De lichten gaan uit. Een groot doek met pentagrammen en Slipknot-logo hangt voor het podium. [515] begint. De intro is zeer intens, en de energie is te voelen in het publiek. Dan plots, waar iedereen op heeft gewacht, "people=shit". Loeihard, de zaal gaat uit z'n dak. Ik inclusief. Armen vloegen in het rond, m'n buurman spert z'n ogen wijd open, brult, en springt in een kolkende massa van mensen. De eerste minuut kronkel ik door het volk, daarna toch even een rustig plaatsje gevonden, en wat blijkt? Het geluid is goed. Zeer goed zelfs. De drums klinken strak en hard, niet dof. De gitaren, bas en effecten staan scherp op elkaar afgemixt. Corey Tailors stem komt ook goed uit de verf...wanneer hij brult, is het alsof de duivel zelf op het podium staat, maar zijn heldere uithalen raken ook niet verloren in de heftige muziek. Slipknot gunt het publiek geen rust..."Left behind", "the heretic anthem", "disasterpeice" (wat door Corey wordt aangekondigt als "a song that is gonna kick your fucking asses).
Tijdens " spit it out" gaat het publiek (zoals ondertussen bekend) wederom neerzitten, wat gevolgd wordt door een massale moshpit. Het meisje nast mij (klein, tenger) blijkt misschien wel de grootste 'knot-fan van allemaal te zijn. Ze slaat en brult er op los, boezemt me zelfs angst in. "My Plague" werd, naar zeggen van Corey, maar één maal eerder live gespeeld, namelijk in Parijs. Het publiek vindt dit wel mooi meegenomen en alweer de de moshende massa (het meisje voorop) zich in gang.
Echt tijd tussen het "echte optreden" en de bis-nummers is er niet. (sic) begint bijna onmiddellijk en er wordt op momenten wel heer zwaar tekeer gegaan, zowel op het podium als tussen het publiek. De band verlaat het podium onder het gebrul van hun "national anthem" ("fuck it all, fuck this world, fuck everything that you stand for"). Moe maar tevreden. Zowel de band als het publiek.
Het voorprogramma, American Head Charge, was aardig, maar tegen de tijd dat iedereen buiten was, waren ze al lang vergeten.Tja...
.jpeg){kind=small}
