Het meest recente album Purple (2015) van Baroness werd over het algemeen positief onthaald, maar er klonken toch ook kritische geluiden. Desondanks staat deze plaat vandaag centraal tijdens de gig in Utrecht, maar er is ook ruimte voor ouder materiaal, met name Yellow & Green (2012). Het optreden begin met het progressieve Kerosene, maar die track komt vanwege de niet ideale geluidsmix nog niet goed uit de verf. Tijdens March To The Sea klinkt het al beter. Het publiek reageert enthousiaster dan bij aanvang en lijkt al vroeg opgewarmd te zijn. Dat geldt ook voor de bandleden die zich in het zweet werken en als liefhebbers op het podium staan. Ze stonden hier nog geen half jaar geleden ook nog op de planken en voelen zich duidelijk thuis. "It's good to be back. It's like a deja-vu. Thanks for coming", zegt de frontman. Het speelplezier spat ervan af. Tijdens Board Up The House gaat bassist Nick Jost in de muziek op zorgt hij samen met de drummer voor een heerlijke groove.
Er staan maar liefst negen songs van Purple op de setlist. Morningstar, waarin drummer Sebastian Thomson zijn kwaliteiten laat gelden en waarin de sterke openingsriff erg lekker klinkt, en Shock Me, met sterke samenzang komen live uitstekend tot hun recht. Ook Iron Bell klinkt live sterker dan op de plaat. Fugue, met Nick achter het keyboard en Sebastian met een andere snaredrum, is een sfeervol rustpunt. De publieksreactie is in deze fase wat minder uitbundig, maar de uitvoering is net als bij Green Theme dik in orde. Tijdens het uitstekende If I Have To Wake Up (Would You Stop the Rain?) zingen meerdere fans mee met de rauwe stem van John. Het levert dan ook het meeste bijval van de avond tot dan toe op.
Het is al zonder meer een geslaagd optreden, maar de temperatuur stijgt verder met Chlorine & Wine (met gaaf harmonieus samenspel van de gitaristen) en de publieksparticipatie neemt verder toe middels het meeklappen tijdens The Gnashing, een van de weinige oudere tracks (afkomstig van Blue Record uit 2009) die op de setlist staat. De fans hadden op wat meer materiaal van Red Album en Blue Record gehoopt c.q. gerekend, maar John, die de platenhoezen heeft ontworpen voor onder andere Kylesa, Kvelertak, Pig Destroyer en Vitamin X, verklaart "We have a long history of old songs. It's awesome to play some new songs." Baroness vervolgt dan ook met Try To Disappear, wederom een nieuwe track die live uitstekend overkomt en waarbij de zaal meeswingt en �zingt.
Als Baizley het einde van het optreden aankondigt met: "We've got a coule of songs left. You don't want us to play longer", klinkt teleurstelling uit de zaal. Die teleurstelling maakt echter al snel plaats voor vreugde vanwege ��n van de hoogtepunten van de set, in de vorm van het fantastische Desperation Burns, met wederom de complimenten voor de ritmesectie, die voor een meedeinzende zaal zorgt. De frontman, die vooral tijdens het tweede deel van de reguliere set vocaal een sterke indruk maakt, overtuigt vervolgens met zijn ingetogen zang in Eula. De heren verdwijnen heel kort van het podium, maar komen snel weer terug voor de toegift. Gitarist Pete Adams is onder de indruk van de positieve reactie uit de zaal ("This is fucking great") en richt een dankwoord aan de bezoekers. Vervolgens vormen Isak en Take My Bones Away een weergaloos einde van een fantastische show met een positieve interactie, die bol stond van de sterke tracks, waarbij opviel dat het materiaal van Purple uitstekend tot zijn recht komt.
Met dank aan Susanne A. Maathuis voor de foto's.
Setlist Baroness:
1. Kerosene
2. March To The Sea
3. Morningstar
4. Shock Me
5. Board Up The House
6. Green Theme
7. The Iron Bell
8. Fugue
9. If I Have To Wake Up (Would You Stop the Rain?)
10. Chlorine & Wine
11. The Gnashing
12. Try To Disappear
13. Desperation Burns
14. Eula
Toegift:
15. Isak
16. Take My Bones Away
.jpeg){kind=small}
