Het Finse Tracedawn opent de zondag. Ik arriveer echter pas als de band al halfverwege de set is, en ben dus te laat om foto's te maken. Hier heb ik niet zo'n spijt van, want meer dan een matige, standaard melodic death metalband is Tracedawn helaas niet. De band heeft net haar tweede album uit en speelt daar dan ook diverse songs van, maar weet geen potten te breken.

Firewind daarentegen wel. Power metal is, zoals ik al zei, in Duitsland populair en dat is bij de respons op deze Griekse mannen te merken. De lekkere uptempo melodieuze power metal gaat er namelijk in als gesneden koek. En terecht, want de band zet een leuk, enthousiast optreden neer, waarin met het nummer Losing Faith ook alvast een voorproefje voorbij komt van een nieuw album, dat pas volgend jaar zal verschijnen. De cover van She's A Maniac van Michael Sembello (ik geef toe, ik moest ook even opzoeken van wie het origineel was) zorgt ook bij de mensen die niet met Firewind bekend waren voor een brede glimlach op het gezicht, want deze metalversie is eigenlijk toch erg leuk.

Over Bullet kan ik kort zijn: als ik AC/DC wil horen, zet ik AC/DC zelf wel op. Waar Airbourne tenminste nog een leuke en goede hommage brengt aan de Australische rockgoden, mist Bullet precies datgene wat slechte kopie leuk kan maken. Ach ja, eerlijk is eerlijk, de mannen doen wel waar ze goed in zijn, en dat is AC/DC kopiëren, want zelfs de intro voor For Those About To Rock duikt op in een nummer. Gelukkig kwam D-A-D erna met een leukere show.

D-A-D mag dan halfverwege de middag op het podium staan, de band voert een show op alsof ze headliner is. Er worden decorstukken neergezet, de band draagt geweldige outfits en zet een geweldige show neer. Het meest in het oog springend zijn de diverse (twee snarige) basgitaren van Stig Pedersen, die er bijvoorbeeld uit zien als een raket of Cadillac. De nummers die de band speelt rocken de pan uit, zijn catchy as hell, en worden vol overtuiging richting publiek geslingerd. En dat publiek smulde er van.

De komst van Heathen was voor velen één van de redenen om naar Gelsenkirchen te komen, en de fans werden niet teleurgesteld. Met een nieuw album in het vooruitzicht hopen de fans natuurlijk dat ook daarvan wat gespeeld wordt, en ook op dat front komt de band de fans tegemoet. Dying Season komt in de setlist voorbij, die verder uit ouder materiaal bestaat. Helaas is de drie kwartier speeltijd te snel voorbij, en verdwijnt Heathen na een kort maar krachtig optreden weer van het podium.

UFO is het rustpuntje in de dag, want de hardrock van deze veteranen is een stuk softer dan bijvoorbeeld het geweld van Sacred Reich dat er na komt. Toch valt de muziek goed bij het publiek, en oude nummers worden afgewisseld met materiaal van het nieuwe album The Visitor, dat enkele dagen voor het festival uitkwam. Dat frontman Phil Mogg af en toe z'n teksten lijkt op te lezen is hem vergeven, na veertig jaar in het vak en twintig albums op je naam kun je misschien niet meer alle songteksten onthouden. Ondanks dat het optreden van UFO goed was, mis ik toch twee dingen: bassist Pete Way en Doctor Doctor.

De thrashhoek was dit jaar goed vertegenwoordigd op Rock Hard. Als laatste thrashers zijn de mannen van Sacred Reich aan de beurt, en hun optreden is in één woord samen te vatten: meesterlijk. Ik heb begrepen dat de show in Eindhoven de dag ervoor ook geweldig was, maar ik kan je zeggen dat het op Rock Hard ook een van de gaafste van het hele festival was. Van begin tot eind was het veld een zee van headbangers en crowdsurfers (bij deze trouwens complimenten voor de security, die de surfers altijd goed opvingen en vriendelijk weer naar het veld terug leiden). Administrative Decisions, Crimes Against Humanity, The American Way, de Black Sabbath cover War Pigs, Death Squad, allemaal kwamen ze weer voorbij, om af te sluiten met het sublieme Surf Nicaragua. Als dit de hoofdact van het festival geweest was had niemand geklaagd, want zo verschrikkelijk gaaf was Sacred Reich.

Tussen Sacred Reich en Saxon was er even tijd voor de Heavy Metal Karaoke finale. Gedurende het festival stond er vlakbij de vreetkraampjes nog een podium, waarop je onder het genot van wat bier zelf wat klassiekers kon meezingen. De drie winnaars mochten op zondag hun kunstje vertonen op het hoofdpodium, waar Highway To Hell, Painkiller en Fear Of The Dark ten gehore gebracht werden. Wie nou de echte winnaar werd bleef echter onbekend, alle drie de kandidaten mochten gelijk meezingen met de dame die de karaoke leidde, in het Airbourne-nummer Stand Up for Rock 'N' Roll.

De grote headliner van Rock Hard was een oudgediende, namelijk Saxon. Wie Saxon nog nooit gezien heeft is nog nooit op een festival geweest. Wie Saxon als "ouwe lullen metal" omschrijft heeft de band überhaupt nog nooit live gezien. Ondanks de leeftijd zetten Biff en z'n mannen een geweldige show neer, zoals eigenlijk altijd. En deze keer hadden ze hun vogel weer meegenomen, om het publiek te verblinden. De setlist zou volgens de organisatie bestaan uit louter klassiekers, maar ook nieuwe songs moeten klassiekers kunnen worden dus dan kun je niet vroeg genoeg beginnen met ze te spelen. Het openingsnummer Battalions Of Steel was er dus al een van de laatste cd Into The Labyrinth, en later zouden er nog een paar nieuwe nummer volgen. Dat drukte de pret niet, want ze passen gewoon perfect tussen gouwe ouwe als Heavy Metal Thunder, Wheels Of Steel en The Eagle has Landed. De adelaar staat bij menig toeschouwer wellicht nog op het netvlies gebrand, als teken van dat men tevreden naar huis ging.

Pagina 1: de vrijdag
Pagina 2: de zaterdag
Pagina 3: de zondag