Zaterdag:

De eerste echte djentklanken van Euroblast komen op naam van Lifeforms. Zowel qua instrumenten (zessnarige bas, achtsnarige gitaar) als qua sound en songstructuren hoort dit Amerikaanse collectief absoluut thuis op dit festival. En al hebben ze de oneerbare taak het festival te openen, ze schudden met speels gemak de spieren los en de katers worden ontegenzeggelijk de deur gewezen. De energie en performance van deze heren doet me denken het optreden van Vildhjarta van vorig jaar: strak, bruut en enorm gelaagd. Ze hebben er na dit optreden zeker een fan bij. VET! (Wouter)

The Ulex is een beetje een vreemde eend in de bijt. De vervanger van Syqem mag dan in één adem met één van de vaste klant op Euroblast The Algorithm genoemd worden, het éénmansproject van de toetsenist van Textures staat wel erg vroeg op de bill en tegen de reputatie van zijn grote broer kan hij natuurlijk niet op. Maar eigenlijk doe ik daar deze keyboardvirtuoos tekort mee, want Uri Dijk is geen dj, hij speelt alle keyboardpartijen live en voorziet die van futuristische effecten. Zijn naar het publiek toe gekantelde keyboard krijgt er flink van langs en dat maakt dat het nog uitermate vermakelijk is om naar te kijken ook. Volgend jaar weer? (Wouter)

Was ik begin dit jaar nog sceptisch over de ietwat wisselvallige koers die het Poolse Disperse leek te varen op het dit jaar verschenen Living Mirrors, nu moet ik mijn ongelijk bekennen. Vol overtuiging weten deze technisch onderlegde heren namelijk hun mix van progressieve metal en djent mij schijnbaar moeiteloos van mijn apropos te brengen. Mijn kwaliteitskompas slaat volledig om, de armen-over-elkaarhouding wordt compleet de das om gedaan. De bezieling en het spelplezier van deze vier jongelingen werkt aanstekelijk en doen wederom een aanslag op de nekspieren. Ik ben om. (Wouter)

Haast tegen beter weten in waag ik mij nogmaals in de muzikale grot van de 'second stage', omdat ik de gitaarvirtuosen van het Britse Nexilva graag aan het werk wil zien. Een lust voor het oog maar een, troosteloos sneue ervaring voor het oor. Je ziet die vingers honderd fretten in een seconde pakken, je hoort er niets van. Een podiumpresentatie waar je u tegen zegt, maakt het nog enigszins verdraagzaam. Maar dit tweede podium is echt een miskleun. Deze bands verdienen beter, veel beter! Niettemin is dit in witte kleding gehulde gezelschap een collectief dat in de gaten gehouden moet worden. Een van de bruutste bands van het weekend! (Wouter)

Het is duidelijk dat het Australische Circles, ondanks dat het nog maar één ep onder de arm heeft, al heel wat fans op de been brengt. De grote zaal is dan ook al aardig gevuld als het vijftal om twee uur aftrapt. Opener Another Me zet gelijk de toon voor de rest van de show: moderne metal met bijna poppy klinkende cleane zang die lekker makkelijk wegluistert. De zang zou een punt van argument kunnen zijn. Ja, het is waar dat de zanger 'maar' twee trucjes kent, maar hij voert deze dusdanig goed uit dat het geen moment gaat vervelen. De show, gevuld met een groot aantal nummers van het op 14 oktober te verschijnen debuutalbum Infinitas, smaakt dan ook naar meer. Ik, en de mensen die er ook zo over denken, hebben geluk: de band heeft Infinitas meegenomen en is daarmee dus exclusief op Euroblast te verkrijgen. Het optreden rechtvaardigde mijn aankoop zeker! (Constantijn)

Nadat ik ben bijgekomen van Circles is het tijd voor de Amerikanen van Ever Forthright, de band van de nieuwe frontman van Monuments: Chris Barretto. Alhoewel Ever Forthright, op een gedeelde frontman na, niets met Monuments te maken heeft, kijken veel Monumentsfans uit naar deze show. Het is de perfecte kans om alvast een sneak-peek van de nieuwe frontman te krijgen. Ever Forthright blijkt namelijk meer dan goed in staat om zelf de zaal plat te krijgen. Direct vanaf het eerste nummer worden de energieke en chaotische riffs over het publiek uitgesmeten. Een vergelijking met bijvoorbeeld The Dillinger Escape Plan is dan ook wel te trekken. Deze riffs worden afgewisseld met rustige jazzachtige passages. Hoogtepunt hierbij is het instrumentale Reflections: “Close your eyes. We're gonna go on a journey right now”, is wat Chris zijn publiek vraagt te doen, wat volgt is een prachtige saxsolo. Jammer dat deze heren hun cd niet bij zich hebben!

Met zijn derde keer Euroblast mag The Algorithm wel tot een van de boegbeelden van de Euroblastfamilie gerekend worden. Was het optreden in 2011 in de kleine zaal van The Underground nog wat vreemd en onwennig, nu staat er een professionele dj die een gitarist (Max Michel) en (net als vorig jaar) Mike Malyan (!) op drums heeft meegenomen. De winnaar van de Metal Hammer Golden Gods Award voor beste underground act heeft duidelijk ook aan bekendheid gewonnen, want zijn tegendraadse polyritmische mix van djent, rock, ambient, house en, nouja, verzin het maar, wordt enthousiast begroet door het publiek. Elke noot wordt gretig verorberd en er wordt druk geheadbangd, gedanst en anderszins bewogen. Op de maat, zowaar! Hulde aan het publiek wat dat betreft, want het valt niet altijd mee op deze beats. Als dan ook Chris Baretto nog met zijn sax het podium opkomt is het feest compleet. Maar wacht, het kan nòg completer. Uiteindelijk staat de halve Euroblastfamilie, inclusief organisator en geestelijk vader van Euroblast John Sprich, feestend en springend op het podium. Men gaat elkaar te lijf met Zelda-zwaarden (The Algorithm speelt namelijk ook Zelda-tunes) en maakt er in alle opzichten een chaos van. Een van die zeldzame optredens waar alles kan en alles goed gaat. In no time is de zaal gekrompen tot een ons-kent-onsfeestje waar iedereen deel van uitmaakt. Een geweldige festivalafsluiter! Ware het niet dat we pas net over de helft zijn van Euroblast 2013. (Wouter)

Hierna is het namelijk tijd voor de heren van Twelve Foot Ninja om hun kunstje te laten zien. Het gezelschap uit Australië heeft het niet slecht gedaan sinds hun debuut Silent Machine. Zo gaan de heren na Euroblast direct door naar Amerika voor een tour met de djentgrootheden van Periphery. Wat Twelve Foot Ninja ons voorschotelt is een bizarre mix van diverse stijlen. Het knappe is dat het naadloos op elkaar aansluit en niets aan de sfeer van een nummer af doet. Waar het bij een nummer als Coming For You een bijna komisch effect heeft (bekijk de videoclip van dit nummer en je weet wat ik bedoel), laat de beginriff van Shuriken weer rillingen over de rug lopen. Combineer dat met de uitstekende vocale prestaties en je legt al snel de link met bands als Faith No More. Erg tof optreden waarbij de enige kanttekening is dat de automatische piloot bij de heren er een beetje is ingeslopen tijdens het touren. Leuk uniek moment is Chris Baretto die halverwege nog even een nummer meedoet op saxofoon. (Constantijn)

En dan is het eindelijk tijd voor het Duitse The Ocean. Thuiswedstrijd of niet, de heren hebben er werk van gemaakt vanavond. Eigen decor, eigen lichtsettings, en, bovenal een eigen video-show die geheel ingaat op het thema van de laatste plaat Pelagial. En niet voor niets, zo blijkt. Want hoewel er in de afgelopen ruim tien jaar tijd een enorm oeuvre opgebouwd is om de setlist mee te vullen, is er deze tour voor The Ocean expliciet voor gekozen om die albums links te laten liggen. Pelagial wordt namelijk integraal gespeeld. En eigenlijk moet dat ook, met zo'n conceptplaat. Het ene nummer kan gewoon niet zonder het andere. En zo weet de band een welhaast transcendentale sfeer op te wekken.

Slechts onderbroken door technische problemen met de drums, geeft de band een weergaloos optreden weg. Van atmosferische postrock, tot mathy deathmetal en alles wat er tussenin zit. Djent is het niet, gaaf is het wel. Wellicht is het even slikken voor de fans die de band al wat langer volgen, maar gelukkig hoort een headliner nou eenmaal toegiften te geven en daarmee worden zij ook nog op hun wenken bediend. Er wordt echter niet te ver terug in het verleden gegrepen, want we moeten het doen met Firmament (Heliocentric uit 2010) en The Grand Inquisitor II: Roots & Locusts (Anthropocentric uit 2010). "Waarom nou geen Orosirian (For The Great Blue Cold Now Reigns)", vraagt één van de fans zich hardop, en terecht, af. (Wouter)

Voor bijkomen is weinig tijd, want na The Ocean staat [Trap] op de bühne. Het overgrote deel van het publiek heeft het intussen al wel voor gezien gehouden (inclusief onze fotograaf). Het is intussen dan ook al wel wat laat geworden en ondanks dat ook niet-festivalbezoekers welkom zijn, is het aardig leeg geraakt. Dat mag de pret echter niet drukken. Het heavy elektrocore-duo Zôl en Merlin Ettore zorgen er namelijk voor dat stilstaan geen optie is. Met hun complexe grooves, vele breakdowns en filmische synthesizerambiances winden ze het publiek simpelweg om hun vingers. Deze Fransen tonen eens te meer aan dat metal niet het enige brute is.

Voor de tweede keer deze avond laat Rémi Gallego zich zien. In tegenstelling tot zijn optreden eerder op de avond staat de man die schuilgaat achter The Algorithm nu alleen op het podium. De dj is weer gewoon dj. Doordat live-instrumenten ontbreken is de muziek minder dynamisch en komen de tracks wat minder uit de verf. Toch is er ook hier nog genoeg reden om je mee te laten nemen door zijn muziek. Door de mix van verschillende elektronische stijlen en interessante ritmes blijft The Algorithm altijd spannend om naar te luisteren. (Leleane)

Pagina 1: vrijdag
Pagina 2: zaterdag
Pagina 3: zondag