Aan al het goede komt een eind en zo ook aan Roadburn 2013. Maar voordat het zover is, krijgen we nog even de kans om te acclimatiseren. Met slechts twee podia is het vandaag niet nodig om van hot naar her te rennen. Slechts de grote en kleine zaal van 013 zijn open. Genoeg tijd dus om te relaxen, met oude en/of nieuwe vrienden bij te kletsen, biertjes te tanken, van de zon te genieten of toch die laatste platen te scoren in V39. Op die manier komen we langzaam uit de roes genaamd Roadburn en kan het wachten beginnen op de editie van voglend jaar.
'Hey everybody, we're Astra from San Diego, California. This song is called Quake Meat.' Op deze uiterst ontspannende wijze begint progrockband Astra aan de openingsshow van de Afterburner. Het is relaxte progressieve rock in de stijl van Yes en King Crimson, met hier en daar een melancholiek snufje Pink Floyd. Dit is totaal geen originele muziek, laat staan nu nog progressief. De nummers zitten echter wel uiterst goed in elkaar. Ze worden live haarfijn uitgevoerd. Niet zo suf als je misschien van een dergelijke band zou verwachten. In de liedjes, grotendeels afkomstig van tweede langspeler The Black Chord (2012), zit namelijk genoeg spanning om het frisse, exclusieve Afterburner publiek op te warmen. De bezoekers die er al drie dagen op hebben zitten, kunnen lekker ontspannen bij de uitgesponnen afluister The Weirding van het gelijknamige album uit 2009. (Kees)
Pallbearer speelde donderdag al op het hoofdpodium van de 013. Toen wisten de Amerikanen uit Little Rock, Arkansas zonder twijfel live te overtuigen. Ze kampten toen echter wel met een slechte geluidsmix. Zo kwamen de vocalen en solo's van frontman Brett Campbell niet helder naar voren. Gelukkig is dat deze middag in de kleinere, intiemere Green Room stukken beter. Doordat Pallbearer invalt voor Diagonal, dat uitviel, hebben ze nu een tweede kans. Die grijpen ze met beide handen aan. Het resultaat is een overtuigende, sfeervolle show met een introvert karakter. Het plechtige, Candlemass-achtige Gloomy Sunday (van de 2011 demo) is het hoogtepunt van een optreden waarmee deze epische doomformatie nieuwe zieltjes zal hebben gewonnen onder de Afterburners. (Kees)
Een van de meest exotische bands op deze Roadburn-editie is de Japanse avant-garde blackmetalband Sigh. Voor velen zullen ze met hun gevarieerde, swingende muziek een aangename verassing zijn geweest. Niet in muzikaal opzicht dan wel in visueel opzicht dankzij een King Diamond/Death SS-achtige horrorshow. Ze zetten een bijzonder aanstekelijk optreden neer met goede muzikanten, alleen had het geluidsbandje met symfonische elementen achterwege mogen blijven. Dit geeft de muziek een plastische faade, die het absoluut niet nodig heeft. Toch zullen de Japanners zich met deze show bij menige bezoeker in het geheugen hebben gegrift. Hoogtepunten zijn met name de nummers van het laatste album van de band, In Somniphobia en de cover van Venom's Black Metal. (Kees)
De Nederlandse underground blackmetalband Nihill zal er na dit optreden ongetwijfeld een aantal nieuwe fans bij hebben, waaronder ik mezelf ook reken. Voor dit optreden was ik nog niet bekend met het materiaal van deze band, maar de snoei- en snoeihard uit de speakers knallende combinatie van overstuurde black en doom metal hakt er genadeloos in bij het publiek. Bedolven onder bergen noise klinkt Nihill op zijn beste momenten alsof leden van Secrets Of The Moon in een jamsessie zijn beland met Sunn 0))), terwijl Merzbow een ruimte verderop zijn kunsten vertoont. Het resultaat is n gitzwarte brok zwart metaal, waarin nu eens ruimte is voor statige riffs, maar andere nummers ook juist een ondefinieerbare, kolkende en razende geluidsbrij (en dat bedoel ik op een positieve manier) ontketenen. Nihill zuigt het leven uit zijn publiek en na dit fantastische optreden kijkt menigeen dan ook enigszins verdwaasd om zich heen. Samen met Amenra het meest intense en verrassende optreden van Roadburn! (Rik)
Veel krautrock op Roadburn dit jaar, of afgeleiden daarvan. Zie ook de aanwezigheid van Camera, Maserati en Astra. Op het eerste gezicht lijkt dit misschien muziek die zich moeilijk laat rijmen met het concept van het festival, maar krautrock is episch, experimenteel en uitgesponnen. En dat zijn kenmerken waar de gemiddelde Roadburnbezoeker natuurlijk wel pap van lust. Met Michael Rother wordt er meteen maar terug naar de bron gegaan want dit ex-lid van Kraftwerk, Neu! en Harmonia was een van de grote krautrockpioniers. Het optreden van de ouwe zweefkees richt zich op de twee laatstgenoemde bands. Ondersteund door de drie jonge honden van Camera geeft hij een kippenvelverwekkende staalkaart van zijn oeuvre en bewijst daarmee dat krautrock een nogal ondergewaardeerde invloed is geweest op talloze latere bands en stijlen. Een verrassend sterk optreden, dat onderstreept dat we krautrock nog lang niet af hoeven schrijven. (Misha)
Soms is een naam al voldoende om je nieuwsgierig te maken. Onder het publiek van Roadburn is Earthless een populaire band en wanneer niemand minder dan Isaiah Mitchell met een van zijn andere bandjes komt optreden, mag je ervan uit gaan dat het veel volk zal trekken. Hoewel Golden Void nog niet heel lang bestaat en pas vorig jaar hun debuutplaat uitbracht, is het vol in de kleine zaal. Het festival loopt ten einde, maar de bezoekers hebben nog genoeg puf over om te genieten van het optreden van dit gezelschap. Het is een lekker afwisselende set waarin, in tegenstelling tot Earthless, meer ruimte is voor een meer songgerichte aanpak. Het is een lekker potje melodieuze stoner dus. De band heeft er in elk geval zin in. Isaiah zoekt regelmatig contact met het publiek en steekt niet onder stoelen en banken hoe dol hij op Roadburn is. Niet in de laatste plaats omdat hij hier zijn (prachtige) vrouw heeft ontmoet. Het uur dat de band gekregen heeft, wordt uiteraard gevuld met hun enige album. Live komt het niet altijd even goed over, omdat (ook hier) het geluid niet optimaal is, maar desondanks hebben we ook hier erg kunnen genieten van prachtige muziek. (Ruud)
Direct na het sterke optreden van Golden Void, lopen we door naar de grote zaal. Het Zweedse Spiritual Beggars staat dan al een kwartier te spelen. Hoe enthousiast zij hun muziek ook mogen brengen, echt aanslaan doet het niet. Het meeste materiaal komt van Demons en uiteraard het net verschenen Earth Blues. Het luistert vooral te makkelijk weg. Ik vermoed dat het grootste deel van het publiek (de recensisten incluis) vooral komt voor het obscuurdere spul. Vooraan bij het podium is het vrij leeg en de meeste mensen zitten op de trappen wat suffig voor zich uit te staren. Het zullen de bijwerkingen zijn van vier dagen Roadburn zijn, maar ik twijfel of de bezoekers echt zitten te wachten op de radiovriendelijke rockmuziek van Spiritual Beggars. Frontman Apollo Papathanasio doet zijn best om het publiek aan het klappen en roepen te krijgen, maar ik word er al moe van als ik er naar kijk. Het ligt niet aan de band. De heren leveren goed werk af, maar ze spelen op de verkeerde tijd en, misschien, op het verkeerde festival. (Ruud)
Leprous is al een paar jaren n van de oogappeltjes in de progressieve metal scene. De Noren maakten naam als begeleidingsband van metallegende Ihsahn. Leprous speelt eerst een korte eigen set, voordat ze met de oud-zanger van Emperor het podium delen. De eigen setlist bestaat naast het perfect uitgevoerde nieuwe nummer Chronic vooral uit nummers van het laatste album Bilateral (2011), zoals Thorn en het stampende Restless. De uitvoering van deze nummers is harder, duisterder maar vooral rauwer dan je van deze toch vrij gepolijste progmetallers zou verwachten. Daar is echter niets mis mee, ook niet met de energieke podiumpresentatie. Helemaal fantastisch is de zinderende afsluiter Waste Of Air. Leprous is zowel zonder als met Ihsahn een van de hoogtepunten van het festival. Graag een vervolg! (Kees)
In tegenstelling tot mijn collega ben ik heel wat minder enthousiast over het solo-optreden van Leprous, de band die vanavond toch vooral als begeleidingsband van Ihsahn geprogrammeerd staat. Gelukkig is het grootste deel van dit tijdsblok dan ook gereserveerd voor de man die met Emperor zon grensverleggend werk heeft gecreerd. Dat Ihsahn prima op eigen benen kan staan, bewijzen de vier uitstekende albums die hij onder zijn eigen naam heeft uitgebracht. Met name After wordt vanavond goed vertegenwoordigd en laat dat nu mijn favoriete album van de band zijn. Zo komen uitstekende, strakke uitvoeringen van Frozen Lakes Of Mars (met fraaie begeleidende videobeelden), het verrukkelijke The Barren Lands, Undercurrent en On The Shores voorbij. De typerende, hese krijs van Ihsahn is nog altijd een sterke troef, maar vooral vanuit compositorisch en instrumentaal oogpunt is het smullen geblazen met de eigenzinnige en tegendraadse nummers van deze band. Het enige echte minpunt is dat er geen saxofonist meedoet. Helaas is dat toch wel een enorm gemis, want daardoor klinken de nummers hoe avontuurlijk ook toch een stuk kaler dan op plaat. Had dan die griet van Sigh gevraagd, dan had die ook nog eens bij een serieus optreden mogen meedoen vandaag. Maar hoewel Ihsahn niet zo geniaal is als ik op voorhand had gehoopt, spat het vakmanschap van het podium en heb ik desondanks genoten van deze show. Voor mij een fraai einde van een prachtig festival! (Rik)
Uitgeput strompel ik naar de kleine zaal. Vier dagen Roadburn met veel drank en weinig slaap hebben inmiddels hun tol geist. Eenmaal aangekomen blijkt het zaaltje uit te puilen van de bezoekers. Ik kom niet verder dan de portiek, vanwaar ik nog enigszins kan toezien hoe Electric Moon een wereldse show geeft. In tegenstelling tot veel andere bands die er dat weekend spelen, is het geluid erg goed. Dat deze Duitsers een goede pot spacerock en stoner kunnen spelen, wist ik al. Het is een betoverende show die vlak voor het podium ongetwijfeld prettiger te volgen is. Het is voor ondergetekende, en wellicht vele anderen een prachtige uitsmijter. De uitzinnige reacties die ik her en der over Electric Moon lees, bevestigen het allemaal: dit is een band om rekening mee te houden! (Ruud)
Pagina 1: donderdag
Pagina 2: vrijdag
Pagina 3: zaterdag
Pagina 4: zondag - Afterburner
