Dag 1:
Beide dagen van Euroblast worden geopend met twee workshops. Zo leren we vandaag van Destiny Potato dat hoe ingewikkeld een van hun nummers in elkaar zit: Een 5/8 wordt over een 4/4-maat gelegd en gecombineerd met een 3/4 die de illusie van een 6/8 heeft. Waarvan akte. De 20 a 25 aanwezigen kijken echter met waterige oogjes toe en staan er eigenlijk maar wat schaapachtig bij. Muziektheorie en nummeranalyse is overduidelijk niet besteed aan de toeschouwers. De workshop wordt afgesloten met een nogal overbodig a capella van een van de zangeressen van de band. (Constantijn & Wouter)
Monuments begrijpt zijn publiek beter. De mannen hebben na n nummer te hebben geanalyseerd al snel door dat de gemiddelde toeschouwer denkt: "Whatever dudes, speel nou maar gewoon!" De workshop wordt daarom ook maar gelaten voor wat ie is en er wordt een verkapte show opgevoerd. "Kijk, daar komen we voor", straalt er van alle gezichten af. (Constantijn & Wouter)
Het eerste 'echte' optreden van vandaag wordt verzorgd door Shattered Skies in de grote zaal. Deze formatie uit Dublin, Ierland heeft de openingsspot van Euroblast gewonnen met de online bandwedstrijd voor dit festival en ze laten zien waarom. De formatie produceert redelijk rechttoe rechtaan djent (voor zover dat bestaat) die melodisch wordt ondersteund door een synthesizer. Een originaliteitprijs zal het niet winnen en ja hier en daar worden foutjes gemaakt, maar met het enthousiasme van met name de gitarist maakt dit helemaal niet uit. De band staat overduidelijk te genieten en geeft 150%. En dat slaat over op het publiek. Een geslaagde opener en dus een terechte winnaar. (Constantijn)
Omdat het tijd is om de maag te voorzien van enige inhoud komen we de club van Destiny Potato die we bij de workshop toch al gezien hadden, pas bij hun laatste noten weer tegen. Opvallend is dat de a capella-mevrouw van de workshop ook een flink potje kan grunten. (Constantijn & Wouter)
Chaotisch, onnavolgbaar, gestoord, humoristisch en briljant. Zomaar een paar termen die het optreden van Panzer Ballet kunnen omschrijven.Dit kwintet uit het zuiden van Duitsland combineert metal met jazz, funk en huppelt hierbij vrolijk over het podium terwijl de meest vreemde klankcombinaties en ritmes uit hun instrumenten worden getoverd. "Warum einfach, wenn es auch schwer geht?" is dan ook het motto van de band.
Daarnaast worden de nummers met de nodige humor aangekondigd en gebracht en dat werkt op de lachspieren. Duitsers en geslaagde humor, het is zeker wel mogelijk! Overduidelijk hoogtepunt van dit optreden was het nummer The Simpsons. U raadt het waarschijnlijk al, een cover van de themesong van deze bekende animatieserie. Als u de mogelijkheid om deze band live te zien, moet u het zeker niet nalaten ze eens met een bezoekje te vereren. (Constantijn)
Het verhaal van Uneven Structure begint in 2008 toen een groep mensen uit Frankrijk en Zweden de band oprichtten. De dit jaar verschenen debuut-cd Februus is overduidelijk goed aangeslagen bij het djent-publiek want de kleine zaal staat bomvol. Uneven Structure maakt groovende en soms kneiterharde metal die wordt aangevuld met sfeervolle passages. Het ene moment word je van links en rechts neergehoekt door al het gitaar- en drumgeweld. Het volgende moment sta je in een soort trance te genieten van het geluidslandschap dat wordt tentoongespreid.
De band heeft er duidelijk zin in en al snel staat de kleine zaal volledig op zijn kop. Waarom dit in de kleine zaal staat is mij een raadsel, maar je kan als organisator ook niet altijd weten hoe populair een band onder je bezoekers is. Het ingeblikte sardientjesgevoel is echter een nare ervaring. Los daarvan is het een van de verrassingen van het festival. Gaat dat zien! (Constantijn)
Vildhjarta heeft, zoals zovelen op dit festival, nog geeneens een album uit. Toch staan de Zweden al getekend bij Century Media Records. Dat is niet veel bands gegeven, maar de professionaliteit waarmee de heren op het podium staan is evenzo bijzonder. Er wordt me een show weggegeven waar menig band een puntje aan kan zuigen: wat een zelfverzekerdheid, wat een podiumpresentatie. Jumjum, hier lusten we wel koek van.
"Misschien wel bij Mnemic voor jou, Wouter". En Constantijn heeft gelijk, dus daarom zijn relaas: Als laatste band op het hoofdpodium staat het Deense Mnemic . Sinds deze heren in de eerste helft van het vorige decennium goed zijn doorgebroken hebben ze alweer vier platen op hun naam staan en een fatsoenlijke tourhistorie opgebouwd. Ondanks dat, of misschien wel juist daarom, is het een beetje een vreemde headliner voor Euroblast. De heren maken, zoals ze het zelf ooit zeiden, 'future fusion metal'. En daarmee zijn ze, samen met Textures, de band die het meest afwijkt van het djent-thema van het festival. Gelukkig gaat het hier niet over hokjesdenken maar over optredens, snel verder met de review dus.
Nadat de heren tijdens het intro het podium op zijn gekomen en luid toegejuicht zijn, knalt het intro over in Liquid. Ook zanger Guillaume Bideau laat zijn gezicht nu zien. Zien ja, want door wat technisch geklungel met een microfoonkabel is hij het gehele nummer amper te horen. Gelukkig zijn deze problemen van tijdelijke aard.
Tijdens het tweede nummer, het van de laatste plaat afkomstige nummer Diesel Uterus, bezorgen de heren een groot gedeelte van het publiek in de zaal nekklachten. Wat een monster-riff! De Mnemic-trein is hierna goed op stoom en knalt ongelofelijk strak de rest van het optreden door. Persoonlijk hoogtepunt voor mij is Jack Vegas met het o zo aanstekelijke refreintje. De bandleden zijn overduidelijk erg goed op elkaar ingespeeld. En hier zit ook gelijk mijn punt van kritiek in. Vooral meneer Bideau lijkt het optreden op de automatische piloot af te werken. Ja het is strak, maar spontaniteit en een echte 'klik' met het publiek ontbreekt. Het einde van dit optreden hebben we gemist aangezien we op tijd aanwezig wilden zijn bij Chimp Spanner. (Constantijn)
Setlist Mnemic:
1. Intro / Liquid
2. Diesel Uterus
3. Door 2.12
4. Shape Of The Formless
5. The Erasing
6. Meaningless
7. Jack Vegas
8. In The Nothingness Black
9. Ghost
10. March Of The Tripods
11. Deathbox
Om wat voor mysterieuze reden dan ook, moet Chimp Spanner de dag afsluiten in de kleine zaal. Nu het merendeel van de bezoekers nog in optima forma verkeerd of intussen lekker dronken begint te worden, heeft men er om elf uur natuurlijk nog lang geen genoeg van. De kleine zaal staat dan ook ramvol, en niet voor niets. Chimp Spanner is een van de grootheden in het genre en wie dat nog niet wist, kreeg vanavond even muzikale uitleg.
Chimp Spanner dus. of eigenlijk beter: Paul Ortiz and friends, De beste kerel heeft zijn twee platen tot nu toe zo ongeveer helemaal zelf geschreven, ingespeeld, opgenomen en gedistribueerd. Een man die zijn vak verstaat dus en samen met de bassist van Monuments en nog een paar andere tourende muzikanten, laat hij even zien hoe het moet. En het publiek gaat helemaal uit zijn dak.
De instrumentale nummers gaan er namelijk in als ketelapper en dat heeft een geweldige wisselwerking. Publiek en band zijn overdonderd door elkaar. Maar wat wil je ook! Wat een beheersing, wat een souplesse, wat een techniek; alsof het allemaal vanzelf gaat, alsof het niets is. Deze muziek is werkelijk zo briljant, niemand mist hier vocalen. Sterker nog, zo zonder zanger valt er veel beter te genieten van de muziek.
Een extra compliment gaat uit naar de drummer. Wat een ongelofelijke octopus is die vent. Hij heeft een schriel voorkomen, maar wat weet hij zijn pannenset te bespelen zeg. Natuurlijk kan je vrijwel blind op de snare een strak ritme draaien dat je om de drie maten afwisselt. Het wordt wel ingewikkeld als je daar op de hi-hat en de kick totaal tegendraadse ritmes bij verzint en afwisselt. Werkelijk waar weergaloos! Mijn held van de dag. (Wouter)
Klik op de foto's voor grotere versies
Meer foto's op Wouter's eigen site www.basementonline.nl
Pagina 1: Euroblast dag 1
Pagina 2: Euroblast dag 2
Pagina 3: Meer foto's
