Vrijdag:

Van die grote belangstelling is aanvankelijk nog geen sprake. Als de heren van Neverus het podium vroeg in de avond betreden, staan er slechts enkele tientallen belangstellenden. Voor velen is de vorig jaar opgerichte band een onbekende. Drie ex-leden van het opgeheven Shadowrise (Jack Streat, Roman Potasse en Joris Sevat) vormen samen met Robin Ritzen (Daemonos, Cathubodua) de line-up. Het kwartet maakt zogenaamde majestic death metal, een combi van power metal, melodeath en epische grandeur � la Wintersun, Ensiferum en Children Of Bodom. De heren kunnen beslist spelen, maar het geluid is een rommeltje. Derhalve maken de tracks vandaag weinig indruk. W�l zijn de bandleden energiek en enthousiast. Zanger/toetsenist Jack Streat wisselt tussen raspende screams en wat matige cleane vocalen, maar scoort met zijn gedrevenheid. Als er twee opblaasgitaren het publiek in worden gegooid, geeft hij aan dat het de bedoeling is dat je erop speelt, harder headbangt dan de bandleden en de gitaar doorgeeft. Een leuk showelement dat de mannen er beslist in mogen houden. Jammer van de rommelende geluidsmix, maar bemoedigend is dat meer en meer festivalgangers inmiddels Gigant hebben betreden.

Het kan geluidstechnisch alleen maar beter gaan, en dat doet het ook bij Fellowship, dat zich laat inspireren door Twilight Force, Freedom Call, Majestica, DragonForce en soortgelijke acts. De Engelse powermetalformatie heeft Japan al aangedaan, maar staat vandaag voor het eerst op een Nederlands podium. Het verklede kwartet scoort met aanstekelijke en blije power metal van het debuutalbum The Saberlight Chronicles (2022), die allesbehalve origineel is, maar goed in elkaar steekt en catchy refreinen bevat. De prestaties van de zanger zijn helaas ondermaats. Hij heeft een beperkt bereik, probeert desondanks de hoge tonen te halen, met als gevolg dat hij er regelmatig naast zit. Naarmate het optreden vordert, wordt het steeds erger. Gitarist Brad Wosko springt er juist in positieve zin uit, niet alleen qua energieke presentatie, maar ook vanwege zijn technische kwaliteiten. Zijn soleerwerk is ontzagwekkend. Jammer van de ondermaatse zang. Daar moet echt wat aan gebeuren wil Fellowship voet aan de grond krijgen.

Helaas heeft In Vain te maken met technische problemen. Daardoor begint de Noorse band later dan gepland en kan het op de setlist staande Blood We Shed niet gespeeld worden. Dat hindert overigens niet, want de progressieve deathmetalformatie imponeert een set lang met hoogstaand spel en prachtig om elkaar heen kronkelende melodie�n. Instrumentaal staat het als een huis en dan is er ook nog eens regelmatig mooie samenzang. Alleen de droge screams hadden achterwege mogen blijven. Ondanks dat het optreden in het teken staat van het twintigjarig jubileum komen er twee nieuwe tracks aan bod, waarvan vooral At The Going Down Of The Sun veel indruk maakt vanwege het groovende karakter. De andere nieuweling, Shadows Flap Their Black Wings, veroorzaakt zelfs een pit. In Vain sluit een kwalitatief hoogstaande set af met het prachtige duo Against The Grain en Image Of Time en mag beslist het hoogtepunt van de eerste festivaldag genoemd worden.

Het festival vindt op vrijdag hoofdzakelijk plaats in de gewone popzaal. In het theater staan slechts een interview met headliner Xandria en een optreden van Hamradun gepland. Laatstgenoemde is een folkrockband van de Faer�er. Voor een theatersetting staat het geluid wat aan de harde kant en mede daardoor is het toetsenspel nauwelijks tot niet te horen, maar de mannen staan goed te spelen. Af en toe, zoals in het geval van Sinklars Visa, is het wat aan de repetitieve en daarmee voortkabbelende kant, maar verder maakt het kwintet een uitstekende indruk. Het is dan ook niet vreemd dat de cd�s die de heren meegenomen hadden, uitverkocht zijn. De muziek intrigeert, ook al kun je niets van de teksten verstaan. De frontman brengt het publiek op een interessante manier tussen de nummers door wat bij over de Faer�er folklore. Een volgepakte zaal geniet van een prima presterend Hamradun en velen ontdekken hier een zeer aangename band die met veel respect cultuurbesef bijbrengt.

De avond eindigt met headliner Xandria. De herboren groep kwam met het eerder dit jaar uitgebrachte The Wonders Still Awaiting in bijna geheel nieuwe samenstelling terug van een hiatus van enkele jaren. Hoewel het een prima comebackplaat is, presteert de symfonische metalformatie live wat wisselvallig. Dat ligt niet aan het enthousiasme van de bandleden, want ze zijn constant in beweging en maken zowel contact met elkaar als met de toeschouwers. De wisselvalligheid zit �m vandaag vooral in het wat matte geluid en de vocale prestaties van Ambre Vourvahis. Er zijn fases waarin de frontvrouw een prima indruk achterlaat, maar ook momenten waarop ze er even naast zit. Het kan de fans niet schelen, want die staan volop te genieten van de performance, voor zover ze geen last hebben van de overmatige hoeveelheid rook, die Vourvahis soms als sneeuw voor de zon doet verdwijnen. De setlist bestaat voornamelijk uit tracks van The Wonders Still Awaiting, aangevuld met klassiekers Ravenheart, Nightfall en Valentine. Een prima set, al is de impact vanwege het wat krachteloze geluid helaas beperkt en heeft Xandria weleens een betere indruk achtergelaten.