Conrad wie? Bij velen in de bijna uitverkochte Grote Zaal is deze man onbekend. Conrad Keely kent men vooral als zanger van de Amerikaanse rockband …And You Will Know Us By The Trail Of Dead. Hij speelt daarnaast nog in de country-folkgroep Brothers And Sisters en treedt ook solo op als singer/songwriter, zoals vanavond. Tijdens het openingsnummer Black Water Falls, een cover van The War On Drugs, houdt het publiek de adem nog even in om aan te kijken en te horen of de muziek bevalt, maar bij The Dragonfly Queen is er al geroezemoes. Het is duidelijk dat men niet zit te wachten op deze in Texas woonachtige geboren Engelsman met Iers en Thais bloed.

Voorafgaand aan de songs (variërend van solowerk tot covers) vertelt hij er steeds wat over, maar zijn aankondigingen aan het begin van de show zijn wat onduidelijk. Later is hij beter te volgen. Door het gemompel en het niet echt aankijken van de toeschouwers raakt het publiek niet betrokken bij het optreden. Het wil niet zeggen dat de songs slecht zijn, maar ze zijn aan velen niet besteed. Er is wel applaus na elk nummer en dat is terecht, want de uitvoeringen van onder andere The Rest Will Follow en Let It Dive, beide afkomstig van het vierde album van …And You Will Know Us By The Trail Of Dead, zijn afgezien van de niet altijd zuivere zang, gewoon mooi. Desondanks zijn velen hem aan het einde van de avond vergeten.

Uiteraard is iedereen alleen voor hoofdact Anathema aanwezig. Er is dan ook een warm welkom op het moment dat Danny, Vinny en Lee het podium op lopen onder de bezielende, atmosferische keyboardklanken en Because van The Beatles. Danny neemt links op het podium plaats waar zijn keyboard staat, met voor hem een microfoon en de vele effectenboxjes voor zijn voeten. Naast hem is de centrale plek voor Vincent. Lee staat aan de rechterkant. De aankleding van het podium is strak, de lichtshow mooi. Het titelnummer van het meest recente studio-album Distant Satellites is de eerste reguliere track op de setlist. Niet het makkelijkste nummer om te arrangeren naar een akoestische versie. Net als op de dvd A Sort Of Homecoming mist er wat kracht. Toch is er veel applaus na afloop. The Lost Song Part 2 klinkt overtuigender en is een zeer vroeg hoogtepunt van de avond. Een emotionele ballad, waarin niet alleen de prachtige zang van Douglas goed tot zijn recht komt, maar ook de arrangementen en het gitaarspel van Danny een compliment verdienen. Eigenlijk is een groot compliment aan alle drie op zijn plaats, want Vincent is vandaag ook erg goed bij stem en bovendien goed gehumeurd.

Hij vermaakt de fans door na elk nummer wat in het Nederlands te zeggen. “Goeienavond”, “Het is wel mooi” en “Fantastic meezingen”, uitgesproken met een soort Surinaams accent, ontspannen vlak na elk nummer de liefhebbers en werken op de lachspieren van de toeschouwers, die vlak daarvoor nog zeer geconcentreerd en geboeid hebben geluisterd naar een geslaagde combi van Untouchable Part 1 & 2. Bij het eerste deel klapt men mee en bij deel twee zingt men zachtjes mee. Zachtjes, want elke valse noot is duidelijk hoorbaar met de uitstekende akoestiek van de zaal. Het optreden is zowel adembenemend als bijna ademontnemend. Een respectvolle stilte heerst tijdens het fragiele Dreaming Light en Ariel.

Je kunt je tijdens ieder nummer een speld op de grond horen vallen. En zo hoort het, vindt ook Danny. Hij is onder de indruk van het publiek, maar het levert ook best een ongemakkelijke situatie op tussen de nummers in, op het moment dat hij de loops aan het voorbereiden is. De supporters krijgen er uitleg over om de tijd te doden. “For anyone who thinks this is easier than with the band, it’s not. It demands twice the concentration. So many things to do on this board.” Je kunt je afvragen waarom er niet voor gekozen is om een drummer aan de line-up toe te voegen. Aan de andere kant werkt het ook op deze manier. Het levert een mooie opbouw van de songs op, waar Anathema sowieso al bekend om staat. Vele climaxen zijn dan ook prachtig, zoals die van Thin Air, ook al had het geluid wat harder mogen staan in het laatste deel.

In het eerste uur zijn het vooral de laatste drie albums die aan bod komen. Daarop zijn een paar uitzonderingen. Voor de fans van het oudere werk (en dat zijn er nogal wat getuige het gejuich dat bij aanvang klinkt) is er Deep, dat op een paar plaatsen van geslaagde extra’s is voorzien. Verrassend en bijzonder is ook de Portishead-cover Glory Box (“This is a nice song, we didn’t write it.”). Het is niet makkelijk om de emotie in de zang van Beth Gibbons op eigen wijze te vertalen, maar Lee slaagt daar wonderwel in met haar eigen interpretatie en indrukwekkende lage zang. Samen met het sterke The Beginning And The End en de klassieker in wording Anathema (met een fraai crescendo en een mooie gitaarsolo). In korte tijd is hieraan veel gesleuteld in vergelijking met de versie die op A Sort Of Homecoming staat. Hierna verlaten de Britten het podium met een staande ovatie van het publiek om vrij vlot weer terug te keren.

Het tweede deel van het optreden c.q. de lange toegift begint met Are You There?. Net als op het album Hindsight zingt en speelt Danny dit nummer solo. Hij verklaart over het arrangement dat hij de nummers graag een ‘lift’ geeft. Na elke track is er veel bijval middels applaus, vooral bij One Last Goodbye. Ook de cover With Or Without You oogst waardering, maar kan niet tippen aan het origineel. Waardering is er naast applaus in de vorm van een bloemetje voor Lee na afloop van A Natural Disaster. Voordat dit nummer begint, krijgen de bezoekers het verzoek om met de lampjes van hun mobiele telefoon te schijnen, wat een prachtig effect oplevert in de zaal. Het is Fragile Dreams dat de fans nog een keer in vervoering brengt. Met nogmaals een staande ovatie brengt het publiek zijn waardering over en met mag blijven staan, want de Britten keren verrassend genoeg nog een keer terug voor Another Brick In The Wall van Pink Floyd.

Wie er vanavond niet bij was, heeft wat gemist. Een nagenoeg uitverkochte zaal met fans zag een niet perfect, maar wel fantastisch optreden van Anathema, met zeer fraai gearrangeerde songs. De mooie akoestiek en bijpassende lichtshow van de Grote Zaal liet veel ruimte voor de subtiliteit en emotie van de melancholische en atmosferische muziek. Op enkele schoonheidsfoutjes na was het volop genieten en indrukwekkend wat het drietal bracht. Een reden om met vertrouwen uit te kijken naar het studiomateriaal waaraan de komende tijd gewerkt gaat worden.

Setlist Anathema:
1. Distant Satellites
2. The Lost Song Part 2
3. Untouchable Part 1
4. Untouchable Part 2
5. Thin Air
6. Dreaming Light
7. Deep
8. Ariel
9. The Beginning And The End
10. Glory Box (Portishead-cover)
11. Anathema

Pauze

12. Are You There?
13. One Last Goodbye
14. With Or Without You (U2-cover)
15. A Natural Disaster
16. Fragile Dreams

Toegift:
17. Another Brick In The Wall (Pink Floyd-cover)

Setlist Conrad Keely:
1. Black Water Falls (The War On Drugs-cover)
2. The Dragonfly Queen (…And You Will Know Us By The Trail Of Dead-cover)
3. Cowpoke (Don Walser-cover)
4. Engines Of The Dark
5. Looking For Anchors
6. Bury Me Not On The Lone Prairie (Traditional cover)
7. The Rest Will Follow (…And You Will Know Us By The Trail Of Dead-cover)
8. Worlds Apart (…And You Will Know Us By The Trail Of Dead-cover)
9. A Pair Of Brown Eyes (The Pogues-cover)
10. Awestruck (…And You Will Know Us By The Trail Of Dead-cover)
11. Let It Dive (…And You Will Know Us By The Trail Of Dead-cover)