De derde en laatste festivaldag van Jera On Air gaat net als gister gepaard met fantastisch weer. Het is warm, maar gelukkig niet te warm. Wie zich goed insmeert tegen de zon en voldoende vocht binnen krijgt, kan zich zo prima wapenen tegen de zon en voluit genieten van nog eenmaal een dag vol fijne herrie.

De Canadese hardcore-punkers van Cancer Bats leken in 2008 hun doorbraak te beleven. Het album Hail Destroyer kwam uit en was een bescheiden hit. Vooral de titelsong sloeg aan en de groep was op menig festival te bewonderen. Desondanks bleven hits op latere platen uit en het lijkt er een beetje op dat Cancer Bats in de vergetelheid is geraakt. Het optreden van vandaag bevestigt dat gevoel ook. De muziek die de mannen maken, klinkt meer dan degelijk, maar is nergens memorabel. De band zelf laat zich van zijn actiefste kant zien en stuitert rond over het podium. Ook klinken de schelle klanken van zanger Liam Cornier goed. Vast hoogtepuntje uit de setlist Sabotage (Beastie Boys-cover) doet het altijd goed en krijgt het publiek mee, net als Hail Destroyer. Daarnaast weet het met stoner doorspekte Lucifer's Rocking Chair ook een goede indruk achter te laten. De herinneringswaarde is misschien dan niet heel hoog, maar met een hoge dosis energie komt Cancer Bats wel een heel eind.

De melodramatische post-hardcoreband met emo-invloeden Casey was net een paar actief, toen deze in 2019 besloot de handdoek in de ring te gooien. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en vier jaar later is Casey terug. De groep is geen vrolijke noot op het festival en nieuwe tracks als Atone en Great Grief toveren dan ook geen grote glimlach op de gezichten in het publiek. Desondanks zit de muziek goed in elkaar. Fluorescents bouwt goed op naar een emotionele uitbarsting en wordt gedreven door fijn harmonieus gitaarwerk. Wel leunt de band te veel op gezapige cleane zang, waardoor de muziek soms langdradig aanvoelt. Die pit mist dan af en toe ook in het optreden. Het is goed om te zien hoe vocalist Tom Weaver opgaat in zijn performance, maar de langdradige passages houden het publiek niet het gehele optreden bij de les.

Landmvrks is een interessante metalcore-band uit Frankrijk. De groep is niet vies van het combineren van verschillende stijlen in zijn songs en experimenteert er lustig op los. Zo zijn de invloeden van het Franse broertje Gojira duidelijk merkbaar in het gitaarwerk, maar is er ook ruimte voor elektronische beats, hardcore, rap en punkrock. Wat dat betreft is het de ideale band voor Jera On Air. De band maakt dan ook een verbluffend lekkere indruk. De driftige breaks knallen er goed in bij het publiek en de beweeglijke frontman Florent Salfati regisseert de boel keurig. Zijn vocalen zijn misschien iets minder imponerend en fel dan op plaat, maar hij weet zich met zijn volle inzet prima te redden. Tijdens Blistering zijn er non-stop crowdsurfers en de loodzware breakdown in Death breekt de halve tent af. Visage lijkt vervolgens het publiek op het verkeerde been te zetten en de vaart uit het optreden te halen. Het begin met rustige beats en Franstalige raps slaat echter halverwege explosief om en demonstreert op sublieme wijze de experimentele en verrassende kracht van Landmvrks. De band behoort absoluut tot één van de verrassingen van het weekend.

Metalcore wordt vaak ook wel omschreven als inmiddels een platgewandeld pad. Immers, hoeveel afwisseling kun je nog toepassen in de formule? Deze editie van Jera On Air laat zien dat er een hele generatie aan bands klaar staat om het genre levendig te houden met een sound die mijlenver wegstaat van de oorsprong. Het Franse Rise Of The Northstar behoort ook tot deze lichting. Het integreert meerdere invloeden en opereert ergens tussen hardcore en metalcore, maar maakt ook veel gebruik van hiphop. Daarbij heeft de groep een grote affiniteit met de Japanse pop-culture. Ondanks dat Rise Of The Northstar al vrij lang actief is, zie je de populariteit met name de afgelopen jaren steeds meer toenemen. Afgelopen april kwam derde langspeler Showdown uit en de setlist van vandaag staat bijna geheel in het teken van dit album. Ook deze band waagt zich, net als zovele tegenwoordig, aan een gemaskerd voorkomen en staat actief op de planken. Die energie vloeit moeiteloos over in het publiek. De formatie houdt het tempo hoog en het zijn de lekkere gitaarrriffs alsmede het opzwepende drumwerk die indruk maken. Nekketsu demonstreert als beste de kracht van de groep met veel afwisseling en publieksparticipatie, maar ook het hardcore-gerichte Again And Again is een heerlijke live-knaller.

John Coffey is inmiddels al twee keer overleden. De eerste keer op de elektrische stoel in de Stephen King-klassieker The Green Mile en de tweede keer toen de Nederlandse band in 2016 het bijltje erbij neergooide. Gelukkig besloot de band om weer samen te komen en inmiddels is er vers materiaal en is een nieuwe plaat ook in de maak. Wie eerder een show van de groep heeft gezien, weet dat John Coffey bijzonder goed is in het creëren van chaos op het podium en in het publiek. Vandaag is dat niet anders. Al bij openingsnummer Sing And Hope It's Out Of Tune hangt zanger David Achter de Molen al in de stellingen van het podium en vervolgens is hij bij Broken Neck al crowdsurfend op het publiek te vinden. De groep debuteert vandaag de nieuwe track The Sunset en zorgt ook meteen voor de grootste circlepit van het festival. Achter de Molen bewijst dat hij niet alleen goed is in bier vangen (wie die opmerking niet snapt, moet het legendarische filmpje even opzoeken), maar is ook uiterst capabel als vocalist. Met zijn rauwe, doorleefde strot schreeuwt hij de boel lekker bij elkaar, terwijl zijn bandmakkers voor prima muzikale ondersteuning zorgen. Ook de kinderen van de leden zijn aanwezig en komen regelmatig het podium op om mee te springen en dat zorgt voor hartverwarmende taferelen. John Coffey kan weinig verkeerd doen vandaag en het is goed dat de boys weer terug zijn. Wat dat betreft is de band één van de leukste en energiekste formaties van eigen bodem.

Greg Ginn heeft Black Flag weer eens tot leven gewekt en vandaag blijkt maar weer dat sommige dingen prima begraven in het verleden hadden kunnen blijven. De ooit zo legendarische groep mag zich als pionier van het hardcore-punkgenre zien, maar is hedendaags nog maar een schim van het verleden. Alleen oerlid, gitarist Ginn is nog actief en heeft weer een nieuwe line-up aangetrokken, waarbij alleen vocalist Mike Valley nog enigszins in het verleden bij de formatie betrokken was (maar goed, die eer mag hij met nog tal andere zangers delen). Wat dat betreft is het ook net of het publiek naar een coverband staat te kijken. Black Flag presteert dan ook weinig bijzonders vanavond en de Vulture-tent is dan ook akelig leeg en rustig. Nervous Breakdown is altijd een fijne klassieker om te horen, maar wordt ook met weinig pit gebracht. Ook de rest van de tracks die voorbijkomen worden vrij zielloos vertolkt. Nee, dit is niet voor herhaling vatbaar.

In 2012 sloot het boek voor Heideroosjes. De band gooide de handdoek in de ring en bracht zijn indrukwekkende carrière tot een prachtig einde met het imposante album Cease Fire (2011). Desondanks kon de groep het na een aantal jaar niet laten om weer terug te keren op het podium en was verrassingssingle 2020, De Tering! een schot in de roos, gevolgd door de wat tegenvallende ep Infocalyps (2021). Het is zoals zanger Marco Roelofs aangeeft vandaag "Ja, we zijn gestopt, maar ik heb dit nodig, anders word ik depressief, dus ik ga door tot mijn dood.". En niet alleen Roelofs heeft de Heideroosjes nodig blijkt vandaag, ook het publiek van Jera On Air heeft de opstandige punkrockers nog steeds omarmd. De band speelt dan ook een thuiswedstrijd en vanaf I'm Not Deaf (I'm Just Ignoring You!) is het meteen feest. Het mag dan inmiddels al bijna vijfendertig jaar geleden zijn dat de formatie opgericht werd, maar dat is niet af te zien aan de energie en het spelplezier. Zelfs het rebelse zit er nog steeds in als Roelofs Val Maar Dood! aan Mark Rutte opdraagt. De set richt zich vooral op het verleden en veel grote klassiekers komen voorbij, al blijven er ook zeker een aantal achterwege. Het valt te merken dat Heideroosjes met Damclub Hooligan een grote mainstream-hit heeft gehad en deze wordt woord voor woord meegezongen. Ook wagen de mannen zich aan een cover van The Ramones. Gelukkig niet het platgespeelde Blitzkrieg Pop, maar een bevlogen versie van The KKK Took My Baby Away. Het feest wordt aan het einde compleet gemaakt met een medley van Sjonnie & Anita, Klapvee en Tering Tyfus Takketrut om daarna het enige optreden van dit jaar af te sluiten met United Scum.

In de Hawk-tent speelt zich vanavond het verhaal van de underdog af. Met een engelenstem die zich kan meten met Bruce Dickinson en Ronnie James Dio leek een internationale carrière voor Henk Wijngaard voor het grijpen te liggen, maar waar die anderen de wereld veroverden bleef Henk, ondanks het succes van zijn debuutalbum Zingende Wielen uit 1978 gewoon in Nederland. Met een bult klassiekers pakt de in Stadskanaal geboren trucker de tent vanaf de eerste tonen in en het publiek eet uit zijn hand. Of het nou de ultieme truckersode is over die dertigtonner diesel die door de Brennerpas scheurt (Met De Vlam In De Pijp), het protestlied jegens de belastingdienst (Beun De Beunhaas) of zijn weerstand tegen chauffeurs die andere chauffeurs verblinden met hun grote verlichting (Ik Moet Nog Wat Jaren Mee), het is allemaal goed. De stem van Wijngaard heeft in al die jaren nog steeds niets aan kracht ingeboet en ook zijn performance staat nog steeds als een huis. Het publiek zingt alles uit volle borst mee, is massaal aan het crowdsurfen en Henk ziet het allemaal tevreden gebeuren. Om te refereren aan zijn eigen woorden uit zijn megaklassieker He Suzie: "He Henk, de bui is over en de lucht is sinds vrijdag weer stralend blauw, maar laten we nog maar blijven, want Jera vindt het hier heerlijk met jou!". Volgend jaar weer?

Het album Take To The Skies (2007) bracht de carrière van Enter Shikari letterlijk tot grote hoogtes. De mix van rock, metal en elektronica sloeg in als een bom en sindsdien brengt de Engelse formatie met regelmaat nog platen uit. Het momentum lag misschien dan wel in de begindagen, maar Enter Shikari heeft nog steeds een grote fanbase. Dat de groep populair is, blijkt vandaag wel. De Eagle-tent is afgeladen vol en de band hoeft weinig moeite te doen om het publiek in beweging te krijgen. Het onlangs uitgebrachte album A Kiss For The Whole World wordt flink in het zonnetje gezet, maar er is ook genoeg ruimte voor het oude werk. Ook is er veel aandacht voor het show-aspect. Regelmatig wordt de tent verhit met vlammen en ook wordt er genoeg met confetti gestrooid. Het zijn de elektro-tonen die het publiek stuwen en die imponeren, maar ook de sympathieke frontman Rou Reynolds jut de toeschouwers op en is overal te vinden. De nadruk ligt op het wat poppy materiaal en dat is jammer. Enter Shikari klinkt vooral heel erg lekker wanneer het meer gas geeft. Tevens is het jammer dat hit Sorry You Are Not A Winner in een aangepaste remix voorbijkomt. Dit haalt toch de kracht uit het nummer. Los daarvan geeft Enter Shikari een meer dan degelijke show. Wie er niet genoeg van kan krijgen, kan binnenkort naar Amsterdam. Daar speelt de formatie volgend jaar in februari zijn grootste optreden tot nu toe op Nederlandse bodem.

Carpenter Brut uit Frankrijk zet het elektronische feestje, voor wie dat na Enter Shikari wil, nog even door. De darksynth-artiest presenteert zijn tunes echter voor een halfvolle zaal, maar krijgt voorin zeker de mensen aan het dansen. Op het podium wordt de dj bijgestaan door gitarist Adrien Grousset en drummer Florent Marcadet van de tevens uit Frankrijk afkomstige progressieve metalformatie Hacride. De dansbare beats komen overtuigend uit de speakers en de gitaar en drums laten het geheel hard en strak klinken. Desondanks is het jammer dat voor de tracks waarbij gezongen wordt geen zanger is uitgenodigd en de zang van backingtrack komt. Een vocalist zou het geheel af hebben gemaakt. Zeker als er een aangepaste versie van de eighties-hit Maniac (Michael Sembello) voorbijkomt. Een heel optreden overtuigen doen de mannen dan ook niet, al zijn er in de tent genoeg mensen die daar anders over denken.

Het populaire Motionless In White maakt een mengeling van poppy metalcore, met elementen van onder andere emo, indrustrial en nu-metal. Over het geheel is een gotisch sausje gestrooid en die combinatie legt de band geen windeieren. Vooral bij een jonger publiek gaat de muziek erin als zoete koek en dat is ook te zien aan de aandacht die de formatie vandaag krijgt. De geschminkte bandleden hoeven niet veel te doen om de keeltjes van het publiek open te krijgen. Vooral de grootse refreinen vinden massaal bijval. Af en toe komt de band venijnig uit de hoek, zoals in het zware Thoughts & Prayers. De pitgangers draaien overuren voorin en de harde breakdown wordt met heel veel liefde en gemosh beantwoord. De stoere groove van Voices zorgt daarentegen voor deinende hoofden en wordt ook luidkeels meegezongen. Zo wisselt de groep vooral tussen hardere en melodieuze tracks. Een goede keuze om zo maximaal het publiek te bedienen. Het is een aderlating voor een band als Motionless In White dat de mainstreamradio en televisie geen aandacht meer heeft voor de zwaardere muzieksoorten, want dan had deze band zonder twijfel vooraan bij de aanvoerders van moderne metal gestaan. Vanavond laten de heren in ieder geval met verve zien dat de populariteit die de band nu geniet meer dan terecht is.

De mannen van Meshuggah verpletteren zonder al te veel moeite het publiek in de Eagle-tent. De complexe vorm van technische groove metal is het hardste dat er vandaag op deze stage gebracht wordt en stelt niet teleur. Gehuld achter stroboscopische lampen en een rookgordijn speelt de band statisch, maar zoals altijd overtuigend. Frontman Jens Kidman laat de muziek vooral het woord doen en adresseert het publiek een enkele keer met "I can't fucking hear you." en "Thank you for hanging out with us." Meer woorden zijn ook niet nodig, want het publiek ondergaat de polyritmische werkstukken gelaten en gefascineerd. Gaandeweg komen de toeschouwers meer los en tijdens Ligature Marks breekt een pit uit en zijn er genoeg mensen die al crowdsurfend ervoor kiezen om Meshuggah van wat dichterbij te zien. Het beste wordt voor het laatst bewaard en tijdens Future Breed Machine gooit de band even alle registers open en maakt extra indruk met zijn bijzondere tempowisselingen, zagende gitaarriffs en het magnifieke slotstuk.

The Ghost Inside was hard op weg om zich naast Parkway Drive en Architects in het rijtje van grote moderne metalcore-acts te voegen. Een groot busongeluk tijdens het touren leek een einde hieraan te maken. Meerdere mensen kwamen te overlijden en de bandleden zelf werden in kritieke situatie in het ziekenhuis opgenomen. De droom leek voorbij. Wonder boven wonder vocht The Ghost Inside zich terug en na langdurige revalidatie keerde de band weer terug op het podium en kwam er in 2020 nieuw studiomateriaal. Vervolgens zag de groep zichzelf de hoofdrol spelen in een online shitstorm. Bassist Jim Riley werd beschuldigd van racistische opmerkingen van enkele jaren geleden en uit de gelederen verwijderd. Een onbegrijpelijke keuze na het overwinnen van zo'n trauma en dat had anders opgelost kunnen worden. Gelukkig zag de band dat zelf ook in en na een maand was Riley weer terug en dat brengt de The Ghost Inside in complete bezetting naar Jera on Air.

Qua populariteit is het dan ook logisch dat de formatie de Vulture-tent dit weekend afsluit. Tot ver buiten staan mensen die het optreden willen meekrijgen. Er wordt meteen met grof geschut geopend met Engine 45 en de band houdt zich aan zijn eigen woorden; "full speed ahead!". Opvallend is dat de gehele tent van voor tot achter meezingt. Ook The Outcast en The Great Unknown krijgen een zelfde onthaal. De formatie speelt dan ook intens en op volle kracht. De breakdowns worden heerlijk ingezet, het geluid staat goed en Jonathan Vigil steelt de show met uitmuntende vocalen. Een memorabel moment is wanneer de frontman vertelt over het ongeluk en de permanente schade. Drummer Andrew Tkaczyk verloor een been en doet nu zijn drumpartijen met zijn resterende been. Een hartverwarmend applaus is het gevolg, alvorens de groep zijn hit Dear Youth (Day 52) inzet. Er vinden Parkway Drive-achtige taferelen plaats met het publiek dat meezingt met de harmonieuze gitaarriffs en de tent ontaardt in een kolkende massa. Als tegen het einde comebacksingle Aftermath ingezet wordt, is het feest compleet. The Ghost Inside behoort zonder twijfel tot één van de grote hoogtepunten van het festival.

Het mooie aan Jera On Air is dat er een publiek is dat het gehele weekend al zin heeft om te feesten. Het maakt niet uit wat er speelt, altijd is er een springende massa, een moshpit en wordt er volop meegezongen. Flogging Molly is dan ook een ideale afsluiter. De Ierse folkpunk-formatie is een meester in het schrijven van opzwepende feestnummers. Vanaf het moment dat de zevenkoppige band het podium opkomt, is het dan ook dansen geblazen. Flogging Molly neemt gelijk risico door zijn grote hit Drunken Lullabies meteen als eerste te spelen. Enthousiasme gegarandeerd, maar er moet nog een vol uur gespeeld worden. Gelukkig heeft de band meer dan genoeg opzwepende klassiekers achter de hand, waarbij de toeschouwers niet stil kunnen blijven staan. De eenenzestigjarige frontman Dave King heeft qua werkethiek wel wat weg van Bruce Springsteen. Met zijn tomeloze inzet en geen-fratsen-maar-poetsen-mentaliteit palmt hij de tent in. Ondertussen blijft hij het publiek het gehele optreden door trakteren op Guinness-bier. Waar de band op plaat zich nog wel eens kan verliezen in trage en langdradige folknummers, wordt vanavond het tempo hoog gehouden. Alle artiesten krijgen hun momenten in de spotlight en de mengeling van traditionele instrumenten met rockmuziek klinkt prima. Niet iedere bezoeker haalt het einde van de set en wanneer afsluiter What's Left Of The Flag klinkt, is de tent niet meer helemaal gevuld. Aan de inzet van Flogging Molly licht dat echter niet. Deze presenteert zich als prima slotstuk van een fantastisch festival.

En dan zit Jera On Air 2023 er alweer op. Een festival dat zijn eerste dag van de regen in de drup zag vallen, maar gaandeweg getrakteerd werd op heerlijk, zonnig weer. Op het debacle bij de entreepoort van donderdag na, heeft de organisatie alles keurig georganiseerd en leverde deze een afwisselend programma met gevestigde namen en aanstormend talent. De horeca was degelijk georganiseerd, met genoeg afwisseling (alleen soms wel heel erg lange wachtrijen) en over de prijzen van consumpties en de prijs-kwaliteitverhouding van het eten zullen we het maar niet hebben. Dat is overal drama. Een groot pluspunt van de organisatie is dat deze de situatie rondom het parkeren ten opzichte van vorig jaar enorm verbeterd heeft. Erg fijn! Het terrein waarop het evenement zich bevindt is een mooi compacte plek. Wel kan er gekeken worden naar de inrichting. Vooral de marktkraampjes zaten een beetje achter weggestopt en uit de looproute. Hetzelfde geldt voor de kleine Raven-stage. Los daarvan was het genieten en heeft de organisatie aangekondigd om volgend jaar extra uit te pakken. Jera On Air viert dan zijn dertigste editie. Wellicht dat deze alsnog het afscheidnemende NOFX kunnen strikken en ook Social Distortion zit weer in de studio, dus wie weet zien we Mike Ness en zijn kompanen ook nog voorbijkomen. We laten ons verrassen en zijn er volgend jaar dan ook graag weer bij.