Gisteren was het al genieten, maar vandaag begint het reguliere evenement. Er staan direct al heel interessante namen op de affiche, te beginnen met Whyzdom. De Franse symfonische metalformatie heeft er zin in. Er is hard gewerkt aan het showelement. Zo is er extra aandacht besteed aan de looks middels kostuums, kapsels en make-up, is het Dark Whispers-koor aanwezig en lijkt het optreden af en toe op een toneelstuk (onder andere middels het tonen van de schedel en het verscheuren van bladzijden uit een boek, het is alleen jammer dat het vuur op het podium niet echt is). Het podium staat vol met actieve muzikanten die veel bewegen. Er is dan ook sprake van een prima presentatie.

De inhouse-geluidsman weet echter niet altijd raad met de complexiteit van de relatief drukke muziek. Het symfonische element staat namelijk wat weggedrukt in de mix. Ook is het jammer dat er een storing in het signaal van de microfoon van zangeres Marie Rouyer zit, waardoor haar gevarieerde stemgeluid (van pop tot grunts en operazang) af en toe wegvalt. Desondanks laten de Fransen horen en zien dat ze de laatste jaren sterk gegroeid zijn als band en staat de setlist vol met sterke songs als While The Witches Burn, het catchy Let’s Play en Eve’s Last Daughter, de favoriet van de zangeres. Ondanks dat er nog veel bezoekers onderweg naar de zaal zijn of in de rij staan, maakt Whyzdom een positieve indruk, al had de band zeker meer bijval geoogst op een later tijdstip met een betere geluidsmix.

Ook in de kleine zaal is het druk op het podium. Marjolein Kooijman (Le Dimanche, The Sugarettes, ex-The Gathering) en Ronald Landa (Hangover Hero, ex-Delain) hebben zich voor deze gelegenheid gevoegd bij de vaste line-up van Autumn. Dat zorgt voor een vol geluid, al is het tijdens Cold Comfort en Horizon Line nog even zoeken naar de juiste afstemming van de instrumenten en de wat harde zang. Die is tijdens het geweldige Altitude gelukkig gevonden. Marjan Welman is goed bij stem en datzelfde geldt voor Ronald. Het spelplezier en de energie spat er vanaf bij iedereen en de goed gevulde kleine zaal reageert terecht enthousiast. Er is gelukkig tien minuten extra beschikbaar voor de Nederlandse rock/metalformatie. Het nieuwe nummer Blackout doet nauwelijks onder voor Closest Friends Conspire of Satellites en het is tot slot nog een keer knallen met de ideale afsluiter in de vorm van The Venamoured. Autumn is een band die beslist meer fans verdient en laat vandaag middels een zeer overtuigend optreden horen waarom.

Door de uitloop in de kleine zaal val ik wat later binnen bij Visions Of Atlantis. Gelukkig krijg ik veel van de fraaie nummers mee. De ballad Winter Night bijvoorbeeld (ter nagedachtenis aan de veel te vroeg overleden ex-zangeres Nicole Bogner). Wel is het jammer toetsenist Chris Kamper niet is meegereisd en dat de begeleiding dus afkomstig is van tape. Clémentine Delauney zingt prima en haar zang gaat gepaard met een mooie expressie. De zang van Siegfried Samer is wat wisselvallig. Datzelfde geldt voor het soleerwerk van Werner Fiedler. Afgezien daarvan blijven nummers als New Dawn, Lost en Passing Dead End mooi om eens live te horen. Zo vaak treed het Oostenrijkse gezelschap namelijk niet op. Visions Of Atlantis stelt met de 'nieuwe' line-up zijn fans tevreden met een sterke setlist.

Koortsachtig overleg is er voorafgaand aan het optreden van Aeverium. De afstelling van het geluid is blijkbaar niet naar wens, maar nadat alle verzoeken van de muzikanten door de geluidstechnicus zijn ingewilligd, kan de Duitse formatie van start met Do You Remember, een lekker krachtig en energiek nummer met een goed en vol geluid. De frêle zangeres Aeva Maurelle en de stevige Marcel ‘Chubby’ Römer vormen het gezicht van de melodische metalformatie, een typisch geval van 'the beauty and the beast'. Een goed gevulde zaal ziet een verrassend sterk optreden van de oosterburen. Tijdens Distrust klapt het publiek al mee en dat is later bij Rest In Peace (opgedragen aan Peter Steele) ook het geval. Aeva wint de sympathie van het publiek door wat in het Nederlands te vertellen: “Wij gaan zo meteen nog een biertje drinken”. Na afloop is er veel gejuich voor de positieve vibe die de Duitsers in de kleine zaal creëeren middels een energiek optreden met catchy songs. Aeverium is een van de hoogtepunten van de vrijdag!

Het is dan ook wel even een omslag naar de melancholische tonen van Draconian. Van de relatief vrolijke energie van Aeverium naar de meeslepende doom is wel even wennen. Toch is het goed om de Zweedse formatie, met de Zuid-Afrikaanse zangeres Heike Langhans in de gelederen, na lange tijd weer eens te zien optreden. Heike mag oprecht een aanwinst genoemd worden. Haar zang doet aan die van Sharon den Adel denken, maar ze heeft toch ook wel een eigen, donkerdere touch. Ze past zowel qua persoonlijkheid als qua stem prima in het geluid van de doomformatie. Dat blijkt vooral tijdens de drie tracks van het nieuwe album Sovran, dat binnenkort verschijnt. Ondanks dat haar stem afwijkt van Lisa Johansson, die jaren het vocale geluid bepaalde van Draconian, weet ze het sfeervolle A Scenery Of Loss en publieksfavoriet Bloodflower goed te vertolken. Zanger Anders Jacobsson valt in positieve zin vooral op door de overgave waarmee hij zingt. Hoogtepunt van het optreden is het afsluitende Rivers Between Us, waarin Daniel Änghede mee komt zingen. Zijn stemgeluid past goed bij die van Heike. Helaas komt er na drie kwartier een einde aan de melancholische metal van Draconian.

Weer snel via het trappen- en gangenstelsel van Effenaar naar de kleine zaal, want daar staat Kingfisher Sky al te spelen. Aanvankelijk zijn er wat problemen met het geluid, maar die balans is tijdens Balance Of Power al grotendeels opgelost. Zodoende kunnen de aanwezige liefhebbers genieten van de intieme muziek van de vaderlandse progressieve rockformatie. Insomnia en Rise From The Flames zijn vandaag samen met het eerder genoemde Balance Of Power de hoogtepunten van een mooie set. Er is vandaag opvallend weinig ruimte voor de grappen van Judith Rijnveld, maar vermakelijk is de presentatie desondanks af en toe toch wel. Het draait vandaag vooral om de muziek en die is ook vandaag weer heel mooi, zoals we van Kingfisher Sky gewend zijn.

Hoofdact op de vrijdag is Lacuna Coil. De Italiaanse formatie maakt de hoogste plek op de concertposter absoluut waar. Een zeer goed gevulde grote zaal is getuige van een energiek en hard optreden. In het eerste deel van de set zijn Kill The Light en Die & Rise vroege hoogtepunten. Ook de nummers van het meest recente album Broken Crown Halo (2014) komen goed uit de verf. Cybersleep en Zombies behoren vandaag tot de sterkste tracks. Slechts Victims komt wat minder uit de verf doordat het psychedelische gitaarspel van tape wat zacht in de mix staat. Ook zijn er wat problemen met de bas tijdens Spellbound, maar oplossingen zijn snel gevonden en zodoende klinken Swamped en later Heaven’s A Lie erg overtuigend.

De aankleding van het podium is wat somber, maar de energieke presentatie van Christina Scabbia (die ondanks een lichte verkoudheid goed (en af en toe ruig) zingt en regelmatig met improvisaties verrast) en de zeer actieve Andrea Ferro (zijn grote ogen maken veel contact met de bezoekers) vergoedt veel. De bassist en gitarist staan er aanvankelijk als een zoutzak bij, maar gedurende het optreden krijgen ze er zichtbaar meer plezier in getuige zowel het contact onderling als met het publiek, dat goed los komt. Nadat er met Losing My Religion al een cover is langsgekomen, spelen de Italianen ook nog de Enjoy The Silence, die uit volle borst mee wordt gezongen door de festivalgangers. Samen met Nothing Stands In Our Way en Our Truth vormt deze Depeche Mode-klassieker een sterk slot van een overtuigend optreden.

Vele festivalgangers houden het daarna voor gezien, maar wat nieuwsgierigen blijven toch nog even kijken bij Aria Flame in de kleine zaal. De neo-klassieke symfonische metal van de Amerikanen is bijzonder. Dat komt door een avant-garde-touch middels circus-achtige ritmiek en melodieën. Heel apart dus en niet bestemd voor iedereen. Het is dus niet druk, maar tracks als Realm Of Hate en Divine World klinken goed. De buikdansende zangeres Aziza Poggi is wel iets te nadrukkelijk aanwezig. Voor My Muse vormt ze samen met Kassandra Novell (Mercy Isle) een duet. Middels een energieke presentatie behoort dat nummer tot een van de schaarse hoogtepunten van de show. Het is een aardig optreden van Aria Flame, maar niet goed genoeg om de spanning op deze late avond constant vast te houden. De bezoekers zijn moe, maar tevens voldaan na een zeer geslaagde eerste festivaldag.

Pagina 1: donderdag 15 oktober
Pagina 2: vrijdag 16 oktober
Pagina 3: zaterdag 17 oktober
Pagina 4: setlists