Zondag

Na het succes van Bütcher en Hellripper begint de zondag met Devastator, een speedmetalband uit Engeland. Je zou zeggen dat het festivalpubliek moe is, maar een klein groepje vormt vanaf de eerste seconde een pit. Ook de speed metal van Devastator heeft veel raakvlakken met Motörhead en Venom, zo blijkt onder meer uit Black Witchery. Het is minder intens dan Hellripper, maar de mannen staan goed en gemotiveerd te spelen en het soleerwerk in Spiritual Warfare is zeker een pluspunt. Een prettig begin van de dag.

Nee, Dvne spreek je niet uit als Djoen, maar als Divine. Net zo complex als de naam van de Britse formatie is de stijl. Je hoort de sludge van Mastodon, de post-metal van The Ocean en de psychedelica van Baroness in de composities terug. De groep speelt vooral songs van het dit jaar uitgebrachte album Voidkind en doet dat uitstekend, zo blijkt uit onder meer Sarmatæ en Cobalt Sun Necropolis. De post-metalkant komt er vandaag niet krachtig genoeg uit, maar het is voor de fijnproever genieten van de gelaagdheid, de opbouw en de kwaliteit van het gebodene.

Kwaliteit vind je ook terug bij Avatarium, al speelt de Zweedse formatie een heel ander soort muziek. Het is doom, folk en jarenzeventigmuziek wat de klok slaat. Voor sommigen is dat wat soft, zeker als er rustige nummers gespeeld worden, maar het is genieten van het gitaarspel van Marcus Judell en de zang van Jeannie-Ann Smith. Er is wat meer beweging in het publiek als het tempo omhoog gaat met Nocturne en Girl With The Raven Mask. Het beste wordt tot het laatste bewaard. Moonflower levert bij meerderen kippenvel op.

Technische problemen zorgen voor een valse start bij The Callous Daoboys. Alles wordt met gestress klaargemaakt voor het optreden, dat op een gegeven moment maar gewoon begint. Helaas met heel slecht geluid. De geïrriteerde en beteuterde muzikanten proberen er echt wel wat van te maken, maar de zang is ondermaats en de mathcore slaat niet aan. Er is nog wel een polonaise tot grote tevredenheid van de band. Toch is er verder niet veel positiefs te melden. Tegenvaller van de dag. Snel vergeten.

Het is leuk om Whiplash weer aan het werk te zien. De band rond Tony Portaro komt graag terug naar ons land, waar deze eind jaren tachtig en begin jaren negentig nog regelmatig te zien was. Vandaag met een andere line-up, want naast Portaro, het enige overgebleven originele lid, zien we de bassende Dank DeLong en drummer Fabio Alessandrini (onder meer Annihilator). De thrash klinkt wat gedateerd, maar met name de songs van het debuutalbum Power And Pain (1986) kunnen wel op veel enthousiasme rekenen van de meezingende liefhebbers die staan te headbangen en de vuist in de lucht steken bij onder meer uitschieter Power Thrashing Mad.

”Where are you from”, vraagt iemand uit het publiek. ”Sorry, we’re from Germany”, antwoordt frontman Lennart ‘Lenny’ Osterhus. De Duitsers van Endseeker hebber er zin in en krijgen het publiek mee, met name dankzij de vermakelijke praatjes van Lenny, die ook nog in het Duitse Devastator zingt. De old school death metal heeft veel meer raakvlakken met de Zweedse school. Zo heeft Cure veel weg van Out Of Hand van Entombed en in Violence Is Gold is Dismember niet ver weg. De regen mag de pret niet drukken. Dankzij het enthousiasme van de muzikanten en de vette sound heeft het optreden veel impact. Endseeker krijgt dan ook terecht veel bijval.

De clips van Nanowar Of Steel worden enorm vaak bekeken. Terecht, want ze zijn hartstikke leuk. Live is het wat wisselvalliger. De Italiaanse parodieband heeft goede en minder goede dagen. Vandaag hebben ze gelukkig een goede dag. Aanvankelijk moet men nog even wennen aan de verkleedpartij van mannen in een roze tutu of groene pruik, maar met het dansbare Disco Metal komen velen al in beweging. De publieksparticipatie wordt vergroot met Il Cacciatore Della Notte (waarbij iedereen wordt geacht “Barbagianni” mee te zingen) en Wall Of Love, waarbij iedereen in plaats van een wall of death elkaar moet knuffelen onder de klanken van Careless Whisper van George Michael. Hilarisch! Zo fout, dat het leuk wordt. Het zorgt voor veel blije gezichten, vermakelijke dansjes (tijdens het exotische Norwegian Reggaeton) en een steeds groter wordende publieksparticipatie (Armpits Of Immortals). Het meezinggehalte is hoog en Nanowar Of Steel zorgt voor een energie-boost bij velen dankzij een energieke en vermakelijke show.

Het contrast met Conjurer is groot. Hier geen vrolijke noot, maar ernstig serieuze sludgedoom. De Engelse formatie imponeert met een muur van geluid en met een emotionele voordracht. De twee zangers, die elkaar aanvullen met screams, grunts en in mindere mate cleane zang, verhalen over mentale gezondheid. Een kippenvelmoment is daar als gitarist/zanger Dan Nightingale zonder microfoon over het festivalterrein schreeuwt in Hollow. Tussen de twee gitaristen/zangers in staat de wild headbangende bassist met dreadlocks. De lichtblauwe bas is het enige kleurrijke in de donkere wereld van het kwintet. De songs wisselen tussen interessante passages met grooves en subtiel spel en stukken die minder indruk maken, maar over het algemeen stelt Conjurer de bezoeker tevreden.

Enerzijds valt Brutus qua muziekstijl misschien wat uit de toon op een metalfestival, anderzijds is het trio uit Vlaanderen een graag geziene gast op het podium. De rockband stelt namelijk nooit teleur in een live-setting en doet dat vandaag gelukkig ook niet. Integendeel, het is genieten van het prima geluid en de goede uitvoering van de emotionele songs. Veel draait om zangeres en drumster Stefanie Mannaerts, die zoals gewoonlijk vooraan het podium plaatsneemt met haar instrument een kwartslag gedraaid. Het contrast tussen haar bevlogen performance en de bijna nederige dankzeggingen met een lieve stem tussen de nummers door. Hoewel veel aandacht op haar gericht is, mag de waarde van de bijdragen van de twee heren niet onderschat worden. Ze krijgen aan het einde dan ook terecht veel bijval, als Mannaerts met de heren een buiging maakt voor het dankbare publiek, dat heeft genoten van wederom een goed optreden.

Afsluiter op het kleine podium is Dymytry. Op YouTube heeft de Tsjechische band behoorlijk wat views, maar de groep is bij velen in Leeuwarden onbekend. De groep met maskers à la Slipknot komt met een geregisseerd optreden, waarbij de heren uniform verschijnen met op de achtergrond een aantal schermen. De frontman heeft goed afgekeken bij de grote voorbeelden hoe je interacteert met het publiek, al is er nog wel verbeteringsruimte. De toeschouwers kijken veelal de kat uit de boom. Gaandeweg de set ontstaat er meer enthousiasme, onder meer dankzij een jump the fuck up en de dansbare muziek. Eigenlijk is het heel veel pop in een modern metaljasje wat de klok slaat met meezingrefreinen en ritmiek waarop het lekker meebewegen is. Opmerkelijk is dat de gitarist nog even een paar keer een ratslag doet op een hand terwijl hij met de andere hand zijn instrument vasthoudt. Het komt hem op het grootste applaus van het optreden te staan. Vermeldenswaardig is het crowdsurfen van een securitymedewerker. En niet een, want zijn collega die het voorval vastlegt, is de volgende, en ja, dan kunnen de andere collega's niet achterblijven natuurlijk. Dymytry werkt aan zijn naamsbekendheid en organiseert direct na het optreden zelf nog even een signeersessie.

Headliner van de zondag en de laatste band op Into The Grave 2024 is Paradise Lost. Er is weinig over te zeggen. Van tevoren weet je eigenlijk al wat je kunt verwachten; een degelijk optreden zonder al te veel poespas. De uitvoering is dik in orde, maar het is wat saai om naar te kijken. Misschien is de setlist dan verrassend? Nee, ook niet. Van Obsidian komt namelijk slechts Ghost aan bod.

Het optreden komt wat plichtmatig over en toch is het wel genieten van de vele klassiekers. Frontman Nick Holmes vermaakt het publiek tussen de nummers door met droge humor. Over de keyboardpartijen die van backingtrack klinken, grapt hij: "On piano it's a big surprise" en over Eternal zegt hij dat het nummer uit een tijd stamt dat de bandleden nog jong en shiny waren met lang haar. Verder laat hij de muziek spreken en die is goed. Paradise Lost doet wat je kunt verwachten, maar een beetje meer inspiratie zou geen kwaad kunnen.

Daarmee komt een einde aan Into The Grave 2024. Een editie met doorgaans mooi weer, prima optredens en een fijne sfeer. We hebben weer leuke nieuwe bands ontdekt, zagen favorieten voorbijkomen en hebben weer merch gescoord. Het is jammer dat de publieke belangstelling flink tegenviel. Hopelijk heeft dat niet al te grote gevolgen voor de toekomst. Volgend jaar is er in ieder geval weer een editie, waarvoor de eerste namen zijn aangekondigd. We bedanken de vrijwilligers en de organisatie voor het harde werken, zodat iedereen zo prettig mogelijk heeft kunnen genieten van de huidige editie. Tot volgend jaar!