Zaterdag:
De aanhouder wint. Na drie keer aankloppen bij de organisatie staat Swol op Brainstorm. De Finse groep maakt een wat krachteloze mix van dark rock en atmosferische doom. De eerste twee nummers kabbelen wat in hetzelfde tempo voort, maar in Time To Walk gooien de mannen er wat interessante tempowisselingen in. Verder is het vooral degelijk wat de mannen laten horen. De frontman is schuchter, maar scoort met opmerkingen als We play metal but were not always angry en We only have four t-shirts left, all size L, so you better hurry. Bovendien zijn de extreme vocalen van de man in orde. Swol is een aardige openingsband, maar zo memorabel als de uitspraken van de frontman is de muziek helaas niet. (Jeffrey)
Voor Fallen Sanctuary zijn wel wat fans aanwezig. Achter de microfoon staat dan ook niemand minder dan Georg Neuhauser, die ook bij Serenity en Warkings zingt. De altijd goed gemutste frontman trekt de kar vandaag, al moet hij uitkijken dat hij niet te veel gaat praten. Daar waakt Marco Macaroni Pastorino wel voor. De gitarist van Temperance geeft hem namelijk maximaal een minuut spreektijd. De heren spelen uiteraard nummers van het eerder dit jaar verschenen debuut Terranova en als verrassing een paar Serenity-covers (Set The World On Fire en Lionheart). Het melodieuze powermetalsongmateriaal is vooral degelijk. To The Top en Broken Dreams maken samen met de covers de beste indruk. De zang komt evenwel niet altijd goed door. De mannen scoren vooral met hun enthousiasme en de knuffelprijs is voor Neuhauser, die een kleine fan een heel nummer op het podium laat staan, een serenade brengt en op de schouders neemt. Het eerste deel van het Brainstorm-drieluik is geslaagd. Later vandaag volgen een interview en een akoestisch optreden in de theaterzaal. (Jeffrey)
Net als gisteren wordt er vandaag in het theater teruggeblikt op 15 jaar Brainstorm Festival. Gisteren met twee fotografen, vandaag met twee stafleden. De eerste editie was direct een heel bijzondere, vanwege de sneeuwval, die de nodige uitdagingen met zich meebracht. Bovendien cancelde Eluveitie vanwege een zieke drummer. Toch zijn de vier stafleden en 25 vrijwilligers er al die jaren in geslaagd om er een succesvol feest van te maken. Het liefst behoudt de organisatie de huidige locatie vanwege de unieke combinatie met het theater. Men focust zich op het culturele aspect en de laatste jaren vooral op kwaliteitsbands met een melodieuze en/of prog-insteek. Dat er ook christelijke metalbands spelen, is te danken aan het feit dat er in de organisatie ook gelovige personen zitten en het festival bewust niet in hokjes wil denken. Dankzij donaties kan er een mooie line-up geboden worden. In totaal hebben 184 bands op het festival gespeeld, waarvan 149 verschillende. 2016 was de meest succesvolle editie qua bezoekersaantal, 2019 was de best bezochte vrijdagavond. (Jeffrey)
Vorig jaar was Hamfer een van de hoogtepunten van het festival. De zanger daarvan, Jn Aldar, zingt ook nog in Barren Earth en Iotunn. Laatstgenoemde kwam vorig jaar met het zeer overtuigende debuutalbum Access All Worlds. Vorige maand stond de groep Denen met de van De Faerer afkomstige frontman op ProgPower Europe. Hoewel de mannen daar een goede indruk maakten, stond het geluid te hard om er echt volop van te genieten. Vandaag is de geluidsman beter in vorm. Het volume staat nog steeds hoog en Aldar moet hard werken om boven de instrumentatie uit te komen, maar de details in de muur van epische, extreme metal zijn beter hoorbaar. De theatrale zang gaat gepaard met een houding alsof hij de last van de wereld op zijn schouders draagt. The Tower Of Cosmic Nihility is een geweldige opener en direct een van de hoogtepunten. Later zijn Waves Below en Safe Across The Endless Night de uitschieters, maar het optreden is feitelijk een zegetocht van begin tot eind van de in een bijzonder kostuum gehesen frontman en zijn bandmakkers, die strak staan te spelen. Indrukwekkend en episch! (Jeffrey)
Geen enkele band stond zo vaak op het podium tijdens Brainstorm als Sleeping Romance. De symfonische metalformatie beschouwt Nederland dan ook niet voor niets als tweede thuis en is een graag geziene gast in Apeldoorn. Zeker omdat de Italianen een nieuwe frontdame hebben sinds de laatste keer dat ze hier aanwezig waren. Niets ten nadele van haar voorgangster Federica Lanna, maar met nieuwkomer Lina Victoria zit er meer pit in. Victoria wint al snel de harten van het publiek met haar overtuigende manier van zingen. Ze zet bovendien af en toe haar extreme vocalen in, wat prima past bij de wat stevigere richting waarvoor de Zuid-Europeanen hebben gekozen. De charismatische frontvrouw straalt veel overtuigingskracht uit. Het is echter de gitaarspelende componist Federico Truzzi die de show steelt. Jawel, met de typical Italian game. Hij zegt 1, 2, 3 en dan moet het publiek Il metalo zeggen. Het levert wat verbaasde gezichten op, en van sommigen had hij het achterwege mogen laten, maar de man heeft net als Victoria zoveel charisma en een leuk accent dat men toch gehoor geeft aan zijn oproep. Niet alleen de nieuwe tracks komen prima uit de verf, maar ook de krachtige bewerkingen van de oudjes zijn geslaagd. Van de vijf keer dat Sleeping Romance hier stond, is dit het beste optreden. (Jeffrey)
Na twee interviews gisteren in het theater en twee vandaag is het eindelijk tijd voor muziek aldaar. VRS:NSMV is het eenmansproject van Markus Herrhofer, beter bekend onder zijn naam Nacht. De toetsenist van Opus Irae zit alleen achter de grote piano terwijl op het scherm beelden worden getoond en van backingtrack beats, orkestraties en toetsenpartijen klinken. De Duitser speelt Black Neo-Classical Ambient volgens zijn Facebook-pagina en dat klopt wel aardig. Het neo-klassieke zit vooral in het pianospel en soms in de orkestraties. De ambient komt vooral terug in de rustige beats en de atmosferische, soms filmische achtergrondmuziek. De black is wat verstopt in de gruizige riffs en post-rockleads, die heel diep in de mix liggen. Het is jammer dat VRS:NSMV live uit slechts n persoon bestaat. Een of twee sessiemuzikanten extra zou beter zijn. Nu klinkt er wel heel veel van backingtrack. Een gemiste kans dus. Anderzijds blijft het optreden boeien vanwege de afwisseling in het songmateriaal, waarvan TDAD en Initium de beste indruk maken. (Jeffrey)
De liefhebbers van doom metal komen flink aan hun trekken dit weekend. Na Vetrar Draugurinn en Swol krijgen ze ook nog eens Swallow The Sun. De Finnen zijn met afstand de beste van de drie. Het enige minpunt is het beperkte stembereik van Mikko Kotamki. Hij moet namelijk te hard werken om de hogere noten in Rooms & Shadows te halen. Laat het gelukkig de enige kanttekening zijn bij een verder perfecte uitvoering van de composities vol treurnis. Kotamkis lage en extreme vocalen zijn namelijk dik in orde en hij komt met meerdere memorabele refreinen, zoals die van Enemy en Firelight. Het geluid staat zeer goed afgesteld, waardoor Woven Into Sorrow extra diepte krijgt en de overgangen veel impact hebben. Ook de leadgitaarpartijen en harmonien komen goed uit de verf, zoals die in Falling World en Stone Wings. Zo is het van begin tot eind genieten. Veel woorden of show-elementen zijn er niet. Swallow The Sun laat de muziek spreken en doet dat uitstekend. (Jeffrey)
Buitengewoon vermakelijk is de akoestische show van Fallen Sanctuary in de theaterzaal, vooral dankzij het spontane karakter. De heren maken een heel ontspannen indruk en gooien er de ene na de andere grap uit. Tussen alle grappen en grollen wordt er ook nog gespeeld en gezongen door Georg (zang), Marco (zang en gitaar) en Gabriele Gozzi (zang en piano). De (samen)zang van de heren komt in deze setting beter tot zijn recht dan tijdens een regulier optreden. Zo maakt Gozzi vanachter de piano een heel positieve indruk met de Europe-cover Carrie. Neuhauser blijkt echter geen Freddy Mercury tijdens een cover van de Queen-klassieker I Want It All, maar krijgt met zijn enthousiasme toch de handen op elkaar. (Jeffrey)
Headliner op zaterdag is Firewind (of Irewin zoals de voor dit podium te grote backdrop toont). Kostas Karamitroudis, beter bekend onder zijn artiestennaam Gus G. had, toen hij twaalf jaar was, nooit gedacht dat hij met zijn muziek de wereld over zou reizen. Toch staat de Griekse meestergitarist trots bovenaan de festivalposter. Hij en zijn bandmakkers maken die positie vandaag waar, want ze staan heel strak en overtuigend te spelen, waarbij Gus regelmatig de show steelt met zijn onnavolgbare gitaarspel. Er zijn echter niet alleen complimenten voor hem, maar de hele powermetalformatie. Hier zijn vakmensen aan het werk. De ritmesectie, bestaande uit bassist Petros Christo en drummer Jo Nunez, staat als een huis en zanger Herbie Langhans, die in 2020 toetrad, toont zich een aanwinst. Moeiteloos reproduceert de alweer zesde vocalist van de band de zanglijnen van zijn voorgangers.
Het is vooral een professioneel optreden. Ruimte voor spontaniteit, zoals die bij de akoestische show van Fallen Sanctuary, is er nauwelijks. Wel is vermeldenswaardig dat de gitaar van Gus G. 'in brand staat' en lichtjes toont tijdens The Fire And The Fury. Firewind maakt vooral indruk met een uitstekende uitvoering en een prima geluidsafstelling. Wel valt op dat slechts weinig bezoekers het nieuwe album Firewind in bezit hebben. Een handvol bezoekers steekt de hand op als die vraag wordt gesteld. Dan doet The Premonition (2008) het toch beter. "Het was een grote hit in Wuppertal, het album verkocht daar zestig stuks". Het songmateriaal is vooral degelijk. Het zijn vooral de bekende tracks als The Fire And The Fury, Head Up High, Falling To Pieces, Mercenary Man, World On Fire en I Am The Anger die de meeste publieksreactie oproepen, maar de vijf tracks van het nieuwe album uit 2020 misstaan niet tussen de beste visitekaartjes. Firewind is een waardige afsluiter van een zeer geslaagd Brainstorm-festival. (Jeffrey)
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.
