Zondag

Als Hippotraktor aftrapt met The Indifferent Human Eye trekt dat al snel nieuwsgierige bezoekers aan en bij het tweede nummer, Manifest The Mountain, komen er meer. De eerste bekers zijn al gevuld met bier en ook een frietje wordt gespot. Frontman Stefan de Graef, die ook percussie doet, vraagt wie het nieuwe album Stasis al kent. Een handjevol mensen steekt de hand op. Stefan heeft weinig ruimte om te dansen, maar doet zijn best om die te vinden. Een applaus volgt na het spelen van de titeltrack. Na de afsluiter Beacons gooit drummer Lander de Nyn een drumstick naar een enthousiaste fan. De Belgische progformatie levert een uitstekende prestatie. (Marc)

Snel naar het hoofdpodium, want daar staat de Death-tributeband Left To Die klaar om te beginnen. De Amerikaanse formatie, met in de gelederen de voormalige Death-leden gitarist Rick Rozz en bassist Terry Butler, speelt vandaag nummers van Leprosy (1988) en opent met de titeltrack, die vloeiend overgaat in Born Dead. Frontman Matt Harvey begroet het publiek voor Forgotten Past uit de speakers knalt. Het wordt al wat drukker voor het podium en vuisten gaan de lucht in als drummer Gus Rios de groovende passage van Open Casket inzet. Het is nog te vroeg om rondjes te rennen, maar headbangen lukt prima en met Pull The Plug wordt een uitstekende set afgesloten. Deze heren kennen het materiaal van Death als geen ander. Met nummers van Leprosy kun je dan niets verkeerd doen. (Marc)

Nadat Elwin Molenaar achter zijn drumkit zit, komen er twee monniken met een groen gezicht het podium op. Met Raise Your Horns, Unite! begint Martyr uit Utrecht aan de set vol goede riffs, stevig drumwerk en old school vibes. Zanger Robert van Haren staat wat hard in de mix en slaat met een grote plastic hamer op de basdrum tijdens Demon Hamer. Bij het derde nummer, Children Of The Night, heeft een deel van het publiek genoeg gezien en schiet de gemiddelde leeftijd voor het podium omhoog. Er wordt van alles uit de kast gehaald. Robert staat in de fotopit tijdens La Diabla, gitarist Rick Bouwman geeft een flitsend solo-optreden en Magere Hein komt ook nog het podium op. Vooral voor vrienden en fans is het leuk optreden. (Marc)

Green Lung heeft het maar druk. Dertien optredens in veertien dagen en anderhalve week geleden stonden deze Britten nog in de 013 in het voorprogramma van Opeth. Op deze zonnige middag staan ze op het hoofdpodium in de kunstijsbaan. Green Lung poot flink aan de laatste jaren met drie goed ontvangen albums, een contract bij Nuclear Blast en interessante tours. Het lijkt erop dat het vandaag niet druk zal worden op Dynamo Metalfest en dat is best jammer, want Green Lung heeft echt wel wat te bieden. Er is niemand die het gat van Black Sabbath kan vullen, maar deze jongens doen toch wel een serieuze poging. Tom Templar is een zanger die datzelfde nasale stemgeluid heeft als Ozzy. Vergeleken met hun optreden in de 013 is hij helaas vandaag niet heel goed bij stem. Een ander verschil is dat de toetsen nu veel beter in de mix staan en dat komt het occulte gehalte van de muziek ten goede. Let The Devil In en One For Sorrow zijn de afsluiters van dit prima optreden. (Ruud)

De Belgische deathmetalband Carnation staat bekend om goede optredens. Frontman Simon Duson heeft een nieuw gezicht sinds het derde album Cursed Mortality (2023) verschenen is. De formatie trapt af met Harald Of Demise en aangekomen bij Maruta, het derde nummer van de set, is het duidelijk drukker voor het kleine podium. Behalve headbangen is er weinig actie in het publiek als Cycle Of Suffering de revue passeert en aangekomen bij Metropolis vind ik het optreden wel wat overdonderend. Of dat door het geluid komt, door de setlist, of een combinatie van beiden, dat is lastig te zeggen en tijdens Sepulcher Of Alternation lopen mensen weg naar de eetkraampjes. Na Submerged In Deafening Silence is de set voorbij. Op voorhand waren de verwachtingen hoog, maar ik heb Carnation wel eens beter gezien. (Marc)

Een groepje fans heeft zich strak tegen het hek voor het grote podium verzameld voor Soen. Het is zonnig en warm als de band het podium opkomt. Het veld is goed gevuld tot aan de geluidstent en de Zweedse progmetalband opent met Sincere. Het publiek staat rustig te kijken, maar klapt mee tijdens Martyrs en handen gaan in de lucht bij de uithalen van frontman Joel Ekelöf. Gitarist/toetsenist Lars Enok Åhlun bewijst tijdens Memorial dat hij beide instrumenten ook gelijktijdig kan bespelen, maar hij kan daarbij rekenen op gitarist Cody Lee Ford. Lascivious, met alleen piano en zang, klinkt een beetje vervormd. De slotfase wordt gezongen met het publiek, dat vervolgens staat te headbangen als de nummers Antagonist en Violence door de speakers knallen. Het is een goede, gevarieerde set die wordt beloond met applaus. Bassist Oleksii 'Zlatoyar' Kobel houdt de Oekraïense vlag boven zijn hoofd en vertrekt met de vlag over zijn schouders. (Marc)

Het is tijd voor Eternal Champion, maar niet voordat we nog even meegebruld hebben met Manowar’s Fighting The World. Daarna lopen de heren het podium op om te beginnen met Skullseeker. Frontman Jason Tarpey is gehuld in een maliënkap, maar met deze hitte gaat deze al snel af. Het geluid is vrij matig en het kost even wat tijd voor dat rechtgezet wordt. Zodoende valt ook The Armor Of Ire wat in het water. Dat laatste nummer wordt opgedragen aan bassist Brad Raub die afgelopen voorjaar plots overleed. Misschien dat Brad vanaf dan een helpende hand biedt, want daarna zijn alle problemen verdwenen en is het smullen van The Last King Of Pictdom, Coward’s Keep en natuurlijk het machtige I Am The Hammer. Eternal Champion levert net zo’n puik optreden af als begin dit jaar in Dynamo. Zo zie je dit soort bands nooit in Europa, zo zie je ze twee keer in een half jaar. Hopelijk komen de heren snel weer terug en het liefst nog met een nieuw album. (Ruud)

Snel door naar Bay Area Interthrashional. De eerste editie van twee jaar geleden is goed bevallen en dus is het aan Craig Locicero (Forbidden) om weer een groot aantal muzikanten te verzamelen om een ode aan de bay area thrashmetal te brengen. De vorige keer gebeurde dat vooral met Death Angel, maar deze keer springen Forbidden, Flotsam And Jetsam en Left To Die bij. Het valt op dat er veel muzikanten van buiten de Bay Area meedoen. Flotsam komt uit Arizona en vaste gitarist Daniel Dekay (Exciter) is Canadees. Ted Aguilar van Death Angel vond het blijkbaar zo tof dat hij speciaal voor dit optreden overgevlogen is. Craig Locicero kondigt aan dat dit optreden is gewijd aan Cliff Burton (Metallica) en Paul Baloff (Exodus) en dat daarom alleen nummers van die bands gespeeld gaan worden. Dat betekent dus Hit The Lights en Jump In The Fire, maar ook A Lesson In Violence en Bonded By Blood. Het feest is zo groot dat er mannen verkleed als smurfen in de moshpit, maar ook dat er een heuse bar op het podium staat waar muzikanten even kunnen bijkomen als ze niets te doen hebben. De ene na de andere gevulde skullpul wordt doorgegeven naar de voorste rijen. Het is een groot feest en om me heen zie ik niets anders dan lachende mensen. Zelfs de blinde man die naast me staat, waagt zich in de circlepit. Opvallende gastoptredens zijn die van bassiste Becky Baldwin, die net begonnen is bij Mercyful Fate en veertien uur heeft gereden om twee nummers te spelen en Harald Oimoen (ex-DRI) die dit weekend de prijs wint voor beste kostuum. Totale euforie voor het podium en dit is waarschijnlijk de beste tributeband ooit. (Ruud)

Misschien ben ik nog te uitzinnig van het thrashspektakel van zojuist, maar het optreden van Unto Others is alsof je vanuit het niets in een koud bad geduwd wordt. Het is ingetogen, de zanger lijkt er totaal geen zin in te hebben en gothic is praktisch het tegenovergestelde van thrash metal. De band moest vorig jaar afzeggen en lost nu de schuld af. Met tegenzin lijkt het wel. Ik herinner me de muziek van deze band als een stuk uitbundiger en misschien komt het allemaal een stuk beter tot zijn recht in een zaal. Na een paar nummers lopen zanger Gabriel Franco en een gitarist van het podium af, waarbij ik me afvroeg of ze nog terug zouden komen. De eentonige set voelt als een gemiste kans. Komende maand verschijnt het nieuwe album Never, Neverland waarvan vandaag Butterfly en Raigeki gespeeld worden. De herfst is zonder twijfel een beter seizoen voor Unto Others. (Ruud)

Skindred komt op met de Star Wars-soundtack The Imperial March en opent met Set Fazers. Met een mix van rock, punk, heavy metal, reggae en de samples van bassist Daniel Pugsley wordt het een vermakelijke show. Daar zorgt frontman Benji Webbe wel voor. Ook gitarist Mikey Demus trekt de aandacht en door de drum cam komt Arya Goggon ook goed in beeld. Benji zet een roze pruik op bij L.O.V.E., kondigt Gimme That Boom aan met een passende gele zonnebril en speelt met het publiek. Het is vermakelijk en de muziek is erg dansbaar. Zo wordt Kill The Power eerst in een reggae-versie ingezet en volgt daarna het eigenlijke nummer. Benji trekt zijn bijpassende jasje uit en daagt het publiek uit om hetzelfde te doen. Tijdens het volgende nummer staat een deel van het publiek in de blote bast met het shirt boven het hoofd te draaien. Na Nobody is het feest voorbij en neemt Benji afscheid met een rood sjaaltje, een rode zonnebril en een glitterhoedje. (Marc)

Bodysnatcher ontketent meteen reuring voor het kleine podium met Infested. De metalcore/deathcore-formatie uit Melbourne (Florida) sluit op Dynamo de Europese zomertour af. Het is een klein groepje dat staat te beuken, maar wie daarvoor gekomen is, krijgt waar voor zijn geld. De band met drie Kyle's en een Chris weet de meute flink op te hitsen. Wired For Destruction ontketent wat meer duwen en trekken in plaats van rondjes rennen en dat is niet anders als Severed wordt gespeeld. Drummer Chris Whited staat op en roept iedereen op om de buurman aan te kijken, kennis te maken en vervolgens te dwingen om mee te bewegen. Frontman Kyle Medina omarmt dat idee, maar het mislukt en het rammen gaat verder waar het gebleven was. Op het grote podium lijkt iets mis te zijn met het geluid voordat Igorrr kan beginnen. Bodysnatcher voegt King Of The Rats toe aan de set en speelt nog even verder. Voor die actie kun je alleen maar waardering hebben. (Marc)

Klassieke muziek klinkt op het podium als bandleider Gautier Serre, alias Igorrr, het podium opkomt en de set opent met Nervous Waltz. Het is een Franse solo-artiest die zich omringt met sessiemuzikanten. Dynamo is de laatste show van de tour die het muzikale genie met een volledige band doet. Geen van de leden op het podium is te horen op de laatste platen Spirituality & Distortion (2020) en Savage Sinusiod (2017). Daarbij heeft zangeres Marthe Alexandre de moeilijke taak om Laure le Prunenec te vervangen. Hollow Tree, dat al als tweede nummer voorbij komt, zet ze in het tweede couplet helemaal naar haar hand door het met haar sopraanstem te zingen. Het is een slimme zet van Marthe, die met haar rode jurk behoorlijk opvalt op het podium. Ze huppelt, springt en danst over het podium en staat regelmatig te headbangen. Grunter JB Le Bail valt ook op met zijn geschminkte uiterlijk en aan het einde van de set gaat hij op de schouders van de vangploeg naar het publiek.

Werkpaard Rémi Serafino komt goed in beeld dankzij de drum cam en Serre pakt regelmatig zijn gitaar om Martyn Clément een handje te helpen. Death metal, breakbeats, barokmuziek, operazang en dance, het duikt allemaal op in een vreemde mix van stijlen. Igorrr is een echte hit or miss. Het publiek reageert over het algemeen enthousiast op nummers als Camel Dancefloor, Paranoid Bulldozer Italiano en Himalaya Massive Ritual en klapt mee tijdens het accordeondeel van Cheval, waarbij de hele crew over het podium danst in de slotfase. Very Noise, met een sneller einde dan op de plaat, is de laatste kans voor Serre om nog even alleen met het publiek te spelen. Met Chopin's Marche Funèbre vertrekt de band van het podium. Veel mensen zullen zich afgevraagd hebben waar ze naar hebben staan kijken. Voor anderen is het optreden van Igorrr het hoogtepunt van het festival. (Marc)

Waar Unto Others vorig jaar moest afzeggen, deed Nestor dit twee jaar geleden. Dat de band er alsnog staat, voelt natuurlijk aan als het nakomen van een gemaakte afspraak. De twee jaren hebben Nestor duidelijk goed gedaan, want waar eerst een plek vroeg op de dag in het verschiet lag, mag men vandaag de afsluiter zijn op de K!nk Distortion Stage. Misschien is het een gebrek aan beter, want wat Nestor doet, lijkt vooral veel op wat Dynazty gisteren deed. Weer een Zweedse band die hip probeert te zijn met dansbare Europe-achtige hardrock. Ook zij missen de nummers die het verschil maken. Ik moet toegeven dat de Zweden wel iets beter zijn dan hun landgenoten en de beste nummers voor het laatst hebben bewaard. Het eerste optreden van Nestor in Nederland, maar ik loop door om een mooi plekje voor Saxon te zoeken. (Ruud)

Je kan je afvragen of Saxon een gedroomde headliner is. Het is sowieso een leuke band om erbij te hebben, maar ik denk dat de meeste aanwezigen hadden gehoopt op iets spectaculairders. Het vinden van een mooi plekje kost geen enkele moeite en dat is op voorgaande edities wel anders geweest. Saxon is een sympathieke band en als ze al teleurgesteld zijn door de opkomst, laten ze er niets van merken. Er wordt afgetrapt met de titeltrack van het album Hell, Fire And Damnation dat eerder dit jaar verscheen. Van dat album wordt later nog Madame Guillotine en 1066 gespeeld, maar het mag duidelijk zijn dat het publiek komt voor de klassiekers. Het optreden komt daarom pas na een half uur echt op dreef als Dallas 1pm en Strong Arm Of The Law de revue passeren.

Na al die jaren kan ik nog heel erg genieten van anthems als And The Bands Played On en Denim And Leather waar Biff vraagt om de patchjas van iemand in de voorste rij. “Smells like drummer” zegt hij met een grijns en kijkt vervolgens naar Nigel achter de drumkit. Vanaf dat moment doet Saxon niets meer fout. Dat kan ook niet anders met klassiekers als 747 (Strangers In The Night), Wheels Of Steel en Princess Of The Night. Saxon levert een heel voorspelbare set af, maar slaagt er wel in om op menig gezicht een glimlach te toveren. (Ruud)

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!