Het is alweer van 2010 geleden dat Annihilator voor een headlineshow in Nederland was. Niet verwonderlijk dat de Atak op deze regenachtige vrijdagavond goed volloopt als deze stug doorwerkende band het nieuwe album Feast komt promoten.

Van voorprogramma The Generals had ik werkelijk nog nooit gehoord. Het blijkt te gaan om een, zogezegd, typisch voorprogramma. De muziek gaat de moderne thrash-kant (a la Lamb of God) op en wordt vakkundig uitgevoerd, al hadden de drums strakker gekund. Op het moment zelf is het zeker genietbaar en de voorzichtig knikkende omstander lijken die mening te delen, maar ik kan me niet voorstellen dat ik deze band na afloop nog zal opzoeken: daarvoor klinkt dit te weinig spetterend of bijzonder. Vooral de vocalen gaan na verloop van tijd vervelen en ook van de muziek blijft niets hangen.

Annihilator heeft wel sinds jaar en dag een eigen gezicht. Meestergitarist Waters blinkt al meer dan twee decennia uit als compositioneel talent. Of het nou de technische speed/thrash metal van het debuut Alice In Hell (1989), de goede metalsongs van Never, Neverland (1990) of een mooie ballad betreft. De band heeft dan ook genoeg zelfvertrouwen om de show te openen met hun bekendste nummer, Alison Hell. Er gaat namelijk nog veel meer moois volgen.

De ster van de avond is echter niet Waters, maar zanger/slaggitarist Dave Padden. Door liefhebbers van ex-zangers als Randy Rampage en John Comeau vaak verloochenend vanwege zijn eentonige brul, die de oudere nummers geen recht zou doen. In de tien jaar dat Padden nu bij Annihilator speelt is hij echter enorm gegroeid. Niet alleen heeft hij een gevarieerd stemgeluid ontwikkelt dat ook de langzamere en minder felle nummers op prachtige wijze draagt. Ook is hij de werkelijke frontman van de band geworden. Hij is zo’n krachtige verschijning op het podium dat je haast vergeet dat Jeff Waters de spil van de band is. Zo heeft Annihilator de perfecte synthese tussen muzikale virtuositeit en energieke live-verschijning bereikt.

Het bijna twee uur durende concert kent een goed uitgedachte, driedelige opbouw. Het publiek wordt eerst gegrepen en krijgt een flinke energie-injectie met veel klassieke nummers als Welcome To Your Death, Imperiled Eyes en Refresh The Demon. Een mooi uitgevoerde medley van de ballads Phoenix Rising, Sounds Good To Me en Snake In The Grass verzorgt een pauze en gunt de nek wat rust. Eindigen wordt op onorthodoxe wijze gedaan met de jongste nummers uit het Annihilator-repertoire, die tot het hardste behoren die de band ooit schreef. Ambush, No Way Out en Smear Campaign besluiten een van de beste concerten die uw verslaggever dit jaar zag.