Het Duitse Suidakra beschouw ik al jaren als één van mijn favorieten en met de sterke nieuwe cd Caledonia op zak ben ik erg benieuwd naar de show. Het is nog vroeg, maar het veld staat behoorlijk vol bij de Black Stage. Wat we te zien krijgen is een klasse optreden. Zowel toppers als Darkane Times en Pendragon's Fall passeren de revue, als ook nieuw materiaal. Opvallend is daarbij de verschijning van een gezette doedelzakspeler. Op cd vond ik de toegevoegde waarde niet gigantisch, maar live geeft dit heerschap de muziek net wat extra's. Een nieuw nummer als The IXth Legion klinkt daardoor vol en krachtig. De band sluit af met het lijflied Wartunes en hoewel de Wacken organisatie vanwege het strakke tijdschema de stekker er net voor het einde uit trekt, mogen we spreken van een erg vermakelijke show. De band speelde goed en enthousiast, wat zeker ook door het publiek werd opgepikt. (Jeroen)

Tot grote verbazing stond ik voor het optreden van Napalm Death in een keer vast voor de ingang. Wat blijkt; een kleine brand vooraan de True Metal Stage doet de organisatie besluiten om de ingang richting terrein volledig af te sluiten en Napalm Death voor Amorphis als eerste op de Black Stage te laten beginnen. Ondanks dat ik er flink de pleures in heb is m'n humeur ook alweer gauw opgeklaard wanneer de hekken opengaan en de meute naar de stage rent. Napalm Death is dan echter al een half uur bezig. En hoe. Het mag bekend zijn dat de band de afgelopen jaren live in bloedvorm verkeert en ook vandaag laten de lui uit Birmingham zien dat men nog altijd hun mannetje staat. Met When All Is Said And Done en het trio Scum, Deciever en You Suffer geven de grindcore-pionieren weer alles en laat brulboei Barney zien en horen dat ie nog lang niet klaar is met de wereld. Prima optreden. (Remco)

Hoewel ze uiteraard nog enkele mooie platen hebben uitgebracht en de nieuwe doorstart met zanger Tomi Joutsen ook al twee aardige albums heeft voorgebracht, zal Amorphis altijd worden blijven geassocieerd met hun klassieker Tales From the Thousand Lakes. Songs van dat album krijgen altijd het meeste applaus, maar ook het overige materiaal mag er zijn. Het concert van deze middag, dat een uurtje was uitgesteld omdat een mongool het terrein in brand wilde steken, was dan ook vermakelijk. Maar absoluut niet bijzonder. (Kristof)

Communic is tevens een band die al aardige tijd behoorlijk aan de weg timmert. De band bracht twee spetterende albums uit waarop heerlijke progressieve metal werd gebracht. Geen moeilijk gedoe, gewoon knallende songs met mystieke sfeer. Ik hoop dan ook dat men het deze middag enigszins waar kan maken. Mijn verwachtingen worden daarop volledig ingelost. Slechts drie man sterk, maar op orkaankracht, jagen de Noorse heren hun beresterke composities de ruimte in. De nadruk ligt daarbij overduidelijk op het sterke laatste album Waves Of Visual Decay. Met Communication Sublime spiekt de band ook nog even op het debuut en men oogst daarmee zichtbaar de meeste positieve reacties. Verder laat men me heerlijk genieten met fantastische nummers als Under A Luminous Sky en het prachtige Fooled By The Serpent. Na niet al teveel nummers zit het optreden erop (de band componeert vaak nummers die meer dan 6 minuten klokken) en men kan wat mij betreft terugkijken op een geslaagd concert. Complimenten vooral voor zanger/gitarist Oddleif Stensland die erg strak staat te spelen en tevens een prima zangprestatie neer zet. Wellicht is het voor de band zelf nog een keer handig om een tweede gitarist erbij te betrekken, maar na dit optreden blijkt dit uit drie personen bestaande brok graniet het ook prima alleen te kunnen rooien. (Jeroen)

Therion is één van de twee bands waarvoor ik naar Wacken was gekomen. Eindelijk zou ik dit Zweedse gezelschap aan het werk kunnen zien! Therion begon hun set 40 minuten later in verband met de brand eerder op het terrein. De band opende met klassieker Rise Of Sodom And Gomorrah. De rest van de setlist was een prima combinatie van vooral veel oude nummers (Muspelheim, Seven Secrets Of The Sphinx) en nummers van het meeste recente album (Tuna 1613, Son Of The Staves Of Time). Therion had dit maal geen koor mee genomen, maar alleen twee zangeressen, Snowy Shaw en zijn vervanger. Tijdens het optreden op Wacken werd de nieuwe zanger voorgesteld aan het publiek en deze Thomas Vikström mocht ook meteen een aantal nummers meezingen. Mede hierdoor waren de zangpartijen naar mijn idee een rommeltje. Daarnaast is bij het fantastische Lemuria een gedeelte zang gewoon weggelaten: erg jammer. Vanaf waar ik stond was ook het geluid was niet optimaal, waardoor vooral de zangeressen soms slecht te horen waren. Nummers als Son Of The Staves Of Time en To Mega Therion maakten een heleboel goed, maar toch had ik meer verwacht van Therion. (Nicole)

Een van de optredens waar ik naar uitgekeken heb is het optreden van een van de grootste talenten uit Brazilië, Torture Squad. De heren knallen er al een aantal jaar op los, maar lijken de afgelopen paar jaren langzaamaan voet aan wal te krijgen in Europa met hun zeer energieke, brute death/thrash. In Duitsland heeft men al enige populariteit geworven wat wel te merken is aan het publiek. Knallers van de laatste albums The Unholy Spell en Pandemonium brengen dan ook de eerste cirkelpit van de dag in gang. Duidelijk onder de indruk van de overweldigende reacties wordt de show dan ook afgesloten met als goeie nasmaak dat de Wacken Metal-Battle dit jaar naar Brazilië ging. (Remco)

Ongetwijfeld de meest besproken reünies van deze editie van Wacken zal die van Possessed geweest zijn. Bijgestaan door de voltallige groep van Sadistic Intent. Grote vraag dus hoe de band het er live vanaf zou gaan brengen met een band die nog maar een origineel bandlid in de gemoederen heeft. Ondanks dat ik vrij sceptisch was over deze 'coverband' heb ik het maar gauw achter me gelaten na het intro van The Exorcist. De band speelt strak en ondanks het brakke geluid van de gitaren vooraan wordt de beuk er goed ingezet. Frontman Jeff Becerra is duidelijk onder de indruk van de 'Legions of Germany' die zijn op komen dagen en laat middels Pentagram, Tribulation, Fallen Angel en het favoriete Burn In Hell horen nog redelijk z'n ouwe strot tevoorschijn te kunnen halen uit z'n jonge jaren. Death!!!Metal!!! (Remco)

Elk jaar worden er wel een aantal 'kleinere' reüniebands aangekondigd op Wacken. Dit jaar was het de beurt aan de Britse thrash-band Sabbat. Nog altijd onder aanvoering van Martin Walkyier laat de band een flink aantal hoogtepunten horen uit het oeuvre van History Of A Time To Come (Behind The Crooked Cross, For Those Who Died, The Church Bizarre) en Dreamweaver (The Clerical Conspiracy, Do Dark Horses Dream Of Nightmares?). Groot plusplunt dat Walkyier na al die jaren nog exact dezelfde stem kan opzetten, en vloeiend Duits praat wat op groot applaus kan rekenen. Dit geldt tevens voor het volle geluid gedurende het gehele concert, waardoor de drie kwartieren dan ook gauw omgevlogen waren. (Remco)

Enslaved speelde op de Party Stage in een volle avondzon, waardoor de sfeer vooral in het begin van de show ver te zoeken was. Nu krijg je met dit soort (psychedelische?) viking black metal natuurlijk nooit een gepaste sfeer in warm weer met volop zon, maar toch doet de band enorm haar best om er iets leuks van te maken. Met een vol, vet geluid zet men een overtuigende show neer. Hoewel de nadruk op de (in mijn optiek niet zo sterke) latere albums ligt, krijgen we ook nog een enkele klassiekers van Frost te horen en zelfs van de stokoude split met Emperor krijgen we nog materiaal voor de kiezen. Opperviking Grutle Kjellson laat met zijn gore strot nog altijd menig medestrijder in het stof bijten en de ietwat 70ties aandoende keyboardtapijten geven live best een aparte dimensie aan het totaalgeluid van de band. Het oude materiaal laat echter toch de meeste indruk achter samen met de supersterke compositie Return To Yggdrasil en na het optreden kunnen we tevreden zijn. Het optreden bracht wellicht geen enorm duistere sfeer met zich mee, maar wel dat gevoel van broederschap wat bij iedereen leek te spelen. (Jeroen)

De grootste heavy/powermetalband van Duitsland is vandaag de dag ongetwijfeld Blind Guardian, die na de release van het legendarische Nightfall In Middle Earth enkel in de lift zit. Geen wonder dat deze sympathieke band zo nu en dan haar kunstje mag komen doen op Wacken. De laatste keer dat ik Blind Guardian op Wacken had gespot was de band één van de zaterdag-afsluiters en werd de in het donker spelende band begeleid door een prachtige lichtshow. Deze keer mochten de heren om kwart over negen al komen opdraven, waardoor de lichtshow zeker in het begin volledig werd weggeconcurreerd door de nog koppig aanwezige laatste zonnestralen van de dag.
Afijn, het optreden ging desalniettemin met Into The Storm soepel van start en Blind Guardian bewees wederom maar weer een keer dat de verworven status niet meer dan terecht is. De zeer "gewoon" ogende bandleden maken hun muziek zonder een spoor van arrogantie tot een great succes (hallo Borat!). Wat ik tijdens dit optreden wel miste was een flinke dosis enthousiasme. Waar het aan lag mag Joost weten, want zowel Hansi als de rest deden verder prima werk, maar echt spetteren deed het optreden niet. De uitbundigheid was thuisgelaten en juist dat ingrediënt is voor een live-optreden van Blind Guardian zo essentieel. Het publiek zat er overigens maar weinig mee. De meezingers Valhalla en Nightfall werden luidkeels meegebruld, tijdens Bright Eyes gingen de aanstekers de lucht in en Fly, Punishment Divine en Imaginations From The Other Side zorgden voor losbandigheid onder het volk. Ondanks de iets te magere presentatie vond ik het al met al best jammer om vroegtijdig te moeten aftaaien richting de W.E.T Stage. (Lana)

De laatste drie kwartier van Blind Guardian heb ik helaas moeten inleveren ten gunste van één van mijn favoriete bands: Belphegor. Nu deze Oostenrijkse duivel een plaats in de drassige tent werd toegewezen kon je maar beter maken dat je op tijd een mooi plekje wist te bezetten.
Hoewel ik Belphegor geen echte festivalband acht, werd ik, precies zoals ik van het morbide gezelschap gewend ben, voorzien van een snoeiharde 'march of the dead'. Gedurende drie kwartier domineerde Helmuth de broeierige tent en donderde de band met een uitstekend geluid, een ultrastrakke uitvoering en een omverwerpende doch redelijk sfeervolle set over iedereen heen. De muzikale nadruk lag natuurlijk lichtelijk op het laatste album Pestapokalypse VI , waarvan Chants For The Devil 1533, Bluhtsturm Erotika en Angel Of Retribution door de rondwapperende haren werden opgevangen. Ruimte of geen ruimte, de nekspieren gingen zonder gemopper gebukt onder de bevelhebbende nummers van Oostenrijks' beste band (hoezo bevooroordeeld?!). De doorgaans live weinig boeiende Sepulture Of Hypocrisy werd gelukkig thuisgelaten, maar Swarm Of Rats en de sinds 2003 nimmer ontbrekende Lucifer Incestus waren daarentegen wel weer van de partij en wederom kreeg de band een uitbundig respons, geheel verdiend en volkomen terecht. Belphegor debuteerde hierbij glansrijk op Wacken Open Air en verzorgde meteen één van de beste optredens van deze editie. Mijn vrijdag was met geen feuer meer zwart te krijgen. (Lana)

De duisternis viel in en opeens stonden ze dan daar. Met één van de mooiste lichtshows die ik in de afgelopen jaren heb mogen zien trekt Dimmu Borgir weer eens ten strijde. Met een sterke nieuwe cd in de zak leert de Noorse band de puristen nog maar eens dat er met een groots geluid ook best een gitzwarte sfeer kan worden geschapen. Vanavond overtreft de band al mijn verwachtingen. Na al die matige festivaloptredens waarop de heren bepaald niet geïnspireerd speelden, knalt de band vanavond gigantisch. Alle oude klassiekers komen voorbij en uiteraard vergeet men het nieuwe werk niet. Het ietwat stevigere materiaal komt ook live een stuk beter uit de verf dan het geforceerd epische werk dat op Death Cult Armageddon werd gebracht. Het geluid is loeihard, maar tevens ook zeer zuiver en het publiek vindt het allemaal prachtig. Het succes komt deze hardwerkende band dan ook zeker toe en ook wanneer ik fantastische nummers als Kings Of The Carnival Creation of het aloude A Succubus In Rapture hoor kan ik het bij wijze van spreken haast niet droog houden. Één van de beste shows op Wacken, wie had dat gedacht. (Jeroen)

De show van de vier heren en twee dames van Schandmaul was niet alleen een thuiswedstrijd, maar eveneens een waar feestje voor alle liefhebbers van dit genre. Hoewel de band tegelijkertijd met een grote naam als Dimmu Borgir geprogrammeerd stond, was het ook bij Schandmaul een drukte van jewelste. Het geluid stond prima en de band had er duidelijk zin in. In de vooravond had Schandmaul nog een optreden gegeven in München, maar de band had nog genoeg energie over voor een prima optreden in Wacken. Een uur lang ging iedereen uit zijn of haar dak op nummers als Walpurgisnacht, Herren Der Winde en Kein Weg Zu Weit! Waar de hele camping dankzij de Simpsons in de ban was van Spiderpig, kon men bij Schandmaul losgaan op Spiderschwein. Een uur lang is een perfecte tijd voor deze band, aangezien de muziek na een tijdje wel op elkaar gaat lijken en gaat vervelen. Voor liefhebbers van In Extremo, Subway To Sally en Tanzwut zeker wel een aanrader. (Nicole)

Terwijl bijna heel Wacken zich verzameld leek te hebben om naar Dimmu Borgir te gaan kijken, heeft een handjevol mensen zich in de tent verzameld voor het Noorse gezelschap Sahg. De stoner/doom band met leden van Gorgoroth en Enslaved heeft de taak om de tent eens goed te laten rocken en slaagt daar met verve in. De ruige rock die soms doet denken aan een cocktail van Black Sabbath en Corrosion Of Conformity, ronkt als een oude Ford Mustang en de band spreidt een ongekend enthousiasme ten toon. Nummers als Godless Faith en Black Passage gaan erin als zoete koek en mijn verwachtingen voor het tweede album dat er binnenkort aankomt (zoals de band aankondigt) zijn bijzonder hoog. Ik hoop deze heren binnenkort eens op tour te kunnen zien in een kleine en rokerige zaal, want voor mij was dit onbetwist het hoogtepunt van Wacken (Jan).

Ik ben een grote fan van de oude Iced Earth platen die voor mij nog steeds voor de essentie van power metal staan. Het latere Matthew Barlow werk vond ik al heel wat minder en ook The Glorious Burden, waarbij ex-Judas Priest zanger Ripper debuteerde, deed bij mij het heilig Iced Earth vuur niet opflakkeren. Maar aangezien een oude liefde niet volledig roest, ging ik toch naar kijken naar de show. En ik moet bekennen dat de prestatie vanavond stukken beter was dan de show met Ripper enkele jaren terug op Graspop. Ripper doet niet meer zijn irritante boxmoves en zingt een stuk minder hoog en storend. Het gitaarwerk van Shaffer klonk als vanouds superstrak en de setlist bestond zowel uit een oude klassieker als Stormrider als uit wat nieuwere songs. Wel opvallend was dat er geen enkele (semi-) ballade langskwam waarvoor de band ook deels bekend is. De Something Wicked-trilogie werd in zijn nieuwe vorm gespeeld en er werd tien minuten te vroeg afgesloten met Iced Earth. Dan hadden ze beter door mij heel sterk gemiste klassiekers als Pure Evil, Travel In Stygian of Angel Holocaust gespeeld. Toch blijft een degelijke show als deze totaal niet te vergelijken met de oude geniale concerten met Matthew Barlow. (Kristof)

Pagina 1: de donderdag
Pagina 3: de zaterdag