Op 10 mei 1940 vielen de Duitsers Nederland binnen. Exact 73 jaar later komen ze per boot opnieuw aan in ons land. Dit keer is het de Duitse Full Metal Cruise die voor een dag aanmeert in Amsterdam. Cruisegangers en kaaskoppen krijgen de unieke kans om Avantasia, het muzikale nevenproject van Tobias Sammet (Edguy) voor het eerst op Nederlandse bodem te zien in de Melkweg. Sammet heeft niet alleen op cd indrukwekkende gastartiesten om zich heen verzameld, maar ook live neemt hij niet de minste collega’s mee. Resultaat is een show van drie uur lang waarin alle albums ruimschoots aan bod komen.
In verband met productionele redenen – en daarmee wordt hoogstwaarschijnlijk het vertrek van de boot bedoeld – is het optreden vervroegd naar 18.30 uur, zo is al enige tijd op de site van de Melkweg te lezen. Braaf staat klokslag 18.30 uur de zaal vol met power metalliefhebbers, maar het optreden laat nog even op zich wachten. Geluidstechnici die het podium over lopen, worden met luid gejuich ontvangen. Het enthousiasme van onze oosterburen is groot en als om 18.53 de eerste noten van Strauss’ Also Sprach Zarathustra door de zaal galmt, lijkt de toon voor de rest van de show gezet.
Dat Duitsers leukere concertgangers zijn, bewijst hun tomeloze enthousiasme wel. Of er nu fanatiek meegeklapt wordt met een opener als Spectres, gejuichd wordt om een song als Lost In Space of meegezwaaid bij een ballad als Farewell: het Duitse publiek is beduidend actiever dan de Nederlanders. Op sommige momenten wordt er zelfs nog even gepit in de afgeladen grote zaal van de Melkweg. Tegelijkertijd is het een slimme zet van de organisatie, want het Nederlandse publiek loopt niet snel warm voor power metal en met deze cruisegangers erbij is de zaal gezellig en goed gevuld.
Op het podium zien we naast zanger en mastermind Tobias Sammet ook nog drummer Felix Bohnke in het midden, rechts toetsenist Miro Rodenberg en links Thomas Rettke en Amanda Somerville op (achtergrond)zang. Beiden zijn al langere tijd aan Avantasia verbonden, al wordt dat niet altijd even duidelijk. Rettke heeft bijvoorbeeld bijScales Of Justice een prominente rol, maar wordt in eerste instantie door het publiek lauw ontvangen. Somerville kan op een warmere respons rekenen, al kan dat ook komen door haar voluptueuze en duidelijk zichtbare decolleté. Haar overdreven en vrolijke gedrag is soms net te veel van het goede en balanceert op het randje van tenenkrommend. Vooraan het podium vinden we rechts de sympathieke gitarist Oliver Hartmann, die in een aantal nummers ook over een prima stem blijkt te beschikken. Links staan de wat suffig uitziende bassist Andre Neygenfind en Avantasia-producer Sascha Paeth mag ook aan wat snaren plukken.
Zoals verwacht heeft Sammet een aantal gastzangers uitgenodigd en hiervoor lijkt hij een blik oude mannen opengetrokken te hebben. Aan het begin van de show worden er steeds twee nummers uitgetrokken om er eentje voor te stellen, zoals Ronnie Atkins (Pretty Maids) bij Invoke The Machine en Black Orchid. 65-plusser Bob Catley (Magnum), Michael Kiske (ex-Helloween) en Eric Martin (Mr. Big) moeten vervolgens ook allemaal even vragen of we er zin in hebben en of we er klaar voor zijn. Een aantal van de heren benadrukt ook graag dat ze begin jaren negentig voor het laatst in Amsterdam gespeeld hebben. Al die pauzes zijn goed bedoeld, maar halen de vaart wat uit het optreden. Na de ‘voorstelnummers’ mogen de heren terugkomen bij ‘hun’ nummers, waardoor ze tussendoor dus wat pauzes hebben. Maar ach, in zo’n pauze kan er gerookt worden.
De randvoorwaarden hebben de Duitsers goed voor mekaar. De lichtshow is verzorgd en het geluid is prima, al blijft het een gedoe met microfoons aan- en uitzetten. Rettke en Martin zijn tijdens Scales Of Justice en What’s Left Of Me niet altijd even goed te horen. De setlistkeuze biedt voldoende afwisseling tussen snelle en langzame nummers en iedere plaat komt voldoende aan bod.
Hoewel het publiek met volle teugen lijkt te genieten en er geen genoegen van lijkt te krijgen, zijn er ook wel wat kritische kanttekeningen te plaatsen. De keuze voor deze gastvocalisten is wat mager. Waar zijn klinkende namen als Jorn Lande en Andre Matos? En waarom zingt Sammet niet zijn eigen nummers? In Twisted Mind doen Martin en Atkins het aardig, maar Sammets afwezigheid is een groot gemis. Ook is de samenzang tussen Kiske en Sammet in Reach Out For The Light niet altijd om over naar huis te schrijven. En hoewel een show van drie uur al een uitputtingsslag kan zijn voor het publiek, is ook het enthousiasme bij de musici zienbaar aan het afnemen. Maar ach, het publiek vermaakt zich wel en ook de kritische toeschouwer moet toegeven dat dit helemaal geen onaardige avond was. Zo mogen de Duitsers ons land nog wel vaker komen binnenvallen.
Setlist:
1. Spectres (met Tobias Sammet)
2. Invoke The Machine (met Tobias Sammet en Ronnie Atkins)
3. Black Orchid (met Tobias Sammet en Ronnie Atkins)
4. Prelude
5. Reach Out For The Light (met Tobias Sammet en Michael Kiske)
6. Avantasia (met Tobias Sammet en Michael Kiske)
7. The Story Ain’t Over (met Tobias Sammet en Bob Catley)
8. The Great Mystery (met Tobias Sammet en Bob Catley)
9. Scales Of Justice (met Thomas Rettke)
10. What’s Left Of Me (met Tobias Sammet en Eric Martin)
11. Promised Land (met Tobias Sammet en Eric Martin)
12. Sleepwalking (met Tobias Sammet en Amanda Somerville)
13. The Scarecrow (met Tobias Sammet en Ronnie Atkins)
14. Stargazers (met Michael Kiske, Ronnie Atkins en Oliver Hartmann)
15. Farewell (met Tobias Sammet, Michael Kiske, Thomas Rettke en Amanda Somerville)
16. Shelter From The Rain (met Tobias Sammet, Michael Kiske en Bob Catley)
17. In Quest For (met Tobias Sammet en Bob Catley)
18. The Wicked Symphony (met Bob Catley, Amanda Somerville, Oliver Hartmann en Thomas Rettke)
19. Lost In Space (met Tobias Sammet)
20. Savior In The Clockwork (met Tobias Sammet, Michael Kiske, Ronnie Atkins en Eric Martin)
21. Twisted Mind (met Ronnie Atkins en Eric Martin)
22. Dying For An Angel (met Tobias Sammet en Eric Martin)
Toegift:
23. The Seven Angels (met Tobias Sammet, Amanda Somerville, Thomas Rettke, Ronnie Atkins, Bob Catley, Michael Kiske en Eric Martin)
24. Sign Of The Cross (met Tobias Sammet, Amanda Somerville, Thomas Rettke, Ronnie Atkins, Bob Catley, Michael Kiske en Eric Martin)
Klik op de foto's voor grotere versies