Terwijl de eerste bezoekers langzaam binnendruppelen, opent het Griekse Bio-Cancer het bal. Het gaat hier om een jonge thrashband waarvan het geluid zwaar op dat van de bekende klassiekers uit de Bay Area leunt, zoals in de regel het geval is bij dit slag bands. Naarmate de set vordert, valt op dat Bio-Cancer zich ook van genrevreemde klinkslagen bedient. Drummer Tomek schuwt blastbeats bijvoorbeeld niet. Het melodieuze en bij vlagen behoorlijk technische gitaarspel doet ook aan de betere melodieuze death metal van bijvoorbeeld Dark Tranquillity denken. Helaas wordt er niet altijd even strak gespeeld. En de rasperige screams van frontman Lefteris zijn wat eentonig en gaan na verloop van tijd enigszins irriteren. Zeker een groep met potentie, maar vooralsnog zullen ze mij niet bijblijven.

Origin is een van de meest indrukwekkende livebands die ik ken. De vier muzikanten die deze technische deathmetalband opmaken, kennen wat instrumentbeheersing betreft hun gelijke niet. Ik ken menigeen die een moord zou doen voor ook maar een greintje van de kunde van dit viertal. De eindeloze sweepsolo’s van gitarist Paul Ryan, de onnavolgbare drumpartijen van John Longstreth en met name het verbluffende spel van bassist Mike Flores zijn een verbazingwekkende traktatie voor oog en oor. Ook ongeëvenaard is de energie waarmee ze het geheel live aan de man brengen, ook al is dit volgens frontman Jason Keyser "one of the rarer sober Origin shows". Origin heeft het geluid niet mee en dat heeft met name het drukke gitaarwerk wel nodig. Tevens falen herhaaldelijke pogingen om de pit op gang te brengen. Derhalve heb ik ze wel eens beter gezien, zoals vorig jaar op de sloteditie van Neurotic Deathfest.

Wanneer Origin-frontman Jason Keyser vraagt wie er vanavond voor de death en wie voor de black metal is gekomen, gaan er voor het eerste genre de meeste vuisten de lucht in. Niet verwonderlijk, want zij zijn niet de enige deathmetalhelden die vandaag aantreden. In 2012 was Immolation al eens eerder als support van Marduk op de Europese toernee. Begrijpelijk, want naast bruut en zwaar klinkt de deathmetalband uit New York ook altijd heel duister en sfeervol en op een slecht optreden heb ik het viertal nog nooit kunnen betrappen. In schril contrast met de muziek is bassist/vocalist Ross Dolan vanavond bijzonder goedgemutst. Hij bedankt de andere muzikanten en crew, alle aanwezigen en draagt op aan de Amsterdamse YouTube-blogger InfidelAmsterdam. Hij heeft ook alle reden om vrolijk te zijn: bij Immolation is het geluid namelijk wel dik in orde en de zaal is inmiddels behoorlijk volgelopen, waardoor niets een geslaagde doortocht meer in de weg staat. Op de setlist vinden we onder andere Swarm Of Terror, Father, You’re Not A Father, Into Everlasting Fire van debuut Dawn Of Possession (1991), de meeslepende titeltrack van Majesty And Decay en verschillende nummers van het jongste album Kingdom Of Conspiracy (2013). Immolation is de favoriet van de avond en de hoofdschuldige aan mijn naderhand erg pijnlijke nek. Dit stond wederom als een bunker!

Na het zwaar overtuigende optreden van Immolation is de verwachting eigenlijk dat Marduk vooral een plezant naprogramma zal vormen. De Zweedse blackmetalband doet de Nederlandse concertzalen en festivals namelijk zo vaak aan dat je ze nauwelijks ontlopen kan en het meerendeel van de aanwezigen ze waarschijnlijk al vaak gezien heeft. De Panzer Division doet er echter nog een allesvernietigend schepje bovenop en maakt zijn reputatie wederom meer dan weer!

Dat is aan drie factoren te danken. Allereerst is het een verademing om te horen hoe strak Marduk tegenwoordig klinkt met Fredrik Widigs op drums, die het tempo niet zo hoog legt als zijn voorganger Lars Brodesson plachtte te doen. Frontman Mortuus heeft na tien jaar zowel zijn plaats in de band als de waardering van de fanbase veroverd en is de meest veelzijdige en overtuigende vocalist van wiens diensten Marduk ooit heeft mogen genieten. En natuurlijk is daar het materiaal van Frontschwein. De titeltrack, The Blond Beast en Afrika behoren tot de sterkste en meest felle nummers die de band ooit schreef.

Maar natuurlijk wordt de rest van de inmiddels twintig jaar omvattende discografie niet vergeten. De setlist is wat omgegooid ten opzichte van de in 2015 ondernomen toernees en bevat enkele nummers van oudere albums die we lang niet live gehoord hebbem. Zo treffen we onder andere Of Hell’s Fire van Nightwing (1999) en Still Fucking Dead van het dikwijls vergeten debuut Dark Endless, toen de band nog death metal speelde. Enkele andere hoogtepunten zijn het immer kippenvelopwekkende Materialized In Stone en het allesvernietigende Throne Of Rats. Het midtempo en wat minder sterke To The Death's Head True is het enige inzakmomentje. Verder staat de zaal in vuur en vlam. De band beloont dat enthousiasme door terug te komen voor een toegift en middels Fistfucking God’s Planet nog eenmaal alles en iedereen te vervloeken. Een waardig einde van een zeer gedekenswaardige avond. Ik hoop dat er nog veel concerten van dit kaliber in P60 zullen volgen!