Volgens Wannes Gubbels, zanger/bassist van openingsband Pentacle, maakte de organisatie zich bij de aankondiging ongerust of hier wel iemand op zit te wachten. Die zorg blijkt ongegrond. Het concert, dat wordt opgedragen aan de aan cystic fibrosis overleden René van de bands Korsakov en Barney UV, verkoopt maanden van tevoren uit. Tijdens het optreden van Pentacle is de zaal al goed gevuld. Dat is terecht, want de opwarmer van deze middag brengt een lekkere pot ouderwetse extreme metal in de stijl van grondleggers als Celtic Frost, Death en Possessed.

De setlist beperkt zich niet tot begin jaren negentig, maar biedt een mooie dwarsdoorsnede van wat Pentacle in de loop der jaren op de plaat heeft geperst, met songs als Prophet Of Perdition, Into The Fiery Jaws, Black At Heart, For I Am Chaos! en ...Rides The Moonstorm. Bij de twee laatstgenoemde nummers voegt Mike Verhoeven zich als tweede gitarist bij het gezelschap. Hij verliet de groep in 2005 vanwege een blessure aan zijn rechterarm. Die kwetsuur speelt Verhoeven nog steeds parten, maar hij wil er bij deze speciale gelegenheid toch nog eenmaal bij zijn. Pentacle besluit de sterke set met de Hellhammer-compositie The Reaper, die de band op de eerste demo Caressed By Both Sides uit 1992 reeds coverde en waarop Richard Schouten van Acrostichon vandaag een gastbijdrage levert.

Na de ombouwpauze maakt het publiek zich op voor de act waar het merendeel van de bezoekers vandaag voor komt: de hereniging van de originele line-up van The Gathering. Zouden de heren en dame het twintig jaar later nog in zich hebben? Het antwoord is een volmondig ja. De magie is vandaag minstens even sterk aanwezig als in 1992 en misschien nog wel meer. Nadat het korte Always... als intro van band wordt afgespeeld, passeren alle andere songs van het gelijknamige debuutalbum de revue. Om te beginnen de lange albumopener The Mirror Waters, waarop Bart Smits laat horen het grunten na vele jaren afwezigheid gelukkig nog niet te zijn verleerd. Ook in de interactie met het publiek toont Smits zich een goede frontman. De sterkste wapens van (de originele versie van) The Gathering blijven echter het fraaie gitaarspel en de kenmerkende keyboardklanken van Frank Boeijen.

De track Subzero slaat men (voorlopig) over, zodat zangeres Marike Groot haar plek op het podium mag gaan innemen. Op In Sickness And Health staat ze er nog een beetje voor spek en bonen bij, aangezien ze (net als op de cd) maar één tekstregel mee mag zingen. Daarop klinkt haar stem echter al verrassend goed en op het navolgende King For A Day openbaart Groot zich als de sensatie van de dag. Haar zang tilt deze compositie tot grote hoogte. Het is eeuwig zonde dat deze topzangeres niet meer heeft mogen en kunnen bijdragen aan de metalwereld dan een bescheiden rol op het debuutalbum van The Gathering. Ook Second Sunrise vormt mede door haar inbreng een hoogtepunt, waarna Stonegarden en Gaya's Dream de set besluiten.

Smits verzucht terecht dat het jammer is dat Always... een vrij kort album is, waardoor het optreden alweer voorbij is. De groep verlaat het podium, het doek valt, de pauzemuziek schalt door de luidsprekers en een groot gedeelte van het publiek begeeft zich richting bar, toilet of merchandisestand. Maar wacht, dan gaat het doek voor het podium weer opzij. De groep blijkt toch nog een toegift in petto te hebben en speelt alsnog het muzikaal sterkste nummer van de cd, Subzero. Hoewel zangeres Groot op deze song ontbreekt, is het een geslaagde apotheose van dit eerste reünieoptreden. De thuisblijvers krijgen later dit jaar echter nog een paar mogelijkheden om de originele line-up van The Gathering in actie te zien. Mis die kans niet!

Net als twintig jaar geleden is Acrostichon de slotact en net als bij The Gathering gaat het hier om de line-up die het debuutalbum (Engraved In Black uit 1993) inspeelde. In dit geval is de hereniging echter iets minder bijzonder. Enerzijds omdat deze line-up sinds 2009 alweer actief is, anderzijds omdat Acrostichon qua succes en naamsbekendheid natuurlijk ver achterblijft bij The Gathering. Engraved In Black was een degelijke plaat, maar verschilt weinig van al die andere standaard deathmetal-cd's die begin jaren negentig op de markt werden geslingerd. Het meest opvallend aan Acrostichon is dat bassiste/vocaliste Corinne van den Brand één van de eerste (en nog steeds vrij zeldzame) vrouwelijke grunters was.

Van den Brand beschikt nog altijd over een krachtige strot en ook de rest van de band zet zijn beste beentje voor. De show heeft echter meer het karakter van een carnavalesk optreden voor familie en vrienden dan van een serieus deathmetalconcert. Zo wordt er meer gehost dan gemosht en gooien wat kennissen van de band vanuit de zaal confetti naar de groepsleden. Persoonlijk vind ik dit jammer, want al die jolijt past niet echt bij de muziek en teksten van deze band. Een geslaagder showelement is het filmdoek aan de achterzijde van het podium, waarop onder meer beelden worden vertoond van een 'wicker man', een grote rieten pop die in langvervlogen tijden werd gebruikt bij het levend verbranden van criminelen, zoals door Van den Brand wordt bezongen in de songs Walker Of Worlds en Dehumanized.

De setlist bestaat uit oud materiaal, waarbij het gezelschap zelfs wat antieke demosongs afstoft. Daarvoor is gastvocalist George Oosthoek (Celestial Season, ex-Orphanage) verantwoordelijk, die naar eigen zeggen dankzij Acrostichon ooit is begonnen met grunten. Oosthoek mocht zelf kiezen welk nummer hij wilde zingen en koos tot verbazing van de Acrostichon-leden voor het obscure Exasperation. Ook een ander oud demonummer dat al twintig jaar niet meer live gespeeld is, Thriving On Chaos, komt vandaag voorbij. Bij Mentally Deficient betreden Isaak Heemskerk en Johan Smit van Magnetron spontaan het podium en neemt dit tweetal de vocalen voor hun rekening. Net zoals bij openingsact Pentacle fungeert een cover als afsluiter, in de vorm van de Possessed-kraker Satan's Curse. Hierbij grunt Oosthoek weer een potje mee en nodigt Acrostichon ook alle andere aanwezigen uit om op het podium mee te komen zingen en springen.

Het is inmiddels echter beduidend rustiger in de zaal dan tijdens het optreden van The Gathering, dat vandaag wel degelijk de ware hoofdact was. Alle drie bands wisten desalniettemin zo'n vijftig tot zestig minuten lang goed te vermaken. Nu maar hopen dat W2 vaker zo'n "This afternoon we're gonna party like it's 1992!"-metalmiddagje organiseert en dat de Cystic Fibrosis stichting met het opgehaalde bedrag weer even vooruit kan. Overigens werd de hele show vandaag met camera's opgenomen, dus wellicht zien we de beelden binnenkort op dvd terug.