Onder de naam The Voluptuous Fire Of Sin brachten onze landgenoten van Deathless Void onlangs hun debuut uit en komen ongetwijfeld mede daardoor deze middag energiek en furieus uit de startblokken om het Nijmeegse eens even flink wakker te schudden en om kennis te laten maken met de blackened death metal zoals de mannen dat voor ogen hebben. Volledig in rook gehuld, maar met een letterlijk flitsende, actieve lichtshow knallen zij er woest op los. Gelukkig weten de mannen ook te variëren in tempo en daarnaast gooien ze er ook nog een paar lekkere gitaarsolo's tegenaan. Het betere black-metalwerk zullen we maar zeggen. Helaas veroorzaken de gruizige gitaren niet alleen grimme gezichten, maar af en toe ook wat feedback. De geluidsman lijkt dat vrij snel onder controle te hebben.
Ook het Zweeds-Zwitserse Norna bracht onlangs een nieuwe plaat uit. Voor de doomsludgers is de selftitled plaat echter al het tweede wapenfeit. Zwaar op de doom leunend is dit misschien wel een van de traagste bands van het festival. Het is daarmee echter zeker niet de makkelijkst behapbare. De hier en daar goed geplaatste gruntlijnen in het hoge register komen door het gebalanceerde geluid goed uit de verf. Met zijn drieën zetten zij een repetitieve en bedwelmende show neer. Door de licht inwaarts gepositioneerde kabinetten houden de mannen bovendien het podium klein waardoor er ondanks het grote podium toch een bepaald soort intieme sfeer heerst.
We hadden gisteren al een aantal bands met een 'uitgeklede' podiumopstelling maar Lana Del Rabies spant de kroon. Met slechts een tafeltje met een MacBook (met Nine-Inch-Nailssticker) en iets wat vanuit het publiek gezien een synthesizer lijkt, is de uit Phoenix afkomstige Sam An klaar met het instrumentarium. O ja, en een microfoon, voor zover dat als instrument telt. Muzikaal brengt de zelfverzekerde dame niet het meest spannende wat we vandaag voorgeschoteld krijgen. Nee, zij moet het hebben van het totaalplaatje. Het showelement, dat nog het beste te omschrijven valt als performance art, maakt dit optreden interessant en vermakelijk. Begeleid door haar uit haar machines getoverde, repetitive industrial noise blèrt zij haar boodschap de zaal in. Zonder duidelijk aanwijsbare reden moet ook het podium het ontgelden als zij deze met een ketting bewerkt. Het zijn juist die onaanwijsbare redenen, de zelfgecreëerde chaos, die het interessant houden. Geheel in haar eigen wereld verkerende vragen we ons constant af wat ze nou wil vertellen? Is er een reden? Of is ze gewoon helemaal knetter en is alles random? Heet dit dan bevlogen of bezeten?
Morne komt uit Boston en gaat verder waar Norna ons achterliet. Dat doet de formatie echter op een wat lichtere en toegankelijkere manier. Men begeeft zich namelijk meer in de richting van post metal. Op repetitieve, doomende sludge-manier viert men met zijn vieren het feestje. Ook hier laat men vooral de instrumenten 'het woord' doen. Publiekscontact is overrated. Vocalen horen wij bovendien slechts mondjesmaat. Ondanks dat Soulcrusher uitverkocht is, is de zaal toch nog niet echt vol. Dat neemt niet weg dat de band getrakteerd wordt op een enthousiaste publiekrespons.
Nyrst is IJslands voor noord en het is dan ook niet gek dat Reykjavik de thuishaven is van deze heren. De band werd in 2013 opgericht onder de naam Skuggsjá, maar is in 2016 herdoopt, en de mannen hebben sindsdien een tweetracksdemo en twee full lengths op hun kerfstok. Inspiratie wordt gehaald uit de geologische samenstelling van hun vaderland. Zowel qua artwork als qua muziek vormen vulkanen de voedingsbodem. Een onheilspellend intro zet de toon. Ook de kleding en facepaint (zie foto's) zorgen voor een unheimisch gevoel. Dit is IJsland uitgelegd in klanken: ijzingwekkend, dreigend, woest en meedogenloos. Daar doet de matige geluidsbalans (de bas iets te hard en de gitaarsound sluit niet aan bij de rest) niets aan af. Smerig en barbaars laten de heren hun verzengende klanken de zaal invloeien.
Op het gebied van muzikale metaforen kan Coilguns er ook wat van: als ADHD samengevat moet worden in een band dan is het Coilguns. Een coilgun is een spoelgeweer of elektromagnetisch kanon. Recent is er weer aandacht voor de ontwikkeling van dit wapentuig. In tegenstelling tot zo ongeveer alle bands vandaag hebben de Zwitsers een vrij goed verlicht podium met weinig mist. Dat moet ook wel want frontman Louis Jucker rent, springt, valt en zwalkt over het podium en duikt zelfs het publiek in. Niet geheel passend bij de bandnaam, is hij het spreekwoordelijke ongeleide projectiel. Hij moet natuurlijk wel een beetje kunnen zien waar hij loopt. Ook pakt hij de telefoon van een van de bezoekers af en legt die voor twee nummers op een van de kabinetten. Regels zijn overrated. Anarchie is troef. Het past goed bij de noisy hardcorepunk die zijn kameraden de zaal inslingeren.
De Australische post-industrial-formatie Kollaps klinkt gewelddadig en agressief en doet denken aan een moderne versie van Atari Teenage Riot met dezelfde dikke lagen distortion. De enorme floortoms die de staande drummer met zijn grote stokken bewerkt, zorgen voor extra diepte en duisternis. Omdat de band kennelijk met zijn drieën nog niet genoeg herrie maakt, komt een en ander echter ook van backing track. De projecties achter de band zorgen voor een extra laag in de chaotische post-apocalyptische sfeer die de heren neerzetten. Dat frontman Wade Black zijn microfoon verlengd heeft met een 'Sylvester Stalone-mes' maakt het allemaal extra ongemakkelijk. De band valt nog het best te omschrijven als gecoördineerd anarchisme met een psychotisch karakter.
Mizmor betekent psalm in het Hebreeuws en is vooral goed in het uitbrengen van splits, ep's en 'collabs', maar heeft in zijn twaalfjarig bestaan ook nog vier full-lengths op de markt weten te mikken. Men trapt voornamelijk op de rem, al weten de mannen bij tijd en wijlen ook wel te planken. Met zijn vieren betoveren zij het publiek dat voor het eerst de zaal echt vult. Vanuit de dikke lagen mist en het blauwe licht worden de dronende sludgeklanken over ons uitgesmeerd. De band presenteert zich statisch en is gefocust op het gevoel, waarbij de grunts van de gitarist zorgen voor extra diepgang.
Dvne komt uit het Schotse Edinburgh en bestaat uit vijf heren, die zich vooral richten op het maken van klassieke prog - wat dat dan ook moge betekenen. Daarnaast komen klanken voorbij die in de categorieën doom en post metal vallen. Opvallend is de negensnarige gitaar van vocalist/gitarist Victor Vicart. De band valt nog het best te kwalificeren als 'Karnivool on steroids', al doen we beide bands met een dergelijke kwalificatie tekort.
Ulcerate is een van de weinige bands die vandaag met in-ears werkt, waardoor de monitoren vooraan dus van het podium gehaald zijn. Dat biedt ruimte voor extra visueel vermaak, zou je zeggen, maar niets is minder waar. Geheel emotieloos spuit het trio zijn progressieve death metal over ons uit. In een genre waar men er doorgaans vol opvliegt en erop los rost is het opvallend dat de heren bij vlagen dromerig en dansbaar uit de hoek komen. Daar heeft het publiek wel oren naar, want de zaal staat ramvol. Voor de niet-kenner kan een en ander, mede door het gebrek aan showelement op een gegeven moment ook wel wat eentonig en saai overkomen. Zodoende weet niet iedereen de energie op te brengen om het optreden uit te kijken.
Ook Pharmakon heeft de monitors achterwege gelaten. Dat is ook niet zo gek, want dit is Margaret Chardiet's soloproject en ze staat er alleen voor. Of erachter, net hoe u het zien wilt. Gehuld in rode mist brengt zij vanachter de tafel waar haar apparatuur op staat haar experimentele en industriële noise. Kennelijk heeft die apparatuur niet continu de aandacht nodig, want een rondje door de zaal lopen is geen enkel probleem. De muziek heeft vooral tot doel om op het gevoel in te werken, want technisch gezien gebeurt er niet zo veel. Dit is kennelijk niet waar men echt voor komt, want de zaal is maar half gevuld. Of wordt men weggejaagd door het enorm hoge volume?
Waar men uiteraard wél voor komt is het immens populaire Zeal & Ardor. De band die in de beginjaren vriend en vijand verraste door black metal te combineren met gospel is door de jaren heen een andere koers gaan varen en zo is het begin dit jaar uitgebrachte Greif haast onvergelijkbaar met het debuut Devil Is Fine uit 2016. Dat een en ander toch echt uit dezelfde geest ontsproten is, bewijst de heer Manuel Gagneux met zijn kompanen vanavond met verve. Zowel de nieuwe als de oude nummers bevatten die typische Gagneux-signatuur, zowel in compositie als in klankkleur. Hij maakt zelf echter een vermoeide indruk, al gaat dat niet ten koste van de muziek. Daar baant de band zich namelijk op professionele wijze doorheen. Hij is ook nog eens begaan met het lot van de crowdsurfers. Het is hem opgevallen dat er geen security vooraan aanwezig is, en dat je dus gewoon op je plaat mietert als je vooraan over de hekken uit het publiek komt gesurft. Hij heeft de lachers op zijn hand als hij aan die waarschuwing toevoegt, dat het er voor de band op zich dan wel weer grappig uit zou zien. Dit soort improvisaties kenmerken de ontspannen sfeer binnen de band en dat komt terug in de live-uitvoeringen. Er wordt namelijk ook met speels gemak afgeweken van de albumversies en dat komt het luisterplezier natuurlijk ten goede. Zo bewijst Zeal & Ardor zichzelf en ons een grote dienst en toont het de terechte afsluiter te zijn van de 2024-editie van Soulcrusher.
Voor wie geen laatste bus of trein moet hebben, en er bovendien nog geen genoeg van heeft, sluit Great Falls de avond af. Ondergetekende geeft er echter ook de brui aan.
