Op vrijdagavond bijt Vetrar Draugurinn de spits af. De doommetalband van eigen bodem maakt vooral indruk met zijn loodzware riffs en de krachtige ritmesectie, die een fraai contrast vormen met de zang van Marjan Welman (tevens in Autumn), die een prima prestatie levert. Live heeft de muziek daardoor meer overtuigingskracht, al blijft er niet veel hangen. Doom is doorgaans traag, maar I Am is wat sneller en zorgt ervoor dat de toeschouwers wat meer bewegen. Hoewel achteraf veel mensen aangeven dat men maar moeilijk een klik met de melancholische muziek van de Nederlandse groep krijgt, profiteert Vetrar Draugurinn van een prima geluidsafstelling en krijgt de handen op elkaar voor een goed optreden. (Jeffrey)
Het Britse Wytch Hazel timmert inmiddels al een decennium aan de weg en het viertal uit Lancaster heeft al drie full-lengths op zijn naam. Vanavond valt in eerste instantie vooral de nogal nou ja eigenzinnige verschijning van de band op. Als ware kruisridders betreedt de band het podium in volledig witte outfits en getooid met grote kruizen. Zo is het in ieder geval voor iedereen volstrekt helder wat de religieuze insteek van de heren is. Eerlijk gezegd heeft het qua vertoon voor mij een iets te hoog Monty Python And The Holy Grail-gehalte. Ook muzikaal gezien is Wytch Hazel ietwat oubollig. De mengelmoes van hard rock en heavy metal klinkt namelijk nogal belegen. Met vijf tracks is het meest recente album III: Pentecost goed vertegenwoordigd. De meeste nummers zitten vrij simpel in elkaar en liggen vooral in het vaarwater van bands als Thin Lizzy, AC/DC en een snufje Iron Maiden. De uitvoering is echter minder spannend. De beste momenten zijn die wanneer gitaristen Colin Hendra en Alex Haslam met lekkere twinleads strooien, maar die momenten worden (te) spaarzaam ingezet. Wat overblijft, zijn nogal karige songs, die best iets meer opsmuk kunnen gebruiken. Het enthousiasme van de bandleden werkt aanstekelijk, maar desondanks weet Wytch Hazel niet over de (royaal toebedeelde) lengte van het hele optreden te boeien. (Rik)
Net als het festival bestaat Signum Regis dit jaar vijftien jaar. Eerder dit jaar verscheen ter ere van dat heuglijke feit het live-album Made In Switzerland. Bijna alle tracks die vandaag aan bod komen, staan op die plaat. Het Slowaakse gezelschap maakt wat inwisselbare power metal, maar dan met christelijke teksten. De uitvoering staat als een huis. Het is wat jammer dat het toetsenwerk te zacht in de mix staat (daar lijdt The Secret Of The Sea onder), maar het zeer kundige basspel van de rustige, maar blij kijkende Ronnie Knig, en het fenomenale gitaarspel van Filip Kolu, die regelmatig de spotlight op zich gericht krijgt tijdens de prima solos, zorgen ervoor dat je graag blijft luisteren. Een andere reden is dat powermetaltracks worden gevolgd door meer traditionele heavymetal- en zelfs hardrocksongs. Een gevarieerde set dus. Jota Fortinho (Capella, Nine Circles) betrekt ondertussen het publiek er goed bij. De enthousiaste Braziliaan, die inmiddels drie jaar bij de Slowaken in dienst is, werkt hard en zingt degelijk, al kan hij in My Guide In The Night niet tippen aan de originele versie met zijn voorganger Marin "Mayo" Petranin. De beste visitekaartjes zijn Through The Desert, Through The Storm, Enslaved, Never Surrender en Fly Away. Signum Regis laat zich van zijn goede kant zien en horen. (Jeffrey)
De belangrijkste reden om vandaag naar Apeldoorn af te reizen is voor mij headliner Scar Symmetry. Deze Zweedse, melodieuze deathmetalformatie behoort al sinds de release van het heerlijke debuutalbum Symmetric In Design (2005) tot een van mijn favoriete groepen. Dat komt vooral door de manier waarop de heren subliem gitaarwerk weten te verpakken in zeer toegankelijke en sprankelende composities. Het is alsof de klasse en de melodieuze pracht van het oude In Flames en Soilwork een moderne update hebben gekregen. De heren spelen niet al te vaak live in Nederland, maar vanavond mogen ze dus de eerste dag van het festival afsluiten. En dat doet de band op een zeer overtuigende manier. Meestergitarist Per Nilsson strooit met verrukkelijke riffs en solos, terwijl de twee zangers (Roberth Karlsson verzorgt de grunts, Lars Palmqvist de cleane zang) het publiek opzwepen. Hoewel met name Palmqvist in eerste instantie wat moeite lijkt te hebben om boven het instrumentale geweld uit te komen, weet hij zich uiteindelijk knap staande te houden. En dan is het meer dan een uur genieten geblazen, want Scar Symmetry heeft inmiddels zoveel ijzersterke nummers in zijn portfolio dat er louter hoogtepunten voorbij komen. Uiteraard horen we veel materiaal van het meest recente en wat technischere album The Singularity (Phase I: Neohumanity) (2014), waaronder Cryonic Harvest en het uitstekend uitgevoerde Limits To Infinity. Maar tot mijn vreugde worden ook de oudere albums, waaronder het uitermate gelikte en verslavende Dark Matter Dimensions (2009) en The Unseen Empire (2011), niet vergeten. De band sluit af met publiekslieveling The Anomaly, dat vanaf de eerste rijen luidkeels wordt meegezongen. Een passend einde voor een heerlijk optreden, dat dankzij de karrenvracht aan uitstekende nummers is omgevlogen! (Rik)
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.
