De zaterdag in Wacken werd voor ondergetekende goed begonnen met het optreden van Sacred Reich. Amper de slaap uit de ogen gewreven werd het toch al behoorlijk aanwezige volk getrakteerd op de band die eind jaren '80/begin '90 korte tijd furore maakte met hun politiek getinte teksten. Terecht want de band had vooraf gemeld dat men het bij een aantal optredens zou houden en vervolgens weer uit elkaar zal gaan. Ten eerste moet gezegd worden dat het geluid bij de band behoorlijk hard stond. Na een wat matige opening met The American Way komt het concert uiteindelijk meer op gang met Ignorance, Death Squad en Love…Hate. Van tevoren werd verteld dat alleen het eerdere werk tot en met The American Way gespeeld zou worden dus wat betreft de setlist was er hiervoor weinig aan te merken. Leuke toevoeging was de Black Sabbath cover War Pigs, waarvan de coupletten door een groot gedeelte van de toeschouwers uit volle borst werd meegezongen. Als er vervolgens met de publieksfavoriet Surf Nicaragua wordt afgesloten kan de conclusie getrokken worden dat de zaterdag niet beter had kunnen beginnen. (Remco)

Moonspell 's middags in de brandende zon? Nouja, het is een Portugese band, maar het doet de duistere sfeer van de muziek niet echt veel eer aan. Ook het veel te harde geluid werkte niet positief voor de band, maar voor het overige was dit weer een uitstekend Moonspel concert. Wel moeten ze dringend eens wat aan de setlist gaan doen want die bestaat altijd uit net dezelfde klassiekers aangevuld met twee nieuwe songs. En dat is zonde want deze dark metal act heeft zoveel meer moois geschreven. (Kristof)

Mijn zaterdag begon beslist niet slecht. Wat zeg ik? Deze begon ronduit fenomenaal. Want wat krijgt een mens beter op de been dan een stevige drie kwartier Heaven Shall Burn? Deze explosieve, muzikaal agressieve en tekstueel rechtvaardige band maakt van iedere show een waar festijn, waar emoties, woeste vuisten, vriendschappelijke schouderklopjes en uit volle borst meegebrulde teksten elkaar ontmoeten en met Architects Of The Apocalypse werd het startschot dan ook ferm gelost. Overbodig is de mededeling dat de hoogtepunten van de Heaven Shall Burn-invasie met Voice Of The Voiceless (wall of death) en Behind A Wall Of Silence (circlepit) de pan uitrezen, onvoorstelbaar was ook het gemak waarmee frontman Marcus de uitzinnige menigte liet stuiteren en rondjes rennen om de cocktailbar, al vragend op een meegebrachte kebab, die langs de kant van dit circus werd verkocht. Met The Only Truth lieten de Duitsers de stijve nekken soepel lopen en middels Counterweight en Profane Believers werd het publiek nog eens aan de kwaliteiten van het laatst uitgebrachte album Deaf To Our Prayers herinnerd. Al met al zorgde Heaven Shall Burn wederom voor een Wacken-hoogtepunt, op z`n minst voor uw ondergetekende. Één minpuntje moet wel genoemd worden - het geluid was niet overal even hard en zuiver. Waar van voren geen vuiltje aan de lucht was kampten de mensen van achteren met een stukken slechtere voorziening. (Lana)

In de brandende zon gaf Stratovarius zaterdagmiddag een goede show weg. Dankzij de wind waaide het geluid soms iets weg op het True Metal Stage. De welhaast verplichte nummers als Hunting High And Low, Eagleheart en Black Diamond passeerden de revue. Daarnaast speelde de band voor het eerst een nieuw nummer van hun nieuwe cd: Last Night On Earth. Hoewel ik dit nog nog maar één maal heb kunnen horen, klinkt dit nummer ouderwets als Stratovarius. Oftewel: vijf getalenteerde muzikanten die heerlijk foute power metal maken. (Nicole)

De Nederlandse afvaardiging van de Wacken Metal Battle dit jaar was het Zwijndrechtse Mythlorian. In een halfgevulde W.E.T. Stage kon de band voor het eerst aan het buitenlandse publiek z'n kwaliteiten laten horen. En ondanks dat ik de band in betere doen heb gezien weet de band het publiek toch goed te overtuigen van hun kunnen. Dat er een snaar tussendoor breekt kan de pret dan ook niet drukken, en men geeft in een klein halfuurtje met nummers als Life True Form, 1000 Words en het nieuwe Land Of The Insane z'n visitekaartje af bij onze Oosterburen. (Remco)

Het Duitse Secrets Of The Moon is toch een band die beter tot zijn recht komt in een donkere zaal dan overdag op een zonnig Wacken. Ondanks deze sfeerafbreuk laat de black metal band zich niet kennen en maakt er een geslaagd optreden van. De band heeft maar een (veel te kort) halfuur ter beschikking en vult deze met haar eigenzinnige black metal. Hoogtepunt is ongetwijfeld alsluiter Lucifer Speaks dat zelfs in de volle zon nog voor kippenvel zorgt. Bijzonder jammer vond ik alleen dat hun (naar mijn idee) sterktste nummer Bleakstar werd overgeslagen (Jan).

Het Finse Swallow The Sun is ook typisch zo'n band die je in een klein zaaltje moet zien en niet op klaarlichte dag op een festival als Wacken, ookal is het in de tent. De melancholische doom van deze band wist ondanks de niet ideale omstandigheden toch een groot publiek te boeien; de nummers zijn zwaar, donker en liggen toch lekker in het gehoor. Een goede band die ik graag nog eens in een kleine zaal zou bekijken en misschien dat dan ook de zanger iets minder lamzakkerig op het podium kan staan (Jan).

Liefhebbers van het nieuwe album The Varangian Way van Turisas konden tevreden naar huis gaan. Zij werden namelijk goed getrakteerd op veel nummers van dit album, zoals To Holmgard And Beyond. Hoewel ik nog niet zo bekend was met het nieuwe album, liet Turisas het aanwezige Wacken publiek wel even merken dat zij de spreekwoordelijke pannetjes van het dak kunnen rossen. De met modder bloed besmeurde Finnen speelden ook enkele nummers van hun debuutalbum, zoals Battle Metal en One More. Daarnaast brachten de Finnen ook nog een cover ten gehore: het nummer Rasputin van Boney M. Een onverwachte keuze. Verdere opmerkingen over dit concert: goed geluid (zoals altijd in de W.E.T. Stage), een enthousiaste band en maffe bezoekers. (Nicole)

Terwijl mijn planning op het festival toch niet direct naar Destruction wees, belandde ik uiteindelijk toch ergens in het midden van het veld. Dit om vervolgens behoorlijk te genieten van deze Duitse thrashers. Wat men bracht was namelijk zeker prima te verteren. De kitcherige doch sfeervolle podiumtaferelen tijdens nummers als Mad Butcher geven toch een heerlijk ongedwongen sfeertje aan de typisch Duitse thrash. Schmier is wat dat betreft ook lekker op dreef en men walst qua muzikaliteit nog maar even over de Sodom teleurstelling heen. De band geeft een aardige bloemlezing uit het omvangrijke oeuvre en ook enkele gasten worden daarbij verwelkomd. Communic frontman Oddleif en Sodomiet Tom Angelripper legen hun longen nogmaals samen met enkele anderen.
De vermakelijke show, het goede spel en het behoorlijke geluid laten absoluut een goede indruk achter. Een ideale festivalband. (Jeroen)

Hoewel de beroemde en beruchte Type O Negative tegenwoordig ook een dagje ouder is, zal er één ding nooit veranderen: de band blijft altijd beroemd en berucht. Hetzij om de teksten, hetzij om de geboycotte shows, of om de grote omvang van kleine Peter (deze kon uiteraard niet uitblijven) en Peter z`n liefde voor prozac... er is altijd wel íets waar over gesproken werd en kan worden. Tegenwoordig is dat helaas de in sterke mate toenemende desinteresse van de frontman voor zijn optredens en wellicht wel het leven in het algemeen.
Hoe dan ook, Type O Negative was dit jaar present, voorzien van een weinig verrassende doch welkome set (de opener We Hate Everyone was meteen een lekker controversiële toonzetter), die World Coming Down links liet liggen, maar voor de rest de belangen van ieder album min of meer behartigde. Wie de "geintjes" van de melancholische en redelijk zatte clown Steele niet te bepalend vond voor de rest van de show (wat, toegegeven, geen makkelijke opgave is), heeft kunnen genieten en meelallen met de onder meer gouwe ouwe Christian Women, Love You To Death en uiteraard Black no.1 Het optreden eindigde na het laatstgenoemde nummer redelijk abrupt met een omvallende Peter Steele, waarna de band het podium besloot te ontruimen. (Lana)

De tent was bij Moonsorrow verdacht leeg en het was niet moeilijk om vooraan te staan. Wellicht heeft iedereen even genoeg van deze band, aangezien zij de afgelopen tijd al meerdere malen te zien waren. Zo noem ik het optreden op de Arnhem Metal Meeting 2006 en de tour met Swallow The Sun en Debauchery. Desondanks is Moonsorrow altijd goed voor een leuk feestje en zo ook op Wacken 2007. De half uur durende nummers van het nieuwste album V: Hävitetty werden niet gespeeld, maar gelukkig kon Moonsorrow putten uit een voorraadje oude nummers. Denk hierbij aan tongbrekers als Kylän Pääsä, Ukkosenjumalan Poika en Tuulen Koti, Aaltojen Koti. Hoewel er waarschijnlijk weinig mensen waren die de Finse teksten mee konden zingen, deed de rest van zijn publiek – vooral bij het laatste nummer - toch zijn best. Een geweldige sfeer en zoals eerder gezegd: een leuk feestje! (Nicole)

Nadat vorig jaar Emperor gespeeld heeft, is het de organisatie alweer gelukt een wederopgestane Noorse legende naar Wacken te halen: Immortal. Als jarenlange Immortal fan keek ik hier aan de ene kant reikhalzend naar uit, maar ook niet zonder scepsis: zouden ze het nog wel kunnen? De band begon meteen met een (niet meteen te herkennen) oude klassieker: The Sun No Longer Rises. Het geluid was prima en kwamen nummers als Unholy Forces Of Evil, Battles In The North en mijn persoonlijke hoogtepunt At The Heart Of Winter langs. Ondanks dit scala aan klassiekers werd echter voor mij de magie van het optreden van Emperor vorig jaar bij lange na niet gehaald. Zo waren er de aanspraken tussendoor van Abbath die nauwelijks verder kwamen dan “How are you doing motherfuckerzzzzzz?” en bovendien zou het de band eens goeddoen minder bier te drinken of voortaan toch maar een shirt aan te doen op het podium. Met de black metal überhymne Blashyrkh (Mighty Ravendark), helaas zonder de geweldige oerschreeuw erin, werd het optreden opeens vrij abrupt afgesloten en was de show redelijk onverwachts ten einde. Immortal heeft zeker geen slecht optreden gegeven, maar ergens heb ik het gevoel dat er in deze reunie toch meer had gezeten. Nu is het afwachten wat het nieuwe album zal brengen waar reeds over gesproken wordt (Jan).

De Duitse happy metal van Stormwarrior kan me gestolen worden. Maar als Gamma Ray's Kai Hansen het laatste half uur te gast is tijdens het optreden ben ik toch aanwezig. En daar heb ik geen spijt van want Kai speelde samen met Stormwarrior een handvol stokoude Helloween songs van de EP Helloween en de debuutelpee Walls Of Jericho. Leuk voor de nostalgie, ondanks dat Kai vanavond wel erg vals zong bij vlagen, en het publiek ging dan ook uit zijn dak. Wel jammer dat het geluid van het Immortal concert er dikwijls bovenuit kwam. Er werd tot ieders blijdschap afgesloten met I Want Out. (Kristof)

Het grootste feest van Wacken vond wederom plaats in de intieme W.E.T Stage bij Municipal Waste. En als de cirkelpit al begint voordat de band überhaupt nog maar op het podium staat, dan weet je dat het helemaal goed komt met het optreden. En alles werd er ook voor uit de kast gehaald. Onder nummers als Set To Destruct, Kill The Priest en Headbanger Face Rip worden er cirkelpits op gang gezet die de helft van de tent in beslag namen, enkele walls of death, roadies en publiek die het podium onveilig maken allemaal onder begeleiding van zanger annex mafketel Tony Foresta, die als geen enkele andere 'The Art Of Partying' verstaat. Het galmt aan het einde nog na in en buiten de tent: ''Municipal Waste's Gonna Fuck You Up!!!'' (Remco)

In Flames was dit jaar één van de grote namen op Wacken en gaven een tot in de puntjes verzorgde show weg. De nadruk van de set lag bij de wat latere albums en het recente Come Clarity kwam ruimschoots aan bod. Daarnaast werd er ook oud werk ten gehore gebracht, dat wel nog even door frontman Anders Friden afgkraakt moest worden. Desondanks is Friden een sympathieke frontman die het publiek perfect weet te bespelen. Het geluid was prima en het leek alsof niets van de show aan het toeval werd overgelaten. Het optreden was daardoor vlekkeloos, alleen was het voor mij daarom toch ietwat te geregisseerd allemaal (Jan).

The best was duidelijk saved for the last. Want wie zich om kwart voor één `s nachts voor de Black Stage door het duister liet omhullen werd vervolgens getuige van misschien wel het beste optreden van deze editie van Wacken en zonder meer het beste optreden van Cannibal Corpse op Wacken ooit. Hoewel ik de kannibalen al ontelbare keren op de planken heb gezien werd dit optreden met een genadeloze breekhamer goed en onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift.
Dit was het toppunt van brute, lompe, overweldigende, moddervette en alles verbrijzelende deathmetal. Geen woord kan de impact van dit optreden natuurgetrouw in kaart brengen. Gesterkt door een uitstekend geluid en het feit dat Hammer Smashed Face nu dan eindelijk over de met stro en modder bedekte velden mocht rollen (censuur to the lions!) zette Cannibal Corpse een dijk van een optreden neer, dat voor veel Wacken-gangers de heerlijke kers op de taart werd. Dat de band, en met name George Fisher, wars is van veranderingen en de bekende nummers weer op de nimmer veranderende wijze werden aangekondigd ("This one is for all the ladies..", "This is the first song of the Vile album..."etc.) kon de pret wederom geenszins drukken en genoot het publiek in de holst van de nacht van de geweldige set, die verder uit ondermeer Born In A Casket, Vomit The Soul, I Cum Blood, Devoured By Vermin, Make Them Suffer, Disposal Of The Body, Unleashing The Bloodthirsty, Covered With Sores, en Murder Worship bestond. Met Stripped, Raped And Strangled gaf Cannibal Corpse er uiteindelijk de brui aan en verdween de band in de duisternis, het publiek verrukt achterlatend. (Lana)

Haggard zou één dezer dagen met een nieuw album op de proppen komen, maar wegens persoonlijke redenen is de release van Tales Of Ithyria opnieuw uitgesteld. Hierdoor moest de Europatour het ontgelden en werd gecanceld. Gelukkig ging het optreden op Wacken wel door en Haggard was voor mij de afsluitende band van Wacken Open Air. Dé band die ik zo graag live wilde zien, mocht zondagavond het laatste optreden op de Party Stage geven. Haggard speelde vooral veel nummers van het laatste album Eppur Si Muove, maar ook het prachtige Awaking The Centuries kwam aan bod. Van het nieuwe album werd een nummer gespeeld met de titel Prologue. Deze band is ideaal om met je ogen dicht naar te luisteren en om te genieten van de prachtige en complexe combinatie van klassiek met metal. Het is namelijk oersaai om naar de band te kijken, aangezien het grootste gedeelte van de band uit orkestleden bestaat. Haggard had wel prima geluid, alhoewel het even duurde voordat de microfoons van beide zangeressen goed afgesteld waren. Jammer is dan wel het gebulder van Cannibal Corpse op de achtergrond. Minpuntje van kritiek: de veels te lange aankondigingen van zanger Asis en het nummer Herr Mannelig dat ik nog graag live had willen horen. (Nicole)

Het is stilaan traditie dat het Duitse Subway To Sally Wacken afsluit. Van mij mag het, want de combinatie van rock, metal, industrial, folk, middeleeuwse tralala-muziek en gothic kan me best bekoren. Het geluid stond snoeihard zodat de meeste mensen naar de camping vertrokken om daar met een halflauw blikje bier in de hand na te praten over deze geslaagde editie van Wacken. En om uiteraard met een half oor naar de aanstekelijke klanken van Subway To Sally te blijven luisteren. (Kristof)

+ Wacken blijft gaaf
+ een geweldige sfeer op het festival, op de camping en in het dorp
+ een algemene professionele en strakke organisatie
+ het probleem van wateroverlast werd goed opgelost
+ Franziskaner Weissbier in de biertuin
+ vrolijke dronken mensen
+ het weer viel nog 200 procent mee
+ nieuwe locatie van Party Stage
+ vier maal Mambo Kurt!
+ geen onzin met munten, gewoon lekker cash betalen en weten wat je uitgeeft én geen zeven voedselbonnen overhouden op het einde van het festival

- Wacken wordt elk jaar groter, dat is leuk…maar leidt ook tot een file van mensen, het duurt een eeuwigheid voor je bijvoorbeeld van de black stage naar de Party Stage wilt lopen, mensen lopen niet langs jou, maar door je en eens je je vrienden verliest…
- vaak matige geluid
- veel mensen stonden erg lang in de file
- idioten die vuurtje gaan stoken

Foto's zijn © www.metaltix.com.

Pagina 1: de donderdag
Pagina 2: de vrijdag