De Engelse blackmetal band staat inmiddels bekend om hun optredens met een veel magerdere ofwel slechtere sound dan ze op de albums laten horen. En na commercieel succes, waardoor een inmiddels verbroken contract met Sony uit volgde, was dit niet meer de band die lof en respect krijgen uit de metalscene. Vandaag staat de Amsterdamse voormalig kerk dan ook vol met een jongere generatie metalfans, al dan niet met zwarte oogmake-up of gewoon een compleet witgeschilderd gezicht.
En hoewel veel metalfans Cradle links laten liggen, klinkt de mix van harde metal en symfonische horrorsoundtracks op albums altijd nog als grootse, goed geproduceerde, doordachte en beukende muziek. Het symfonische element is altijd nog belangrijk, maar na de breuk met Sony was er weer meer ruimte voor de gitaarriff in plaats van groot en duur orkestraal werk. Handig voor de band, zo lijken hun live optredens iets meer op wat er op album gebeurt. En dan nog lukt het vaak niet om met symfonisch genot de ambiance te vullen.
Zo ook vandaag. Het keyboard heeft een achtergrondfunctie en de operazangeres aan de zijkant van het podium heeft een kleine rol. Het is natuurlijk Dani Filth die op de voorgrond staat met zijn schreeuwen, gillen en andere geluiden die regelmatig klinken als een blaffend speenvarken. Waarschijnlijk kent hij zijn bandleden amper door alle bandwisselingen, veel contact op het podium heeft hij daar dan ook niet mee.
Maar je moet toch wat om Cradle of Filth evil en showwaardig te houden.
Aangezien de teamspirit nooit optimaal zal zijn en die sm-pakjes van Dani Filth op den duur gaan vervelen, is de band inmiddels gewend om wat acts mee te nemen. Vandaag staan twee gnomen op verhogingen wat enge bewegingen te maken, komt er een gothicslet in een touw klimmen om daar acrobatisch circuswerk te laten zien en als klapper op de vuurpijl zijn er vonkenregens te zien, veroorzaakt door een slijptol die tegen een metalen overhemd wordt gedrukt. Aardig, maar het voelt alsof je als volwassene door het sprookjesbos loopt. De kleintjes genieten daar volop, maar als je dan later als je oud bent het sprookjesbos bezoekt is alles klein, nep en doorzichtig.
De act van Cradle is ook te doorzichtig. Te mager om een echte avond entertainment te bieden en te weinig over de top om cultvermaak te zijn. En de liedjes die ze spelen, zijn ook niet wat het hoort te zijn. Hoewel het geluid in Paradiso niet slecht is en de gespeelde metal stevig beukend is, prefereer ik toch echt de albums waar wél alle arrangementen te horen zijn die daardoor een zekere romantiek en horrorcult opwekken.
Nee, dan doet Moonspell in het voorprogramma het veel beter. De sferische muziek van deze Portugezen komt daadwerkelijk ook over. Pikdonkere soundscapes door simpelweg het goede geluid te zoeken op gitaren, een mooi rond drumgeluid bij elkaar te slaan en sexy Type O Negative-achtige vocalen af te wisselen met gespierd geschreeuw. Live combineert de band dat harde en gotische in een perfect zaalgeluid. Een vol geluid vol genot met als minpuntje dat dat geschreeuw op een gegeven moment enigszins gaat vervelen.
Maar ja, dat is nou eenmaal metal en zo lang ze dat imago willen vasthouden, zal dat ook wel zo blijven. Ze hebben het in ieder geval niet nodig, want in de lome, sensuele stukken toont de band hier een knap staaltje muziek in een erg sterk optreden. En met zo'n een bulk aan sterke composties en pakkende nummers, heb je daar echt geen bij circus nodig.
Cradle Of Filth:
Moonspell:
.jpeg){kind=small}
