Nooit hield ik me echt bezig met prijzen als de grammy’s. Het zijn ten slotte altijd weinig verrassende of oninteressante, commerciële bands die er met die prijs vandoor gaan. Dat er een band voor genomineerd wordt die ik vanaf het debuut nauwlettend volg, is al een vreemde ervaring op zich. Dat Ghost uiteindelijk de trofee in de wacht sleepte, mag onverwacht en volkomen logisch genoemd worden. Met Meliora onder de armen mogen deze semi-anonieme Zweden zich bij de top van de metalwereld aansluiten. Drie maanden na een uitverkocht Tivoli staat Ghost in de propvolle nieuwe grote zaal van de 013.

Waarschijnlijk staan de bands in de rij om supportact voor Ghost te mogen zijn en dan siert het Papa Emeritus III dat hij de opener binnen de eigen vriendenkring zoekt. Het is geen geheim dat Ghost nauwe banden had met Selim Lemouchi en The Devil’s Blood. In 2013 stond Selim Lemouchi And His Enemies in het voorprogramma toen Ghost in de Domstad optrad. Oeds Beydals stond toen ook op het podium en dat is vast de reden waarom Death Alley vandaag mag opdraven. Stijltechnisch niet de meest logische keuze en om me heen merk ik dat veel mensen ook niet goed weten wat ze met deze band moeten aanvangen. Terwijl Black Widow’s Come To The Sabbath door de speakers schalt, stapt het kwartet het podium op voor een half uurtje rawk-‘n’-roll. Death Alley heeft er zin in, maar aanvankelijk komt de muziek niet helemaal goed over, omdat het tempo net iets te laag ligt. Jammer wat Over Under betreft, maar de heren groeien gestaag in dit optreden. Te snel is de pret alweer voorbij, maar met een heerlijke uitvoering van Supernatural Predator wordt er afgesloten. De publieksreactie is vrij lauwtjes, maar na afloop hoor ik opvallend veel waarderende woorden van omstanders. Dan heeft Death Alley in elk geval iets goed gedaan!

Om me heen proberen steeds meer mensen een mooi plaatsje te bemachtigen voor de hoofdact. Al snel valt op dat er het een en ander veranderd is in de afgelopen jaren. Behalve de groeiende populariteit, dossen steeds meer fans zich uit voor de show. Achter me staat bijvoorbeeld een meisje dat zich in een nonnenhabijt gehesen heeft, maar verder zie ik ook genoeg maskers en vreemde pakjes. Na afloop van het optreden van Ghost op Fortarock in 2014, leverde ik het commentaar dat ik het kunstje inmiddels wel kende. Het lijkt dat de band deze kritiek vaker gehoord heeft. De show begint als het ware al voordat het daadwerkelijk begonnen is. Op plechtige wijze ontdoen de als misdienaren verkleedde roadies het drumstel en de keyboards van hun lakens. De drums worden nog even warmgeslagen en de lichten gaan uit.

Tja, Ghost is populair geworden. De zaal vult zich met bijna hysterisch gekrijs. Gelukkig vinden er geen The Beatles-achtige toestanden plaats en kunnen we gewoon van Spirit genieten. Dit belooft een mooie avond te worden. Nu was ik er in Utrecht niet bij, maar het valt natuurlijk op dat Papa Emeritus nu echt praat tegen het publiek. Hele verhalen komen eruit. De Nameless Ghouls zijn constant in beweging. Degenen die de snaren beroeren, zweven continu om hun Papa heen. In alles merk je dat Ghost heel veel aandacht heeft besteed aan zijn podiumpresentatie. Je ziet het terug in de bewegingen. De huidige maskers zijn ook een stuk beter dan de Kylo Renn-achtige vermommingen van een paar jaar geleden. Het geheel wordt nu ook met een goede dosis humor gebracht. Voor het eerst is de show echt een lust voor het oog geworden.

Waar we echter voor komen, is de muziek. Meliora is een van de beste en populairste platen van 2015 en dus is het niet meer dan terecht dat daar het meeste van gespeeld wordt. Het publiek zingt alles uitzinnig woord voor woord mee. Cirice? The Pinnacle And The Pit? We smullen gezamenlijk van het rijke boeket dat Ghost ons voorschotelt. Door de hele verkleedpartij en de invloeden uit de progressieve rock dwalen mijn gedachten nog wel eens af naar het oude werk van Genesis. De welbespraakte en grofgebekte frontman wisselt voor Cirice nog even zijn pij in voor een minder warme outfit. Hoogtepunten dienen zich aan in onder andere He Is, dat net iets harder door het publiek meegebruld wordt. Ook de akoestische vertolking van If You Have Ghosts mag er wezen. Alsof het niks is schudt Ghost de ene na de andere kraker uit de mouw. Een knappe prestatie met slechts drie albums op zak.

Dit optreden bevestigt voor mij status van topband voor Ghost, maar voelt tegelijkertijd aan als een afscheid. Het is alsof kinderen groot geworden zijn en de wijde wereld intrekken. Niet dat ik ooit een biertje met de leden heb gedronken of überhaupt een persoonlijke band met ze heb, maar ik volg dit gemaskerde gezelschap vanaf het begin. Papa Emeritus refereert nog naar het optreden dat de band een aantal jaar geleden gaf in Tilburg en concludeert wel erg makkelijk dat niemand in de zaal erbij was. Ik was erbij. Het was op Roadburn 2011 en Ghost stond vrij vroeg op de dag in het Midi Theater geprogrammeerd. Er zal niet meer dan een paar honderd man aanwezig zijn geweest. Een schril contrast met de drieduizend man van vanavond. Ghost staat aan de vooravond van wereldoverheersing. Het is interessant hoe de New World Order symboliek in de backdrop er naar refereert, maar verder kun je er niet omheen dat dit gezelschap beschikt over het muzikale vakmanschap, drang naar innovatie en de sublieme podiumpresentatie. Het is afgelopen met de zaaltjes. De Grammy’s zijn slechts het begin.

Setlist Ghost:
1. Spirit
2. From the Pinnacle to the Pit
3. Stand by Him
4. Con Clavi Con Dio
5. Per Aspera ad Inferi
6. Body and Blood
7. Devil Church
8. Cirice
9. Year Zero
10. Spöksonat
11. He Is
12. Absolution
13. Mummy Dust
14. If You Have Ghosts
15. Ghuleh / Zombie Queen
16. Ritual
17. Monstrance Clock

Meer foto's vind je op onze Facebook pagina.