Zondag:

Dag van de kater op Euroblast. Gelukkig is daar Heights om ons uit de roes te wekken. De in vergelijking met het overige metalgeweld rustige postrock van de heren werkt perfect op deze zondag. Verwar ze dan ook niet met de gelijknamige posthardcoreband uit Engeland. Het publiek mag dan nog niet in grote getalen aanwezig zijn maar daar trekken de heren zich niets van aan. Ze lijken zelfs oprecht onder de indruk van de, geheel terechte, enthousiaste reacties uit het publiek. Mijn complimenten nog voor drummer Will Gates. Hij vervangt Jay Postones, die met Tesseract op tour is in Amerika. Meer dan uitstekend! (Constantijn)

The Omega Experiment beweert op hun cd-hoes een band te zijn voor de fans van Devin Townsend. Dergelijke vergelijkingen zijn erg gevaarlijk want je moet van behoorlijke goeden huize komen om die vergelijking vervolgens waar te maken. Deze band slaagt daar tijdens zijn Euroblastset helaas niet in. Het is zeker niet slecht, maar zeker niet zo goed. Ik houd het dan ook snel voor gezien.

Hoewel de Second Stage om eerder genoemde redenen weinig volk trekt, staat de zaal ramvol voor de All Star Jamsession. Als Paul Ortiz op het podium staat weet men dan ook gelijk wat men kan verwachten: Chimp Spanner! Dit is natuurlijk ronduit geweldig, maar daarna lijkt het gedaan met de pret. Blijkbaar is het de bedoeling dat er mensen vanuit het publiek spontaan de instrumenten oppakken. Er is geen co�rdinatie het komt dan nogal wat rommelig over. Na een tijdje wordt enigszins giechelig het instrumentarium opgepakt door de heren van No Consequence. En die giechel is zowel terecht als aanstekelijk. Ze hebben het namelijk in hun hoofd gehaald om Limp Bizkit te coveren. Wat in beginsel vloeken in de kerk is, draait uit op een hilarisch optreden! De meeste bands mogen dan wel boos en serieus op het podium staan, dit was improvisatiecabaret van de hoogste plank, zij het ietwat ongemakkelijk. Na nog wat gebass van Mike Malyan en een jamsessie van bandleden van Monuments en Ever Forthright, hou ik het echter voor gezien. (Wouter)

Hypno5e heb ik nog nooit eerder gehoord, in tegenstelling tot mijn collega Wouter die ze al van een review in het voorprogramma van Gojira in Melkweg heeft voorzien. De band knalt er op typische Franse wijze direct in. Wat Hypno5e anders maakt is dat ze dit metalgeweld combineren met, soms langdurige, rustige postrockachtige passages. Ondanks dat deze soms aan de lange kant zijn weten de heftige stukken me genoeg wakker te krijgen voor de volgende act, bijna tijd voor Hacride! (Constantijn)

Bijna tijd inderdaad want eerst wordt het podium vrijgemaakt voor de Zweedse technische death metallers van Feared. Het brute gezelschap speelt een mengelmoes van djent, death, hardrock en metalcore en kan mij persoonlijk niet bepaald bekoren. De performance is echter bovengemiddeld goed. Met name de vocalen kolos in de vorm van Mario Ramos is een genot om naar te kijken. Maar uiteindelijk slaat het bij mij niet aan en is het tijd voor een hapje. (Wouter)

Nadat Hypno5e mij goed heeft wakker gemaakt en een lekker hapje mijn maag tevreden heeft gesteld, is het tijd voor Hacride. Ik heb de Fransen niet meer aan het werk gezien sinds Lazarus. De band heeft sindsdien een nieuwe drummer en zanger in de gelederen, dus ik ben erg benieuwd. De progressieve deathmetal, knalt zo mogelijk nog meer dan voorheen. Maar dat is ook niet zo moeilijk als je opent met beuker Introversion van de laatste plaat Back To Where You�ve Never Been. Ook een oudje zoals Perturbed gaat er goed in en zorgt op de day after nog voor de nodige spierpijn in de nek. Het optreden wordt echter nogal abrupt afgesloten, iedereen blijft met het gevoel achter alsof de set niet is afgemaakt. Kort spieken op de setlist bevestigt dit vermoeden, dik balen want persoonlijke favoriet Ghosts Of The Modern World stond daar nog op� (Constantijn)

De reden dat de set zo snel wordt gestopt is dat er tijd nodig is voor een speech van organisator John Sprich. De afgelopen jaren is Euroblast een groot succes geweest, mede door de hulp van de vele vrijwilligers. Dit jaar is het financieel echter niet zo goed gegaan.Ondanks dat ik het Euroblast festival een geweldig initiatief vind en geen problemen heb met het vragen van een bijdrage om het festival volgend jaar weer mogelijk te maken, had ik het erg gewaardeerd als Hacride de set had afgemaakt. John bedankt zijn vrijwililgers en het publiek zichtbaar ge�motioneerd en hoewel hij zich zorgen maakt over de toekomst van Euroblast, is hij alles en iedereen dankbaar die deze editie mogelijk hebben gemaakt.

Tijdens het opbouwen van de secret act zien we een aantal mannen met hoodies over hun hoofd en een bedekt gezicht. Wie is deze secret act? Het hele weekend gonsde het al van de geruchten, de secret act was de roddel van de familie, the talk of the town. Zou het Chimp Spanner zijn? Of Uneven Structure. Beide liepen immers rond op het terrein. Of misschien Shining? Die is immers op Europese tour met Hacride en The Ocean? Tesseract dan? Want als je de letters creatief husselt krijg je Secret Act. Maar die zijn op tour in de USA, of zouden ze...? Een blik op het podium laat echter een drietal gitaristen zien, waarvan er bij ��n zijn hoodie enigszins bol staat en laat ��n van de drie gitaristen van Uneven Structure, Aur�, nou dreads hebben... En toch blijft het spannend... Een lang intro en dan gaan de maskers af. Ja, het zijn de Fransozen van Uneven Structure. "We knew it was you!", schreeuwt een enthousiaste fan vanaf de eerste rij.

Na het succesvolle optreden vorig jaar is Uneven Structure gevraagd de zaal nu ook weer even op zijn kop te zetten. En daar slagen ze met vlag en wimpel in. Uneven Structure zet een muur van geluid neer. Naast de zo bekende djenttonen kenmerkt de muziek zich door de ambientlaag die eroverheen gegoten is; Meshuggah on drugs. Combineer dit met het sterke vocale optreden van zanger Matthieu Romarin en er ontstaat een prachtig geluidslandschap. De keuze is overduidelijk een schot in de roos en daarom ��n van de vele memorabele Euroblast 2013-momenten. (Constantijn)

Naar het optreden van Monuments hebben velen uitgekeken. De afgelopen jaren is er nogal wat te doen geweest rondom de invulling van de positie van frontman. In 2011gaf Monuments na het ontslaan van zangers Neema en Greg een instrumentaal optreden. Zonder meer een bijzonder optreden, maar toch wat eigenaardig. Vorig jaar werd de microfoon dan ook gelukkig weer opgepakt. Door de op dat moment net nieuwe zanger Matt Rose, welteverstaan. Dat was niet de meest populaire keuze onder de fans. Dit jaar is het Chris Barretto die door het zangstokje brult. Voor zover men hem niet al kende van zijn vocale werk voor Periphery of de saxsolo op Tesseract�s laatste plaat Altered State, heeft hij zich de afgelopen dagen natuurlijk al ruimschoots in de kijker gespeeld. Maar met Monuments? Gaat dat goed?

Om maar met de deur in huis te vallen: ja! De band opent met de voor editie 8 geschreven instrumentale Euroblast-jingle. De spanning neemt toe. Wanneer Chris vervolgens het podium opkomt gaat de gehele zaal los. De screams zijn heftiger dan voorheen en de cleane zangstukken worden nu wel gehaald. Combineer dit met de hakkende, beukende en groovende riffs van Browne (gitarist) en je hebt een recept voor een geweldig feestje. Iedereen gaat los en zelfs en als Chris vraagt de gehele zaal op de knie�n te gaan, dan doen ze dat zonder enige vorm van twijfel.

Het mag dan een oud Slipknottrucje zijn, het effect is er niet minder om. "Not yet!", "Not yet!", schreeuwt Chris uit om de spanning steeds verder op te bouwen. En als dan de breakdown komt, springt iedereen overeind en is het een chaos van jewelste. Chris is de zanger die de band verdient, en overtreft alle verwachtingen. Wanneer de laatste tonen van Admit Defeat klinken, staan er dan ook veel tevreden mensen. Ik ben kapot en dan moet Meshuggah nog beginnen. (Constantijn)

Het Zweedse Meshuggah is wel van een totaal ander kaliber dan alle bands bij elkaar dit weekend. Waarschijnlijk heeft zo ongeveer elke Euroblastband deze band wel als invloed op het cv staan. Hoe technisch onderlegd ze ook zijn, hoe goed ze ook hun best doen, geen van allen kan tippen aan de professionaliteit en strakheid waarmee deze heren hun show ten tonele voeren. Om te beginnen alleen al de podiumaankleding; geheel voorzien van eigen lampen, die dan ook nog eens volledig uitgeprogrammeerd zijn op de setlist. Elke riff en elke beat wordt meegeflitst. En dan ben je een grote hoor!

De godfathers van de mathmetal geven een lesje performance en brengen al die tot moes geslingerde nekspieren voor een laatste keer op oorlogssterkte. Voor de fan van het eerste uur is het wellicht ietwat teleurstellend dat op Rational Gaze en New Millennium Cyanide Christ alleen de laatste twee albums (Koloss en obZen) worden aangedaan, maar eigenlijk maakt het allemaal niet meer uit. Elke noot is raak. Als pleister op de wonde eindigt de band de anderhalf uur lange show met de welbekende Catch Thirty-Three-medley. Meshuggah zet een weergaloze show neer waar vriend en vijand alleen maar respect voor kan hebben. (Wouter)

Het is volbracht, het zit er weer op. Finito, einde, schlu�, John Sprich heeft weer een fantastisch festival in elkaar gezet en wij zijn met zijn allen trots dat wij er deel van hebben mogen uitmaken. Natuurlijk zijn er punten ter verbetering, maar dit was wel een van de gaafste weekenden van het jaar. Intussen is bekend geworden dat er een Euroblast 10 komt. En we zullen er zeker weer bij zijn!

Plussen:
- De sfeer
- Geen dronkelappen
- Het hoge niveau van de bands
- Het ons-kent-onsgevoel van de Euroblastfamilie
- Alles is goed schoon
- Geen wachtrijen
- Benaderbaarheid van organisatie en artiesten
- De lichtshow van Meshuggah

Minnen:
- Ontbreken van gezonde voeding
- Te weinig zitplekken
- Totaal uitgelopen schema's
- Wisselvallige geluid op de vrijdag
- Slechte geluid op het tweede podium
- Afstand naar het tweede podium

Meer foto's op www.basementonline.nl

Pagina 1: vrijdag
Pagina 2: zaterdag
Pagina 3: zondag