Vroeger, toen Marilyn Manson nog hot en happening was. Vroeger, toen er religieus getinte protesten waren tegen optredens van Marilyn Manson. Vroeger, toen Marilyn Manson tegen alles en iedereen aanschopte en als enfant terrible lekker tegendraads 'zijn eigen ding deed'. Maar is Marilyn Manson anno 2014 ook nog zo relevant en bevlogen? Is 'ie nog steeds zo extravagant en extreem? En, belangrijker nog, kan 'ie het nog?

In ieder geval is het een drukte van jewelste voor de zaal. Een lange sliert mensen wacht tot ze het spiksplinternieuwe TivoliVredenburg in mogen om antwoord te krijgen op deze prangende vragen. Al snel gaan de geruchten dat het meneer Manson enigszins naar het hoofd gestegen is. Fotografen mogen maar één nummer fotograferen en daarbij alleen mr. Manson himself fotograferen. Bovendien moesten de gangen waar hij doorheen moest lopen die dag maar even zwart geverfd worden. Het hoort er allemaal een beetje bij, denk ik.

Feit is wel dat de zaal vol staat als het Nederlandse The Charm The Fury de aftrap verzorgt. Een beetje een vreemde keuze van TivoliVredenburg om een metalcoreband te laten openen vanavond, maar deze Amsterdamse female fronted herriemakers zorgen wel voor een energieke show. Hoewel een moshpit, zelfs op verzoek van zangeres Caroline Westendorp, wat te veel gevraagd is, krijgt de band de handen wel op elkaar.

De band is trots om hier te mogen staan en Caroline is duidelijk wat zenuwachtig. Daar waar ze doorgaans de nummers vol zelfvertrouwen aaneenpraat, is het nu toch wat hakkelig en ongemakkelijk. Dat doet echter niets af aan de show, en de band heeft zich mooi in de kijker kunnen spelen bij een publiek dat doorgaans niet bij hun clubshow zal komen kijken. De band levert een mooi visitekaartje voor Nederlandse metal af.

En dan is het wachten op misschien wel de meest eigenaardige artiest van de wereld. Het doek gaat voor het podium en vooraan worden al heel wat meisjes zienderogen onrustig, alsof Take That danwel One Direction elk moment ten tonele kan verschijnen. En dat mag toch oprecht opvallend genoemd worden. Want hoewel de band rondom Brian Hugh Warner al in de jaren '90 begon, is hij blijkbaar nog steeds 'hot and happening'. Daar moet wel bij gezegd worden dat het grootste deel van het publiek toch zeker in de jaren '90 al fan moet zijn geweest. De 'oude garde' is in de meerderheid.

Als dan de zaallichten uitgaan, verschijnt Marilyn Manson op het podium en valt het doek op de grond. Opener The Angel With The Scabbed Wings gaat erin als zoete koek en meteen is duidelijk dat hij 'het nog wel degelijk kan'. Achterover leunend op de geweldige sound die de band de zaal in slingert, weet hij met zijn stem toch nog steeds die unieke sound te maken die hem zo beroemd heeft gemaakt.

Maar heeft hij er zelf wel zin in? Hij mag dan nog steeds geweldig bij stem zijn, maar hij blaakt niet van enthousiasme en de jaren hebben hem ook niet per se goed gedaan. Ook zijn gebrabbel tussendoor is regelmatig nauwelijks te verstaan. Behalve dan dat hij blij is in 'Emsterdem' te zijn. Daar slaat hij de plank toch even pijnlijk mis. En zijn oproep aan de zaal om naar het balkon te schreeuwen dat 'Emsterdam' zo geweldig is, krijgt weinig gehoor. Ongetwijfeld tot zijn grote frustratie, maar het kenmerkt wel zijn laconieke podiumpresentatie.

Ook het continu smijten met zijn microfoonstandaard en allerlei andere zaken die hij op zijn pad treft (waarbij steevast de roadie toe moet komen rennen om hem op een veilige plek neer te zetten) wekt een ietwat arrogante indruk: "De hele wereld moet voor mij kruipen en rennen." Zo wordt Little Horn na een halve minuut afgekapt om iemand zijn voorhoofd te kunnen laten deppen. Het was hem blijkbaar allemaal iets te heet geworden. Dat soort taferelen heeft Manson toch niet nodig, zou je zeggen?! Of is het hem gewoon allemaal naar de bol gestegen? Laten we het erop houden dat het part of the show is.

Het neemt bovendien niet weg dat het muzikaal, anno nu, staat als een huis. Datzelfde Little Horn en andere als Mister Superstar en Mobscene worden retestrak uitgevoerd en dat slaat aan bij het publiek. The Dope Show en Sweet Dreams (Are Made Of This) worden door jong en oud luidkeels meegeblèrd en dat werkt aanstekelijk.

Ook is er aan podiumaankleding gedacht. Zo komt hij op stelten en krukken op bij Sweet Dreams (Are Made Of This) en wordt er een grote katheder met het Shock Symbol op de voorkant naar binnen gereden voor Antichrist Superstar. Dat hij daar vervolgens een beetje aanstellerig overheen hangt en achteloos met de microfoons slingert, doet niet af aan de steengoede muzikale performance.

Maar het is wel exemplarisch voor het gevoel dat deze Amerikanen achterlaten. Bevlogen is het voor geen meter, en qua relevantie heeft de beste man ook wel aardig ingeboet. Hoewel we misschien intussen aan extravagantie en extreem gedrag best wat gewend zijn, laat hij ons toch nadenken over zijn gedrag. Is het allemaal nodig? Moet dat nou? Maar er bestaat geen enkele twijfel over het antwoord op de belangrijkste vraag van vanavond, of 'ie het nog kan. Nou en of! Fuck yeah!

Meer foto's op www.basementonline.nl

Setlist:
1. Angel With The Scabbed Wings
2. Disposable Teens
3. No Reflection
4. Hey, Cruel World...
5. Little Horn
6. Get Your Gunn
7. Personal Jesus (Depeche Mode cover)
8. Mobscene
9. The Dope Show
10. Rock Is Dead
11. Mister Superstar
12. Sweet Dreams (Are Made Of This) (Eurythmics cover)
13. Tourniquet
14. This Is The New Shit
15. Irresponsible Hate Anthem
16. Antichrist Superstar
17. The Beautiful People
18. The Reflecting God