Vrijdag 10 april:
De tweede dag begin direct goed met Virus. De avantgardisten uit Noorwegen weten de hele set te overtuigen met zowel het oude werk (in de vorm van Be Elevator) als met het nieuwere werk. Als verrassing staat Phantom op de setlist, dat tevens zal verschijnen op de nieuwste full-length die in de herfst zal verschijnen. Mede dankzij een goed geluid en de sfeervolle muziek is dit een van de betere optredens van vandaag. (Jeffrey)
Ik heb Slstafir al eerder (vorig jaar in Rotterdam) aan het werk gezien en dat was een bijzonder imponerend optreden. Vandaag heeft het gezelschap uit Reykjavik maar liefst vijf kwartier tot zijn beschikking. De IJslanders hebben, vooral met uitstekende platen als Svartir Sandar en tta op zak, in ieder geval genoeg materiaal om uit te putten. Slstafir is een grillige band, zo blijkt ook wel weer uit het optreden van vandaag. Bij vlagen is het adembenemend wat de heren laten horen, zoals kippenvel opwekkende vertolkingen van de titelnummers van Svartir Sandar en tta. Ook bij vlagen woest stuwende vertolkingen van nummers als Lgntti en Goddess Of The Ages komen buitengewoon goed uit de verf. Maar terwijl Slstafir de grote zaal volledig kan inpakken, haalt de band zelf eigenlijk onnodig de vaart uit het optreden door tussen ieder nummer veel te lang te pauzeren. Het gefrunnik aan gitaren en de gebrekkige communicatie met het publiek zorgen ervoor dat het optreden nooit in een echte 'flow' belandt. Desondanks blijft Slstafir goed overeind, maar de band laat hier zelf de kans liggen om er een legendarisch optreden van te maken. (Rik)
Wardruna is een van de acts waar ik naar heb uitgekeken. Einar Kvirafn Selvik heeft vandaag een grote groep muzikanten meegebracht die op verschillende verhogingen staan. Samen zorgen ze voor zowel een imponerende performance als een prachtige muzikale omlijsting. Het optreden boeit me van begin tot einde. Met name de authenticiteit van het geheel brengt me kippenvel. Vol overgave richt Einar vooraan het podium zich op het verhaal dat hij vertelt. Ook al versta je er geen woord van, toch is er een spirituele connectie die zich meester maakt van de bezoekers. Hij beeldt de culturele historie prachtig uit en ondertussen speelt hij op een hoorn en een zelfgemaakt strijkinstrument. Ook de andere muzikanten spelen op niet-alledaagse instrumenten. Zo zijn er twee percussionisten achter een boomstam die, samen met de paukenist, de ritmiek van de stijlvolle muziek inhoud geven. En dan zijn er ook nog een fluitist, violist en drie zangeressen. Je komt ogen en oren tekort bij dit optreden. Er gebeurt zoveel moois, alsof je een verlangen krijgt om deel uit te maken van de saamhorigheid op het podium en de culturele achtergrond. Dit is traditie en muziek vol sfeer en met een ziel. Dit optreden zal me nog lang heugen. (Jeffrey)
Ivar Bjrnson stond eerder vandaag met zijn Bardspec-project op het podium en in de avond mocht hij nog twee keer aantreden. In de nacht met Skuggsj en daaraan voorafgaand met een bijzondere show van Enslaved, die de naam House of the Northern Gods draagt. Daarin komen alleen tracks aan bod die een connectie hebben met de Noordse mythologie. Tussen de nummers door verschijnen er runen op de achtergrond en is er steeds een gesproken passage die vanaf een band komt. Naast runen verschijnt er ook artwork van Costin Chioreanu op het scherm achter het podium. De bandleden staan op de voorgrond. Ten slotte gaat het om de muziek. Het thema zorgt voor een bijzondere setlist met vooral oud materiaal. Fryas Smikke, Fusion Of Sense And Earth, Giants, Ethica Odini, Allfor Oinn, Loke, Fenris, The Watcher, Path To Vanir, Alfablot en Axioma sieren de niet alledaagse setlist. Zeer interessant en bovendien goed uitgevoerd. Grutle en Herbrand zijn goed bij stem en muzikaal zit het ook goed in elkaar. Het is erg gaaf om bepaalde tracks die niet zo vaak worden gespeeld, te horen. De volgepakte zaal aanschouwt de solide performance met goedkeuring en wacht met vertrouwen op wat komen gaat met Skuggsj. (Jeffrey)
Een van de optredens waar ik toch wel het meest benieuwd naar ben dit jaar, is de gezamenlijke performance van Enslaved en Wardruna onder de noemer Skuggsja. De muziek vertolkt de soundtrack van de Noorse geschiedenis en dit is de eerste keer dat dit gezelschap in deze formatie buiten Noorwegen op de planken staat. Na wat opstartproblemen (waardoor het optreden pas na half een begint) is het echter puur genieten met wat er op het volle podium gebeurt. De muziek klinkt, logischerwijs, als een combinatie van de statige folk van Wardruna en de rauwere, maar zeer muzikale metalen touch van Enslaved. Nadat hij al bij Wardruna een schitterende performance afleverde, is het ook hier vooral Einar Selvik die met zijn prachtige stem de zaal weet te betoveren. Ook de zangeressen mogen echter niet onvermeld blijven. Skuggsja is zelden hard, maar vooral enorm mooi en sfeervol. Een bijzonder optreden dat ook op het late tijdstip moeiteloos blijft boeien. (Rik)
Na Einar Selviks boeiende presentatie, loop ik snel door naar het Patronaat. Daar staat dan Majeure te spelen, wat ik tijdens mijn vooronderzoek had omschreven als interessante electro. Dat doe ik niet vaak, maar eenmaal aangekomen, staat me een verrassing te wachten. Dit is helemaal niet zo interessant. Er gebeurt namelijk bijzonder weinig. Op het podium zit een mannetje achter zijn laptop. In de zaal staan enkele honderden mensen er naar te staren en het lijkt erop dat ze vooral afwachten of er nog iets gaat gebeuren. Van een afstandje lijkt het wel op een dance-event wat maar niet los wil komen. Nee, deze helft van Zombi had echt niet gehoeven. Ik snap sowieso niet goed wat dit op Roadburn te zoeken heeft. (Ruud)
En dan komt er een verrassing voor mij. Ik dacht de drummer Steve Moore te gaan zien in Het Patronaat, maar daar staat opeens iemand achter een Korg-keyboard te soundchecken. Ik kijk nog eens goed in het programma of ik niet in de verkeerde zaal ben. Nee, het klopt echt, hier moet ik zijn. De zaal is bijna leeg en al snel blijkt waarom. Het gaat dus om een andere Steve Moore dan ik in gedachten had. De trance die deze man ten gehore brengt, is nogal langdradig. Dat vindt zelfs een van de jongste bezoekers van het festival. In het begin staat het ongeveer zevenjarige meisje nog wel te dansen, maar al snel heeft ze er genoeg van. Het duurt te lang voordat er weer wat nieuws ingemixt wordt en daardoor is het saai. Steve Moore had beter gepast op Stage01, maar zelfs daar had hij weinig bijval gehad. (Jeffrey)
Een van de bands waar ik naar uit heb gekeken, is Der Weg Einer Freiheit. Het nieuwste album Stellar wist mij te overtuigen en ik hoop hetzelfde van de performance van vandaag. Het geluid staat echter niet geweldig afgesteld en daarom voldoet het optreden niet aan mijn verwachtingen. Slecht is het zeer zeker niet, want de presentatie is intens, maar het geluid staat iets te hard en de gitaarpartijen lijden daar nogal onder. Opener Repulsion (vooral het machtige begin daarvan) en Eiswanderer komen wel goed uit de verf, maar de geluidsbrei voorkomt dat tijdens de andere tracks de melodie goed hoorbaar is. Het optreden is dan ook voor mij een lichte teleurstelling. Met een definieerbaarder geluid had het mij zeker weten te overtuigen. (Jeffrey)
Tijd voor de artists in residence! Vorig jaar konden ze helaas niet komen, maar nu liggen de kaarten anders. Voor deze gelegenheid speelt Paul Allen weer mee met The Heads. Ik ben niet bekend genoeg met deze toch tamelijk legendarische pyschedelische rockband om te vertellen wat dit precies betekent, maar de hoge notering op de poster wordt me volledig duidelijk wanneer ik Het Patronaat betreed. De term heavy psych slaat volledig op deze band. Wat gaat het hard! Wat is dit knettergek! Waarom is deze band niet bekender? Dit is zo extreem dat ik me verbaas dat het schitterende glas-in-lood er niet ter plekke uitgeblazen wordt. Na het fenomenale Wardruna loop ik zo in het andere hoogtepunt. De muziek is niet erg afwisselend, maar verbluft het publiek zodanig dat je er niet onder uit kan om mee te swingen. Topoptreden! (Ruud)
Als Downfall Of Gaia representatief is voor de doodstrijd van onze planeet, dan speelt Profetus de begrafenismars. Het goedgeklede vijftal brengt ons de somberste en duisterste tonen (in Finse funeral doomtraditie) van het festival. Het publiek wordt bedekt door een deken van verdriet. IJdele hoop, onvervulde dromen en verloren potentie worden verpletterd door het wiel van leven en dood. Frontman A. Mkinen maakt er een emotioneel geheel van en dat maakt van hem een talentvolle gozer. Het is namelijk niet eenvoudig om om te gaan met de gletsjersnelheden van de muziek. Het valt op hoe natuurlijk en dynamisch het samenspel van de band is. Omdat A. Mkinen en M. Mkel vooral in de spotlichten staan, ben ik geneigd ze het doomsdayduo te noemen. Ik blijf staan tot de laatste noten afsterven, waarna ik betoverd de zaal verlaat. (Ville)
Om kwart voor een in de nacht begint Pyramidal aan het laatste optreden van de dag. Dat het niet erg druk is in Het Patronaat, ligt zeker niet aan de band. Enkele honderden psychonauten komen op het optreden van deze Spaanse spacerockers af, maar de lange dag begint nu wel zijn tol te eisen. Toch zet Pyramidal hier een ijzersterk optreden neer, waarbij de aanwezige luisteraars meegenomen worden op een psychedelische trip waar Oosterse elementen de absolute smaakmakers zijn. Ook de uitstapjes naar jazzrock worden niet geschuwd. Vermoeid, maar tevreden swingt de zaal mee, maar dromenland ligt op de loer. Gelukkig biedt Domo een dag later de herkansing voor wie dit gemist heeft. Pyramidal is in elk geval van harte welkom om weer eens terug te keren naar Nederlandse bodem. (Ruud)
Normaal gesproken zijn clinics en workshops niet echt mijn ding. Ik vind ze niet vervelend, maar ik sla ze, zeker op Roadburn, over ten faveure van de optredens. Vandaag niet. Vandaag besluit ik om maar eens naar binnen te lopen bij de Einar Selvik Workshop. Misschien ontvangen we nog wel een voorproefje op wat vanavond gaat komen. Eenmaal binnengestapt, verbaas ik me er even over waarom Ragnar Lodhbrok van de populaire serie Vikings op het podium staat. Even wakker worden dus. Ivar praat over black metal, Wardruna en de rol van Wardruna binnen de scene, maar ook over historische instrumenten en hoe hij uiteindelijk besloten heeft deze te maken. Gelukkig blijven de demonstraties niet uit en het is mooi om te zien hoe de frontman van Wardruna de hele Green Room aan zich bindt door op een geitenhoorn te spelen. Verder laat Einar ook een vioolachtig instrument zien en een Noorse harp. Gelukkig blijft de muziek ook hier niet achterwege en krijgen we een paar prachtige ballades voorgeschoteld. Stiekem vind ik dit zelfs iets mooier dan wat we later op de avond voorgeschoteld krijgen. Dit grenst namelijk tegen kippenvel aan. Desondanks is dit natuurlijk een erg leuke teaser op wat komen gaat. (Ruud)
Van Svartidaudi pik ik slechts twee nummers mee. De orthodoxe black metal van dit gezelschap uit IJsland is alles behalve makkelijk te verteren, maar desondanks is de Green Room afgeladen vol (en, zoals wel vaker gedurende het festival, bloedheet). Het viertal, in bivakmutsen gestoken, brengt de chaotische black metal echter met verve. Deze middag is het programma echter overvol en ik besluit om op tijd richting de grote zaal te gaan, waar het IJslandse Solstafir op het punt staat om aan zijn 'reguliere' optreden te beginnen. (Rik)
Postrock? Atmosferische sludge? Ik krijg bij Junius toch vooral de indruk dat ze doom metal spelen. Moderne doom metal wel te verstaan. Aangezien ik hierna Brimstone op het programma heb staan, kan ik niet de hele show zien. Eerlijk gezegd vond ik dat geen ramp. Zo heel bijzonder is het niet wat we hier te zien krijgen. De heren kunnen best spelen hoor, maar in het half uur dat ik aanwezig ben, hoor ik niets wat van Junius een bijzondere band moet maken. Het is aardig, maar niet overweldigend. Het artwork daarentegen dat geprojecteerd wordt, ziet er wel heel tof uit, maar je weet wat ze zeggen over het beoordelen van boeken en kaften. Dat gaat hier ook op. (Ruud)
Wat geweldig dat Focus op Roadburn mag optreden. Erg gaaf om de band eens aan het werk te zien. En de heren maken er zowel muzikaal als qua presentatie ook nog eens een feest van. Hocus Pocus, All Hands On Deck en Eruption komen langs, maar ook de nieuwere tracks klinken prima. Thijs van Leer trekt het meeste aandacht achter zijn Hammond-orgel met zijn toetsenwerk, zang en fluit. Hij komt soms handen tekort en bespeelt daarom de fluit soms met een hand. Het gaat hem prima af. De oude rot probeert ook regelmatig het publiek erbij te betrekken. In het begin reageert men nog wat lauw, maar later komt de sfeer er veel beter in. Niet alleen hij steelt de show, ook de anderen krijgen ruimschoots de gelegenheid hun kunnen te demonstreren. Drummer Pierre van der Linden, bassist Bobby Jacobs en gitarist Menno Gootjes zijn prima muzikanten en vooral laatstgenoemde laat zijn solos gelden. Ik heb enorm genoten van de avontuurlijke muziek van Focus. (Jeffrey)
Compleet voldaan na de eerste set van The Heads, strompel ik naar de Green Room waar Death Hawks wacht. Psychedelische rock, leert mijn vooronderzoek mij. Het blijkt echter wel wat meer te zijn dan dat. Death Hawks klinkt erg toegankelijk. De psychedelica hoor je er wel in terug, maar ik sta regelmatig toe te kijken met het idee dat dit een poprockband uit de jaren tachtig is. Geen idee hoe het komt, maar ik moet steeds weer denken aan Simple Minds. Het neemt verder niet weg dat het een prima optreden is, maar ik loop na een paar nummers weer door om een goed plekje voor Agusa te zoeken. (Ruud)
n van de onderdelen van het curatorschap van Ivar Bjrnson (Enslaved) en Einar Selvik (Wardruna) is dat de Enslaved-gitarist de kans krijgt om zijn ambientproject Bardspec voor het eerst aan een groter publiek te presenteren. Aan het begin van de middag is een klein aantal mensen richting Stage01 getogen om de beste man aan het werk te zien. Het is wel een bijzonder gezicht om Bjrnson, gekleed in een fluoriserend pak en lichtgevende bril, met een laptop aan het werk te zien, in plaats van met de gebruikelijke gitaar. En hoewel de hypnotiserende, pulserende klanken die hij met zijn Apple produceert zeker niet aan het gros van het Roadburn-publiek besteed zullen zijn, maakt hij behoorlijk indruk op zijn selecte gezelschap, ondergetekende incluis. De ambientnummers bouwen op een mooie manier op en volgen een soort natuurlijk eb- en vloedpatroon, langzaam aanzwellend tot indrukwekkende soundscapes en vervolgens weer langzaam afbouwend. De manier waarop Bjrnson allerlei effectjes toevoegt, verraadt dat de man weet wat hij doet. Verrassend optreden! (Rik)
Waren het de Zweden die de laatste jaren veel vertegenwoordigd zijn op Roadburn, dit jaar vallen de Finnen wat de kwantiteit betreft op. Pekko Kppi &K:H:H:L staat vandaag op uitnodiging van Einar Selvik in de Stage01. Zoals gebruikelijk stroomt het helemaal vol, waar de curator in eigen persoon mede schuldig aan is. Pekko Kppi en zijn kompanen spelen een soort ruwe bluesrock. Het heeft wel wat weg van oude Amerikaanse blues, maar de heren geven er duidelijk een eigen, Finse draai aan. Veel valt er niet te zien. Het enige wat ik zie, is een bassist met een basgitaar met slechts twee snaren. Pekko Kppi &K:H:H:L doet zijn trucje op best leuke wijze, maar op den duur begint het toch wel veel op elkaar te lijken. Wat de blues betreft, heb ik misschien ook maar een korte spanningsboog. Het mist de afwisseling en de climaxen. Dit is leuk ter afwisseling en geinig om eens gezien te hebben, maar daar blijft het bij. (Ruud)
Het wat tegenvallende Junius stelt me in staat om een redelijk goed plekje op te zoeken bij Brimstone. Terug naar de Stage01 dus, waarvan het formaat van de zaal me steeds meer tegen gaat staan. Het is dan ook weer dringen geblazen bij deze Noren. Niet te verwarren overigens met het Zweedse metalgezelschap met dezelfde naam of Brimstone Coven, wat vorig jaar een compilatie uitbracht. Misschien was het beter geweest als de organisatie de band met de volledige naam op de poster had gezet: The Brimstone Solar Radiation Band. In elk geval is het tijd voor psychedelische rock en dat gaat er hier altijd wel in. De heren lijken muzikaal soms aardig op het legendarische Uriah Heep. Het draait duidelijk om het spel tussen de elektrische gitaar en de keyboard. Laat dat nou ook net het zwakke punt zijn van deze band. Soms loopt dat samenspel niet lekker. Zonde! Want tijdens bepaalde songs loopt het wel gesmeerd, en klinkt het geheel stukken beter. Brimstone zet een van de interessantere optredens van de dag neer, maar het gaat dus niet bepaald vlekkeloos. Toch is dit een band om in de gaten te houden. Deze Noren presteren het om lekker te klinken en tegelijkertijd durven ze te spelen met onder andere funky ritmes en ongebruikelijke instrumenten. (Ruud)
Met Robert Hampson staat vandaag voor de tweede keer ambient geprogrammeerd in Stage01. Gisteren stond Hampson nog met Kandodo in het Patronaat (een optreden dat ik helaas heb gemist), vandaag moet hij het in zijn eentje doen. Net als bij Bardspec blijken de meeste Roadburners niet echt behoefte te hebben aan een fijne dosis ambient. Het is dan ook erg rustig in het zaaltje, maar het optreden klinkt zeker niet verkeerd. Nu is ambient niet echt een 'livegenre', want er gebeurt niets op het podium, behalve dat Hampson hier en daar aan wat knopjes friemelt. Het grootste deel van het publiek kiest er dan ook voor om erbij te gaan zitten, de ogen te sluiten, en zich te laten meevoeren met de etherische klanken, die minder ritmisch en wat 'noisier' zijn dan bij Bardspec eerder vandaag. Het enige minpunt is dat de koek al na 35 minuten op is. Hampson eindigt met de opmerking dat we vooral allemaal naar The Heads moeten gaan. (Rik)
Hoewel ik graag een stukje van The Heads zou willen meepikken, blijf ik bij de Stage01 rondhangen, want ik vermoed dat het enorm druk gaat worden bij Lucifer. Dat blijkt inderdaad het geval te zijn, maar uiteindelijk valt het mee. Lucifer is echter wel d verrassing van vandaag. Dit is nu typisch zo'n band waarvan je over een paar jaar, als ze zalen als Paradiso uitverkopen, van zegt: "die heb ik nog op Roadburn gezien". De 'female fronted' occulte hardrock klinkt als een klok en gaat erin als zoete koek. Met name nummers als Total Eclipse en Anubis verraden het potentieel van deze band. Maar de echte troef is toch wel frontvrouw Johanna Sadonis. Ondanks haar frle figuurtje en Wesley Sneijder-achtige lengte pakt ze de zaal volledig in maar haar krachtige, hypnotiserende stemgeluid. Een geweldig optreden waarmee deze band zich definitief in de kijker heeft gespeeld. Ik kijk er in ieder geval niet vanop als ze binnenkort, in navolging van bijvoorbeeld Blues Pills, bij Nuclear Blast zitten. (Rik)
Agusa heeft nog niet zon uitgebreide discografie, maar desondanks wel een ruime speeltijd. Dat zal een van de redenen kunnen zijn waarom de nummers zo uitgerekt gespeeld worden. Het optreden wordt er daardoor niet interessanter op. De improvisaties die we te horen krijgen, missen avontuur en overtuiging en mede daardoor valt het optreden licht tegen. (Jeffrey)
Ik sta achterin de Cul de Sac, ergens verloren in een verdwaasde menigte dat weinig anders kan doen dan staren naar het achterhoofd van degene voor je. Het geluid is het enige bewijs dat er een band staan te spelen. Ik heb Downfall Of Gaia niet kunnen zien, niet n keer! Toch weet de muziek me compleet te overtuigen. Downfall Of Gaia, de naam zegt genoeg, speelt wanhopige, voortstuwende crust. Hun set is alsof moeder aarde ter plekke sterft en dreunend haar laatste adem geeft. Elke echo van de zang weerspiegelt het uitsterven van alle levensvormen. Je hoort meeuwen besmeurd met olie, vissen die stikken in plastic en dieren die worden verjaagd en gedood door de mensheid. Het tempo zit er goed in. Soms gaat het er wat milder aan toe en sluipen Neursosis-invloeden in de muziek. Ik geniet van elke seconde en na afloop voelt ik me alsof iemand me een half uur lang in mijn maag heeft staan stompen. Ik vertrek op tijd om Profetus te kunnen zien, waarvan later zal blijken dat het een perfecte voortzetting is van het stervende aarde thema. (Ville)
Pagina 1: donderdag 9 april
Pagina 2: vrijdag 10 april
Pagina 3: zaterdag 11 april
Pagina 4: zondag 12 april
