Met het oeuvre dat Primal Fear inmiddels heeft zou de Duitse band makkelijk zelf kunnen headlinen. Het mocht echter om onduidelijke redenen niet zo zijn, dus krijgt de band als doekje voor het bloeden langere speeltijd in het voorprogramma van Helloween. Dat word dankbaar aangepakt om het publiek in een benauwd “Podium” een bloemlezing te geven uit wat de band te bieden heeft. De compleet in merchandise gestoken band geeft daarom van bombast gestripte nummers van het laatste album “Seven Seals” (“Diabolus”, “Demons And Angels”, “Rollercoaster”, “Seven Seals”), die met name Mat Sinner en Ralf Scheepers vol overgave brengen. Niet alleen nieuw spul horen we, ook “Running In The Dust”, “Angel In Black”, “Final Embrace” en “Nuclear Fire” hebben een plaatsje vanavond. Als laatste horen we de meebruller “Metal Is Forever”. Een ontzettend strak uurtje van een vanavond ontzettend strak spelende band.
Ieder die bekend is met het nieuwe album “Keeper Of The Seven Keys – The Legacy” beleeft al tijdens de intro een ware aha-erlebnis, als een theatrale en bombastische variatie op “Occasion Avenue” inleidt wat een bijna twee uur durende Helloween show zal worden. Beginnend met “King For A Thousand Years”, volgens velen het meesterwerk van het nieuwe album., maar de song zit er bij de bandleden hoorbaar goed in. Als het geluid een acceptabele mix heeft bereikt valt wel op dat zanger Andi Deris allesbehalve goed bij stem is. Hij heeft moeite met hoge kreten, kort lange uithalen in en laat sommige delen aan het publiek over. Later op de avond zal hij dan ook met een kop thee in de handlaten weten dat hij strontverkouden is. Niet ècht vreemd als je tourt in december.
Beginnen met een 14 minuten durend nummer is een opmerkelijke keuze. Ontdekken dat de band nóg twee songs speelt van ongeveer die lengte is een feest. “Occasion Avenue” en “Keeper Of The Seven Keys” komen namelijk ook langs. Net zo goed uitgevoerd als “King For A 1000 Years”, al valt op dat de relatieve nieuweling Sascha Gerstner wel een hele ruime interpretatie geeft van ex-gitarist Kai Hansens solo’s. Een euvel dat niet voorkomt op “I Want Out”, een klassieker die de band erg lang gemeden heeft. Verder lijkt de setlist met “Eagle Fly Free” en “Future World” erg veilig, maar daar tegenover staan dan wel weer “Hell Was Made In Heaven” en de ouwe ballad “A Tale That Wasn’t Right”.
Een Helloween-show zou geen Helloween-show genoemd mogen worden als die niet bol stond van de flauwe maar vermakelijke grappen. Daarom drumt bassist Markus Grosskopf op een hilarisch klein drumstelletje een stukje mee in de drumsolo van Dani Löble (een geweldenaar die Uli Kusch doet vergeten) en krijgt deze zijn revanche als hij naast Gerstner mee mag soleren op een speelgoedgitaartje. Zo willen we Helloween zien! Andi’s toestand zorgt er wel voor dat de band eerder moet stoppen, en bedankt zonder “The Invisible Man” en “Dr. Stein” te hebben gespeeld voor de geweldige avond. Idem dito!
Primal Fear: