Zaterdag

Zoals gewoonlijk mag de winnaar van de Dynamo Metalfest Bandbattle het festival openen. Ditmaal is de eer aan Cellarpigs om het al aanwezige publiek wakker te schudden. Het debuutalbum met de titel Murder In The Front Row verraadt al uit welk vaatje deze jongens tappen. Een lekker potje oldschoolgeweld vult de kunstijsbaan, maar wie goed luistert, hoort ook invloeden van wat technischere bands als Annihilator en Megadeth. Volledig traditioneel zou ik het overigens ook niet willen noemen. Cellarpigs wil ook een beetje met de tijd meegaan. De muziek mist soms wat snelheid, maar de wat meer sfeervolle stukken werken best goed. Ondanks dat er nog niet veel publiek is, roept de frontman wel op tot een moshpit. Dit soort bravoure mag ik wel. Hopelijk gaan we meer van Cellarpigs horen. (Ruud)

“I know we’re the breakfast band, but we don’t care”, aldus de frontman van Warkings die ook wel bekend staat als The Tribune. Ontbijtband? Noem het maar gerust de “Nederland-in-beweging”band. Dan moeten we klappen, dan weer springen. Vervolgens weer klappen en daarna zwaaien, rennen en zelfs roeien. Dat zou leuk zijn als de muziek goed was, maar powermetal is al een tijdje vooral een parodie van zichzelf geworden en Warkings is daar een van de meest recente voorbeelden van. Het is een ongelooflijk flauwe bedoening en de band moet het verder vooral hebben van de kledij en het voortdurend jatten van “historisch” Hollywoodspektakel. “Dynamo, what is your profession?”. Veel spektakel, maar weinig inhoud. Weg ermee! (Ruud)

Nakkeknaekker komt op met de begintune van Midsomer Murders. Het veldje voor het podium is redelijk gevuld en het zonnetje schijnt. De jonge Deense formatie speelt ouderwetse death en doet dat goed. Het podium is een beetje klein voor een vijfkoppige band. Drummer Anton “Hajn” Bregendorf zweept het publiek op voordat Horizon Of Spikes wordt ingezet. De vuisten gaan de lucht in en frontman Christoffer Bach Kofoed ontketent een kleine circlepit als de groovende passage van Putrified Blody Fluid wordt ingezet. Hij kijkt zeer tevreden als er steeds meer mensen voor het podium staan en Absorption opnieuw een circlepit uitlokt. Niets op aan merken. (Marc)

Met Flotsam And Jetsam haal je een veilige, maar wel leuke band naar je festival. De groep gaat inmiddels decennia mee, brengt nog steeds albums uit die het goed doen en kan leunen op een handvol onverwoestbare klassiekers. Dat laatste maakt dan ook dat een optreden van de heren uit Arizona nooit verrassend zal zijn. Zoals gewoonlijk wordt er geopend met Hammerhead en dan weet je dat Dreams Of Death en I Live You Die snel zullen volgen. Ik moet eerlijk gezegd bekennen dat ik Flots de laatste jaren wat uit het oog ben verloren, maar de recente nummers die gespeeld worden, zijn helemaal niet zo slecht. Wel wordt duidelijk dat de uiterste houdbaarheidsdatum in zicht begint te komen. Eric A.K. wordt volgend jaar zestig en heeft vandaag wel echt moeite met het halen van de hoge noten. Het stigma dat Flotsam And Jetsam heeft als “band van Jason Newsted” lijkt zo goed als verdwenen te zijn. (Ruud)

Nog voor Distant het podium opkomt, worden er grote zwart-witte strandballen het publiek ingegooid. De Rotterdamse down-tempo/deathcore-band lijkt een aardschok te willen veroorzaken en begint met The Eternal Lament, gevolgd door de nieuwe single Loveless Suffering. Frontman Alan Grnja beschikt over indrukwekkende grunts en pig squeals. Het veldje voor het podium staat vol en de meute doet keurig wat Alan vraagt. 'I know you guys have insurance, so fucking act like it!' Gitarist Nouri Yetgin is erg energiek en besluit te gaan crowdsurfen. Na Exofilth moet drummer René Gerbrandy even iets vastzetten voor Heirs Of Torment, afkomstig van het debuutalbum Tyrannotophia (2019), kan beginnen. Bassist Elmer Maurits heeft het duidelijk naar zijn zin en brult alle teksten mee zonder microfoon. Met Born Of Blood, het enige nummer van Heritage (2023), sluit Distant een uitstekend optreden af. (Marc)

Whitechapel trapt af met het tien jaar oude Let Me Burn. Frontman Phil Bozeman staat diep gebukt op het podium, wat door de hoge rand een drama voor de fotografen is. Het publiek deint lekker mee op de compromisloze deathcore van het gezelschap en Brimstone resulteert in een kleine circlepit. De zware grooves vallen in de smaak, maar er is weinig actie in het publiek. Als halverwege de set A Bloodsoaked Symphony, het enige nummer van Kin (2021), wordt gespeeld, ben ik er wel een beetje klaar mee. Voor de Amerikanen is dit de laatste show van de tournee en er is weinig publiek. Ze lijken er totaal geen zin in te hebben. Er gebeurt helemaal niets op het podium en er is geen enkele interactie met de toeschouwers. Tijdens I, Dementia zijn er wel wat meer ritmische nekbewegingen, maar het komt pas echt een beetje los als de nieuwe drummer Brandon Zackery het tempo omhoog gooit voor Our Endless War, het voorlaatste nummer van de set. Eindelijk toont de goegemeente wat meer plezier. De afsluiter The Saw Is The Law wordt beloont met een iets grotere rondedans. Een kort afscheid volgt en de mannen kunnen naar huis. (Marc)

De symfonische metalband Blackbriar uit Assen is een vreemde eend in de bijt, maar er gebeurt veel op het kleine podium en dat is leuk om naar te kijken. Zangeres Zora Cock wordt een beetje overstemd door het gitaargeweld in de opener Crimson Faces. Ze zingt goed, zoals te horen als ze alleen op het podium staat om I'd Rather Burn in te leiden, maar komt kracht tekort als de andere vijf bandleden meedoen. Selkie valt goed in de smaak bij het publiek dat rustig staat te kijken. Vooral bassist Siebe Sol Sijpkens is erg beweeglijk en Zora moet uitkijken dat ze geen trap krijgt. Meer dan wat sierlijke armbewegingen tijdens Deadly Diminuendo zit er niet in, maar tijdens Cicada weet ze een beetje ruimte te vinden om wat draaiend te dansen. Als Until Eternity is gespeeld, is het tijd voor het fotomomentje met het enthousiaste publiek. De rest moet rennen, want Forbidden begint al. (Marc)

Dat Forbidden zijn opwachting zou maken op Dynamo Metalfest was vooral een kwestie van tijd. Oplettende bezoekers hebben bandleider en leadgitarist Craig Locicero vorig jaar kunnen zien met The Boneless Ones en twee jaar geleden met Bay Area Interthrashional en Dress The Dead. Craig komt graag in Eindhoven en heeft bijzonder warme herinneringen aan Dynamo Open Air. Forbidden zat logischerwijs in de eerste aankonding van Dynamo Metalfest 2024. Nog gelukkiger was ik met de aankondiging dat de band enkel materiaal zou spelen van Forbidden Evil (1988) en Twisted Into Form (1990), want dat zijn toch wel de klassiekers. Hoewel de set van Forbidden haperend van start gaat door matig geluid, herpakken de heren zich subliem. Allereerst is Norman Skinner een uitstekende vervanger van Russ Anderson. Iemand die hetzelfde voorkomen heeft, maar wél de hoge noten haalt. Daniel Mongrain (Voivod) vervangt de recent plots vertrokken Steve Smyth en doet dat zonder enige moeite. Een fenomenaal gitaarduel als op Forbidden Evil wordt gespeeld alsof de heren dit al jaren doen. Intussen is er een niet aflatende stroom aan crowdsurfers dat de voorste rijen en de security bezig houdt en dan moeten Step By Step, Through Eyes Of Glass en Chalice Of Blood nog komen! Die laatste wordt onderbroken door een stukje Overkill van Motörhead. Enig puntje van kritiek is voor Chris Kontos (ex-Machine Head) die de snelle stukken helaas niet bijhoudt. Een smetje op een verder heerlijk optreden! Tot volgend jaar Craig? (Ruud)

Mijn eerste associatie bij de naam Dynazty was Kiss, vanwege de verschrikkelijke door disco geïnspireerde plaat uit 1979. Uiteindelijk zit ik er bij de Zweedse band er niet ver van af. Het is geen disco waar mee het gezelschap zich mee inlaat, maar wel elektronische muziek. Dynazty klinkt verder vooral heel glad en toegankelijk. Aan de andere kant biedt Dynazty nauwelijks variatie en is ieder nummer vooral meer van hetzelfde. Een soort Europe, maar dan zonder noemenswaardig talent. Sommige aanwezigen dansen lekker mee en dat is hun goed recht. (Ruud)

Als Dynazty speelt en Blackbriar in de signeertent zit, vermaakt het blaasorkest Heavy Hoempa het publiek met Run To The Hills, luid meegezongen door een groep enthousiaste bezoekers. (Marc)

Mysteries heb je in allerlei soorten en maten. Je hebt bijvoorbeeld Atlantis en de identiteit van Jack The Ripper. Maar de populariteit van Clutch is ook onverklaarbaar. En met de populariteit valt het vandaag overigens best mee, want druk is het niet voor het hoofdpodium. Zanger Roger Smalls staat er vooral ongeïnteresseerd en nonchalant bij. Iemand naast me vraagt zich hardop af of hij dronken is. Het zou mij in elk geval niets verbazen. De houding staat helaas ook symbool voor de muziek. Het is saai en klinken vooral hetzelfde. Clutch speelt steeds hetzelfde ritme maar varieert daar een beetje op. De gitarist kijkt het hele optreden naar beneden. Dit is gewoon echt treurig. (Ruud)

De rookmachines staan al een tijdje aan voordat Mental Cruelty op het kleine podium van de Kink Distortion Stage verschijnt en Midtvinter door de speakers klinkt. Dit is de voorlaatste show voor de blackened deathcore-band uit Karlsruhe, voordat deze begint aan de Amerikaanse tournee in oktober. Obsessis A Daemonio wakkert meteen een feestje aan. Er wordt gesprongen, er zijn crowdsurfers en er zweeft een klein rood-wit balletje boven de menigte. Frontman Lukas Nicolai begroet de toeschouwers voor King Ov Fire wordt ingezet, gevolgd door Forgotten Kings. Hij staat met zijn armen wijd als een verlosser de crowdsurfers te ontvangen. Tijdens Nordlys wordt de ontvangst nog hartelijker, als hij op de schouders van de vangploeg naar het publiek gaat. Voor de titeltrack Zwielicht zijn de lampjes van de telefoons aan om te zwaaien. Nog één keertje surfen en beuken in de pit en dan is het voorbij, maar niet voor er een foto gemaakt is met de feestvierders voor het podium. Het is zonder meer een goed optreden, maar de muziek komt live niet zo goed tot zijn recht. (Marc)

De volgende op het hoofdpodium is de Zweedse melodieuze metalcoreband Amaranthe. Het bestaan van deze band is me nagenoeg ontgaan en wanneer ik omschrijvingen lees als popmetal, eurodancemetal en zelfs trancemetal dan voelt het niet alsof ik iets gemist heb. Zo erg is de muziek uiteindelijk niet, dus ik houd het bij de eerstgenoemde omschrijving. Het optreden is alleen wel heel erg gelikt. Het is meteen duidelijk dat alle bewegingen en dansjes tot in de puntjes voorbereid zijn. Van enige spontaniteit is geen enkele sprake. Het ergste is nog wel het voortdurende oproepen tot publieksparticipatie. De handjes zijn nog maar net naar beneden of een andere zanger wil dat het publiek weer iets anders doet. Het draait zo erg om de show en de twee zangers en zangeres dat de muzikanten er een beetje voor spek en bonen bij staan. Sterker nog: een groot deel van de muziek komt van een bandje. Alle singles worden keurig gespeeld en de focus ligt op de laatste twee albums. Leuk voor de fans, maar als dit de toekomst van metal is, word ik wel heel treurig. (Ruud)

De avond doet wonderen voor de show als het rode licht op het podium schijnt. Het publiek wordt gelokt met techno en een fragment van Ik Hou Van Holland. Ja, ook metalheads kunnen hakken. Als Colin Hammond achter zijn drumkit zit, kan de energieke show van Paleface Swiss beginnen. Alles dreunt als Please End Me wordt ingegezet en frontman Marc Zellweger de menigte opzweept. Gitarist Yannick Lehman en bassist Tommy Lee schreeuwen om een circlepit en die krijgen ze. Het feest is meteen in volle gang. De snoeiharde variant op Limp Bizkit valt erg goed in de smaak. Marc schreeuwt 'I need more chaos!' als The Orphan wordt gespeeld. Van jong tot oud wordt iedereen gedwongen te bewegen in een soort zombiedans als de zware grooves klinken. De mosh is terug. Tussen de nummers door geeft Marc graag advies over hoe je een goed mens kunt zijn. Zijn betoog is vrij lang. Colin komt achter zijn drumkit vandaan om daar een einde aan te maken en The Gallow te gaan spelen. Er wordt sowieso goed met het publiek gespeeld en ook frontman Marc gaat op de schouders van de vangploeg. Het publiek mag beslissen welke van de twee laatste nummers het eerst gespeeld moet worden. Het wordt Lights Out, gevolgd door Deathtouch. 'We're not fucking done now” schreewt Marc. Curse Us volgt als toegift, maar niet voor iedereen gehurkt zit om te gaan springen. Nog een circlepit, wat surfen en dan is het klaar. Zellweger en Hammond geven elkaar een kus, zwaaien nog een keer en dan is het rustig in het IJssportcentrum. (Marc)

Zonder dat we het door hebben, zijn we getuige van een bijzonder concert, want het is namelijk het laatste dat gitarist Galder met Dimmu Borgir zal doen. Een dag later kondigt hij op social media aan dat hij de band na 25 jaar verlaat en zich weer op Old Man’s Child zal richten. Het enige wat we weten als Dimmu Borgir op het podium stapt is dat het haar dertigjarig bestaan viert met een tour en deze headlinepositie is daar dus een van. Eindelijk wordt dan ook duidelijk waar die grote blokken op het hoofdpodium voor waren, want het zijn de vlammenwerpers. Van ieder album wordt ten minste een nummer gespeeld. Ik vraag me af of dit een goede keuze was, want het tempo ligt daarom vaak vrij laag. Ik vraag ik me af of er echt fans zitten te wachten op materiaal van For All Tid, Stormblast of In Sorte Diaboli. Het vroege werk bevat vooral weinig opzienbarende doomy blackmetal en de laatste platen werden wisselend ontvangen. Natuurlijk mag Dimmu Borgir zelf bepalen hoe zij het feestje viert, maar ik denk dat het publiek meer zat te wachten op een bloemlezing van Enthrone Darkness Triumphant tot en met Death Cult Armageddon.

Shagrath zegt maar weinig tussen de nummers door. “For this next song you only need to know two words!”, “Mourning Palace?” hoor ik achter me. Het blijkt te gaan om Dimmu Borgir van Abrahadabra. Na al die jaren mis ik nog steeds een klasbak als Vortex. Van de line up van Puritanical Euphoric Misanthropia zijn steeds minder leden over en ik het lijkt erop alsof daarmee de middelen voor Shagrath en Silenoz meer en meer afnemen. Volgend jaar gaat Dimmu Borgir weer op tour en we gaan zien wat voor verschil het vertrek van Galder zal maken. (Ruud)