Bij aankomst valt op dat De Pul vanavond vooral gevuld zal zijn met vijftigers en zestigers. Allemaal mensen die weer een stukje van hun jeugd willen zien. Toch lopen er ook jongeren rond, waarvan een aantal ongetwijfeld door pa en ma meegesleurd zijn. Mijn camera moet ik helaas afstaan aan de security, omdat ondergetekende was vergeten dat spiegelreflexcamera�s niet overal even welkom zijn. Pech dus, maar na afloop kreeg ik het apparaat weer netjes terug. Eenmaal binnen is de openingsact net begonnen. Tricklebolt is niet lang geleden aan de bill toegevoegd met als gevolg dat veel mensen elkaar wat vreemd aanstaren. Nee, dit is niet Uriah Heep, maar een Sallandse hardrockband die het helemaal niet slecht doet. Ik kan helaas slechts een stukje meepikken vanaf de bar, omdat er een interview met Mick Box op het programma staat. Tricklebolt maakt in elk geval geen verkeerde indruk, maar ik zie en hoor te weinig om een oordeel te vellen.

Ruim een half uur later gaan de lampen uit en stapt Uriah Heep op het podium. Er wordt afgetrapt met Gypsy en de schare trouwe fans komt als ��n man in beweging. Het lijkt erop dat de (stok)oude hardrockers in het publiek nog loyaler zijn dan metalheads. Om me heen zie ik ook opvallend veel antieke Heep-shirts. In elk geval is Gypsy een heerlijke aftrapper en de band zet door met materiaal van Look At Yourself, waarbij ik zelf wel erg blij ben met Shadows Of Grief. Dat de heren Mick Box en Bernie Shaw er zin in hebben, is een understatement. Er gaat geen moment voorbij zonder dat er een grijns op hun gezichten te zien zijn. De Pul is vanavond als een warm nest voor deze legendarische band. Die kan vanavond werkelijk niets fout doen.

Als een wat kritische fan bespeur je wel zaken die beter kunnen, maar Mick Box en co. zetten eenvoudigweg een puik optreden neer. Wanneer de nieuwere songs aan bod komen, wordt er minder enthousiast meegezongen, maar de reactie blijft nagenoeg hetzelfde. Laten we eerlijk wezen; van alle bands die tientallen jaren actief zijn, is Uriah Heep een van de weinigen die nog altijd relevante platen uitbrengen.

Zoals je van een band van dit formaat mag verwachten, spelen de heren een set van ruim anderhalf uur. Wat op plaat altijd een ongekend hoogtepunt is, valt vandaag wat tegen. July Morning is een monument van de hardrock, maar de uitvoering valt helaas in de soep. Enerzijds is de band heel wat jaartjes ouder geworden en kun je moeilijk met het verwijt komen dat de scherpe randjes wat versleten zijn, maar Bernie Shaw maakt het meezingen onmogelijk vanwege zijn sterk aangepaste zanglijnen. Het is de enige echte smet op dit optreden. Voor de rest is het precies wat je van Uriah Heep mag verwachten. De set is een mooie mix van klassiekers en nieuwe nummers. Natuurlijk ontbreken Lady In Black en Easy Livin� niet en als het optreden dan echt afgelopen is, hoor ik louter positieve reacties. Dit is een band die echt gekoesterd mag worden. Dit gezelschap beschikt met de ruime ervaring en spelplezier over een feilloze combinatie. Mick Box wordt volgende maand 69 en het is vooral de vraag hoe lang Uriah Heep nog door zal gaan. Komende zomer is Cityrock aan de beurt. Dat zal hoe dan ook weer een feest worden!

Setlist Uriah Heep:
1. Gypsy
2. Look At Yourself
3. Shadows Of Grief
4. Stealin'
5. The Law
6. The Outsider
7. Sunrise
8. The Magician's Birthday
9. Rain
10. The Wizard
11. One Minute
12. Can't Take That Away
13. July Morning
14. Lady In Black

Encore:
15. Love Machine
16. Easy Livin'