Hoewel Celtic Frost besluit te stoppen en op het laatste moment afzegt, wordt met Testament een mooie vervanger geboekt, die tesamen met de andere headliners Immortal en Iced Earth duizenden bezoekers naar het Ruhrgebied weet te lokken. Het goed georganiseerde festival is dit jaar bijna uitverkocht en kent daarmee n van zijn succesvolste edities. De line-up is indrukwekkend, de zon schijnt volop en als eenmaal een parkeerplaats is gevonden, kan het feest beginnen. Doordat alle bands op hetzelfde podium spelen, is het bij dit festival mogelijk om elk optreden volledig zien. Tussendoor heb je alle tijd om te eten, drinken, kletsen, merchandise te kopen, van het toilet gebruik te maken enzovoorts, wat een heerlijk ontspannen atmosfeer oplevert.
Vrijdag
Het lokale bandje The Claymore bijt de spits af met typisch Duitse heavy/power metal. Om een beetje op te vallen tussen al die Teutonische power metal acts heb je een bovengemiddelde zanger nodig en met Andreas Grundmann heeft deze band een goede te pakken. Zijn stemgeluid valt te omschrijven als een hedendaagse Bruce Dickinson met een Duits accent. Daarmee is The Claymore een aanrader voor liefhebbers van de laatste paar albums van Iron Maiden. In 2004 bracht de formatie in eigen beheer het debuut Monument uit. Eind dit jaar dient de opvolger te verschijnen, waarvan vandaag het nummer Soulseeker alvast aan het publiek wordt voorgesteld. Op de homepage van de band kun je een videoclip van dat nummer vinden. Niet dat we echt op een nieuwe Germaanse power metal formatie zitten te wachten, maar toch beschikt The Claymore over enige potentie.
Stormwarrior wist me vorig jaar op het Magic Circle Festival niet te overtuigen, totdat Kai Hansen (Gamma Ray, ex-Helloween) op het podium kwam om gezamenlijk wat stokoude Helloween songs door de luidsprekers te jagen. Deze keer is van een gastoptreden echter geen sprake, dus mijn verwachtingen zijn laag. Als het gezelschap opent met de titelsong van de nieuwe langspeler Heading Northe, maak ik me op voor een saaie drie kwartier. Gelukkig bevalt het concert vanmiddag echter een stuk beter. Stormwarrior speelt nu niet alleen supersnelle songs, maar brengt de broodnodige afwisseling aan. Een aardig optreden is het resultaat, maar mijn favoriete band zal het nooit worden.
Als de obligate Duitse power metal uit de weg is geruimd, is het tijd voor het eerste hoogtepunt van het festival. Het Zweedse gothic gezelschap Lake Of Tears geeft een bijzonder overtuigend optreden weg. Zelfs in het felle zonlicht komen melancholische meesterwerkjes als Raven Land en Sweetwater goed voor de dag. Frontman Daniel Brennare kondigt de songs met de nodige humor aan. Zo vraagt hij na het stokoude As Daylight Yields of het publiek al in slaap is gevallen. Hij hoeft zich echter geen zorgen te maken, want de fans voor het podium reageren gedurende het hele optreden terecht uiterst enthousiast. Alleen de slome ballade Like A Leaf valt uit de toon en wordt lauw ontvangen. Een ander minpuntje is dat de toetsenpartijen van een bandje af komen. Aangezien de keyboards bij deze formatie een prominente rol spelen in het totaalgeluid, zou het op zijn plaats zijn als ze live ingespeeld werden. Dat is echter slechts een kleine punt van kritiek en doet niets af aan de sterke indruk die Lake Of Tears achterlaat.
Y&T is op dit metalfestival een vreemde eend in de bijt, maar zoals zanger/gitarist Dave Meniketti opmerkt: good music is good music. Het optreden is, gezien het aantal jaren dat deze band al bestaat, verrassend energiek. Bovendien is Meniketti natuurlijk een geweldige gitarist. De eenvoudige hard rock songs gaan er bij het publiek daarom goed in. Mijn persoonlijke favoriet is Dirty Girl, dankzij de ijzersterke riff en de mooie gitaarsolo.
Als Die Apokalyptischen Reiter het podium betreden, hebben wij geen idee wat we mogen verwachten. Een uur en een kwartier later zijn we beiden echter fan van dit vijftal. De muziek is zeer afwisselend en interessant, maar het is vooral de performance die het concert zo memorabel maakt. De gemaskerde toetsenist Dr. Pest staat in een kooi en als hij geen mooie keyboardpartijen speelt, dan zwaait hij angstaanjagend met zijn zweep. De blootvoetse zanger Fuchs klimt op de kooi, kruipt op zijn knien over de vloer, gaat op een tafeltje staan, slaakt een oerkreet, zwaait met een oranje vlag, speelt tweede gitaar, maant het publiek aan tot een wave en doet nog veel meer om zijn vocalen kracht bij te zetten. De blonde gitariste Lady Cat-Man is eerder dit jaar tot de formatie toegetreden en maakt eveneens een opvallende indruk. Net als Fuchs en bassist Volk-Man speelt ze op een trommel tijdens de drumsolo van Sir G., waarbij wij tegen elkaar verzuchten dat dit eindelijk eens een leuke drumsolo is. Verder worden twee aantrekkelijke dames uit het publiek geplukt om mee te dansen op een folk nummer, maar het absolute hoogtepunt is de bootrace. Twee crowdsurfers nemen elk plaats in een opblaasboot, waarna Fuchs het startsein geeft. Degene die als eerste in zijn boot tot bovenin het amfitheater crowdsurft en daarna weer terugkeert, heeft gewonnen. Het verbazingwekkende is dat deze race nog een winnaar oplevert ook. Het amfitheater is namelijk goed gevuld als Die Apokalyptische Reiter de bhne betreden en voor het podium staat een flinke massa, waardoor de boten het hele traject in de lucht worden gehouden. Deze Duitse band is duidelijk zeer populair in eigen land en dat lijkt me meer dan terecht. Hoewel een groot deel van de teksten in het Duits is, zou een optreden als vandaag op een Nederlands festival ongetwijfeld ook een fors aantal nieuwe fans opleveren. In ieder geval beschikt het vijftal nu alvast over twee Hollandse aanhangers.
Testament heeft de ondankbare taak om de eerste dag af te sluiten. Zelfs in een volledige bezetting zou het lastig zijn geweest om het optreden van Die Apokalyptische Reiter te overtreffen, maar Testament moet het vandaag als viertal zien te redden. Na de openers Over The Wall en Into The Pit zegt frontman Chuck Billy, die zelfs voor de fotografen geen moment stil blijft staan: Ik weet, jullie vragen je allemaal af waar Alex Skolnick is. Hij kan er vandaag niet bij zijn. Daarom veel oude nummers vandaag. Testament is pas op het laatste moment als vervanger van Celtic Frost ingehuurd en Skolnick heeft vandaag verplichtingen in de Verenigde Staten. Daarom neemt Eric Peterson vanavond de rol van leadgitarist voor zijn rekening. Hij levert een prima prestatie, maar zonder de prachtige solo's van Skolnick en de dubbele gitaarpartijen is het toch allemaal wat minder dan normaal. Dat de band zelf aan de aanpassing moet wennen, blijkt als C.O.T.L.O.D. na een minuut wordt stopgezet en opnieuw gestart moet worden. Bovendien is het geluid veel te luid afgesteld. Iemand had Testament moeten vertellen dat het geluid in een amfitheater overal even hard klinkt en dat je het volume dus niet op de maximale stand hoeft te zetten. We spreken hier derhalve niet over een topconcert. Het is echter wel bijzonder om een optreden van Testament als viermansformatie bij te wonen. Daarnaast trakteert Testament de fans op twee oude krakers die al zo'n vijftien jaar niet meer live gespeeld zijn, in de vorm van Raging Waters en Reign Of Terror, wat verklaart waarom er een paar tekstvellen op het podium zijn geplakt. Zo valt het eindoordeel toch positief uit. Desalniettemin slaakt het publiek een zucht van opluchting wanneer Billy aan het einde van het optreden belooft dat ze Skolnick de volgende keer weer gewoon mee zullen brengen.
klik op de foto's voor grotere versies
Pagina 1: de vrijdag
Pagina 2: de zaterdag
Pagina 3: de zondag
Pagina 4: meer foto's
Pagina 5: setlists
