Zaterdag:
Het is nog vroeg als FlowerLeaf als vervanger van Angelic Forces de tweede festivaldag opent. De Braziliaans/Duitse formatie doet dat op een verrassend geslaagde manier. Verrassend omdat de symfonische metalformatie enkele jaren geleden op FemME in Hilvarenbeek nog geen denderende indruk achterliet. Vandaag gaat het kwartet er vol voor en dat komt de groep op veel bijval te staan. Zo is de bassende Marcelo Kaczorowsky veel beweeglijker dan voorheen en is de show dynamisch. Dat FlowerLeaf goede songs kan schrijven, bewees het kwartet al op het debuutalbum Stronger (2018) en vandaag hebben ze nog eens extra power op het podium. Instrumentaal staat het als een huis en mag de nieuwe gitarist Luca Schulte beslist een aanwinst genoemd worden. Zangeres Vivs Takahashi is veel consistenter geworden. Ook haar extreme vocalen in Not My Fault mogen er zijn. Bovenal maakt de frontvrouw er een heel leuke show van. Zo drumt ze onder meer mee, komt ze met leuke opmerkingen, maakt ze veel contact met het publiek en danst ze tijdens Tupana. FlowerLeaf toont zich een verrassend leuke en sterke openingsact.
Waar eerder nog aardig wat metalcoreacts geprogrammeerd stonden op Brainstorm, is de focus verschoven naar melodieuze metal en is het aantal breakdowns dit weekend beperkt. Het Engelse Confessions Of A Traitor beseft dat het een beetje de vreemde eend in de bijt is en gaat voluit. Zanger Stephen MacConville schreeuwt het uit alsof zijn leven ervan afhangt. Zelfs zonder microfoon komt hij boven alles en iedereen uit. Hij duikt meermaals het publiek in om de boel daar in beweging te krijgen. Dat lukt hem, want al vroeg ontstaan een moshpit en een wall of death. MacConville is de show! Ook de mannen om hem heen staan beslist niet stil. Wat een energie! Met een aan een wegens zelfmoord overleden vriend opgedragen nummer wordt ook nog eens de gevoelige snaar geraakt. Het songmateriaal gaat na verloop van tijd wel veel op elkaar lijken, maar Confessions Of A Traitor is live beslist een overtuigende band.
Er komen steeds meer bands van ex-Eluveitie-leden. Cellar Darling is daarvan de bekendste en sinds vorig jaar is er Lyrre. Draailierspeelster/zangeres Michalina Malisz gaf eerder vandaag al een leuke clinic en staat nu centraal op het hoofdpodium tegen de achtergrond van vier lichtgevende panelen. Eerder dit jaar verscheen het debuutalbum Not All Who Dream Are Asleep met daarop fraaie, melodieuze metal die zowel de technische kunde van de bandleden als de luchtige, bijna pop-achtige opbeurende stem van Malisz toont. Vanwege de elektronica heeft de folky metal ook wel iets moderns. De nummers liggen lekker in het gehoor en met Call In The Wind en Valley Of Tears komen hoogtepunten aan bod. Er wordt ook een nieuw, proggy nummer ten gehore gebracht. Omdat de frontvrouw het druk heeft met zingen en draailier spelen, is de show wel wat statisch, al doet de gitarist enkele malen een poging om het publiek bij de show te betrekken. Toch stemt het optreden van Lyrre wel tot tevredenheid en zien we de band graag met meer podiumervaring en een dikkere discografie terug.
Met Temperance is een feest gegarandeerd dankzij de zeer energieke bandleden. De enthousiaste Italianen hebben sinds dit jaar een nieuwe zangeres: de in Zweden woonachtige Amerikaanse Kristin Starkey. In no time heeft ze zich de opbeurende melodieuze songs eigen gemaakt. Ze maakt niet alleen indruk met haar zuivere zang en verschijning, maar ook door haar zelfverzekerdheid, haar vocale kracht en het leuke contact met de andere bandleden. Starkey vormt een uitstekend koppel met de charismatische zanger Michele Guaitoli en is constant in beweging. Temperance staat garant voor een ontspannen en leuke show met veel publiekscontact terwijl de band ondertussen de meezingers Of Jupiter And Moons, I Am The Fire, Last Hope In The World Of Hopes en Pure Life Unfolds de zaal inslingert. Bijzonder is het moment waarop aan het publiek gevraagd wordt hoe enthousiast men is over de aankondiging dat Evergrey volgend jaar headliner is. Slechts enkele juichen terwijl bij de naam Temperance veel meer decibels worden geproduceerd.
Marco Pastorino heeft het vandaag druk, want hij staat ook nog met Serenity op het podium. Ook Michele Guaitoli komt nog even langs om Souls And Sins mee te zingen. Temperance heeft de fans al goed opgewarmd en het feest duurt nog even voort met Georg Neuhauser en co. De als altijd goed geluimde frontman weet wel hoe hij een feestje moet bouwen met trouwen fans en overige genteresseerden. Nieuwe tracks als Reflections (Of A.D.) en Ritter, Tod Und Teufel passen uitstekend tussen de oudere hits. Met name laatstgenoemde wordt al snel meegezongen, net als Set The World On Fire, dat springende bandleden en fans oplevert. Serenity is een band die live meer indruk maakt dan op plaat, vooral vanwege de power en vanwege het enthousiasme van de groep.
Het is voor het eerst in de geschiedenis van het festival dat de zaterdag uitverkocht is. Dat levert al vroeg op de dag veel bezoekers voor de shows op en toch is het tot nu toe nog altijd makkelijk om je van a naar b te bewegen. Verrassend is dan ook dat meer dan een kwartier voorafgaand aan de show van het teruggekeerde Leonov een lange rij staat te wachten om het theater in te mogen. Ruim honderdvijftig mensen zijn de gelukkigen die getuige zijn van de emotionele post-rock van de Noren, die net als enkele jaren geleden gebruikmaken van de mogelijkheid om videobeelden te tonen. Die versterken de gedachten over de waanzin van de wereld, de emoties van de muziek en de breekbare zang van Tran Reindal. De zang van de extra zangeres Ingvill Trydal (Monograf) is helaas vaak niet hoorbaar, maar verder blijven de songs fier overeind. Melancholie, breekbaarheid en toch ook hoop komen samen in de hypnotiserende klanken van Leonov, dat in een volgepakt theater voor bezinning, waardering en reflectie zorgt.
Tot slot de band waarvoor velen speciaal vanuit verschillende windstreken van de wereld naar Apeldoorn gekomen zijn. Als organisatie mag je buitengewoon trots zijn dat je Extol in huis haalt. Peter Espevoll is niet van de partij. Vandaag zien en horen we Tor Magne Glidje op bas en Elisha Mullins op zang. Het is inmiddels meer dan negen en een half jaar gelden dat de progressieve extreme metalformatie optrad. De start van het optreden laat helaas lang op zich wachten. Zenuwachtig lopen bandleden heen en weer met veel verzoeken aan de technici. De muzikanten schijnen zichzelf en elkaar niet (goed) te kunnen horen. Pas een half uur na het officile aanvangstijdstip kan er van start gegaan worden. Gelukkig krijgen de Noren de gelegenheid om hun hele set te spelen. Dat doen ze overigens fantastisch. Buitengewoon knap dat ze na zo lang niet samen spelen zon strakke en technisch knappe set neerzetten. De waardering is dan ook enorm. Mullins blijkt een uitstekende vervanger van Peter Espevoll en Ole Brud maakt veel indruk met zijn cleane zang. Drummer David Husvik ramt de boel vakkundig aan elkaar en neemt nog even de microfoon om de bandleden voor te stellen en aan te kondigen dat de band hopelijk voor altijd bij elkaar blijft. Opvallend is dat de twee nieuwe tracks niet gespeeld worden. De andere tracks maken echter veel indruk en dat Ember tot tweemaal toe verkeerd wordt ingezet, zij het kwintet vergeven. Iedereen kan er wel om lachen. Daarna is er weer opperste concentratie. Burial wordt opgedragen aan zanger/producer Samuel Durling. Na ruim een uur is het helaas voorbij. Extol was een geweldige afsluiter van een buitengewoon geslaagd Brainstorm Festival, dat ieder jaar groeit, maar hopelijk wel in Gigant blijft en het karakter blijft behouden van een knus festival met aansprekende acts.
