Bibelot gaat verhuizen. Dat is natuurlijk treurig voor hen die een emotionele band met dit poppodium hebben. Ongetwijfeld wordt het in het Energiehuis allemaal groter en beter en ongetwijfeld voldoet het aan de modernste voorschriften en wensen. Maar toch zal er hier en daar een traantje worden weggepinkt en menigeen zal met een gevoel van melancholie en weemoed terugdenken aan al die mooie avondjes in de Bonifatiuskerk te Dordrecht. Hoe kan je een dergelijk hoofdstuk beter afsluiten dan met een optreden van de Meesters der Metalen Melancholie, Katatonia?!
Junius heeft de taak op zich genomen de avond gestalte te geven en bij de eerste tonen is het gelijk duidelijk waarom deze Amerikanen uit Boston hun plek op de bill hebben verdiend.
(Wouter)
De laatste Alcest-plaat, Les Voyages De L’Âme, heeft gemengde gevoelens achtergelaten. Vooral de fans van het oudere werk waren teleurgesteld in dit album, maar hij heeft de bekendheid van Alcest wel flink vergroot. De grote vraag na een dergelijke release is altijd welke impact dit op de optredens gaat hebben. Het publiek in Dordrecht lijkt ongeroerd door de kritiek en de zaal is al goed gevuld als Alcest de eerste noten van Autre Temps, tevens de opener van de laatste plaat, ten gehore brengt.
Autre Temps is een nummer waarin het 'nieuwe' Alcestgeluid goed naar voren komt. Met de rustige geluidspassages en enkel cleane zang is het een nummer om op weg te dromen. Dat kost op deze gure zondagavond weinig moeite in de prachtige ambiance van de Bonifatiuskerk. Alcest weet het gevoel van deze sterke opening feilloos vast te houden en zet een sterk, evenwichtig optreden neer. Alle drie de full-length albums zijn vertegenwoordigt al zijn Souvenirs d'Un Autre Monde en Écailles de Lune - Part 1 opvallende afwezigen op de setlist.
Voor wie net even te ver wegzakt in zijn droom, drukt Alcest af en toe ook het gaspedaal nog even in. Deze stukken komen geluidstechnisch veel beter uit de verf. De geluidstechnicus heeft het geluid blijkbaar hierop afgestemd. Met name de drums en de grunts komen nu goed door. Zonde, want op cd moet de band het juist van de subtiliteit en de breekbare zang hebben. Maar dit moet ook niet groter gemaakt worden dan het is. Net als de samenstelling van de setlist, zijn dit slechts details. Als de band dan ook nog eens afsluit met Summer's Glory kan ik alleen maar terugdenken aan de prachtige droomvlucht waarop Alcest ons heeft meegenomen op deze zondagavond.
(Constantijn)
Katatonia heeft even de tijd genomen om de emotionele sfeer te laten bezinken. Nou staan de heren natuurlijk sowieso niet bekend om hun hoge snelheden, en waarom zouden ze die reputatie schaden? Toch is het voor menigeen een enorme omschakeling naar de openingstrack van de laatste plaat Dead End Kings: The Parting. Resoluut wordt men uit de dromerige naweeën van Alcest gerukt. Het is duidelijk, nog niet iedereen heeft kennis genomen van de klanken van deze geweldige plaat en in combinatie met het voor Katatoniabegrippen behoorlijk brute begin, is het even knipperen met de ogen.
Maar de juiste stemming is gauw gevonden. Misschien wel door de opvallend goedgemutste zanger Jonas Renkse. De normaal ietwat norse, ja haast depressieve frontman, vertoont zelfs enige vorm van enthousiasme en doet een aantal erg geslaagde pogingen tot interactie met het publiek. Dat hadden we nog niet eerder gezien van de beste man. Niet alleen in dat opzicht is het een beter optreden; ook de vocals zijn erop vooruit gegaan. Met speels gemak smijt de schuchtere Zweed met variaties in de zanglijnen die even onverwacht als passend zijn. Oké, hier en daar een vals nootje, maar dat een kniesoor die daarover klaagt. Bovendien zijn de sterke backing vocals een geweldige toevoeging. Tel daarbij het voor Bibelotbegrippen enorm goed afgestelde geluid en de basisingrediënten voor een geweldige show zijn aanwezig.
Na de opener komt gelijk een tweede track van de nieuwste plaat aan bod. Wie hierna nog niet helemaal bij de les is, wordt op zijn wenken bediend door Deliberation (The Great Cold Distance) en gelijk daarna My Twin in worden gezet, vallen de spreekwoordelijke kwartjes om mij heen ook. De Meesters der Metalen Melancholie kunnen het nog; sterker nog: ze spelen als nooit tevoren. Als er wederom twee tracks van de nieuwste plaat op de setlist verschijnen dreigt de set weliswaar half te imploderen, maar dan vindt Teargas zijn weg door de speakers en weten we allemaal waar we voor zijn gekomen: Katatonia in topvorm.
Als dan ook de klassiekers Ghost Of The Sun en Omerta op een nooit tevoren gehoorde wijze onze oren plezieren, is de avond helemaal geslaagd. De opvijzeling van de liveshow is een genot voor het oog, het oor en het melancholische hart. Is dat misschien de reden dat de heren het zeer gemêleerde publiek in het strak uitverkochte Bibelot met zulk gemak weet te bespelen? Of is het de melancholie van het afscheid dat voor menigeen een dubbel gevoel aan dit optreden meegeeft? Of is Katatonia simpelweg een steengoede band, met originele muziek en pakkende songs? Dat zal voor iedereen weer anders zijn. Katatonia heeft in ieder geval alle verwachtingen overtroffen. Een betere afsluiter van 45 jaar Bibelot, had de organisatie zich niet kunnen wensen; een diepe buiging en petje af!
(Wouter)
Meer foto's op www.basementonline.nl
Setlist Katatonia:
1. The Parting
2. Buildings
3. Deliberation
4. My Twin
5. Burn The Remembrance
6. The Racing Heart
7. Lethean
8. Teargas
9. Strained
10. The Longest Year
11. Soil's Song
12. Omerta
13. Sweet Nurse
14. Deadhouse
15. The Ghost Of The Sun
16. July
17. Day And Then The Shade
18. Dead Letters
19. Forsaker
20. Leaders
.jpeg){kind=small}
