Wegens andere verplichtingen heb ik helaas de eerste paar bands van de zaterdag moeten missen. Gelukkig was ik wel weer op tijd voor de enige Nederlandse inbreng op het festival. Vorig jaar stond frontman Martin van Drunen met zijn band Asphyx op Rock Hard, nu was hij er met Hail Of Bullets. De lompe, brute death gooit niet alleen in Nederland hoge ogen, ook in Duitsland doet de band het goed. En terecht. Het optreden stond als een huis. Natuurlijk kwam weer bijna heel het ...Of Frost And War album voorbij, waarbij het hele veld massaal staat te genieten. Net als de band, want de mannen hadden het zichtbaar naar hun zin.
De mannen van Dragonforce moeten toch eens wat minder over het podium heen en weer vliegen, dat zou de muziek ten goede komen. "Kijk mam, wij kunnen gitaarspelen en springen tegelijk!" Goed, dat deden ze altijd al, maar nu was het wel heel erg. Het gitaarspel werd er niet beter op, en de fratsen die toetsenist Vadim uithaalde deden mij vermoeden dat zijn keyboard amper was aangesloten. Nee, Dragonforce's optreden was rommelig, en gewoon verre van hun beste.
Forbidden kon mij vorig jaar op Wldrock niet echt boeien. Met dat in het achterhoofd werd ik op Rock Hard toch wel even flink verrast. De band was nu een stuk levendiger, en frontman Russ Anderson was ook wat beter bij stem dan vorig jaar. Helaas moest ik wegens andere verplichtingen na enkele nummers het voor gezien houden, want ik had deze keer toch nog wel wat meer van Forbidden willen zien.
Jon Oliva had de dag voor Rock Hard nog in Nederland op de planken gestaan, en weer iets teveel van onze cultuur gerookt. Zijn stem was namelijk niet echt in geweldige vorm. Zijn muzikanten gelukkig wel, en daarom kregen we toch wel weer een vermakelijk optreden van Jon Oliva's Pain te zien en horen, met daarin ook natuurlijk diverse Savatage-nummers. Eigenlijk doet deze band altijd hetzelfde, inclusief meestal dezelfde Savatage-songs, en tot dusver hebben ze me nog niet teleurgesteld. En ook nu niet, want dit is gewoon een top band. Met of zonder goede stem van Oliva.
Children Of fucking Bodom was de fucking headliner op de fucking zaterdag. Dat de fucking band vooral fucking populair wil zijn bij fucking pubers blijkt wel uit dat frontman Alexi fucking Laiho in elke fucking zin minimaal drie fucking keer het woord "fuck" gebruikt, wat zoals je kan fucking merken best wel fucking irritant is. Ik zal er daarom nu mee stoppen. Op het moment dat Alexi z'n bek wel hield (of het gewoon bij de songteksten hield) was Children Of Bodom best aangenaam. Niks schokkends, gewoon een degelijk potje snelle, erg melodieuze death. Laiho moest wel wat minder posen dan normaal, want hij moest het wat rustiger aan doen vanwege een gebroken schouder. Dat weerhield hem er echter niet van om toch nog wat aan z'n snaren te likken. Verder was het best een aardige show, met een fraaie lichtshow, maar het geniale achter deze band heb ik zelf in ieder geval nog altijd niet kunnen ontdekken. Niks fucking bijzonders.
Pagina 1: de vrijdag
Pagina 2: de zaterdag
Pagina 3: de zondag
