Mensen zagen dit jaar een paar dagen Fields of Rock niet zitten en het festival ging daarom niet door. Enkele van de bands die op dat festival zouden spelen, maakten daarom hun opwachting bij wat kleinere concerten georganiseerd door het hele land. Zo speelde Ministry de 013 in Tilburg zat. De IJsselhallen hadden echter hun eigen minifestivalletje gemaakt met wat toppers van het overleden Fields of Rock. Airbourne, Iced Earth, Cavalera Conspiracy en Judas Priest maakten die toch al hete zondag nog net wat warmer.

In verband met het EK voetbal moesten de vier bands die meestal in de avond menig hart sneller doen kloppen 's middags al beginnen met hun harde geluiden. Het publiek liet het echter een beetje afweten, want de IJsselhallen waren nauwelijks vol te noemen. Dit mocht de pret echter niet drukken voor het wel aanwezige publiek wat flink enthousiast reageerde op alles wat hen werd voorgeschoteld. Airbourne afkomstig uit Australië mocht de spits afbijten. De heren hebben net hun debuutalbum Runnin' Wild afgeleverd, en wanneer je daar nog niet mee bekend was, werd al snel duidelijk dat het hier gaat om een groep die zich flink heeft laten inspireren door AC/DC. De overeenkomsten zijn zelfs zo duidelijk dat je het met gemak een kloon zou kunnen noemen. Buiten de muzikale overeenkomsten met die andere grote band uit Australië heeft dit viertal uit Melbourne ook de energie op het podium zoals AC/DC die heeft. Ondanks dat ze nog maar net hun eerste plaat hebben uitgebracht, heeft deze band een weergaloze podiumperformance en een ongekend vermogen om een zaal plat te krijgen bij het eerste nummer. De muziek is dan ook erg pakkend en met de energie met welke het geluid gebracht wordt, is ontzettend aanstekelijk. Klein minpuntje was dat het geluid veel te hard stond en dat daar eigenlijk geen verbetering in kwam. Dat mocht de pret niet drukken, en Airbourne is dan ook een aanrader om te gaan zien op elk festival waar ze dit jaar nog spelen. Hun setlist bestond uit zo ongeveer hun hele eerste album.

Na een korte pauze was het tijd voor Iced Earth. Gezien het grote aantal shirts van deze band tussen het publiek, kon deze groep bij voorbaat al rekenen op een hoop gejuich. Voor velen was dit concert de eerste keer dat zij Matt Barlow weer (en voor anderen de eerste keer) in actie konden zien na zijn 'second coming' bij de groep. De set was gevuld met oude bekenden zoals Dark Saga, Dracula en Pure Evil, maar ook het recente Ten Thousand Strong werd ten gehore gebracht. Groot minpunt bij aanvang was dat het geluid van de eerste vier nummers waardeloos was. Gitaarsolo's waren amper te horen en dat gold helaas ook voor de zang van Matt Barlow. Waar Decleration Day een hoogtepunt had moeten zijn, werd er door de band een goede poging gedaan die in de zaal niet echt over kwam. Gelukkig werd het direct daarna stukke beter en konden we Iced Earth horen zoals het hoort te klinken. Het optreden was weergaloos en ondanks dat Tim "Ripper" Owens misschien de betere zanger is, is het toch pijnlijk duidelijk dat Matt Barlow met zijn stem bij Iced Earth hoort en dat er eigenlijk geen ander kan zijn. Een slecht begin van het uur dat later meer dan goed werd gemaakt met publieksfavorieten en klassiekers en goed laat horen waar de band toe in staat is. De terugkeer van Matt Barlow lijkt de hele band aangestoken te hebben met een nieuw vuur en dat was dan ook goed te zien tijdens dit optreden.

Rond een uur of vijf was het tijd voor Cavalera Conspiracy; de meest recente samenwerking van Max en Igor Cavalera. Uiteraard werd er geopend met werk van het eerste album onder deze naam Infliked, maar kon het publiek later ook rekenen op klassiekers van Sepultura. Muzikaal verschilt het nieuwe werk echter weinig met wat we al kennen van Sepultura en Soulfly. Het was een aardige show, maar voor veel mensen was dit toch even het moment om een pauze in te gelasten en op zoek te gaan naar wat te eten. Het was met deze bands toch de hardere vreemde eend in de bijt tussen de wat meer op klassieke rock gerichte bands als Airbourne en Judas Priest. Desalniettemin kon ook Max Cavalera met zijn broer Igor rekenen op een luid gejuich en enthousiaste reacties op alles wat zij ten gehore brachten. Het nieuwe materiaal vond ik persoonlijk op plaat wat beter, maar was wel aardig om eens te horen.

Om half zeven was het dan eindelijk tijd voor headliner Judas Priest, die een week eerder hun meest recente album Nostradamus uit hebben gebracht. Gezien de warme begroeting van het publiek op de opener van deze nieuwe schijf, waren velen al bekend met dit meest recente juweeltje in het omvangrijke oeuvre van de groep. Aan de podiumopbouw was wederom weinig veranderd. De liftjes, de doeken op de achtergrond en de trappen stonden er nog altijd zo bij als op vorige tournees en alle bandleden hadden al snel wederom hun redelijk statische positie gevonden. De band moet het dan ook niet echt hebben van hun activiteit op het podium an sich, maar meer van de ijzersterke nummers die zij ten gehore brengt. Rob Halford maakte zijn opwachting uiteraard in een nieuw kostuum wat refereert aan de nieuwe plaat, maar ruilde dat al snel in voor een ander leren jack om zijn versie van 'the robot' te doen op klassieker Metal Gods. Deze snelle wisseling van kleding zou de eerste van velen zijn, zoals we inmiddels wel van hem gewend zijn. Het is duidelijk te zien dat de band al een dagje ouder wordt, muzikaal is daar echter weinig van te horen. Waar het geluid bij de voorgaande drie bands soms nogal pijnlijk was, was het bij Judas Priest zelf dik in orde. Voor de setlist van deze tournee waren veel publieksfavorieten als Victim of Changes en Beyond The Realms of Death vervangen door wat minder vaak gespeelde nummers als Hell Patrol, Eat Me Alive, Rock Hard, Ride Free en Angel. Dit mocht de pret echter niet drukken en was een welkome afwisseling voor de fans die Priest een aantal jaar terug in Den Bosch ook al hadden gezien.

De performance van de band was ijzersterk en Rob Halford was beter bij stem dan een aantal jaren terug. De vele hogen noten kon hij nog altijd halen. Het dubbele gitaarwerk van Glenn Tipton en K.K. Downing zat goed in de mix en het virtuoze samenspel was een waar genot voor het oor. De show duurde ongeveer anderhalf uur waarbij de band na elk nummer kon rekenen op een wild publiek. Ondanks dat de IJsselhallen minimaal waren gevuld zat de sfeer er goed in en werd er flink meegezongen tijdens de achttien nummers die de revue passeerden. Priest was goed zoals vanouds en de aanwezige fans werden dan ook getrakteerd op een geweldig optreden.

Setlist Judas Priest:
1. Dawn of Creation
2. Prophecy
3. Metal Gods
4. Eat Me Alive
5. Between the Hammer and the Anvil
6. Devil's Child
7. Breaking the Law
8. Hell Patrol
9. Death
10. Dissident Aggressor
11. Angel
12. The Hellion / Electric Eye
13. Rock Hard, Ride Free
14. Sinner
15. Painkiller

Toegift:
16. Hell Bent for Leather
17. The Green Manalishi (With the Two-Pronged Crown)
18. You've Got Another Thing Coming

Cavalera Conspiracy:

Setlist Iced Earth:
1. Dark Saga
2. Vengeance Is Mine
3. Burning Times
4. Decleration Day
5. Violate
6. Pure Evil
7. Ten Thousand Strong
8. Dracula
9. The Coming Curse
10. Melancholy
11. Iced Eearth

Airbourne:

klik op de foto's voor grotere versies