Vrijdag

De vrijdag wordt al om een uur 's middags geopend in The Engine Room, het kleinere podium van de Koepelhal. Even rustig wakker worden is er niet bij, want de technische death metal van het Italiaanse Ad Nauseam blijkt muziek voor gevorderden. Het viertal speelt het tweede album Imperative Imperceptible Impulse (2021) integraal. Met nummers die rond de tienminutengrens klokken, vol voortdurende tempowisselingen, vreemde loopjes en onnavolgbare structuren, kwalificeert Ad Nauseam zich niet bepaald als toegankelijk. Het helpt niet dat de sound in The Engine Room verre van optimaal is, waardoor de technische drukdoenerij verder verzandt in een modderige brij. Het zal allemaal vast razend knap zijn, maar na een half uur zit ik wel aan mijn maximale dosis en is het vooruitzicht dat de band nog niet eens op de helft van zijn set zit niet bepaald aanlokkelijk.

Na wat rondstruinen bij de merchandise is het tijd om richting 013 te gaan, waar in de Next Stage Artist In Residence Sangre De Muérdago optreedt. De folk van deze groep vindt zijn oorsprong in de Spaanse autonome regio Galicië. Het gezelschap stond in 2018 ook al op de planken in Tilburg, maar geeft dit jaar zelfs drie optredens. Vanmiddag speelt Sangre De Muérdago onder de noemer A Ilusão Daquietude een speciale set samen met het ritualistische ambientduo Judasz en Nahimana. Het wordt een intiem optreden vol warme en melancholische folkklanken, waarin vooral de hurdy-gurdy in combinatie met de tribale percussie en de dromerige, mooie zang van Pricila da Costa voor een bijzondere sfeer zorgt. De sympathieke groep neemt tussen de lange composities door ruim de tijd om te vertellen over de achtergrond van de muziek (waarin de cyclus van het leven centraal staat) en het opnameproces. De bandleden stralen vooral dankbaarheid uit, terwijl het aanwezige publiek in respectvolle stilte luistert naar dit boeiende optreden.

Er worden wat meters afgelegd vandaag, want na het optreden van Sangre De Muérdago struin ik weer terug richting de Spoorzone, waar de Schotse avant-garde/progressieve blackmetalgroep Ashenspire op voorhand een van de meest geanticipeerde optredens is. Deze band levert in de zomer van 2022 het eigenzinnige en knappe album Hostile Architecture af via het altijd vooruitstrevende Code666 Records. Die plaat klinkt als een soort dystopische industrial-versie van A Forest Of Stars, inclusief de gelaagde, verhalende composities en de expressieve, theatrale zang. Het is altijd de vraag hoe goed dergelijke muziek live uit de verf komt. Wisselvallig, blijkt het antwoord vanmiddag. Enerzijds zien we een band die met veel enthousiasme en vakmanschap te werk gaat, op visuele wijze fraai ondersteund door beelden van instortende gebouwen. Anderzijds is het geluid matig tot ronduit abominabel. De eerste nummers is de in kilt uitgedoste saxofonist totaal onhoorbaar, terwijl zijn aanwezigheid en rol op het podium toch onmiskenbaar groot zijn. Daardoor valt een van de belangrijkste componenten van de sound van Ashenspire weg. Tegen het eind van het optreden wordt het geluid eindelijk beter, maar intrigerende, unieke tracks als The Law Of Asbestos, Béton Brut en Tragic Heroin verdienen toch echt een beter geluid.

Op de Main Stage mag inmiddels de Amerikaanse blackmetalformatie Wolves In The Throne Room zijn opwachting maken. Deze groep staat met klassiekers als Two Hunters (2007) en Black Cascade (2009) aan de oorsprong van de nog steeds bloeiende 'cascadian black metal'-beweging, waarin ecologische thema's en escapistische natuurverering centraal staan. Hoewel het optreden van vandaag op voorhand speciaal lijkt (de band treedt op onder de noemer Shadow Moon Kingdom) blijkt het toch vooral een regulier optreden van de mannen, aangevuld met wat sfeervolle achtergrondbeelden van bergen, bossen, gletsjers, meren, ijs en ander natuurschoon. De nadruk ligt grotendeels op het nieuwe album Primordial Arcana (2021), dat zeker de moeite waard is. Helaas is ook nu het geluid niet bepaald optimaal. De basgitaar is te aanwezig, terwijl de gitaren relatief zacht in de mix staan. Daardoor komen de melodieuze leads minder goed uit de verf. Desondanks hebben nieuwe tracks als Mountain Magick en Spirit Of Lightning zeker hun charme, maar pas met de afsluitende klassieker I Will Lay Down My Bones Among The Rocks And Roots komt de zaal wat meer los. Deze band komt beter tot zijn recht in een wat intiemere setting.

Ik blijf bij de Main Stage hangen om het optreden van de Belgische belofte Brutus mee te pikken. De muziek van het drietal is enerzijds lastig te categoriseren – het bevat elementen van zowel hardrock, metal, pop, metalcore en punk – maar kan anderzijds ook gewoon gezien worden als een goed-geoliede machine vol stevige, maar catchy muziek. Na twee albums lijkt het vorig jaar verschenen Unison Life (2022) zich te ontpoppen tot het doorbraakalbum van de band, gezien de vele positieve reacties. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de nadruk van de show op die plaat ligt. De rauwe en redelijk unieke zang van drumster Stefanie Mannaerts vergt in eerste instantie nog wat gewenning, maar tijdens het optreden van vandaag blijkt al snel dat alles klopt. Om te voorkomen dat het drietal verzuipt op het enorme podium, heeft de band er slim voor gekozen om de setting wat intiemer te maken. Brutus wordt bovendien ondersteund door een zeer fraaie lichtshow. Maar het is toch echt de onstuimige energie van de bandleden zelf waarmee de voor het eerst bomvolle zaal wordt ingepakt. Met name Mannaerts is een genot om naar te kijken. Haar drumstel staat zijlings opgesteld. Ze drumt met een intensiteit die prachtig is om te zien en het is bijzonder knap hoe ze desondanks live nog beter lijkt te zingen dan op plaat. Datzelfde geldt overigens ook voor de individuele nummers, die in een livesetting rijker en dieper klinken dan op plaat. Brutus mag terecht een daverend applaus in ontvangst nemen en zal er veel fans bij hebben gekregen vandaag.

Na een sterk optreden staat het Amerikaanse Deafheaven vanavond voor de tweede maal op de planken, ditmaal om het shoegaze-album Infinite Granite (2021) ten gehore te brengen. Hoewel de zaal in het begin pijnlijk leeg is, wordt het gaandeweg gelukkig wat voller. Wie deze groep alleen kent van Sunbather zal het idee hebben dat er een compleet andere band staat te spelen. De ijzige screams van George Clarke en de intense blastbeats van Daniel Tracy zijn zo goed als verdwenen. Ze hebben plaatsgemaakt voor subtiele ritmes, dromerige zang en stemmig post-rockgetokkel. In eerste instantie vreesde ik een beetje voor dit optreden, want ondanks enkele mooie momenten is Infinite Granite toch een wat saai album. De wat wisselvallige schijf wordt vanavond echter naar een hoger niveau getild, mede ondersteund door de fantastische lichtshow en de prachtige, begeleidende beelden in stemmig blauw. Vooral Great Mass Of Color en Lament For Wasps blijken live fantastisch tot hun recht te komen. Vooral in de rustige passages maakt de band indruk, terwijl de sporadische hardere passages er juist door het contrast keihard inhakken. Gebleven zijn de dansmoves van Clarke, die zich als een vis in het water voelt.

Na Deafheaven besluit ik nog een stukje mee te pikken van de Mexicaanse artieste J.Zunz, die voor de eerste keer op het festival staat. De ritmische elektro met noise-achtige stukken blijkt een koude douche na het mooie optreden van Deafheaven, niet in de minste plaats door het werkelijk oorverdovende volume. Zelfs met oordoppen tot in de hersenpan geramd is het geluid bijna pijnlijk. Drie personen gaan helemaal uit hun plaat, terwijl de rest van de redelijk lege zaal wat gereserveerder naar het schouwspel kijkt. Omdat er verder weinig interessants op het podium gebeurt – zoals zo vaak eigenlijk bij dit soort artiesten – besluit ik na een kwartier dat ik nog langer gebruik wil blijven maken van mijn oren en houd ik het voor gezien.

Het is de eer aan de oorspronkelijk uit Limburg afkomstige bluesrockband DeWolff om de avond af te sluiten. Dat gebeurt echter wel een kwartier later dan gepland omdat een box het tijdens de soundcheck begeeft. Hoewel de psychedelische klanken van de groep perfect op Roadburn passen, is de Main Stage pijnlijk leeg, maar dat ontmoedigt de band, die voor de gelegenheid is aangevuld met een heel blazersensemble en twee achtergrondzangeressen, geenszins. “Are you ready for some rock ''n'' roll?”, roept zanger/gitarist Pablo van de Poel tijdens het intro. En als DeWolff echt aftrapt met het zalige Night Train is het swingen geblazen met de heerlijke, dansbare mengelmoes van rock 'n roll, soul, gospel, hardrock. Het is onmogelijk om stil te blijven staan met zoveel muzikaliteit, zeker als Robin Piso zich op het hammondorgel uitleeft. En ook al is de zaal akelig leeg, degenen die er zijn, maken er een feestje van samen met de band. Vooral de eerste helft van de set bestaat uit swingende uptempo-nummers die de temperatuur al snel doen stijgen. Tijdens de tweede helft neemt DeWolff wat meer gas terug, maar desondanks spatten de muzikaliteit en het speelplezier ervan af. Het optreden van DeWolff zal zeker niet de boeken ingaan als het stevigste van het festival, maar wel als één van de leukste!

Dank aan Paul Verhagen voor de foto's.