De Finse grindcoreband Rotten Sound mag vandaag als eerste op de planken verschijnen. De oude rotten supporten Carcass en Brujeria op hun tournee door Europa, waarvan vanavond het slotstuk is. Wat bij aanvang meteen opvalt, is dat de geluidsman zijn zaken goed voor elkaar heeft. Het hysterische geluid komt kraakhelder uit de speakers, waardoor de details goed te onderscheiden zijn. Vooral de scherpe gitaarriffs vallen op, maar ook het drumwerk is subliem. Vocalist Keijo Niinimaa heeft ondertussen zijn lolbroek aan en entertaint het publiek tussen de tracks door met droge opmerkingen. De composities zijn meestal allemaal van korte duur en worden veelal gespeeld zonder tussenpauzes. Zo kondigt Niinimaa gerust aan dat ze nog zes nummers spelen om enkele minuten later alweer te benoemen dat ze bij de laatste song aangekomen zijn. Tevens bedankt hij alle aanwezigen en draagt hij Lazy Asses op aan de mensen die er niet zijn. Ondanks dat Rotten Sound de vroege opener van de dag is, is de zaal van Iduna al flink gevuld. De toeschouwers die er zijn, zien meteen een vroeg hoogtepunt van de dag. (Marcel)

In eerste instantie zou vandaag het Deense Baest aantreden, maar die band werd last minute toegevoegd als support van D-A-D voor een aantal bijzondere shows en was heeft daarom gekozen om vandaag af te haken in Drachten. Als vervanger heeft de organisatie Bodyfarm gestrikt en zodoende heeft vocalist Ralph de Boer een noordelijk weekendje achter de rug qua shows. De dag ervoor stond hij namelijk nog met zijn andere band Deadhead in Groningen om Dutch Metalheads Fest af te sluiten en nu mag hij zich melden in Drachten. Bodyfarm laat zich vandaag goed horen. De groovende death metal wordt met open armen ontvangen en in het midden van de zaal is een groep fanatiek bezig met moshen. De setlist bestaat onder andere uit oudjes als The Well Of Decay, Slaves Of War, afsluiter The Dark Age en tracks afkomstig van het vorig jaar uitgebrachte Malicious Ecstasy (Pervitin en Retaliate). Vooral Slaves Of War steekt erbovenuit met zijn sterke, zagende gitaarriffs.  Als een geoliede machine staan de heren op de planken en hoef je van hun geen missers te verwachten, al lijkt er halverwege wel even een kortdurige storing te zijn in het gitaargeluid van Alex Seegers. Los daarvan spelen de mannen een prima, solide show en zo wordt dat ook ervaren in de zaal. (Marcel)

De eerste band in de lytse (kleine) zaal is Abrupt Demise. De groep uit Steenwijk en zeer wijde omgeving is vijftien jaar actief en heeft vaker op het podium gestaan, zo blijkt vandaag. De heren maken een ontspannen en gemotiveerde indruk. Zeer vermakelijk zijn de woorden van bassist Jos Ferwerda tussen de nummers door. Het kwintet heeft dankzij een lange soundcheck het geluid meezitten. De composities zijn helaas niet memorabel, maar de old school death metal à la onder meer Cannibal Corpse, Deicide en Aborted wordt met veel beleving gebracht. (Jeffrey)

Een interessante naam op de affiche is die van Pungent Stench, dat om juridische redenen onder de naam Shirenc Plays Pungent Stench opereert, refererend aan gitarist/zanger Martin ‘Don Cochino’ Shirenc. De Oostenrijker treedt aan met Jacek ‘Pitbull Jack’ Perkowski, die van 1988 tot en met 1995 deel uitmaakte van de deathmetalformatie en na 27 jaar terugkeerde. Achter de drumkit zit een Perzische slagwerker die vandaag pas zijn derde show speelt, maar een uitstekende indruk achterlaat. Dat doen ook de andere heren. De beloofde old school set bevat voor meer dan de helft overtuigende uitvoeringen van nummers van de bekendste albums For God Your Soul… For Me Your Flesh (1990) en Been Caught Buttering (1991). Het geluid staat uitstekend afgesteld, de grooves komen goed door, het basgeluid is lekker smerig en met drie man maken de heren herrie voor vijf. Alles klopt aan de set, die voor velen een van de hoogtepunten van de dag is. (Jeffrey)

Vanuit Groningen is grindcore-band Suffering Quota afgereisd naar Drachten. De mannen spelen in de kleine zaal, maar al snel wordt het duidelijk dat het mini-podium veel te klein is voor de energieke vocalist. Agressief stuitert hij al schreeuwend over de planken. Het is jammer dat het geluid niet in orde is en vooral de zang heeft hieronder te lijden. Deze klinkt dof en te zacht. Al is de vraag in hoeverre de geluidsman hiervoor echt verantwoordelijk is. Dat meermaals de microfoon op de grond gesmeten wordt, zal ongetwijfeld ook niet echt bevorderlijk zijn. Een positieve blikvanger is de bassist die weet te imponeren met zijn screams. Zijn aandeel voegt een hardcorepunk-sausje toe aan de sound en klinkt interessant. Het is een fijne afwisseling met de andere vocals, die op den duur samen met de muziek toch wat te ondefinieerbaar en monotoon overkomen. Qua performance scoort Suffering Quata zeker punten, maar van de muziek blijft helaas achteraf toch te weinig hangen. De kleine zaal is dan ook een wel een beetje een plek waar het komen en gaan van mensen is, waar elke band die daar optreedt vandaag last van heeft. (Marcel)

Het is wel even wennen om Brujeria zonder Juan Brujo en Pinche Peach te zien, terwijl de twee vocalisten vorig jaar op Into The Grave nog op het podium stonden en er een leuke show van maakten. Vandaag worden de twee overleden zangers door de enige overgebleven vocalist Henry ‘El Sangrón’ Sánchez geëerd en zijn ze te zien op de backdrop. De Amerikaanse band komt met een typische festivalset waarbij vooral Marijuana (met publieksinteractie) en Matando Güeros (El Sangrón met zwaard in zijn handen) het goed doen. Hoewel zeker Pinche Peach op het podium gemist wordt en de Spaanstalige aankondigingen soms meer vraagtekens dan de gewenste reactie opleveren, vermaken veel festivalgangers zich prima op de mix van groovende metal en grindcore. Na afloop klinkt van backingtrack ook nog de hit Macarena, maar dan met de tekst Marijuana en dat levert een vrolijke stemming op bij de festivalgangers, waarvan er meerderen een dansje wagen. (Jeffrey)

Vier kale koppen met baarden betreden het podium van de kleine zaal voor hun set. Necrotesque, ook wel de ZZ Top van de death metal, liet vorig jaar op Stonehenge een degelijke indruk achter, maar de Brabanders hebben vandaag het geluid helaas niet meezitten. Het gitaargeluid staat veel te zacht in de mix. De old school death metal hoort vet te klinken, maar komt door de matige afstelling erg dun over en heeft daarom nauwelijks impact. Halverwege de set wordt het wel iets beter, maar ideaal wordt het nooit. Jammer, volgende keer beter. (Jeffrey)

God Dethroned staat hoog op de affiche vandaag en met zijn lange geschiedenis en bijdrage aan metal is dat ook terecht. De zaal puilt dan ook aardig uit wanneer de mannen onder leiding van Henri Sattler beginnen. Geopend wordt er met Asmodeus van het vorig jaar uitgebrachte album The Judas Paradox. Een vlekkeloos opening is het niet en het tekent ook een beetje het stroeve begin van het optreden. Vooral de samenzang tussen Sattler en gitarist Dave Meester komt niet goed uit de verf. Het verschil in stemgeluid van de twee mannen matcht niet mooi in deze track. Waar het publiek al de gehele dag voorin bezig is met een energieke pit, komt deze ook moeilijk op gang. De mensen staan vooral nog een beetje afwachtend te kijken. Al vormt één persoon de uitzondering en staat die het gehele optreden met twee armen in de lucht alles woord voor woord mee te zingen. Die beleving is mooi om te zien. Muzikaal staat God Dethroned als een huis en is het vooral genieten van het sterke drumwerk van Frank Schilperoort. Het begin van de set staat in het teken van recent materiaal  en dat verklaart wellicht ook nog een beetje de gelaten reactie vanuit het publiek. Pas bij Soul Sweeper herpakt dit zich en wordt er voorin veel gemosht. Het venijn zit echter in de staart en de hoogtepunten in de set dienen zich dan ook aan met het afsluitende duo Poison Fog en Nihilism. (Marcel)

De heren van Unlocked sluiten de kleine zaal af, maar niet voordat ze nummers van het verdienstelijke debuutalbum Bedlamite ten gehore hebben gebracht. In tegenstelling tot de twee bands hiervoor is het geluid veel beter op orde en daardoor kun je goed horen hoe gevarieerd de brutal death metal van het kwartet uit Brabant is. Elementen uit de thrash en black worden verwerkt in de degelijke composities, die in veel gevallen wel wat te bieden hebben. Helaas is de drummer vandaag niet in vorm. Op een gegeven moment kijkt de frontman achterom en maakt een gebaar van “Kom op man, even wat strakker”. Dat gebeurt helaas niet, maar Unlocked, dat als enige band in de kleine zaal getrakteerd wordt op een moshpit, is wel een band om in de gaten te houden. (Jeffrey)

Met Carcass heeft de organisatie een legendarische headliner binnengehaald. De formatie rondom Jeff Walker en gitarist Bill Steer lijkt het noorden van Nederland wel te kunnen waarderen en is de laatste jaren hier regelmatig op de festivals te vinden. Desalniettemin is er geen sprake van overkill, gezien het grootste gedeelte van het publiek overduidelijk lijkt te komen voor deze band. Velen dragen een Carcass-shirt. Nieuw studiowerk lijkt er nog niet aan te komen, dus kan het publiek zich vandaag opmaken voor een set van klassiekers. Wat meteen bij aanvang opvalt is dat Walker een metamorfose heeft gehad en nu met een gekortwiekt en verzorgd kapsel rondloopt. Dat is toch meteen een heel ander aanblik. Muzikaal is er gelukkig weinig veranderd en serveren de heren een setlist om van te smullen. Buried Dreams is een krachtige opener en het is genieten van de heerlijke, scherpe gitaarriffs, al duurt het wel een aantal nummers voordat de geluidsman de instellingen helemaal juist heeft. De bandleden hebben er vandaag zin in en het is vooral genieten van de eigenzinnige, blije gitarist Bill Steer die over het podium heen dartelt. Ook Walker is in goeden doen. Hij strooit het gehele optreden met plectrums en gooit er regelmatig een hilarische anekdote uit. "Omdat jullie een geweldig publiek zijn en wij een geweldige band, verdienen jullie een tweede drumsolo". Dit nadat de eerste solo net afgelopen is. Ook vocaal komt de beste man vandaag sterk voor de dag.

De setlist van vandaag is een mengelmoes van oude klassiekers en recenter werk. Het gemengd ontvangen, maar toch erg sterke album Swansong (1996) kan echter op weinig aandacht rekenen. De fantastische openingsriff van Tomorrow Belongs To Nobody wordt wel ingezet, maar gaat na een minuut al over op Death Certificate. Hetzelfde lot is Black Star bekoren. Alleen het begin wordt hiervan gespeeld, alvorens deze overgaat in Keep On Rotting In The Free World. Gelukkig is het fabuleuze Heartwork met vijf songs wel meer vertegenwoordigd. Uiteindelijk gebeurt er verder op het podium weinig noemenswaardigs. Walker is niet bijzonder spraakzaam en de setlist bestaat ook niet echt uit bijzondere grote verrassingen. Muzikaal is het spel, zoals je mag verwachten, ijzersterk en het is te zien dat het publiek het optreden uitermate waardeert. In die zin is het ook makkelijk om Carcass als ultiem hoogtepunt van de dag aan te merken. (Marcel)

Met dank aan Wietske Elzinga voor de foto's.