Dat de muziek van Autumn Equinox iets te volwassen was voor het jongere publiek is een kwestie van groeien (voor het publiek), maar dat de band uit een aantal topmuzikanten bestaat staat vast. De muziek doet erg sterk aan Dream Theater denken, dus symfonische progressieve metal. De nummers duren lang en zitten boordevol solo activiteiten van alle muzikanten. Nadeel hiervan is dat de zangeres van dit gezelschap tijdenlang niets te doen heeft en regelmatig het podium verlaat, daar ze zich niet echt een houding weet te geven op het podium. Het binnendruppelende publiek kijkt het met vol vernuft aan en de eerste dansbewegingen door enkele “nu-metal-huppel-kutjes” zijn gemaakt.
Na een korte pauze verschijnen de leden van Cheesy Victims op het podium van JC Kompleks. De zaal is dan al behoorlijk gevuld (schatting 150-180 man) en geeft zich helemaal over aan de aanstekelijk riffs van Cheesy Victims. De podiumpresentatie is vele malen energieker dan bij voorgaande band, maar moet niet met elkaar vergeleken worden, gezien de grote verschillen in muziekstijl. Cheesy Victims straalt plezier uit en heeft veel interactie met het publiek. Het geluid is goed dus en visueel ziet het er erg mooi en verzorgt uit (blacklights sieren de knalgele gitaarversterkers). Cheesy Victims zou op grotere podia zeker niet misstaan.
Na een nog kortere ombouwtijd speelt het, eveneens uit de regio komende, gezelschap Prove us Wrong. Het publiek (aantal opgelopen tot meer dan 200 man) is minder enthousiast dan bij Cheesy Victims. Dat komt misschien omdat Prove us Wrong een gedeeltelijke nieuwkomer is en de muziek (kruising Testament en Prong) harder en meer geliefd wordt door het wat oudere publiek. Desalnietemin mag Prove us Wrong niet klagen met hun “stoere mannen” metal. Als ik de zanger zie moet ik meteen denk aan de houding van Rob Flynn van Machine Head. Super gemotiveerde vent en een echte frontman. De muziek klinkt loodzwaar en retestrak, op enkele schoonheidsfoutjes na dan.
Na het optreden wordt het hele podium afgebroken en wordt het drumstel en de rest van de backline van Dimension Seven opgezet, deze pauze duurt vrij lang, gezien de complexiteit van het drumstel en er schijnt iets mis te zijn met de basversterker van Dimension Seven. De dag ervoor was ik ook aanwezig bij het optreden van Dimension Seven in de Kade te Zaandam. Dat was al een heel erg energiek optreden, waarbij de hele band voor de volle 100% stond te spelen voor de 12 man die aanwezig was in de grote zaal!!! Maar zaterdag was het volle bak voor Dimension Seven, het optreden was even energiek als de dag ervoor, maar voor de band toch motiverender om te doen. De jongere generatie die zaterdag op Molfest Metal aanwezig was, was gekomen voor Dimension Seven en die gingen helemaal uit hun dak. Voordeel van de muziek van Dimension Seven, midden tussen oude Machine Head, Fear Factory en Coal Chamber, is dat het de oudere metalliefhebbers ook aanspreekt. Soms keihard, soms ingetogen Dimension Seven bevat het allemaal. Zanger Jeroen gaat perfect in zijn rol op als maniakele zanger. Met zijn witte pyama-broek, ontblote bovenlijf, oer-achtig uiterlijk (verward haar en baard) lijkt het net alsof deze jongen uit het gekkenhuis ontsnapt is. Voor het publiek dus een waardige afsluiter.
Om 1.30 uur sluit de, toch vrij lange set van Dimension Seven en gaat iedereen vredig en voldaan naar huis. Afwachtend op de volgende Molfest. Binnenkort verschijnen er legio foto’s op internet, check daarom deze weken www.molfest.nl.
.jpeg){kind=small}
