Zaterdag
Er is aardig wat volk op tijd wakker om getuige te zijn van de eerste van twee optredens die Ter Ziele vandaag speelt. Vroeg in de middag opent de band het festival en later vandaag staat de post-blackdoomformatie op de after party, Het is met name zanger Jonathan Edwards die veel indruk maakt. Zelden zie je iemand met zo’n intense beleving op het podium staan. Hij briest, blaast, slaat met de microfoon tegen zichzelf aan, hangt het draad ervan om zijn nek en als blikken konden doden, was er niemand meer. De frontman die helaas gaat emigreren, geeft alles tijdens zijn laatste show en schrijft Intensiteit met hoofdletter I. Ter Ziele zorgt voor een overtuigend begin van dag 2.
Het uit Noorwegen afkomstige post-hardcore/punk-trio Hammok vraagt veel vandaag van het publiek, maar krijgt weinig antwoord. Wellicht dat de muziek van de groep iets te veel uit de toon valt, maar ook lijkt de mainstage een maatje te groot voor de mannen. De energieke muziek van Hammok zou dan ook beter tot zijn recht komen in een vuige zaal of in het geval van Into The Grave op het kleinere podium. Desondanks doet Hammok zijn best om een prima visitekaartje af te geven. Het is vooral de zanger die positief opvalt. Met zijn droge, sarcastische ondertoon komt hij af en toe met leuke opmerkingen tussen de songs door en ook vocaal komt hij prima en energiek voor de dag. Met Nothing's Never Better laat de groep horen dat deze fijne, enerverende songs kan schrijven, maar veel respons van het publiek blijft uit. Ook nadat er meerdere malen gevraagd wordt om meer beweging, blijven de toeschouwers een beetje tam. Terwijl ze dit weekend ruimschoots bewijzen wel te willen bewegen, maar het kwartje valt gewoonweg niet echt met Hammok. Muzikaal mag het dan allemaal in orde zijn, maar het trio weet zich niet in het rijtje met hoogtepunten van de dag te werken.
Het Engelse Lokust maakt vrienden dankzij een goed optreden op de Reaper Stage. De metal à la Lamb Of God en in mindere mate Gojira (zoals de zang in Parasitic en Anima) gaat er bij de bezoekers goed in op dit vroege tijdstip. Het is dan ook lekker headbangen op de grooves van het kwintet, dat zich van een gedreven kant toont. Het publiek laat zich dan ook niet wegjagen door een regenbui. Sterker nog: de “earliest wall of death” is een feit. Eradication:One is de kroon op een prima optreden van Lokust.
Hoewel het aantal bezettingswisselingen bij Nervosa niet meer bij te houden is, staat het viertal dames bijna als een geoliede machine te spelen. Nieuwste aanwinst Gabriela Abud drumt de thrashende riffs prima aan elkaar en bandleidster Prika Amarals extreme vocalen zijn overtuigend. Het geluid staat prima afgesteld. Lekker vol, en derhalve is het genieten van een dwarsdoorsnede van de discografie met een andere sound dan we gewend zijn, maar wat de vrouwen produceren, past gewoon goed bij elkaar. Hopelijk houdt deze line-up wat langer stand dan de gemiddelde bij Nervosa.
De bandleden van Svalbard zien tot hun grote tevredenheid een grote opkomst bij het kleine optreden voor hun show. “We’ve got a lot of people to impress”, zegt Serena Cherry dan ook. Ze verzorgt samen met Liam Phelan de zang en gitaarpartijen in de Engelse post-hardcoreformatie. Niet iedereen is echter overtuigd van de verrichtingen van de band en dat terwijl de muzikanten energiek op het podium staan en het geluid doorgaans goed is, want ook de melancholische post-rockmelodieën komen goed tot hun recht en vormen een mooi contrast met de agressievere hardcorepunkriffs. Nee, het is vooral de zang van Cherry die vandaag wat overtuigingskracht mist. Daardoor missen de songs over depressie net de intensiteit die ze op Into The Void nog wel hadden. Beslist geen slecht optreden vandaag, maar er had meer in gezeten.
Nog een band uit Engeland, maar die maakt dan wel weer een heel ander soort muziek. Our Hollow, Our Home maakt metalcore en doet dat degelijk. Niet alle details van het gelaagde studiowerk komen live goed tot hun recht, maar daar staat een flinke dosis energie tegenover. De bandleden doen er alles aan om het publiek te vermaken, maar de respons blijft helaas achterwege. Metalcore is aan de meesten blijkbaar niet besteed. Het heeft allemaal net iets te weinig om het live en de cleane zang klinkt wat dun ten opzichte van de albumversies. Het aan Arising Empire verbonden gezelschap is enkele weken na het festival overigens opgeheven.
Men komt liever voor Sanguisugabogg. Hoewel de bandnaam voor het gros een ministudie vereist om deze goed uit te spreken, is de groovende death metal van de Amerikanen juist heel rechttoe rechtaan. De ene groove volgt de andere op, de riffs zijn vet en de ritmesectie hakt erop los. Binnen de kortste keren staan er veel toeschouwers mee te knikken. Er is geen ontkomen aan. Hoewel het songmateriaal wat inwisselbaar is, blijft het optreden vermakelijk, met name vanwege de frontman, die regelmatig aanmoedigt om de circle pit gaande te houden, dingen roept als “Fucking kill eachother” en vermakelijke uitspraken doet over de onderwerpen van de nummers. Sanguisugabogg maakt meer dan veel andere bands los bij het publiek en krijgt dan ook veel bijval.
De vreemde eend in de bijt van vandaag is Halocene. De Amerikaanse band is in Nederland nog niet bekend, maar scoort op YouTube de ene na de andere hit met vooral covers, maar er is ook eigen materiaal, vandaag Repent, Glory Days en This Is Our War. Voor de meeste bezoekers is de zoetsappige poprock wat te soft. Dat doet niets af aan de kwaliteiten van de band. Gitarist Brad Amick en Addie Nicole zingen uitmuntend. Met name de zangeres met rode jurk en vleugels op haar schouders imponeert met haar loepzuivere vocalen. Linkin Park, Evanescence (twee maal zelfs) en Nirvana komen aan bod, maar het is pas bij afsluiter Chop Suey! dat iedereen losgaat en meezingt. Een stevigere setlist had over de hele lengte meer bijval gegenereerd. Wat vooral bijblijft is de fantastische stem van Addie Nicole.
Het contrast met Bütcher is groot, maar de vuige speed metal kan op veel enthousiaste reacties rekenen. De Belgische formatie liet laatst na lange tijd weer eens een nieuwe track horen. Speed Metal Samurai sluit prima aan bij de rest van de discografie van de zuiderburen. Soms is het net Motörhead in speed, zoals in Iron Bitch, maar het is niet alleen maar raggen. De gitaristen toveren soms fraaie leadpartijen uit hun instrument, zoals in Blessed By The Blade. Die afwisseling houdt het interessant. Bütcher zet mede vanwege het enthousiasme van de bandleden een goed optreden neer.
In 2019 maakte Crystal Lake een goede indruk op het kleine podium en derhalve is vijf jaar later de plek op het hoofdpodium verdiend. De Japanse metalcoreformatie is gebrand om wederom een positieve indruk te maken. Het kleinere broertje van Crossfaith toont veel speelplezier en heeft het naar zijn zin, zo blijkt uit de brede glimlach van de gitarist aan de rechterkant van het podium. De drummer is een show op zich om naar te kijken en de zanger heeft een goede strot en moedigt de menigte meermaals aan om mee te doen. Het harde werken en de energieke uitstraling zorgen ervoor dat het publiek er lekker op los gaat. Hoewel het muzikaal niet heel opzienbarend is, krijgt Crystal Lake terecht veel bijval vanwege de energieke show.
Het optreden van Brujeria is erg rommelig, maar wel vermakelijk. Ondanks dat er een ervaren band staat te spelen, laat de afstemming op elkaar (met name zang en drums) te wensen over. De eerste helft van het optreden is dan ook ondermaats. Toch is het leuk om te blijven kijken en luisteren. Met name vanwege de interactie met het publiek. Vooral Ciriaco "Pinche Peach" Quezada trekt de aandacht met zijn intense blikken naar de toeschouwers. Het is jammer dat de anderen een gezichtsmasker op hebben, want daardoor mis je de emotie. Hoewel de heren in het Spaans praten, is redelijk te volgen waarover ze het hebben. Als er om marihuana gevraagd wordt aan het publiek duurt het even voordat het gevraagde arriveert. Eerst komt er een zakje tabak het podium op, maar dat is niet naar wens van Pinche Peach en hij gooit het dan ook terug. Uiteindelijk krijgen de heren toch wat ze gevraagd hebben en het bevalt de mannen ook nog. Hilariteit alom, en natuurlijk wordt Marihuana vervolgens gespeeld, waarbij het publiek (“si” en “no”) goed betrokken wordt. Een maand na het festival komt het slechte nieuws dat Pinche Peach is overleden. Hij zal gemist worden.
En dan Ne Obliviscaris. De Australische progmetalformatie heeft al een tijd niet meer live gespeeld en de vioolspelende zanger excuseert zich voor het wat roestig zijn. Maar eigenlijk hoeft hij dat niet te doen, want de band klinkt vandaag als een klok, mede geholpen door het prima afgestelde geluid. Veel festivalgangers ontdekken vandaag een interessante groep en de kenners zien tot grote tevredenheid hun verwachtingen waargemaakt worden. Wat een kwaliteit biedt het zestal. Je valt van de ene in de andere verbazing. Een exotisch intermezzo, een bassolo, Opethiaanse riffs, klassiek vioolspel, een afwisseling van extreme vocalen en cleane zang. Fantastisch, en hoewel de complexe songs van soms meer dan tien minuten niet aan iedereen besteed zijn, is er veel ontzag voor de muzikanten. Brulboei James Dorton is een uitstekende invaller voor Xenoyr en Charles zingt loepzuiver, terwijl de mannen om hem heen de ene na de andere technische leadpartij laten horen. Ne Obliviscaris is een van de hoogtepunten van de dag.
Terug naar het meer rechttoe rechtaan-werk met Hellripper. Van Bütcher naar Hellripper is niet zo’n grote sprong. Beide bands maken speed metal en doen dat goed. Laatstgenoemde komt uit Schotland en speelt wat intenser en agressiever. Met name drummer Max Southall is een genot om te volgen, maar ook de felheid van de gitaarspelende frontman James McBain valt in positieve zin op. Het kwartet jaagt er veel songs doorheen in de set, waarvan er opmerkelijk weinig van het meest recente album gespeeld worden. Niemand die erom maalt, want het is energiek en nodigt uit om de pit in te duiken, al is het zeker het tweede deel de set wel veel van hetzelfde dat aan bod komt. Hellripper toont zich echter een strakke en overtuigende liveband.
Als headliner is Slaughter To Prevail geboekt. De liefhebber van old school metal zal er misschien nog nooit van gehoord hebben, maar met name de jongere generatie weet dat dit een van de grote namen binnen de deathcore is. Het succes is te danken aan de gimmick met maskers en aan Alex Terrible, de gespierde frontman vol tatoeages. Niet alleen zijn verschijning is imposant, al toont hij vandaag niet zijn ontblote bovenlichaam, ook vocaal maakt hij indruk met brute, extreme vocalen. Daarmee maakt hij ook vanavond indruk, al worden ze wel aangedikt van backingtrack.
Alex de Verschrikkelijke toont zich tussen de nummers door een vriendelijk en dankbaar man. Zo vertelt hij bijna op nederige wijze hoe blij hij is om vandaag met zijn band headliner te zijn en dat hij nooit had verwacht dat het Russische gezelschap zover zou komen. Hij weet niet wat hem overkomt en toont meermaals zijn dankbaarheid aan de fans die zich vandaag dichtbij het podium melden om de show van dichtbij te volgen.
Hoewel de deathcore van de Russen niet bijster origineel is, heeft deze mede vanwege de energieke presentatie toch overtuigingskracht. De grooves komen goed door, de breakdowns zijn raak en hoewel er het een en ander van backingtrack komt, zijn de vocalen bruut. Het is dan ook lekker meebewegen op de compacte composities. Niet alleen voor de fans, maar Slaughter To Prevail krijgt veel bijval, ook van belangstellenden die de band nooit hebben zien optreden. En wat gaaf dat Du Hast nog even aan bod komt. Meezingfestijn gegarandeerd. Slaughter To Prevail is een waardige afsluiter van de tweede festivaldag.
