet. Ook al vind ik Iced earth geweldig, toch was ik erg blij met Twisted Sister. Naar mijn inziens was het beste wat ik zag op heel Wacken. Dee Snider is een performer van jewelste en de rest van de band is ook totaal fout maar op een leuke manier. Ze speelden al hun hits en het feest kon niet op. Twisted Sister rulez!!! (Kristof)

Zaterdag 2 Augustus

Graveworm opende de derde en laatste dag een beetje rommelig ondanks dat ze op cd's altijd erg goed uit de verf komen. Thyrfing zorgde er met een aantal topsongs en droge performance voor dat de dag goed begon. Nu was ik zo slim om niet vooraan te gaan staan want één keer onder het bloed zitten tijdens een Thyrfing concert vind ik wel genoeg. Vikingband nummer 1 in mijn ogen! (Kristof)

Wacken Open Air, of toch maar Disneyland? Deze vraag legde Twisted Tower Dire-zanger Tony Taylor zijn koters voor, het antwoord laat zich raden. Daarom stond de Amerikaanse band vandaag als tweede op de Partystage om te laten zien hoe echte Heavy Metal gespeeld word. Ik moet zeggen dat ik dezelfde mening deel als Summoner (de reviewer van het album) dat het gebodene weinig spectaculairs of vernieuwends bevat, maar als tijdopvulling voldeed het prima. (Bob)

Om maar met de deur in huis te vallen, Metalium zoog. Op live-opnamen vond ik ze nog wel meevallen, maar dit optreden was drie keer niks. Ten eerste openen ze nog steeds met het saaie "Fight", ten tweede was het geluid slecht, en de zangeres die aan het einde van de set nog wat nummers meedeed kon me ook niet bekoren. (Bob)

Als Helloweenfanaat in hart en nieren moest ik natuurlijk ook bij Masterplan gaan kijken, dat uit onder andere Roland Grapow en Uli Kusch (ex-Helloween) bestaat. Vooraan, met camera in de aanslag, wachtte ik geduldig de soundchecks af, die grotendeels door de bandleden zelf gedaan werden. Na ruim een half uur wachten kwamen de leden een voor een het podium op en begonnen enthousiast aan albumopener 'Spirit Never Die'. Jorn Lande weet het publiek uitstekend te vermaken met korte babbels tussen de nummers door, toetsenist Axel Mackenroth rent tijdens keyboardloze songs fanatiek over het podium, Grapow laat zijn beste poses zien en bassist Jan S. Eckert laat heel wat muzikanten jaloers opkijken naar zijn prachtige transparante haaivormige bass. En Uli Kusch? Die doet waar 'ie meesterlijk in is, drummen! De rest van de set bestaat uit de sterkere nummers van het debuutalbum, en er word nog een medley gespeeld, bestaande uit de Helloween-nummers The Chance (gepend door Grapow), The Departed (door Kusch), en een voor mij onbekend nummer wat waarschijnlijk van een van Lande's soloalbums afkomstig is. het geluid is iets aan de mindere kant, maar dat veranderd niets aan mijn mening dat Masterplan een van de betere bands van de zaterdag is. (Bob)
Jorn Lande zingt de sterren van de hemel maar zijn performance is echt erg zwak. En zijn babbeltjes tussen de nummers door werken op de lachspieren.(Kristof)

Stratovarius vond ik op album altijd maar een standaard Powermetalband met een irritante zanger, maar het Finse vijftal heeft vandaag voor altijd mijn ogen geopend. Terwijl ik gok op de single en opener van het recente album 'Elements pt 1' valt het doek dat het podium afschermt van het publiek en zijn de eerste klanken van 'Kiss of Judas' the horen. Al na enkele seconden is een daverende klap te horen, en raap ik snel mijn onderkaak van de grond terwijl ik beschaamd links en rechts mezelf verontschuldig, een tafereel dat in die anderhalf uur nog vaak zal voorkomen. Wat een optreden! De bandleden zijn zo mogelijk nog enthousiaster dan Masterplan en het geluid is kraakhelder. Hulde aan de technici! We horen onder andere 'Soul Of A Vagabond', de epos 'Visions' en de onvermijdelijke afsluiter 'Black Diamond' langskomen. Voordat de heren het podium weer verlaten moet iedereen nog even in het Fins tot 4 tellen. Ik ben het nu alweer vergeten. (Bob)

Daarna was Nile aan de beurt. Diep, dieper, Nile. Bruut, bruter, Nile. Een verdomd hard en laag optreden. Nile is gewoon geweldig! Daarna kwam Slayer. En het was het minste concert dat ik ooit van hen zag. En het lag niet eens aan hen. Was echt heel triest om zo'n band te zien afgaan. Wat was het probleem? Het geluidsvolume was echt veel en veel te laag. Je kon de muziek amper horen en de reactie van het publiek was dus ook niet echt uitbundig. Ondanks dat ze het volledige ‘Reign in blood' album speelden. Snik snik. (Kristof)

Sonata Arctica of Vader? Vader Of Sonata Arctica? De keuze was voor vele festivalgangers lastig. Ik wist het echter wel, en begaf me naar de Partystage waar Sonata Arctica zou gaan spelen. Het geluid was jammer genoeg aan de schelle kant, en werd regelmatig overstemd door de brute uitspattingen van Vader, maar toch was het nog aardig druk. De setlist was een beetje teleurstellend (slechts één nummer van Silence) maar toch zong het publiek luid mee met krakers als FullMoon ("Run away, run away, run away") en The Cage. Zanger Tony Kakko was op de stage een fenomeen op zich. Tijdens de eerste paar nummers hing hij voortdurend om de microfoonstand heen, zijn vingers zenuwachtig tikkend op het ding, om vervolgens wild heen en weer te gaan rennen en het publiek aan te moedigen nog harder te gaan roepen. Vervolgens zwakte hij weer af, om het ritueel van voren af aan te laten beginnen.(Bob)

Sonata Arctica of Vader? Vader Of Sonata Arctica? Nog nooit zo'n makkelijke keus in mijn leven gemaakt! Vader natuurlijk! Vader maakte Slayer echter volledig goed. Ze zorgden voor een van de beste concerten op Wacken. Hard, snel en strak en geen onzin. 'Wings!!!' Geweldige band gewoon! Geweldig droog ook! Wacken dus toch nog geslaagd! (Kristof)