Na twee festivaldagen is het publiek al behoorlijk vermoeid, maar gelukkig heeft Enemy Of The Sun daar een oplossing voor. De nieuwe band van gitarist Waldemar Sorychta (Voodoocult, Grip Inc.) schudt het publiek wakker met luide, thrashy songs als Feel The Beating. Dat nummer handelt over politie-brutaliteit in Brazili en wordt door zanger Jules Nveri bestempeld als de feelgood hit van deze zomer. Nveri overtuigt gelukkig niet alleen met zijn leuke aankondigingen, maar ook als zanger. Enemy Of The Sun zorgt dan ook voor een goed begin van de dag.
De complexe progressieve metal van Sieges Even is op een openlucht festival daarentegen niet op zijn plaats. De olijke frontman Arno Menses heeft het desondanks duidelijk naar zijn zin, evenals bassist Oliver Holzwarth die de zanger tijdens het spelen korte tijd achterna zit. De band blijkt zich te hebben verrekend met de setlist en stopt ruim voordat hun speeltijd is afgelopen. Persoonlijk vind ik dat niet erg, aangezien de songs mij niet kunnen boeien.
Asphyx zorgt voor de Nederlandse inbreng tijdens dit festival en geeft een bruut optreden weg. Ik ben echter geen liefhebber van de vocalen van Martin van Drunen, die in mijn ogen nogal saai zijn. De heropgerichte band besluit een goed concert met het titelnummer van het debuutalbum The Rack uit 1991, waarbij de uitstekend Duits sprekende Van Drunen het publiek in springt om de handen van de fans op de eerste rij te schudden.
Jorn is een geweldige zanger, maar zijn muziek bezit geen greintje originaliteit. Als frontman heeft hij daarnaast weinig uitstraling, met standaard rockster poses en vlakke aankondigingen van de clichmatige songs. Omdat de man zo goed kan zingen, blijft het concert de aandacht toch wel vasthouden, maar dit optreden wekt bij mij weinig belangstelling voor zijn solo-materiaal.
De teringherrie van Napalm Death is vervolgens niet aan mij besteed. Mark Barney Greenway lijkt aan ADHD te lijden en gaat als een bezetene tekeer. De nadruk ligt bij de setlist op de korte, razende nummers van het legendarische debuut Scum uit 1987, die het ene oor in en het andere weer uit gaan, zonder enige indruk achter te laten. Dit is nu muziek waarvan ik me niet kan voorstellen dat er mensen zijn die het mooi vinden, maar toch gaat een flinke groep fans los voor het podium.
Het contrast met Volbeat is levensgroot. Daar waar Napalm Death's grindcore lawaai en Barney's vocalen me geen moment kunnen boeien, schrijft Volbeat pakkende, swingende rock n' roll nummers en legt frontman Michael Poulsen veel gevoel in zijn stem. Uit de extreem lange rij bij de handtekeningensessie blijkt eerder op de dag al dat Volbeat erg populair is. Wanneer de Deense band begint te spelen is het terrein voor het podium dan ook geheel gevuld en zijn de tribunes druk bezet, waarbij zelfs de trappen vol staan. Zo druk is het dit weekeinde nog niet geweest. De band is op dreef en geeft een geweldig concert. Het publiek gaat uit zijn dak en er zijn veel crowdsurfers. De met Johnny Cash en Elvis tatoeages getooide Poulsen heeft veel en op een leuke manier interactie met het publiek en waagt zich tijdens de Dusty Springfield cover I Only Wanna Be With You zelf aan het crowdsurfen. Naast de bekende songs van de eerste twee albums komen er vandaag twee nieuwe composities voorbij. Deze maken een sterke indruk. Ik kijk derhalve uit naar het nieuwe album dat later dit jaar zal verschijnen.
Op voorhand keek ik erg uit naar het optreden van Paradise Lost, maar dat wordt een fikse teleurstelling. Als de heren beginnen te spelen is het veel minder druk dan bij Volbeat en degenen die hebben besloten om wat te gaan eten of een bezoekje te brengen aan de metal market krijgen gelijk. De zang van Nick Holmes komt niet uit de verf, de juiste sfeer ontbreekt en de vonk slaat geen moment over. Zelfs oude krakers als As I Die maken vandaag nauwelijks indruk. Paradise Lost heeft gewoon zijn dag niet. Bovendien is het duidelijk een band die je in een donkere zaal aan het werk moet zien. Op een openluchtfestival in de brandende zon is de Engelse gothic formatie niet op zijn plaats. De band houdt er een kwartier eerder mee op dan vooraf is aangekondigd en dat levert weinig protesten op.
Tussen de optredens door zijn er de voorbije dagen karaoke-wedstrijden gehouden en de twee winnaars mogen na Paradise Lost op het hoofdpodium hun kunsten vertonen, ondersteund door een verzameling muzikanten uit lokale bands. Daarna maken een aantal topmuzikanten hun opwachting voor een Karaoke Allstar-Jam. Zo brengen Schmier (Destruction) en Jorn de Judas Priest klassieker Breaking The Law ten gehore, waarbij Jorn bewijst dat hij gewoonweg alles kan zingen. Hij is de ideale karaoke zanger, zoals hij op het laatste Ayreon-album al liet horen met onder meer een fraaie Phil Lynott-imitatie. Als die man nu eens de juiste songwriting partner vond. James Rivera (Helstar) en Kenny Winter (Exciter) wagen zich aan een andere Priest song, die te boek staat als het allermoeilijkste karaoke nummer. Dat is deze heren wel toevertrouwd. Hun uitvoering van Painkiller is namelijk een hoogtepunt en bewijst dat een Karaoke Allstar-Jam een leuk initiatief is. Alleen jammer dat Floor Jansen van After Forever, die we wel op het festivalterrein gespot hebben, niet even een nummer komt meezingen.
Aan Iced Earth is de taak om het festival op een waardige manier af te sluiten. Aangezien het hier om de terugkeer op Europese bodem van Matt Barlow gaat, na een jarenlange afwezigheid, is op voorhand al sprake van een bijzonder concert. Een aanzienlijk deel van het publiek scandeert vooraf al zijn naam en op het openingsnummer Dark Saga neemt Barlow direct alle twijfel weg. Hij zingt als een jonge god. Op Declaration Day laat de sympathieke zanger/politieagent even later horen goed overweg te kunnen met het materiaal dat met zijn tijdelijke opvolger Tim Ripper Owens op de plaat is gezet, al vraagt zijn uitvoering van Ten Thousand Strong toch enige gewenning. Op songs als Violate en Pure Evil heeft Barlow echter een paar mooie uithalen in petto. Bandleider Jon Schaffer feliciteert het organiserende Rock Hard tijdschrift met zijn vijfentwintigjarige bestaan, terwijl Barlow het publiek complimenteert omdat ze met 7.000 mensen vanavond als Ten Thousand Strong' klinken. De hoogtepunten van een sterk optreden zijn voor mij uitgerekend twee nummers die de band tijdens de kortere shows als voorprogramma van Judas Priest later op de toernee niet zal spelen, namelijk de aangrijpende ballad Watching Over Me, die de band lange tijd niet heeft gespeeld, en de perfecte afsluiter van de reguliere set A Question Of Heaven. Iced Earth keert nog terug voor een toegift van drie nummers, waarna het bijzonder geslaagde festival helaas ten einde is.
klik op de foto's voor grotere versies
Bij thuiskomst blijk ik mijn paspoort te zijn verloren, maar ik krijg al snel een telefoontje van de organisatie dat ze het kleinood hebben gevonden en het wordt keurig naar me teruggestuurd. Er zit zelfs een gratis issue van het Rock Hard tijdschrift bijgesloten, waarbij een cd zit met live-opnames van het Rock Hard Festival 2007. Hiervoor wil ik het Rock Hard team van harte bedanken. Als tegenprestatie heb ik wel moeten beloven dat ik volgend jaar weer naar het festival zal gaan, maar dat was ik sowieso al van plan. Als de organisatie in 2009 weer zo'n sterke line-up neerzet, dan kan ik de metalfan met een brede smaak van harte aanraden om dit festival te bezoeken.
Pagina 1: de vrijdag
Pagina 2: de zaterdag
Pagina 3: de zondag
Pagina 4: meer foto's
Pagina 5: setlists
